گونه هاي بستر رودخانه هاي خشك[1] :
گونه هاي دراي واش بيابان (desert dry wash) در كف بسترهاي آبراهه هاي فصلي و رودخانه هاي موقتي كه بوسيله فراتوفيت هاي چوبي، بوته هاي بزرگ، درختان، بوته هاي هميشه سبز پراكنده و خزان كننده هاي خشك پوشيده شده است ديده مي شوند. در آبراهه هاي فصلي رودخانه ها كه سطح آب زيرزميني نزديك به سطح زمين است تنوع بيشتري براي گونه هاي گياهي فراهم است در حاليكه رودخانه هاي موقتي چنين وضعيتي ندارند و در نتيجه با محدوديت فراواني پوشش گياهي مواجهند. بسياري از گونه هايي كه در طول آبراهه هاي موجود در بيابان يافت مي شوند در مجاورت اراضي مرتفع نيز ديده مي شوند. اين موضوع نبايد غير عادي تلقي شود زيرا بذور گونه هاي نواحي مرتفع بوسيله بارش هاي رگباري شسته شده و بسمت پايين حمل مي شوند و در نتيجه تعدادي از آنها در دراي واش ها سبز مي شوند. دراي واش ها را اغلب گونه هاي فراتوفيت كه داراي ريشه هاي عميق بوده و تا سطح آب زيرزميني يا نزديك آن مي رسند نيز در بر مي گيرد. اگر چه همه گونه هاي دراي واش فراتوفيت نيستند اما بسياري از گونه هاي ديگر مانند گراس ها و بوته هاي داراي ريشه هاي كم عمق تر وابسته به آب زيرزميني يا باران هستند. موقعي كه يك افزايش ملايمي در رطوبت خاك بوجود مي آيد، افزايشي هم در بيوماس پوشش گياهي، ارتفاع و تراكم ساقه ها كه معمولا در اراضي مرتفع ديده نمي شود بوجود مي آيد. در غير اينصورت دراي واش ها به دليل فقدان رطوبت كافي بافت خاك بر اثر شدت زهكشي نامناسب بوسيله گونه هاي كمتري پوشيده مي شوند. مسلما اين مزاحمت ها و استرس ها روي جوانه زني گياهان اثر مي گذارد و دراي واش ها بسمت درختان و بوته هاي پراكنده و بزرگتر مانند گونه هاي بيد و كهور و امثال آن كه بدليل داشتن سيستم ريشه اي خاص خود مي توانند با آب زيرزميني عميق تر در تماس بوده و زنده بمانند روي مي آورند. در مطالعه اي كه در مناطق بياباني جنوب آمريكا انجام شده بيش از 394 گونه خاص دراي واش ها شناسايي شده است كه برخي از آن گونه ها شامل انواع درمنه، آتريپلكس، بروموس ها مي باشد
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)