# یک نفر تا به ابد دلتنگ است... #

[R A H A]

غربت را میان ِ بند بند ِ حرف های صد من یه غاز زیسته ام !
بین ِ یک شهر آدم ِ بهتر از آنهای قدیم
و همیشه دلخوش به صداقت هایی مانده ام که صاحبانشان
را ندیده ام ...
گاه برای رسیدن بی حوصله ام ....
گاه برای راهی شدن !
میــــــــان ِ من و لبخــــــند هایم فــــــاصله میافتد گاهی ،
میــــــــان ِ من و روزگارانم !
می روم ....
می مانم ....
یاد می شوم بعـــــــــضی وقت ها!
و جز فردایی بهتر هیچ نمی خواهم
شاید یقین دارم که حقـــــــم است
شاید باید من هم کمی از سرنوشت انتظـار داشته باشم !
غربت را میان ِ بند بند ِ حرف های صد من یه غاز زیسته ام !
با دوستانی زیادی دور ....
آنقدر که حتی گاهی زیادی غریبه اند ....
زیادی نـــــــــــاشناس ....
زیادی ....
چه بگویم ؟
طاقت نمی آورم لحظه هایی که می خـــواهند مثلا دلسنگ
باشند !
طاقت نمی آورم برای شنیدن ِ صـداهایی که دریغ میشوند،

[R A H A]

"شب از جنگل سایه ها میگذشت
حریق خزان بود و تاراج باد
من آهسته در دود شب رو نهفتم
و در گوش برگی که خاموش میسوخت گفتم:

مسوز اینچنین گرم در خود مسوز
مپیچ اینچنین تلخ بر خود مپیچ

که گر دست بیداد تقدیر کور
تورا می دواند به دنبال باد
مرا می دواند به دنبال هیچ!"

[R A H A]

رفتی تو
من در تنهایی سوختم
با بار دردها و رنج ها
هنوز فریاد های من
در تمام دنیا پرصداست

[R A H A]

عاشق نشدی زاهد

دیوانه چه میدانی

بر شعله نرقصیدی

پروانه چه میدانی

پروانه چه میدانی

من مست می عشقم

و ز توبه که بشکستم

راهم مزن ای عابد

میخانه چه میدانی

میخانه چه میدانی

لبریز می غمهام

شد ساغر جان من

من دیدی و بگذشتی

پیمانه چه میدانی

یک سلسله دیوانه

افسون نگاه او

ای غافل از آن جادو

افسانه چه میدانی

تا چند فریب خلق

با نام مسلمانی

سر بر سر سجاده

می خوردن پنهانی

می خوردن پنهانی

عاشق شو و مستی کن

ترک همه هستی کن

ای بت نپرستیده

بتخانه چه میدانی

تو سنگ سیه بوسی

من چشم سیاهی را

مقصود یکی باشد

بیگانه چه میدانی

تا چند فریب خلق

با نام مسلمانی

سر بر سر سجاده

می خوردن پنهانی

می خوردن پنهانی

روزی که فرو ریزیم

بنیاد تاسف را

دیگر نه تو می مانی

نه ظلم و پریشانی

نه ظلم و پریشانی

[R A H A]

وقتی شب سر می رسه
سیاهی از سر میگیره
قاب هر پنجره عکس
تورو در بر میگیره
این که میزنه به در
تو این نواد رهگذر
توئي نه باد رهگذر

این که رسیده از سفر
مثل هر شب خدا
عطر تو داره هوا
صاحب خانه تویی
خانه کوچک ما

بجز تو عشق را باور نکردم
از آتش رو به خاکستر نکردم
شقایق وار بر آتش نشستم
شقایق را ولی پرپر نکردم
همه جای جهان جان جهانی
زبان ناتوانم را زبانی
کجا باید بدنبالت بگردم
تو هر جای زمینی و زمانی
تو هر جای زمینی و زمانی

مثل هر شب خدا
عطر تو داره هوا
صاحب خانه تویی
خانه کوچک ما

بجز تو عشق را باور نکردم
از آتش رو به خاکستر نکردم
شقایق وار بر آتش نشستم
شقایق را ولی پرپر نکردم
همه جای جهان جان جهانی
زبان ناتوانم را زبانی
کجا باید بدنبالت بگردم
تو هر جای زمینی و زمانی
تو هر جای زمینی و زمانی

مثل هر شب خدا
عطر تو داره هوا
صاحب خانه تویی
خانه کوچک ما
وقتی شب سر می رسه
سیاهی از سر میگیره
قاب هر پنجره عکس
تورو در بر میگیره

[R A H A]

عاشق نشدی زاهد

دیوانه چه میدانی

بر شعله نرقصیدی

پروانه چه میدانی

پروانه چه میدانی

من مست می عشقم

و ز توبه که بشکستم

راهم مزن ای عابد

میخانه چه میدانی

میخانه چه میدانی

لبریز می غمهام

شد ساغر جان من

من دیدی و بگذشتی

پیمانه چه میدانی

یک سلسله دیوانه

افسون نگاه او

ای غافل از آن جادو

افسانه چه میدانی

تا چند فریب خلق

با نام مسلمانی

سر بر سر سجاده

می خوردن پنهانی

می خوردن پنهانی

عاشق شو و مستی کن

ترک همه هستی کن

ای بت نپرستیده

بتخانه چه میدانی

تو سنگ سیه بوسی

من چشم سیاهی را

مقصود یکی باشد

بیگانه چه میدانی

تا چند فریب خلق

با نام مسلمانی

سر بر سر سجاده

می خوردن پنهانی

می خوردن پنهانی

روزی که فرو ریزیم

بنیاد تاسف را

دیگر نه تو می مانی

نه ظلم و پریشانی

نه ظلم و پریشانی

[R A H A]

بنويس بر ياس كبود
بنويس بر باورِ رود
بنويس از من بنويس
بنويس عاشق يكي بود
بنويس، بنويس، بنويس

آه، قصه بگو
از اين عاشق دور
تو از اين تنهاي صبور
بي تو شكست
چو جام بلور
بنويس بر ياس سپيد
بنويس از عشق و اميد
بنويس ديوانهء تو
به خود از عشق تو رسيد
بنويس، بنويس، بنويس

تو موج غرور
اين دل سنگ صبور
بنويس از آنكه چو اشك
از ديده چكيد
به گونه دويد
بنويس دنياي مني
همهء روياي مني
منم اون بي تابيِ موج
تو هنوز درياي مني
بنويس، بنويس، بنويس
غريبونه شكستم ( شكستم )
من اينجا تك و تنها
دلخسته تريدم
در اين گوشهء دنيا
اي بي خبر از عشق
نداري خبر از من
روزي تو ميايي
نمانده اثر از من

بنويس دنياي مني
همهء روياي مني
منم اون بي تابي موج
تو هنوز درياي مني
بنويس، بنويس، بنويس
بنويس بر ياس كبود
بنويس بر باورِ رود
بنويس از من بنويس
بنويس عاشق يكي بود
بنويس، بنويس، بنويس
بنويس، بنويس، بنويس
بنويس، بنويس
بنويس، بنويس، بنويس

بنويس
بنويس
بنويس
بنويس

[R A H A]

برات آخر يه شب نامه نوشتم
که باشي با خبر از سرنوشتم
نوشتم هر چه مي خواهی خطا کن
که من ديگر تو را تنها گذاشتم

نوشتم سرنوشت من چنين بود
نصيب و قسمتم عمری همين بود
خدايا شاهدی می گفتم اما
تو می دانی حقيقت غير از اين بود

جدا از تو دلم
دريای خون بود
همه دنیای من
رنگ خزون بود

تو را ديدم کنار يار ديگه
دل توجای عشق ديگرون بود
نامهربون بود

خيال کردم غمم را چاره کردم
علاج اين دل بيچاره کردم
برات هر روز يکی نامه نوشتم
چو شب اومد تمومش پاره کردم


نمی دونی چه رنجی بی تو بردم
زبس در سینه این دل را فشردم
میاد روزی که بعد از من بدونی
اگه مردم من از عشق تو مردم

[R A H A]

رفتی دلم شکـــــستی، این دل شکسته بهتر

پوسیده رشته عشق، از هم گســسته بهتر

مـن انتــــــقام دل را هرگــز نگـــــیرم

ازتـو این رفته راه ناحق، در خون نشسته بهتر

در بزم باده نوشــــان ای غافـــل از دل من

بستی دو چشم و گفتم ، میخانه بسته بهتر

چون لاله های خونین ریزد سرشکم امشب

بر گور عشق دیرین ، گل دسته دسته بهتر

آییـــنه ای است گویـــا این چهـــره غمیـنم

تا راز دل نـــــدانی، در هم شکســــته بهتر

فرســـوده بنـــد الـفت،با صـــد گره نیـــرزد

پیمان ســست و بیجا ،ای گل نبســته بهتر

گر یادگـــــار باید از عشـــق خانـــه سوزی

داغی"هما" به سینه، جانی که خسته بهتر

[R A H A]

رفتی دلم شکـــــستی، این دل شکسته بهتر پوسیده رشته عشق، از هم گســسته بهتر

مـن انتــــــقام دل را هرگــز نگـــــیرم ازتـو این رفته راه ناحق، در خون نشسته بهتر

در بزم باده نوشــــان ای غافـــل از دل من بستی دو چشم و گفتم ، میخانه بسته بهتر

چون لاله های خونین ریزد سرشکم امشب بر گور عشق دیرین ، گل دسته دسته بهتر

آییـــنه ای است گویـــا این چهـــره غمیـنم تا راز دل نـــــدانی، در هم شکســــته بهتر

فرســـوده بنـــد الـفت،با صـــد گره نیـــرزد پیمان ســست و بیجا ،ای گل نبســته بهتر

گر یادگـــــار باید از عشـــق خانـــه سوزی داغی"هما" به سینه، جانی که خسته بهتر