اگر قرآن تحریف نشده است پس چرا در تاریخ آمده که پیامبر (ص) هنگام خواندن قرآن بعضی وقت ها کلمات را عوض می کرد. حتی در تاریخ آمده کۀکی از وحی نویسان به خاطر این کار، مرتد شد و توسط پیامبر (ص) اعدام گردید. آیا این روایات درست است؟
روایاتی که شما بدان اشاره کردید مربوط به داستان ارتداد عبدالله بن ابی سرح است. در مورد نحوه و علت ارتداد وی سه گونه روایت وارد شده است. اولاً: در تبیین نحوۀ ارتداد وی اختلاف دارند. بعضی از نقل ها بر تحریف و تغییر قرآن، دلالتی ندارند. بعضی هم مبهم و مجمل اند. فقط طبق اندکی از نقل ها، دلالتی بر تغییر و تحریف وجود دارد، لذا دقیقا قابل استناد نیستند.
ثانیاً: روایات دستۀ سوم هم با تفسیری که مرحوم صدوق از آن ها کرده، بر تحریف دلالتی ندارند. ایشان درباره جملۀ "هو واحد" که در این دستۀ سوم، از رسول خدا (ص)، نقل شده است، می نویسد: "یعنی، چه تغییر بدهی و چه تغییر ندهی آنچه من املاءمی كنم نوشته می شود، نه آنچه را كه تو تغییر می دهی".
ثالثاً: اگر توجیه مرحوم صدوق را قبول نکنیم و در عین حال از نظر سند هم این روایات را صحیح بدانیم، باز چون این طائفه، با آیات قرآن مخالف اند، قابل استناد نیستند و بر اساس دستور پیامبر (ص) و ائمه (ع) این گونه روایات را نباید قبول کرد.
نکته پایانی این که عبدالله بن ابی سرح بعد از ارتداد به مکه گریخت و در زمان فتح مکه هم پیامبر (ص) به جهت شفاعت عثمان (خلیفه سوم) او را اعدام نکرد، و در زمان خلافت عثمان هم فرماندار او در مصر شده است.
شایان توجه است با دقت در این روایت به دست می آید، این روایت پیش از آن که بر تحریف قرآن دلالت کند، بر عدم تحریف دلالت دارد؛ چراکه قائلین به عدم تحریف قرآن، تلاش های مخالفان را برای تحریف نفی نمی کنند، بلکه عدم توفیق آنها را در این تلاش ها نفی می کنند.
دلیلش آن است که، اولاً: حفظ و صیانت قرآن از جانب الاهی است. ثانیاً: پیامبر محافظ و نگهبان قرآن از دست برد تحریف و تغییر بود. این کوشش ها از طرف ابن ابی سرح مصداقی از مصادیق آن تلاش های شکست خورده و توطئه های باطلی است که پیامبر متصدی مبارزه با آنها بوده است و حضرت این توطئه ها را در نطفه خفه کرد. در حقیقت کسی که با دقت و تعمق به این روایت نگاه کند به روشنی می فهمد که این روایت بر عدم تحریف قرآن دلالت دارد، نه بر تحریف.
برای روشن شدن پاسخ، توجه به نکاتی ضروری است:
یک. عدم تغییر و تحریف قرآن مستند به ادله قطعی و محکمی است که برخی از ادله عقلی آن، در پرسش های گذشته بیان شد.[1] اینک به بعضی از ادلۀ نقلی آن اشاره می کنیم:
1. آیاتی از قرآن کریم بیان می کنند که قرآن قابل تغییر و تحریف نیست و تغییر و تحریف در آن امکان ندارد:
"نه از پیش روی، باطل بدو راۀابد و نه از پس، نازل شده از جانب خداوند حکیم و ستودنی است."[2] "نشاید که این قرآن را جز به خدا نسبت دهند، بلکه تصدیق چیزی است که پیش از آن آمده است و توضیح آن کتاب است، شکی نیست که از جانب پروردگار جهانیان است".[3]
2. آیاتی که به طور جداگانه عصمت پیامبر (ص) را در دریافت، نگه داری و ابلاغ وحی بیان می کنند.
الف. عصمت پیامبر (ص) در مقام دریافت وحی: "همانا تو قرآن را از نزد حکیم و دانا دریافت می کنی".[4]
ب. عصمت در مقام نگه داری قرآن: "ما بر تو قرآن را قرائت می کنیم و تو از یاد نمی بری".[5]
ج. عصمت پیامبر (ص) در مقام تلاوت و ابلاغ: "پیامبر (ص) آیات قرآن را بر آنها تلاوت می کند".[6] یا این که می فرماید: "پیامبر (ص) از روی هوا و هوس سخن نمی گوید سخن او وحی است".[7]
بلکه خداوند پیامبر (ص) را تهدید می کند اگر کمترین تغییری در وحی انجام دهد او را به بدترین عذاب گرفتار می کند: "اگر پیامبر (ص) پاره ای از سخنان را به افترا بر ما می بست، با قدرت او را فرو می گرفتیم، سپس رگ دلش را پاره می کردیم، و هیچ یک از شما را توان آن نبود که مانع شود".[8]
3. آیاتی که بیان می دارد که پیامبر (ص) حق هیچ گونه تغییر و تبدیلی را، در قرآن ندارد: "بگو مرا نرسد که آن را از سوی خود دگر گون کنم. هر چه به من وحی می شود پیرو همان هستم".[9]
4. روایاتی که از آنها عدم تغییر و تحریف قرآن استفاده می شود. برای نمونه به یک روایت اشاره می شود:
پیامبر (ص) فرمود: "من در بین شما دو چیز گرانبها کتاب خدا و عترتم، اهل بیتم را به یادگار می گذارم و این دو از هم جدا نمی شوند تا در حوض کوثر بر من وارد شوند".[10]
این روایت که مورد قبول شیعه و اهل سنت است، بیان می دارد که قرآن تا روز قیامت صلاحیت استناد را دارد و بر مردم حجت است. روشن است که اگر قرآن قابل تحریف و تغییر می بود، صلاحیت استناد و منبعیت احکام دین را نداشت.
دو. روایات متعددی از پیامبر (ص) و ائمه معصومین (ع) رسیده است که می فرمایند ملاک قبولی یا رد احادیث، موافقت و مخالفت با قرآن است.
در زیر نمونه های از آن نقل می شود:
پیامبر (ص) فرمود: "هر چیزی که موافق کتاب خدا است قبول کنید و هر چیزی که مخالف قرآن است قبول نکنید".[11]
امام صادق (ع) می فرمایند: "از ما حدیثی را قبول نکنید، مگر آنچه موافق قرآن است و حدیثی که مخالف سخن پرودگار ما است قبول نکنید".[12]
نتیجه این که روایاتی که اشاره نمودید اگر از نظر سند و دلالت، مفهوم و محتوای صحیح و درست باشند، بر اساس دستور پیامبر (ص) و ائمه (ع) چون مخالف با آیات متعدد قرآن کریم است، نباید آن را قبول کنیم و ارزش استناد ندارند.
سه. روایاتی که شما اشاره کردید مربوط به داستان ارتداد عبدالله بن ابی سرح است.
در مورد نحوه و علت ارتداد وی سه گونه روایت وارد شده است:
الف. در بعضی روایات چنین آمده است: "پیامبر (ص) آیات سورۀ تین را بر وی املا کرد و او می نوشت. تا رسید به آیۀ " ثم انشأناه خلقا آخر". ابن ابی سرح از نحوۀ بیان خداوند در مورد خلقت انسان به شگفت آمد و گفت: "فتبارک الله احسن الخالقین". پیامبر (ص) فرمود: بنویس "فتبارک الله احسن الخالقین" و همین امر باعث شد که در دل ابن ابی سرح وسوسه ای ایجاد شود و به خود گفت اگر حقیقتاً این وحی است، پس بر من هم وحی می شود. اگر دروغ است پس پیامبر (ص) (العیاذ بالله) دروغ می گوید و به همین جهت مرتد شد و به مکه گریخت".[13]
ب. در بعضی از روایات دیگر آمده که ابن ابی سرح در نوشتن وحی تغییراتی می داد و همین امر باعث باشد که پیامبر (ص) او را از مقام کتابت وحی عزل نماید و او مرتد شد و به مکه گریخت.[14]
ج. فیض کاشانی از امام صادق (ع) نقل می کند: عبدالله بن سعد بن ابی سرح برادر رضاعی (شیری) عثمان خط زیبایی داشت، هر وقت بر رسول اکرم (ص) وحی نازل می شد او را فرا می خواند و وحی را بر او می خواند و او می نوشت، اما او به جای "سمیع بصیر"، "سمیع علیم" و به جای "بما تعلمون خبیر"، "بما تعملون بصیر" می نوشت، و "یا" را عوض "تا" و "تا" را عوض "یا" کتابت می کرد، با این حال حضرت می فرمود "هو واحد؛ فرقی نمی کند اینها یکی است". عاقبت این شخص مرتد شد و به مکه گریخت و به قریش گفت: به خدا قسم، محمد نمی داند چه می گوید؛ من هم قادرم مثل او بگویم و به مانند او آیه نازل کنم.[15]
نتیجه این که اولاّ: این روایات چون در مورد نحوۀ ارتداد اختلاف دارند، دقیقا نمی توان به آنها استناد نمود، چون طبق نقل اول دلالتی بر تحریف و تغییر ندارد؛ زیرا منافاتی ندارد که آنچه در دل ابی سرح گذشته است همان وحی الاهی باشد که قبل از آن بر قلب پیامبر (ص) نازل گشته است، و نقل دوم هم مبهم و مجمل است، و فقط طبق نقل سوم دلالت بر تغییر و تحریف دارد.
ثانیاً: مرحوم صدوق دربارۀ این کلام از رسول خدا (ص)؛ "هو واحد" می نویسد: "یعنی، چه تغییر بدهی و چه تغییر ند هی آنچه من املا می كنم نوشته می شود نه آنچه را كه تو تغییر می دهی".[16]
پس اگر این روایت (یعنی طبق نقل سوم) از نظر سند درست و صحیح باشد، به نظر می رسد توجیه و تفسیر مرحوم صدوق قابل قبول است. چون این توجیه در واقع مطابق آیاتی از قرآن است که می فرماید: قرآن قابل تغییر و تحریف نیست، و نیز آیاتی که بیان می داشت پیامبر (ص) در مقام دریافت، نگه داری و ابلاغ وحی معصوم اند و اشتباه نمی کنند.
ثالثاً: اگر هم توجیه مرحوم صدوق را قبول نکنیم و از نظر سند هم صحیح باشد، همان گونه که در نکتۀ دوم بیان کردیم. این گونه روایات چون مخالف صریح آیات قرآن هستند قابلیت استناد را ندارند و بر اساس دستور پیامبر (ص) اکرم و ائمه (ع) این گونه روایات را نباید قبول کرد.
چهار. عبدالله بن ابی سرح بعد از ارتداد به مکه گریخت و پیامبر (ص) در زمان فتح مکه هم به جهت شفاعت عثمان (خلیفه سوم) او را اعدام نکرد و او بعدها فرماندار عثمان در مصر شد.[17]
لازم به ذکر است با دقت در این روایت به دست می آید، این روایت بیش از آن که بر تحریف قرآن دلالت کند بر عدم تحریف دلالت دارد؛ چراکه قائلین به عدم تحریف قرآن، تلاش های مخالفان را برای تحریف نفی نمی کنند، بلکه عدم توفیق آنها را در این تلاش ها نفی می کنند.
دلیلش آن است که، اولاً: حفظ و صیانت قرآن از جانب الاهی است. ثانیاً: پیامبر محافظ و نگهبان قرآن از دست برد تحریف و تغییر بود. این کوشش ها از طرف ابن ابی سرح مصداقی از مصادیق آن تلاش های شکست خورده و توطئه های باطلی است که پیامبر متصدی مبارزه با آنها بوده است و حضرت این توطئه ها را در نطفه خفه کرد. در حقیقت کسی که با دقت و تعمق به این روایت نگاه کند به روشنی می فهمد که این روایت بر عدم تحریف قرآن دلالت دارد، نه بر تحریف.
[1] نک: نمایۀ عدم تحریف قرآن ، سؤال 453 (سایت: ۴۸۶).
[2] فصلت ، 42.
[3] یونس، 37.
[4] نحل، 6.
[5] اعلی، 6.
[6] آل عمران، 164.
[7] نجم، 3 و 4.
[8] الحاقه، 44 تا 47.
[9] یونس، 15.
[10] مسند احمد، حدیث 10681.سنن ترمذی، حدیث 372. مستدرک حاکم، ج3، ص 109.
[11] کافی، ج 1، ص 109.
[12] بحار الانوار، ج 2، ص 249.
[13] همان، ج 22، ص 34.
[14] تفسیر عیاشی، ج1، ص 369.
[15] فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ج 2، ص 140 ذیل آیۀ 93، انعام، تهران، مکتبه الاسلامیه.
[16] صدوق، معانی الاخبار، به نقل از بحار الانوار، ج 92، باب 3، ص 35.
[17] بحار الانوار، ج 17، ص 178.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)