و تو رفتی و من هنوز شرمگین مانده ام(شعرهایی برای عزیز پرواز کرده)

[Mohamad]

بر صدای سلیس تو مینشینم
و در اقیانوس قلبت پارو می زنم
تا عشق را در وجودت بیابم
در منزلگاه من که تنهایی بهترین رفیقم است٬
تنها یاد تو گرمابخش لحظه های زندگی ام می باشد٬
شقایق ها را فقط بخاطر تو می پرستم
چرا که حضور تو یادآور روشنی ها می باشند
بی تو آیا می توان یک لحظه زیست؟
می توان یک چشمه یک دریا گریست؟
بی تو آیا می توان خاموش ماند؟
می توان بیگانه شد با هست و نیست؟
تنها عشق را در وجود تو میابم

[Mohamad]

[Mohamad]

هر غروب در افق پدیدار می‌شوی

در دورترین فاصله‌ها
آنجا که آسمان و زمین به هم می‌رسند،

من نامت را فریاد می‌زنم
و آهسته می‌گویم: “دوستت دارم"

اما واژه هایم در هیاهو گم می‌شود

و صدایم به تو نمی‌رسد

نگاهت می‌کنم

می‌خواهم چشمانم به تو بگویند “دوستت دارم”
اما نگاهم در غبار گم می‌شود

و هرگز به تو نمی‌رسد...

[Mohamad]

خداحافظ ...!
خداحافظ پردهْ‌نشين محفوظِ گريه‌ها
خداحافظ عزيزِ بوسه‌های معصومِ هفت‌سالگی
خداحافظ گُلم، خوبم، خواهرم
خلاصه‌ی هر چه همين هوای هميشه‌ی عصمت!
خداحافظ ... ای خواهر بی‌دليل رفتن‌ها
خداحافظ ...!


حالا ديدارِ ما به نمی‌دانم آن کجای فراموشی
ديدار ما اصلا به همان حوالی هر چه باداباد
ديدار ما و ديدارِ ديگرانی که ما را نديده‌اند.
پس با هر کسی از کسان من از اين ترانه‌ی محرمانه سخن مگوی
نمی‌خواهم آزردگانِ ساده‌ی بی‌شام و بی‌چراغ
از اندوهِ اوقات ما با خبر شوند!
قرارِ ما از همان ابتدای علاقه پيدا بود
قرارِ ما به سينه‌سپردن دريا و ترانه تشنگی نبود
پس بی‌جهت بهانه مياور
که راه دور و
خانه‌ی ما يکی مانده به آخر دنياست!
نه، ...
ديگر فراقی نيست
حالا بگذار باد بيايد
بگذار از قرائت محرمانه‌ی نامه‌ها و روياهامان شاعر شويم
ديدار ما و ديدار ديگرانی که ما را نديده‌اند
ديدار ما به همان ساعتِ معلوم دلنشين
تا ديگر آدمی از يک وداع ساده نگريد
تا چراغ و شب و اشاره بدانند که ديگر ملالی نيست!


حالا می‌دانم سلام مرا به اهلِ هوایِ هميشه‌ی عصمت خواهی رساند.
يادت نرود گُلم
به جای من از صميم همين زندگی
سرا رویِ چشمْ به راه ماندگانِ مرا ببوس!
ديگر سفارشی نيست
تنها، جانِ تو و جانِ پرندگان پربسته‌ئی که دی ماه به ايوانِ خانه می‌آيند
خداحافظ!

[Mohamad]

آری زندگیم به خنده ات وابسته است...........
نان را از من بگیر
اگر می خواهی هوا را از من بگیر
اما خنده ات را نه!
گل سرخ را از من بگیر
سوسنی را که می کاری
آبی که به ناگاه در شادی تو سرریز می کند
موجی ناگهانی که از نقره را در تو می زاید
از پس نبردی سخت باز می گردم
با چشمانی خسته
که دنیا را دیده است
بی هیچ دگرگونی
اما خنده ات که رها می شود
پرواز کنان در آسمان مرا می چوید
تمامی درها را به رویم می گشاید
عشق من
خنده تو
در تاریک ترین لحظه ها می شکفد
و اگر دیدی
به ناگاه خون من بر سنگ فرش خیابان جاریست
بخند
زیرا خندهی تو برای دستانم شمشیری است آخته
خنده تو
پائیز در کنار دریا موج کف آلودش زا باید بر فرازد
و در بهاران عشق من
خنده ات را می خواهم
چون گلی که در انتظارش بودم
بخند برشب
بر روز بر ماه
بخند بر پیچاپیچ خیابان های جزیره
بر ایندختر بچه ی کم رو
که دوستت دارد
اما انگاه که چشم می گشایم ومی بندم
انگاه که پاهایم میروند و بازمی گردند
نان را هوا را
روشنی را بهار را
از من بگیر
اما خنده ات را هرگز

[Mohamad]

یک نفر نیست بپرسد از من که تو از پنجره عشق چه ها می خواهی؟ صبح تا نیمه شب منتظری همه جا می نگری گاه با ماه سخن می گویی گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی ! راستی گمشده ات کیست؟کجاست؟ صدفی در دریا است؟ نوری از روزنه فرداهاست یا خدایی است که از روز ازل پنهان است؟

[Mohamad]

رفتي و خاطره هاي تو نشسته تو خيالم
بي تو من اسير دست ارزوهاي محالم
ياد من نبودي اما من به ياد تو شكستم
غير تو كه دوري از من دل به هيچ كسي نبستم
هم ترانه ياد من باش بي بهانه ياد من باش
وقت بيداري مهتاب عاشقانه ياد من باش
اگه باشي با نگاهت ميشه از حادثه رد شد
ميشه تو اتيش عشقت گر گرفتن و بلد شد
اگه دوري اگه نيستي نفس فرياد من باش
تا ابد تا ته دنيا تا هميشه ياد من باش

[Mohamad]

دلَـــــم يکـــــ کــوچــــه ميخـــــواهَــــد
بـــي بــــن بَستــــ . . .
وَ بــــارانـــي نَــــم نَــــم . . .
وَ يکـــــ خـــــدا ، کـــــه کَــــمي بــــا هَــــم راه بــــرَويـــــم !!
هَـمـيــ ـن





تمام

 

امسال هم بی تو گذشت

[mehraboOon]

دقیقا زمانی که داری توی بی‌خیالی همه چیو فراموش میکنی
یهو یه آهنگی،
یه نوشته‌ای،
یه اسمی،
یا حتی یه حرفی ...‌
همه خاطراتو میاره جلو چشمت ...

[mehraboOon]

کـاش دفتـر خاطراتــم
چراغ جادو بود
تا هر وقت از سـرِ دلتنگــي
به رويش دست ميکشيدم

تــو از درونش
با آرزوي من بيرون مي آمدي!