مدير باز نشسته
تو به من خنديدي
و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه همسايه
سيب را دزديم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلوده به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتي و هنوز
سالهاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان
مي دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق اين پندارم
كه چرا
خانه كوچك ما سيب نداشت؟؟
مدير باز نشسته
خبرت هست
که بی روی
تو آرامم نیست؟؟؟
مدير باز نشسته
امشب غم تو در دل دیوانه نگنجد ،
گنج است و چه گنجی که به ویرانه نگنجد!
تنهایی‌ام امشب که پر است از غم غربت ،
آن‌قدر بزرگ است که در خانه نگنجد!
بیرون زده‌ام تا بدرم پرده‌ی شب را ،
کاین نعره‌ی دیوانه به کاشانه نگنجد!
خمخانه بیارید که آن باده که باشد ،
در خورد خماریم به پیمانه نگنجد!
میخانه‌ی بی‌سقف و ستون کو که جز آن‌جا ،
جای دگر این گریه‌ی مستانه نگنجد!
مجنون چه هنر کرد در آن قصه ؟! مرا باش
با طرفه جنونی که به افسانه نگنجد!
تا رو به فنایت زدم از حیرت خود پر ،
سیمرغم و سیمرغ تو در لانه نگنجد!
در چشم منت باد تماشا که جز این‌جا ،
دیدار تو در هیچ پریخانه نگنجد!
دور از تو چنانم که غم غربتم امشب ،
حتی به غزل‌های غریبانه نگنجد.!..
حسین منزوی
مدير باز نشسته
قطار نمی ایستد ...
سوت می کشد و می رود
دلم اما ایستاده !!!
در ایستگاهی حوالی شهرک اسفند توقف کرد
و دیگر تکان نخورد ...
نفهمید که مسافر ... مسافرست
حتی اگر هر روز از شهرک اسفند رد شود ...
مدير باز نشسته
دل من در سبدی
عشق به نیل تو سپرد
نگهش دار
به موسی شدنش می ارزد
مدير باز نشسته
گرچه شب تاريك است ...
دل قوي دار سحر نزديك است ...
درميان من و تو فاصله هاست ...
گاه مي انديشم ،
مي تواني تو به لبخندي اين فاصله را برداري ...
تو توانايي بخشش داري ...
دست هاي تو توانايي آنرا دارد ،
كه مرا زندگاني بخشد ...
چشم هاي تو به من آرامش مي بخشد ...
و تو چون مصرع شعري زيبا ،
سطر برجسته اي از زندگي من هستي...
دفتر شعر مرا با وجود تو شكوهي ديگر ،
رونقي ديگر هست...
مي تواني تو به من زندگاني بخشي ...
مدير باز نشسته
اي خدا اين وصل را هجران مكن
سرخوشان عشق رانالان مكن
كعبه اقبال اين حلقه است و بس
كعبه اميد را ويران مكن
نيست در عالم ز هجران تلختر
هر چه خواهي كن وليكن آن مكن
مدير باز نشسته
سبک نکرده دلمو گریه ،برای دیدنت
آرزوهام تمام شدن،تو حسرت ندیدنت
روزای تکراری من، انگار تمومی نداره
بدون تو، بی کسی هام ،طاقت دوری نداره
کجا برم ؟به کی بگم؟قصه ی ما تموم شده
تواین سکوت لحظه ها،داشتنت آرزوم شده
خدایا اگه هنوز بیادمی،بدون براش دلواپسم...
خدایا نذارکه باورم بشه دیگه بهش نمیرسم
خسته شده نگاه شب،ازدیدن اشکای من
چی مونده جز گذشته هام بدون تو برای من؟
بیا که پایان منه لحظه ی بی تورفتنم
تو انتظار هر نفس،در انتظار مردنم
مدير باز نشسته
من نشاني از تو ندارم اما نشاني ام را براي تو مي نويسم: درعصرهاي انتظار،به حوالي بي کسي قدم بگذار! خيابان غربت را پيدا کن و وارد کوچه پس کوچه هاي تنهايي شو! کلبه ي غريبي ام را پيدا کن، کناربيدمجنون خزان زده و کنارمرداب ارزوهاي رنگي ام! درکلبه را باز کن و به سراغ بغض خيس پنجره برو! حرير غمش را کنار بزن! مرا مي يابي
مدير باز نشسته
توی یک دیوار سنگی دوتا پنجره اسیرن
دوتا خسته دوتا تنها یکیشون تو یکیشون من
دیوار از سنگ سیاهه سنگ سرد و سخت خارا
زده قفل بی صدایی به لبای خسته ی ما
نمی تونیم که بجنبیم زیر سنگینی دیوار
همه ی عشق من و تو قصه اس قصه ی دیدار
همیشه فاصله بوده بین دستای من و تو
با همین تلخی گذشته شب و روزای من و تو
راه دوری بین ما نیست اما باز اینم زیاده
تنها پیوند من و تو دست مهربون باده
ما باید اسیر بمونیم زنده هستیم تا اسیریم
واسه ما رهایی مرگه تا رها بشیم میمیریم
کاشکی این دیوار خراب شه من و تو با هم بمیریم
توی یک دنیای دیگه دستای همو بگیریم
شاید اونجا توی دلها درد بیزاری نباشه
میون پنجره هاشون دیگه دیواری نباشه
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)