حتی خودم نفهمیدم چه میخواهم بگویم
.او مرا مثل کتابی باز میخواند.پس چه لزومی به آن همه پرده پوشی بود؟شعبی نبود
گل وارد خانه نشود و روزي نبود که با زمزمه محبتش آغاز نکنم.به یاد میآورم یکی از شب هاي سرد ◌ٔ که او با یک شاخه
اسفند ماه به شدت سرما خورده و تب کردم و او مثل پرستاري وظیفه شناس،با بالینم نشست و حوله مرطوب بر پیشانیام
گذاشت و حتی براي لحظ هاي از کنارم دور نشد.و صبح از سر کار هر ساعت زنگ میزد و حالم را میپرسید.آن روز عصر،براي
گل را در لیوان آب میگذاشت فکر کردم اگر روزي به بیماري صعب العلاجی دچار شوم چه ◌ٔ اولین بار در حالی که شاخه
خواهد کرد؟تصمیم گرفتم براي عزیز تر کردن خود این سوال را از او بپرسم،اما با برخورد عجیبی از جانب او مواجه
شدم.رنگش پرید و با آهنگ لرزنی گفت:
_سیمین این چه حرفیه؟لطفا دیگه هم چین حرفی نزن!
میان خنده گفتم
.
_فقط پرسیدم.مگه ایرادي داره؟
_
اگه فکر کردي با این سوال میتونی ازم اقرار بگیري ،راه خوبی رو انتخاب نکردي.قول بده دیگه از این سوالات نپرسی.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)