به عقب برگشتم مهرداد آنجا ایستاده بود و مرا تماشا می کرد برای لحظه ایاحساس کردم نگاهش مثل سابق سرشار از مهر است قلبم از تاثیر آن لرزید باصدایی لرزان گفتم:باید رفع زحمت کنم حقیقتش آمدنم به اینجا بی خبروناگهانی بود به همین خاطر می ترسم خانواده ام دلواپس بشوند.
مریم خودش را به ما رساند وگفت باز هم از این کارها بکن این سرزدن های بی خبر خالی از لطف هم نیست.
با لبخند کم رنگی گفتم:امیدوارم یک روز از این تعارف پشیمان نشوی چون از این به بعد به هر بهانه ای مزاحم می شوم.
بازویم را فشرد وگفت:مطمئن باش که ما همیشه از دیدارت خوشحال می شویم راستی آذر جان می توانی مسئولیت یک کار مهم را برای مدتی به گردن بگیری؟
نگاه کنجکاوم به او دوخته شد گفتم:برای تو هر چه باشد با کمال میل قبول میکنم.چشمانش برق خاصی در خود داشت مثل آن بود که به روی انسان می خنددهم زمان نگاهش به سمت مهرداد برگشت و با طرز شیطنت آمیزی گفت برای برادرم چطور؟چشمان مهرداد بر او خیره مانده بود گویی می خواست از دریچه چشمانش بخواند منظورش چیست.
من هم دست کمی از او نداشتم و نمی دانستم مقصود مریم از مطرح کردن این سوال چیست او همچنان به انتظار پاسخ من ایستاده بود.
با کلامی پر مهر گفتم:گرچه مهرداد خان امروز اصلا" مرا تحویل نگرفتند امادر گذشته آنقدر محبت کرده اند که برای جبرانش حاضر به انجام هر خدمتی هستم.
چهره مریم حالت آسوده ای به خود گرفت و زیرکانه گفت:پیداست هردوی شما راشدیدا"کنجکاو کرده ام خوب برای اینکه زیاد انتظار نکشید موضوع از این قراراست که به نظر من وقت آن رسیده که مهرداد با محیط خارج از منزل آشنا بشود از وقتی به ایران بازگشته تمام اوقاتش در خانه گذشته است.اما بعد از اینباید با محیط شر خیابان ها و مردم از نزدیک تماس داشته باشد و یک زندگیعادی ومعمولی را شروع کند برای این کار نیاز به یک همراه خوش سر وزباننیاز دارد که خوشبختانه تو آذر جان در این کار استادی برای همین قبل ازهرکس به تو پیشنهاد می کنم اگر مایلی به عنوان یک راهنما او را همراهی کنی.
پیشنهاد مریم چنان مرا به شوق آورد که نمی دانستم چه بگویم در این میان مهرداد به سخن درآمد و با لحن گله مندی گفت:مریم تو نباید آذر خانم را اینطور ناگهانی در تنگنا قرار می دادی مسلما" ایشان گرفتارتر از آن هستند که هر روز چند ساعت وقت شان را صرف من کنند ضمنا" در حال حاضر حوصله گشت وگذار در شهر را ندارم و ترجیح می دهم اوقاتم به همین صورت بگذرد پس برنام ریزی را بگذار برای بعد.
با نگاه گذرایی به سویش گفتم:در گذشته عادت نداشتید به جای دیگران اظهار عقیده بکنید لااقل اجازه می دادید من هم نظرم را بگویم بعد مخالفت می کردید نکند حادثه امروز چشم شما را ترسانده؟متعجب گفت:منظورتان را نمی فهمم؟
احساس می کنم مخالفت شما به این دلیل است که وحشت دارید مبادا در خیابان گردی ها باز هم از حال بروم و وبال گردنتان بشوم.
با خنده محوی گفت:چه برداشت اشتباهی قصد من این است که مزاحم اوقات شما نشوم والا...
کیف دستی ام را برداشتم و به طرف در ورودی آرام براه افتادم در حالیکه به عقب برگشته بودم گفتم:مطمئن باشید که هیچ مزاحمتی برای من ندارد تازه با این برنامه اوقات کسالت آور بیکاری من هم پر می شود از فردا هر روز ساعت پنج ونیم منتظرم باشید.
احساس کردم باز هم می خواهد مخالفت کند فرصت این کار را به او ندادم و با یک خدانگهدار از ساختمان خارج شدم مریم تا کنار در حیاط بدرقه ام کرد منوچهر ومهرزاد هردو در خواب بودند از مریم خواستم ازطرف من از آنها خداحافظی کند سپس پرسیدم امشب تو را می بینم؟اینطور نیست؟
اگر امکان داشته باشد حتما" می آیم.
در حالی که دستش را میان دستهایم گرفته بودم گفتم:سعی کن حتما" بیایی می خواهم در حضور تو موضوع مهرداد را علنی کنم.
رنگ چهره اش کمی تغییر کرد و با نگرانی پرسید: فکر نمی کنی کمی زود است که در این باره صحبت کنیم؟
حقیقتش به نظر من دیر هم شده برخورد امروز نشان داد مواجه شدن مهرداد با هر یک از نزدیکان ذهن او را چطور به کندوکاو وادار می کند من احساس می کنم دیدار مهرداد با والدینش تحول زیادی در روحیه او بوجود می آورد هرچه باشد رشته های عاطفی میان آنها خیلی قوی تر از پیوند عاطفی میان من و اوست.
با فشاری بر دستم گفت: تو سخت در اشتباهی اگر فکر می کنی مهر تو در دل مهرداد ذره ای کمتر از دیگران است نقاشی روی آن کتاب را فراموش کردی؟
نه فراموش نکردم اما....امروز نگاهش خیلی بیگانه بود.
به او فرصت بده تو که سالها صبر کردی حالا هم کمی تحمل کن شاید گذشت زمان همه چیز را روبراه کند.
گرمی کلام و مهر نگاهش مرا مجاب کرد گفتم:حق با توست باید بعد از این صبورتر باشم.
از آنجا که می دانستم مهرداد در آن خانه ساکن است دلم نمی آمد آنجا را ترک کنم اما دیگر حرفی برای گفتن و بهانه ای برای ایستادن نبود.ناگریز همراه با تکان دست وادای خدانگهدار آنجا را ترک کردم.
عقربه های ساعت از هشت گذشته بودکه صدای زنگ در بلند شد پدر به احترام مهمانان به استقبالشان رفت من ومادر هم در درگاه ورودی هال به انتظارشان ایستاده بودیم در آن لحظه دلشوره ای که تمام مدت بعد از ظهر گریبانم را گرفته بود شدت یافت نگاهم به مریم افتاد کمی قوت قلب پیدا کردم آقا وخانم کاشانی آن شب گرم وصمیمی با من احوالپرسی کردند محمود هم چهره اش شاداب تر از همیشه بنظر می رسید در آن میان مهسا با سبد گل زیبایی که حمل می کرد مشکل می توانست جلوی خود را ببیند وقتی متوجه من شد با لحن شاد کودکانه گفت:مامان آذر این گلها را بابا برای تو خریده با بوسه دلچسبی سبد گل را زا او گرفتم و گفتم:دست تو وبابا هر دو درد نکند دقایقی بعد دایی ناصر وتوران خانم هم رسیدد آنها به دعوت مادر برای حضور در مراسم آمده بودند ساعتی از ورود مهمانان می گذشت اما صحبت ها هنوز روال عادی را طی می کرد و مطلب خاصی مطرح نشده بود.
من مراسم پذیرایی را در حالی انجام می دادم که قلبم چند برابر بیش از مواقع عادی تپش داشت در حین پذیرایی از مریم سرش را نزدیک آورد و آهسته پرسید:چرا رنگت اینطور پریده؟
به آرامی گفتم:خودت را بگذار جای من دلیلش را می فهمی.
عاقبت آقای کاشانی از من خواست دستاز پذیرایی بکشم و کنارش بنشینم.هنگامی که نشستم نگاهم به ربرو افتاد و متوجه محمود شدم که با لبخند موذیانه ای مرا زیر نظر داشت.احساس خیلی بدی داشتم.کف دستهایم شدیدا" یخ کرده و دهانم کاملا" خشک بود نگهان صدای آقای کاشانی سکوت مجلس را شکست او با لحن شمرده و متینی گفت:
همه می دانیم که امشب به چه مناسبتی دور هم جمع شده ایم خوشبختانه با سابقه آشنایی خانواده ها من حکم کسی را که برای اولین بار قدم به منزل شخصی می گذارد ندارم پس بدون هیچ رودر واسی و در کمال صمیمیت از جناب شریفی خواهش می کنم بزرگی فرموده زندگی این دو جوان را سرو سامان بدهند.
پدر با کلام دوستانه و همراه با طنز در پاسخ گفت:جناب کاشانی برای اجرای سخت ترین ماموریت های نظامی در خدمتم اما لطفا" در این مورد بخصوص مرا عفو کنید ومسئولیت این امر خطیر را به خود جوانها واگذار نمائید.
طرز گفتار پدر حاضرین را به نشاط آورد و لبخند ار بر روی لبان آنها نشاند آقای کاشانی گفت:پس با این حساب باید بدون مقدمه به سراغ آذر جان بروم و نظر او را جویا شوم چون از طرف محمود خیالم راحت است پس می ماند بله عروس عزیزم.
کلمه عروس عزیزم قلب مرا در سینه لرزاند سکوت حاکم در بین حاضرین نشان می داد همه آنها منتظر اظهار نظر من هستند سرم را بالا آوردم و نگاهی به اطراف انداختم همه چشم ها به من دوخته شده بود مستاصل ونگران مانده بودم و نمی دانستم مطلب را از کجا آغاز کنم.
عاقبت وقتی به سخن در آمدم لرزش صدایم کاملا" پیدا بود با نگاهی به آقای کاشانی گفتم: به قول پدر ای کاش یک ماموریت دشوار نظامی به من می دادید اما صحبت در این زمینه را به من محول نمی کردید.
گویا حاضرین حرف های مرا هم به شوخی گرفتند چرا که هم صدا به خنده افتادند آقای کاشانی با لحن سرخوشی گفت:دختر عزیزم گفتن یک بله آنقدرها هم مشکل نیست کافی است ما از زبان تو بشنویم آن وقت همه چیز به خودی خود روبراه می شود.
حق با شماست عمو جان اما من قبل از هر پاسخی باید حقایقی را با شما در میان بگذارم .
در حین بیان این جمله نگاهم به مریم افتاد او هم رنگ چهره اش را پاک باخته بود آقای کاشانی گفت:ما برای شنیدن صحبت های تو حاضریم.
احساس ضعفی شدید صدایم را در گلو خفه می کرد برای گفتن حرف هایم نفس عمیقی کشیدم و شروع به صحبت کردم.
گمان نمی کنم بین شما کمتر کسی باشد که نداند من از سالها پیش دل به مهر پسر بزرگتان بسته ام وتاکنون به این دلبستگی پایبند مانده ام .
گویا هیچکس انتظار پیش کشیدن چنین مطلبی را نداشت چرا که اکثرا حاضرین رنگ چهره اشان تغییر کرد در ادامه صحبتم گفتم:
همه شما می دانید که من مدت هشت سال از بهترین سالهای عمرم را در انتظار بازگشت او سپری کردم در این مدت دست سرنوشت زندگی محمود را نیز به بازی گرفت و صدمات زیادی به او زد در گیرودار این حوادث من به عنوان خاله مهسا وظیفه خود می دانستم تا جایی که مقدور است از هیچ کمکی به مهسا وپدرش کوتاهی نکنم شاید به دلیل همان دردهای مشترک بود که محمود نسبت به من احساس محبت وگرایش پیدا کرد و شاید اگر نور امید قلب خاموش مرا دوباره روشن نمی کرد امشب به خاطر آینده مهسا موافقت خود را در حضور همه شما اعلام می کردم اما امشب با امید به بازگشت مهرداد مجبورم پیشنهاد محمود را در کمال محبت خواهرانه ای که به او دارم رد کنم.
نگاهم برای لحظه ای به محمود افتاد با چهره ای رنگ پریده و چشمانی متحیر نگاهم می کرد با شتاب نگاه از او گرفتم و سرم را به زیر انداختم.
درآن حال صدای آای کاشانی را شنیدم که شادی اش را از دست داده بود و گرفته به نظر می رسید.
آذر جان همه ما می دانیم که تو تا چه حد به مهرداد وفا دار بودی اما فکر نمی کنی دیگر وقت آ« رسیده که به زندگی ات سر وسامانی بدهی واز این امید واهی دست برداری؟
چشمانم به او افتاد,گفتم عمو جان امید من واهی نیست خاطرتان هست یک روز به شما گفتم ندایی در قلب من می گوید که مهرداد زنده است قلبم به من دروغ نمی گفت.مهرداد...
در یک آن نگاهم به سمت مریم چرخید او با علامت سر به من فهماند که می توانم حقیقت را مطرح کنم برای همین به آرامی گفتم:مهرداد زنده است من خودم از نزدیک او را دیدم.
درآن لحظه احساس کردم زمان برای دقایقی متوقف شد نه هیچ صدایی ونه هیچ حرکتی؟ناگهان خانم کاشانی به سویم آمد جلویم زانو زد و دسن یخ زده ام را در پنجه هایش گرفت و با صدای بغض آلودی گفت:
آذر بگو که با ما شوخی نمی کنی؟بگو که قصد سر به سر گذاشتن نداری؟
نگاهم به چشمانش افتاد پرده ای اشک آنها را پوشانده بود من نیز جاری شدن قطره های اشک را حس می کردم دستانش را با تمام قدرت میان دستهایم فشردم و همراه با ریزش اشک گفتم:خاله جان به خدا قسم می خورم که مهرداد زنده است اگر حرف مرا باور نمی کنید از مریم بپرسید.
حرف های من همهمه ای در میان حاضرین به پا کرد آقای کاشانی با ناباوری به سوی مریم رفت صدای گرفته اش را شنیدم که پرسید:بابا جان این خبر حقیقت دارد؟
مریم به آغوش او پناه برد ودرحالیکه گریه می کرد با صدای لرزانی گفت:بله بابا مهرداد زنده است اما من جرات نمی کردم این موضوع رابه شما بگویم.
حالا هردوی آنها گریه می کردندمجلس خواستگاری حال وهوای دیگری پیدا کرد همه در عین ناباوری اشک می ریختند و یکدیگر را در آغوش می کشیدند مهرداد زنده بود اما درک این حقیقت برای آنهایی که در آنجا جمع بودند مشکل می نمود همه اشک شوق می ریختند دقایقی به همان صورت گذشت خانم کاشانی چند بار بی حال شد تو ران خانم تلاش می کرد با خوراندن آب قند حال او را جا بیاورد آقای کاشانی خوددارتر بود فقط به آرامی اشک می ریخت گویا هنوز نتوانسته بود واقعیت امر را بپذیرد پس از آنکه حاضرین آرامش خود را بدست آوردند پرسش ها آغاز شد مریم به تک تک آنها با احتیاط پاسخ می داد اکثر سوالها را محمود مطرح می کرد چون او روبراه تر از بقیه به نظر می رسید پاسخ های مریم همه جریان را روشن کرد واکنش خانم کاشانی لحظه ای که دانست مهرداد به کلی حافظه اش را از دست داده عاقلانه بود او در حالیکه هنوز اشک می ریخت گفت:
همینکه خداوند او را سالم به ما برگرداند جای شکرش باقیست با توکل به رحمت بی دریغش پسرم حافظه اش را هم به مرور بدست می آورد.
شب به نیمه رسیده بود که مهمانان قصد رفتن کردند هنگام خداحافظی آقا وخانم کاشانی با صمیمیتی بیش از لحظه ورود مرا در آغوش کشیدند در همان حال آقای کاشانی خطاب به پدر گفا: شریفی جان از عروسم خوب مواظبت کن ضمنا" این را بدان که خداوند گوهر گرانبهایی را به شما هدیه کرده.
چهره پدر به تبسم شیرینی از هم باز شد در سیمای او غرور وشادی یکجا نمودار بود در آن میان محمود به من نزدیک شد و به آرامی گفت:
خوشحالم که عاقبت حق به حق دار می رسد گرچه از گفته های مریم پیداست که برادرم سالهای پررنجی را پشت سر گذاشته اما مطمئنم که تو در آینده می توانی او را از هر لحاظ خوشبخت کنی.
با خرسندی گفتم:امیدوارم اینطور باشد ضمنا" آرزو می کنم تو هم مادر خوب وشایسته ای برای مهسا پیدا کنی.
در جوابم هیچ نگفت نگاهش به یکبار حالت غم آلودی به خود گرفت سرش را به زیر انداخت واز کنارم دور شد.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)