# یک نفر تا به ابد دلتنگ است... #

[R A H A]

اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه ی دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟
دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه ی مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟
درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟

[R A H A]

¸¸.•` جان گرفته `•.¸¸

ミ از دفتر : مرگ رنگ ミ





ازهجوم نغمه ای بشکافت گور مغز من امشب
مرده ای را جان به رگ ها ریخت
پا شد از جا در میان سایه و روشن
بانگ زد برمن :‌ مرا پنداشتی مرده
و به خاک روزهای رفته بسپرده ؟
لیک پندار تو بیهوده است
پیکر من مرگ را از خویش می راند
سرگذشت من به زهر لحظه های تلخ آلوده است
من به هر فرصت که یابم بر تو می تازم
شادی ات را با عذاب آلوده می سازم
با خیالت می دهم پیوند تصویری
که قرارت را کند در رنگ خود نابود
درد را با لذت آمیزد
در تپش هایت فرو ریزد
نقش های رفته را باز آورد با خود غبار آلود
مرده لب بر بسته بود
چشم می لغزید بر یک طرح شوم
می تراوید از تن من درد
نغمه می آورد بر مغزم هجوم

[R A H A]

به سراغ من اگر مياييد
پشت هيجستانم

پشت هيچستان جاييست
پشت هيچستان رگ هاي هوا پر قاصدهاييست
كه خبر مي ارند از گل واشده ي دورترين بوته خاك
روي شن ها هم نقش هاي سم اسبان سواران ظريفي است ك صبح

به سر تپه معراج شقايق رفتند
پشت هيچستان چتر خواهش باز است
تا نسيم عطشي در بن برگي بدود
زنگ باران به صدا مي ايد
ادم اينجا تنهاست
و در اين تنهايي سايه ي ناروني تا ابديت جاري ست

به سراغ من اگر مي اييد
نرم و اهسته بياييد مبادا كه ترك بردارد
چيني نازك تنهايي من.

[R A H A]

و خدایی که در این نزدیکیست...

سهراب گر چه عارف نام نگرفت اما شیوه اش کم از عرفان نداشت و نوای اشعارش


گرچه غزل نبود کم از غزل نداشت

و کنون در این روزگار که "نفس آدم ها سر به سر افسردست و هر نشاطی مردست"

یادمان هست که در ظلمت سوزان غم خود کافیست بگوییم

" چترها را باید بست زیر باران باید رفت "

یادمان هست اگر رفت دلی از برمان بدانیم که " مرگ پایان کبوتر نیست "

ویادمان باشد که از چشمان او :

"عشق پیدا بود ... موج پیدا بود"

"برف پیدا بود ... دوستی پیدا بود "

[R A H A]

*-* در قیر شب *-*

دیرگاهیست در این تنهایی
رنگ خاموشی در طرح لب است
بانگی از دور مرا می خواند
لیک پاهایم در قیر شب است.


رخنه ای نیست در این تاریکی
در و دیوار به هم پیوسته.
سایه ای لغزد اگر روی زمین
نقش وهمی است ز بندی رسته.


نفس آدم ها
سر به سر افسردست.
روزگاریست در این گوشه ی پژمرده هوا
هر نشاطی مردست .


دست جادویی شب
در به روی من و غم می بندد.
می کنم هر چه تلاش
او به من می خندد.


نقش هایی که کشیدم در روز
شب ز راه آمد و با دود اندود.
طرح هایی که فکندم در شب
روز پیدا شد و با پنجه زدود .


دیرگاهیست که چون من همه را
رنگ خاموشی ذر طرح لب است .
جنبشی نیست در این خاموشی
دست ها پاها در قیر شب است .

[R A H A]

روشن شب




روشن است آتش درون شب
وز پس دودش
طرحی از ویرانه های دور
گر به گوش اید صدایی خشک
استخوان مرده می لغزد درون گور
دیرگاهی ماند اجاقم سرد
و چراغم بی نصیب از نور
خواب درمان را به راهی برد
بی صدا آمد کسی از در
در سیاهی آتشی افروخت
بی خبر اما
که نگاهی درتماشا سوخت
گرچه می دانم که چشمی راه دارد به افسون شب
لیک می بینم ز روزن های خوابی خوش:
آتشی روشن درون شب

[R A H A]

رو به غروب

ریخته سرخ غروب
جا به جا بر سر سنگ
کوه خاموش است
می خروشد رود

مانده در دامن دشت
خرمنی رنگ کبود
سایه آمیخته با سایه
سنگ با سنگ گرفته پیوند

روز فرسوده به ره می گذرد
جلوه گر آمده در چشمانش
نقش اندوه پی یک لبخند
جغد بر کنگره ها می خواند

لاشخورها سنگین
از هوا تک تک آیند فرود
لاشه ای مانده به دشت
کنده منقار ز جا چشمانش

زیر پیشانی او
مانده دو گود کبود
تیرگی می آید
دشت می گیرد آرام
قصه رنگی روز
می رود رو به تمام
شاخه ها پژمرده است
سنگها افسرده است

رود می نالد
جغد می خواند
غم بیامیخته با رنگ غروب

می ترواد ز لبم قصه سرد
دلم افسرده در این تنگ غروب

[R A H A]

غمي غمناك

****

شب سردي است و من افسرده

راه دوري است و پايي خسته

تيرگي هست و چراغي مرده

ميكنم تنها از جاده عبور:

دور ماندند ز من آدم ها.

سايه اي از سر ديوار گذشت،

غمي افزود مرا بر غم ها

فكر تاريكي و اين ويراني

بي خبر آمد تا با دل من

قصه ها ساز كند پنهاني.

نيست رنگي كه بگويد با من

اندكي صبر،سحر نزديك است.

هر دم اين بانگ برآرم از دل:واي،اين شب چقدر تاريك است!

خنده اي كو كه به دل انگيزم؟

قطره اي كو كه به دريا ريزم؟

صخره اي كو كه بدان آويزم؟

مثل اين است كه شب نمناك است.

ديگران را هم غم است به دل،

غم من،ليك،غمي غمناك است.

[R A H A]

¸¸.•` خراب `•.¸¸

ミ از دفتر : مرگ رنگ ミ



فرسود پای خود را چشمم به راه دور
تا حرف من پذیرد آخر که : زندگی
رنگ خیال بر رخ تصویر خواب بود
دل را به رنج هجر سپردم ولی چه سود
پایان شام شکوه ام
صبح عتاب بود
چشمم نخورد آب از این عمر پرشکست
این خانه را تمامی پی روی آب بود
پایم خلیده خار بیابان
جز با گلوی خشک نکوبیده ام به راه
لیکن کسی ز راه مددکاری
دستم اگر گرفت فریب سراب بود
خوب زمانه رنگ دوامی به خود ندید
کندی نهفته داشت شب رنج من به دل
اما به کار روز نشاطم شتاب بود
آبادی ام ملول شد از صحبت زوال
بانگ سرور دردلم افسرد کز نخست
تصویر جغد زیب تن این خراب بود

[R A H A]

دوستت دارم زیاد

زیاد زیاد دوستت دارم

اما برای خوشبخت کردن تو

" من " کافی نیستم چه رسد به " دوست داشتنم " !