◄*♥*►دهلوی * اشعار * غزلیات◄*♥*►

[M.A.H.S.A]

گر چه خفتن خوش بود با یار در شبهای وصل

گر چه خفتن خوش بود با یار در شبهای وصل		لیک در شبهای غم بیدار بودن هم خوش است
اندک اندک گه گهی بایار بودن خوش بود		ور میسر گرددم بسیار بودن هم خوش است

□

خون من در گردنم کامروز دیدم روی او

چنگ من فردای محشر هم به دامان منست

[M.A.H.S.A]

سرو بستان ملاحت قامت رعنای تست

سرو بستان ملاحت قامت رعنای تست		نور چشم عاشقان خسته خاک پای تست
من نه تنها گشته‌ام شیدای دردت جان من		هرکرا جان و دل و دینی بود شیدای تست
در درون مسجد و دیر و خرابات و کنشت		هر کجا رفتم همه شور تو و غوغای تست
جانم از غیرت ز دست جاهلان سوزد از انک		سرو را گویند مانند قد رعنای تست
وعده دیدار خود کردی به فردا از آن سبب		جان خسرو منتظر بر وعده فردای تست
برشکر خوانند افسون بهر دلجویی ولیک		شکری کو خود فسون خواند لب دلجوی تست

□

ما و مجنون در ازل نوشیده‌ایم از یک شراب

در میان ما از آن دو اتحاد مشربست

[M.A.H.S.A]

شربت و صلت نجویم کار من خون خوردنست

شربت و صلت نجویم کار من خون خوردنست		من خوشم تو مرهم آنجاها رسان که آزردنست
جان من از مایه‌ی غمهای تو پرورده شد		خلق غم گویند و نزد بنده جان پروردنست
کشتن من بر رقیب انداز وخود رنجه مشو		زانکه خون چون منی نه لایق آن گردن است
چاک دامن مژده‌ی بد نامیم داد ای سرشک		یاریش کن کو مرا در بند رسوا کردن است

[M.A.H.S.A]

هر مژه از غمزه‌ی خون ریز تو ناوک زنی است

هر مژه از غمزه‌ی خون ریز تو ناوک زنی است		کاندرون هر جگر زان زخم ناوک روزنی است
چشمت آفت، غمزه فتنه، خط قیامت، رخ بلاست		آشنایی با چنین خصمان نه حد چون منی است
جان که زارم می‌کشد از یاد چون تو دوستی		جان من از تو چه پنهان آشکارا دشمنی است

□

چشمم ار بی‌تو جهان بیند بگیرش عیب ازانک		خیره‌ی بی‌دیده‌ی آلوده‌ی تر دامنی است
ساقیا گر می خورم بی تو نگویی کان می است		مردنم را شربتی و آتشم را روغنی است
اندران مجلس که خود را زنده سوزند اهل عشق		ای بسا مرد خدا کو کمتر از هندو زنی است
عندلیبان را غذای روح باشد بوی گل		مرغ دشت است آنکه عاشق برجو و بر ارزنی است
هر شبی خسرو که گوید سینه‌ی در کویت بدرد		زیر دیوار تو سلطان پاسبان چوبک زنی است

[M.A.H.S.A]

جعد مرغولت که در هربند او صد حلقه است

جعد مرغولت که در هربند او صد حلقه است		دام دلهای اسیران گرفتار بلاست
هر که در کوی تو بویی برد از عالم گذشت		هر که از دردت نصیبی یافت فارغ از دواست

□

بی رخت از پا فتادم بی‌لبت رفتم ز دست

قدر گل بلبل شناسد قدر باده می پرست

□

هست سر بردوش من باری و باری می کشم		تا مگر اندازمش در پای خوبان عاقبت
رای آن دادم که خونم را بریزند اهل حسن		شد موافق رای من با رای خوبان عاقبت
بارها گفتم که ندهم دل به خوبان لیک دل		گشت از جان بنده و مولای خوبان عاقبت
با چنان خونین لبی کاید همی زو بوی شیر		خون من می‌خور حلالست آن چو شیر مادرت
چشم من دور ار بگویم مردم چشم منی		زانکه هرساعت همی بینم برآب دیگرت

[M.A.H.S.A]

عاشق سوخته دل زنده به جان دگر است

عاشق سوخته دل زنده به جان دگر است		زین جهانش چه خبر کو به جهان دگر است
بس که از خون دلم لاله‌ی خونین بشگفت		هر کجا می‌نگرم لاله ستان دگر است

[M.A.H.S.A]

در شب هجر که از روز قیامت بتر است

در شب هجر که از روز قیامت بتر است		مردم دیده‌ی من غرقه بخون جگر است
به طراوت رخ تو رشک گل سیراب است		به تبسم دهنت غیرت تنگ شکر است
ای صبا گر گذری برسرآن کو برسان		خبر ما بر آنکس که ز ما بی‌خبر است
مردمان منکر عشقند و منم کشته‌ی او		شیوه‌ی ما دگر و شیوه‌ی مردم دگر است

[M.A.H.S.A]

برگ زیرآمد و برگ گل و گلزار برفت

برگ زیرآمد و برگ گل و گلزار برفت		سرخ رویی رخ لاله وگلنار برفت
سرو بشکفت و چمن سبز شد و نرگس خفت		گوبرو از بر من این همه چون یار برفت
نزد من باد خزان دوش غبار آلوده		آمد وگفت که سرو تو ز گلزار برفت
خواستم تا بروم در طلب رفته‌ی خویش		یادم آمد رخ او پای من از کار برفت
در دوید اشک چو بازآمد ز خویش ندید		دل بینداخت هم اندوه و خونبار برفت
خون دل گر چه که بسیار برفت اندک ماند		صبر هر چند که بود اندک و بسیار برفت
باد خاری ز ره گل‌رخ من می‌آورد		جانم آویخت در آن خار و گرفتار برفت
هر چه از عقل فزون شد همه عمرم جوجو		اندرین غارت غم جمله به یک بار برفت

[M.A.H.S.A]

کشته‌ی تیغ جفایت دل درویش من است

کشته‌ی تیغ جفایت دل درویش من است		خسته تیر بلایت جگر ریش من است
نیک‌خواهی که کند منع ز عشق تو مرا		منکری دان به حقیقت که بد اندیش منست
هر گروهی بگزیدند به عالم دینی		عاشقی دین من و بی‌خبری کیش من است
گر دل از ما ببرید و بتو پیوست چه باک ؟		آشنا با تو و بیگانه زمن خویش من است

□

مرگ فرهاد نه آن بود و هلاک شیرین		که برایشان زجدایی غم و درد افزون رفت
کشتن این بود که شیرین سوی فرهاد گذشت		مردن آن بود که لیلی به سر مجنون رفت

□

سوزش سینه‌ی من دید و کنارم نگرفت		دل دیوانه به زنجیر نگه نتوان داشت
نظری کردم و دزدیده مرا جان بخشید		کز رقیبان خنک دزدی من پنهان داشت

[M.A.H.S.A]

هر کس آنجا که می و شاهد و گلشن آنجاست

هر کس آنجا که می و شاهد و گلشن آنجاست		من همانجا که دل گمشده‌ی من آنجاست
هر شب ای غم چه رسی در طلب دل اینجا		آخر آن سوخته‌ی سوخته خرمن آنجاست
گفتی ای دوست که بگریز و ببر جان زین کوی		چون گریزم که گروگان دل دشمن آنجاست

□

دل ندارم غم جانان زچه بتوانم خورد

پیش از ین گرچه غمی بود دلی هم بودست