حرف ( چ )
چار باغ:از الحان موسيقي، آهنگ مخصوصي در يكي از دستگاه هاي موسيقي قديم ايران.
چار ضرب:نوعي از نوازش ساز كه به هندي چوتالا گويند
و نوعي نواختن ضرب كه در زورخانه معمول است.
چار گاه:چهار گاه را ببينيد.
چپ مضراب:اصطلاحي در طرز مضراب زدن به سيم هاي ساز.
چسته:نغمه و آهنگ را گويند.
چغان:چوبي را گويند مانند مشته حلاج كه سر آن شكافته جلاجلي چند در آن تعبيه كنند
و اصول موسيقي را بدان نگه دارند و نام دستگاهي از موسيقي نيز هست.
چكاوك:از نغمه هاي دروه ساساني است در مايه همايون.
چنبر:دوازده ضرب ( ديك دك ديك ديك دك ديك دك دك دك ) از ضربهاي موسيقي ايراني است.
چند مايگي:از اصطلاحت موسيقي است.
چوپاني:نام آهنگي است از آهنگهاي موسيقي مي باشد.
چهار پاره:از گوشه هاي موسيقي ايراني است و معمولا در حجاز ابوعطا مي آيد
و معمولا سه ضربي است و عده اي آن را هفت ضربي مي دانند
و اين وزن در ماهور به نام نصير خاني معروف است.
چهار گاه:دستگاهي است بسيار قديمي و اصيل.
بعضي از آوازهاي محلي و آهنگ عروسي معمولا در ايران و مبارك باد در اين دستگاه نواخته مي شود.
گوشه هاي مهم اين دستگاه عبارتند از:
در آمد ـ پيش زنگوله و نغمه ( كه آهنگ دو ضربي است )
زنگوله ( آهنگ سه ضربي )،
پهلوي، رجز ( كه اشعار فردوسي با آن خوانده مي شود )
و گوشه هاي: بدر، زابل، بسته نگار، مويه، حصار، پس حصار،
معربد، مخالف، مغلوب، دوبيتي، كرشمه، حزين، خزان،
حدي، ارجوزه، منصوري، ساربانك، پرستوك، شهر آشوب، حاشيه، لزگي.
چهار مضراب:قطعاتي كه با يك ساز همراه تنبك اجرا مي شود
كه اول مخصوص سازهاي مضرابي بوده ولي بعداً با سازهاي آرشه اي نيز تقليد شد.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)