◄*♥*►دهلوی * اشعار * غزلیات◄*♥*►

[M.A.H.S.A]

درد دلم را طبیب چاره ندانست

درد دلم را طبیب چاره ندانست		مرهم این ریش پاره پاره ندانست
راز دلت به صبر گفت بپوشان		حال دل غرقه زان ره ندانست
خال بناگوش او ز گوشه نشینان		برد چنان دل که گوشواره ندانست

□

عطار گو ببند دکان را که من ز دوست

بویی شنیده‌ام که به مشک و عبیر نیست

[M.A.H.S.A]

بیدار شو دلا که جهان جای خواب نیست

بیدار شو دلا که جهان جای خواب نیست		ایمن درین خرابه نشستن صواب نیست
از خفتگان خاک چه پرسی که حال چیست		زان خواب خوش که هیچ کسی را جواب نیست
طیب حیات خواستن از آسمان خطاست		کز شیشه‌ی دلیل امید صواب نیست

□

تاراج گشت ملک دل از جور نیکوان		ای دل برو که برده و بران خراج نیست
مشنو حدیث بی‌خبران در بیان عشق		دانی که احسن القصص اندر فسانه نیست

[M.A.H.S.A]

ای دل غمین مباش که جانان رسیدنی است

ای دل غمین مباش که جانان رسیدنی است		در کام تشنه چشمه‌ی حیوان رسیدنی است
ای دردمند هجر مینداز دل ز درد		کاینک طبیب آمده درمان رسیدنی است
ای گلستان عمر زسربرگ تازه کن		کان مرغ آشیان به گلستان رسیدنی است
پروانه وار پیش روم بهر سوختن		کان شمع دیده در شب هجران رسیدنی است
در ره بساط لعل زخون جگر کشم		کان نازنین چو سرو خرامان رسیدنی است
جانی که از فراق رها کردخانه را		یاد آورید که آرزوی جان رسیدنی است

□

جانم فدای زلف تو آندم که پرسمت

کاین چیست موی بافته ؟ گویی که دام تست

□

جانها به باد داد که دایم شکسته باد

آن گیسویی که بر سر سرو روان تست

□

ما جان فدای خنجر تسلیم کرده‌ایم

خواهی ببخش و خواه بکش رای رای تست

□

تا باد برد بوی تو در باغ پیش سرو		از باد لاله‌زار کله بر زمین زدست
از بهر آنکه لاف جمال تو میزند		صد بار باد بر دهن یاسمین زدست
گفتم به دل که بر تو که زد ناوک جفا		سوی تو کرد اشارت پنهان که این زدست !

□

ساقی بیار می که چنان سوخت دل زعشق		کز سوز این کباب همه خانه بو گرفت
ای پرده‌پوش قصه‌ی من بگذر از سرم		کاین سرگذشت من همه بازار و کو گرفت

□

صد دوست بیش کشت منش نیز دوستم		آخر چه شد که این کرم از من دریغ داشت
کاغذ مگر نماند که آن ناخدای ترس		از نوک خامه یک رقم از من دریغ داشت
اندیشه نیست گر طلب جان کند زمن		اندیشه‌ی من از دل نااستوار اوست
بادا بقای زلف و رخ و قامت و لبش		یک جان من که سوخته‌ی هر چهار اوست

□

پامال گشت در ره‌ی ما خسرو ودیت

او را همین بس است که او پایمال ماست

□

پندم مده که نشنوم ای نیک‌خواه از انک

من با توأم ولی دل و جان جای دیگر است

[M.A.H.S.A]

مهی گذشت که آن مه به سوی ما نگذشت

مهی گذشت که آن مه به سوی ما نگذشت		شبی نرفت که برجان ما بلا نگذشت
مرا ز عارض او دیر شد گلی نشگفت		چو گلبنی که بر او هیچ‌گه صبا نگذشت
گذشت در دل من صد هزار تیر جفا		که هیچ در دل آن یار بی‌وفا نگذشت
مسیح من چو مرا دم نداد جان دادم		ولیک عمر ندانم گذشت یا نگذشت
کبوتری نبرد سوی دوست نامه‌ی من		کز آتش دل من مرغ در هوا نگذشت
چه سود ملک سلیمانت خسروا به سخن		که هدهد تو گهی جانب سبا نگذشت

□

درین هوس که ببیند به خواب چشم ترا		بخفت نرگس و بیدار گشت و باز بخفت
بباغ با تو همی کرد سرو پای دراز		به یک طپانچه که بادش بزد دراز بخفت

□

به تشنگی بیابان عشق شد معلوم

که سایه شین سلامت نه مراد این سفر است

□

چه نقش بندی از اندیشه‌یی که بی عشق است		چه روی بینی از آیینه یی که در زنگ است
هزار پاره کنم جان مگر که در گنجد		که چشم خوبان هم‌چون دهانشان تنگ ست
شگوفه غالیه بو گشت و باغ گل‌رنگ است		هوای باده‌ی صافی و نغمه‌ی چنگ است
مکن ز سنگ‌دلی جور بر من مسکین		که آخر این دل مسکین دل است نی سنگ است

□

هزار سال ترا بینم و نگردم سیر

ولی دریغ که بنیاد عمر محکم نیست

[M.A.H.S.A]

بیا بیا که مرا طاقت جدایی نیست

بیا بیا که مرا طاقت جدایی نیست		رهامکن که دلم را زغم رهایی نیست
دلم ببردی و گر سرجدا کنی زتنم		بجان تو که دلم را سر جدایی نیست
بریز جرعه که هنگامه‌ی غمت گرم است		بگیر باده که هنگام پارسایی نیست

□

جراحت جگر خستگان چه می پرسی؟

ز غمزه پرس که این شوخی از کجا آموخت؟

□

دل رقیب نسوزد ز آه من چه کنم

نمی‌توان سگ دیوانه را وفا آموخت ؟

□

چه کرد پیش رخت گل که گل فروش او را		به دست خود به گلو بسته ریسمان انداخت
کمال حسن تو جایی رسید در عالم		که خلق را بدو خورشید در گمان انداخت

□

درین غم که مبادا گره به تار بود		دران حریر که آن یار بی‌وفا خفته است
هلال عید جهان را به نور خویش آراست		شراب چون شفق و جام چون هلال کجاست؟
مگر شراب شفق خورد شب ز جام هلال		که هر گهر که در او بود جمله در صحراست

□

به سرو باغ که بیند کنون که در هرباغ

هزار سرو بهر گوشه‌یی خرامان است

□

کسی که حاصل فردا شناخت بر امروز

نیست دل که اگر بست کودک دینه است

[M.A.H.S.A]

شاخ گل از نسیم جلوه گر است

شاخ گل از نسیم جلوه گر است

وقت گل بانگ بلبل سحر است

[M.A.H.S.A]

شوق توأم باز گریبان گرفت

شوق توأم باز گریبان گرفت		اشک دوان آمد و دامان گرفت
سهل بود ترک دو عالم ولی		ترک رخ وزلف تو نتوان گرفت
جان منی ! بی تو نفس چون زنم ؟		زانکه مرا بی تو دل از جان گرفت
هر که چنین فرصتی از دست داد		بس سر انگشت به دندان گرفت
عارض او تا بدر آورد خط		خرده بسی برمه تابان گرفت
خال تو برلعل لب دست یافت		مورچه‌یی ملک سیلمان گرفت
دل طلب کعبه‌ی روی تو کرد		حلقه‌ی آن زلف پریشان گرفت
ما و می و طرف گلستان و یار		باد صبا طرف گلستان گرفت
بی مه رخسار و شب زلف او		خاطرم از شمع شبستان گرفت

[M.A.H.S.A]

آنکه دلم شیفته‌ی روی اوست

آنکه دلم شیفته‌ی روی اوست		شیفته‌ی تر می‌کندم این چه خوست؟
دوش بگفتم که دهانیت نیست		گفت که بسیاردرین گفتگوست
به که رخ از خلق بپوشد از انک		دیده‌ی بد آفت روی نکوست
هستی من رفت وخیالش نماند		این که تو بینی نه منم بلکه اوست

□

گر چه بدمستی است عیب حریف

کندن ریش محتسب هنر است

□

جان ببردی خوش هنوز نه ای		دست بر دل نه این زمان که تراست
بر رخ زرد من بخند و بگو		خنده انگیز ز غفران که تر است

[M.A.H.S.A]

باغمت شادی جهان هوس است

باغمت شادی جهان هوس است		شادی من همین غم تو بس است
از سرخشم اگر بخایی لب		بر لبت بوسه دادنم هوس است

[M.A.H.S.A]

این جفا کاریت نو به نو است

این جفا کاریت نو به نو است		مگر این جان کشته را در و است
چون ترا نیست نیم کنجد شرم		گفت من نزد تو به نیم جو است

□

نظری کن کزان دو چشم سیاه

دیده در انتظار یک نظر است