◄*♥*►دهلوی * اشعار * غزلیات◄*♥*►

[M.A.H.S.A]

کار حسن تو رسیدست به جایی که سزد

کار حسن تو رسیدست به جایی که سزد		که به عهدت سخن از یوسف کنعان نرود
باوصال تو ندارم سر بستان و بهشت		هر کرا باغچه‌یی هست به بستان نرود
خسرو خسته که ماندست به دهلی دربند		آه گر زو خبری سوی خراسان نرود
لذت وصل نداند مگر آن سوخته‌یی		که پس از دوری بسیار به یاری برسد
قیمت گل نشناسد مگر آن مرغ اسیر		که خزان دیده بود پس به بهاری برسد
چه کند دل که جفای تو تحمل نکند		که اگر جان طلبی بنده تأمل نکند
وا جبست از دهن غنچه بدوزند بخار		تا در ایام جمالت سخن گل نکند

[M.A.H.S.A]

لب لعلت به لطافت گرو از جان ببرد

لب لعلت به لطافت گرو از جان ببرد		روی رنگین تو آب گل خندان ببرد
گر نه لنگر شود اندوه چو کوه تو مرا		باد برداشته تا خاک خراسان ببرد

□

باد مشک ازسر زلفش بوزید ای بلبل		بوستان را خبری ده که صبا می آید
عاشقان را بگه رفتن و باز آمدنش		دل ز جامی رو دو باز به جا می‌آید
ما به نظاره‌ی آن ماه چنان مستغرق		که همه خلق به نظاره‌ی ما می آید

□

جان کنم پیش و جهان هم اگرم دست دهد

اندران راه که آن جان جهان می‌آید

[M.A.H.S.A]

آمدی باز و به نظاره برون آمد دل

آمدی باز و به نظاره برون آمد دل		لحظه‌یی باش که جان نیز برون می‌آید
خوشم از گریه‌ی خود گرچه همه خون دلست		زانکه بوی تو زهر قطره‌ی خون می‌آید
مستی ورندی عاشق کشی و عشوه و ناز		هر چه گویند از آن تنگ دهن می‌آید
به وفاداری اوگشت تنم خاک و هنوز		نکهت دوستی از ز کفن می آید

□

رفت و باز آمدنش تا به قیامت نبود		ای قیامت تو بیا زود که تا باز آید
ای صبا از سر آن کوی غباری به من آر		مگر این دل که زجا رفت بجا باز آید

□

ره ده ای دیده و خار مژه را یک سو کن

که خرامان و خوش آن سرو روان باز آمد

□

خرد و صبر سر خویش گرفتند و شدند

هر چه آمد ز برای دل درویش آمد

[M.A.H.S.A]

دانم ای دوست که در خانه شرابت باشد

دانم ای دوست که در خانه شرابت باشد

یک صراحی به من آور که صوابت باشد

□

عقل وارون زتمنای تو معنی میکرد		عشق می‌آمد و او نیز مسخر می‌شد
گر چه بسیار بگفتیم نیامد درگوش		خوشتر از نام تو با آنکه مکرر می‌شد

[M.A.H.S.A]

ترک عاشق کش من ترک جفا خوش باشد

ترک عاشق کش من ترک جفا خوش باشد		به وفا کوش که از دوست وفا خوش باشد
بی تو ای گل سر گلگشت چمن نیست مرا		که تماشای گلستان شما خوش باشد
پرده برگیر ز رخ تا که دعایی بکنم		که به هنگام سحرگاه دعا خوش باشد
گر دلم ریش کند و جگرم خون سازد		چشم غارتگران ترک مرا خوش باشد
دایم از پرورش اشک من آن سرو خوش است		همه دانند که پرورده‌ی ما خوش باشد
خسروا دیده نگهدار ز دیدار رقیب		که زیان نظر از صحبت ناخوش باشد

□

گرنه زنجیر دل از طره‌ی خوبان کردند

زلف لیلی ز چه رو سلسله‌ی مجنون شد؟

□

ساربان خیمه به صحرا زدوانیم عجب است

که قیامت نشد آن روز که محمل می‌شد

[M.A.H.S.A]

سرو در باغ اگر هم‌چو تو موزون خیزد

سرو در باغ اگر هم‌چو تو موزون خیزد		ای بسا ناله که از بلبل مفتون خیزد
ساکنان سرکوی تو نباشند به هوش		کان زمینی است که از وی همه مجنون خیزد

□

ای اجل آن قدری صبر کن امروز که من

لذتی گیرم از آن زخم که بر جانم زد

[M.A.H.S.A]

آن کسان کز بر آن روی بدم می گویند

آن کسان کز بر آن روی بدم می گویند

پرده برگیرد که دیوانه تر از من گردند

[M.A.H.S.A]

باد بازآمد و بوی گل وریحان آورد

باد بازآمد و بوی گل وریحان آورد		خنده‌ی باغ مرا گریه‌ی هجران آورد
باز گلهای نو از درد کهن یادم داد		غنچه‌ها بر جگرم زخم چو پیکان آورد
بوی آن گمشده خویش نمی‌یابم هیچ		زان چه سودم که صبا بوی گلستان آورد

□

تا تو از خانه برون آیی هردم چاک است

بر سرکوی تو دامان و گریانی چند

[M.A.H.S.A]

باز بوی گل مرا دیوانه کرد

باز بوی گل مرا دیوانه کرد		باز عقلم را صبا بیگانه کرد
بازم از سر تازه شد مستی عشق		بس که بلبل ناله‌ی مستانه کرد
گل چو شمع خوبرویی برفروخت		بلبل بیچاره را پروانه کرد
جان برد از خانه‌ی تن عاقبت		این چنین عشقت که در دل خانه کرد
قصه شیرین عجب افسانه‌یی است		کوهکن خواب اندرین افسانه کرد
خورد خسرو نیست جز غم چاره چیست		چون خدا این مرغ را این دانه کرد

□

دوش دل در کوی او گم کرده‌ام		دوستان برخاک راهش بنگرید
کور بادا چشمتان گر صبحگاه		پی من آن روی چو ماهش بنگرید

[M.A.H.S.A]

عاقبت را بر زمین گردی نماند

عاقبت را بر زمین گردی نماند

مردمی را در جهان مردی نماند