◄*♥*►دهلوی * اشعار * غزلیات◄*♥*►

[M.A.H.S.A]

تن پاکت که زیر پیرهن است

تن پاکت که زیر پیرهن است		وحده لاشریک له چه تن است
هست پیراهنت چو قطره‌ی آب		که تنگ گشته برگل و سمن است
با خودم کش درون پیراهن		که تو جانی و جان من بدن است
تازیم در غم تو جامه درم		وز پس مرگ نوبت کفن است
دل بسی برده‌ای نکو بشناس		آنکه خسته تر است ازان من است
اندرا و میان جان بنشین		که تو جانی و جان ترا بدن است

□

گفته‌ای ترک تو نخواهم گفت

ترک من گوچه جای این سخن است

[M.A.H.S.A]

روی نیکوی تو ز مه کم نیست

روی نیکوی تو ز مه کم نیست		جز ترا نیکویی مسلم نیست
دهنت ذره و کم از ذره است		رخ ز خورشید ذره‌یی کم نیست
گر جهانی غم است در دل من		چون تو اندر دل منی غم نیست
تازه کن جان خسرو از غم خویش		کین جراحت سزای مرهم نیست

[M.A.H.S.A]

سرو را با قد تو هستی نیست

سرو را با قد تو هستی نیست		میلش الا به سوی پستی نیست
در دهان و میانت می بینم		نیستی هست لیک هستی نیست
گاه‌گاهم قبله بودی روی		تا تو در پیش من نشستی نیست

[M.A.H.S.A]

تر کن من دی سخن به ره می گفت

تر کن من دی سخن به ره می گفت		هر که رویش بدید مه می گفت
او همی رفت وخلق در عقبش		وحده لا شرک له می گفت
دل خطش را زوال جان می‌خواند		نیم شب را زوالگه می گفت
گفتمش تیر میزنی بردل		خنده می زد به ناز و نه می گفت
خسرو از دور هم‌چو مدهوشان		نظری می فکند دوه می گفت

[M.A.H.S.A]

گل ز رخساره‌ی تو بی آبست

گل ز رخساره‌ی تو بی آبست		مه زنظاره‌ی تو بی تابست
مژه‌های کژ دلاویزت		کجهای دکان قصا بست
با خیال تو مردم چشمم		گاه هم‌خانه گاه هم‌خوابست

□

نرخ کردی به بوسه‌یی جانی		بنده بخرید و رایگان دانست
دل زهجر تو بس که تنگ آمد		مرگ را عمر جاودان دانست

[M.A.H.S.A]

دل من به جانانی آویختست

دل من به جانانی آویختست		چو دزدی کز ایوانی آویختست
فدا باد جانها بدان زلف کش		بهر تار مو جانی آویختست
چه زنار کفر است هر موی او		که در هر یک ایمانی آویختست
بتان رامزن سنگ ای پارسا		به هر بت مسلمانی آویختست

□

سر اندازیم به که رانی ز در		که سر بی در دوست درد سر است
زهی طعن جاوید خورشید را		که گویند معشوق نیلوفر است
مگس قند و پروانه آتش گزید		هوس دیگر و عاشقی دیگر است

□

در نیک کوش کت بد و نیک اربه طینتست

کز خاک راست راست براید گیاه کج

□

به سازی سوی من به شوخی دل زمن بستد		بدو گفتم چه خواهی کرد گفتا کار می آید
چو رفتم بردرش بسیار دربان گفت کاین مسکین		گرفتار است گویی کاینطرف بسیار می آید

□

کسی تلخی من داند که بیند خنده‌ی شیرین		کسی خون خوردنم داند که بیند گریه‌ی فرهاد
مرا تا کی غم هجر تو پامال جفا دارد		بخواهم داد جان بر باد ازین غم هر چه باداباد

[M.A.H.S.A]

ندانم تا چه بادست این که ازگلزار می‌آید؟

ندانم تا چه بادست این که ازگلزار می‌آید؟		کزو بوی خوش گیسوی آن دلدار می آید
بیا ساقی و پیش از مردنم می ده که جان در تن		باستقبال خواهد شد که بوی یار می آید
مگر بیدار شد بختم که آن روی که درخوابم		نبود امید پیش دیده‌ی بیدار می آید

□

از آن مهتاب جان افروز کانشب بود مهمانم		جهان تیره ست بر من چون شب مهتاب می آید
من اینجا زار می‌سوزم به تاریکی و تنهایی		وای همسایه‌ی غافل ترا چون خواب می آید ؟
گریبانم مگیر ای محتسب چون می پرستم من		کزین دامان تو بوی شراب ناب می آید

[M.A.H.S.A]

زمستان می رود ایام شادی پیش می‌آید

زمستان می رود ایام شادی پیش می‌آید

ز باد صبح ما را بوی آن بد کیش می آید

□

من امروز از طریق اشک خون آلود خود دیدم		که بنیاد دل پر خون من برکنده می آید
تو خود دانی که نتوان زیست بی تو لیک حیرانم		که ترک دوستان مهربان از دوست چون آید؟

[M.A.H.S.A]

که می آید چنین یارب مگر مه بر زمین آمد

که می آید چنین یارب مگر مه بر زمین آمد		چه گرد است اینکه می‌خیزد که جانان هم‌نشین آمد
که میراند جنیبت را که میدان عنبر آگین شد		کدامین باد می جنبد که بوی یا سیمین آمد
صبوری را دلم در خاک من جوید نمی‌یاید		غبار کیست این یارب که در جان حزین آمد
بتی و آفت تقوی و دین آخر نمی‌دانی		که در شهر مسلمانان نباید این چنین آمد

□

الا ای باد شبگیری به گلبرگ بنا گوشش		مجنبان زلف زنجیرش که من دیوانه خواهم شد
چو دیدم خال و خط آن پری رو را بدل گفتم		گرفتار او شوم در دام او زین دانه خواهم شد

[M.A.H.S.A]

سخن می گفتم از لبهایش در کام زبان گم شد

سخن می گفتم از لبهایش در کام زبان گم شد		گرفتم ناگهان نامش حدیثم در دهان گم شد
دل گم گشته را درهر خم زلفش همی جستم		که ناگه چشم بد خویش سوی جان رفت و جان گم شد
در مقصود برعشاق مسکین بازکی گردد ؟		چو در خاک در خوبان کلید بختشان گم شد

□

بلایی گشت حسنت بر زمین و هم‌چو تو ماهی		اگر برآسمان باشد بلای آسمان باشد
ببوسی می‌فروشم جان به شرط آنکه اندر وی		اگر جز مهر خود بینی مراجان رایگان باشد
دل خود را به زلف چون خودی بربند تادانی		که جان چون منی اندر دل شب بر چسان باشد