دیوان عرفی شیرازی

[sorna]

شکستن دل ما کار زور بازو نیست

هلاک اهل وفا جر به نوشدارو نیست


به عیب جویی مجنون بدم ولی گویم

خوشا دلی که تسلی به چشم آهو نیست


چنین گلی نه از این لاله زار دهر برست

وگر نیست سخن در جهان که خودرو نیست


علاچ زخم نه بازوی چاره خواست کند

سرم که همدم درد است بار زانو نیست


ز فیض طبع کسی بهره ساز شد عرفی

وگر نه چون دگران شاعر است، جادو نیست

[sorna]

به دل ز رفتن جانم چه عیش هاست، که نیست

نکرده جای غمش صد صفا هاست، که نیست


مرا ز چشم تو هر شیوه ای که باید هست

همین نهفته نگه های آشناست، که نیست


ز فتنه های جمال تو هر که بود رمید

کنون رمیده ز حسنت همین حیاست، که نیست


دلی که چشم تو بیمارش از کرشمه نکرد

به ناز بالش غم تکیه اش سزاست، که نیست


نهاد مرهم لطفی به دل که در دو جهان

به غیرت از دل چاکم همین وفاست، که نیست


پس از ملال در آمد یه سینه، یار و بگفت

که نیم جان تو عرفی کجاست، که نیست

[sorna]

ترک جان در ره آن سرو روان این همه نیست

عشق اگر نرخ نهد قیمت جان این همه نیست


جزو قیمت نی ام اما به قناعت شادم

کان چه محصول زمین است و زیان این همه نیست


باغبان را مگر از عشوه ی گل دل بگرفت

ور نه پژمردگی بیم خزان این همه نیست


آخر از شعبده دلگیر شود شعبده باز

دل قوی دار که دستان جهان این همه نیست


صفتی به ز ریا نیست مگر زاهد را

ور نه چون باد بروت دگران این همه نیست


منزل صلح میان تو دراز است، فغان

ور نه در دین تو با کیش معان این همه نیست


شوق ما راه تماشاگه خود نشناسد

ور نه آرایش گلزار جنان این همه نیست


خضر توفیق مگر راهبرت شد عرفی

ور نه خود رهبری نام و نشان این همه نیست

[sorna]

منم که از غم محرومیم جدایی نیست

میانه ی من و امید، آشنایی نیست


من وبهشت محبت، کز آب کوثر او

به غیر خون دل و زهر بینوایی نیست


از آن به درد دگر هر زمان گرفتارم

که شیوه های تو را با هم آشنایی نیست


بیا که حسن به طور دل است شعله فروز

مرو به وادی ایمن که روشنایی نیست


غبار تنگ دلی بر جهان نشسته چنان

که هیچ گوشه ای از بهر دل گشایی نیست


سوال نیک و بد از ما نمی کنند به حشر

گناه اهل محبت به جز رهایی نیست


ز عشق و حالت عرفی سوال کردم، گفت

هنر بسی است کسی را که بی وفایی نیست

[sorna]

گر به دیرم طلبد مغبچه ی حور سرشت

بیم دوزخ برم از یاد جو امید بهشت


نسبت سبحه و زنار دو صد رنگ آمیخت

ور نه این رشته ی پیمانست که آدم بسرشت


عشرت رفته مجو باز، که دهقان فلک

تخم هر کشته که بدرود دگر بار بکشت


ساغر می چو دهی بوسه ز پی نیز بده

به ندامت بکشم گر که کنندم به بهشت


ترک دین در ره معشوق گناه است، ولی

نه گناه است که در نامه توانند نوشت


این قدر کعبه پرستی که تو داری عرفی

از تو آید که کنی منع من از طوف کنشت

[sorna]

دوش بختم دامنی در چنگ داشت

در گل روی نگاهم رنگ داشت


بس که می شد التماس دل قبول

از تمنای شهادت ننگ داشت


در خیالم شکر بود و شکوه بود

نغمه ام یارب کدام آهنگ داشت


عشق کی با جان من دشمن نبود

شعله با خاشاک دایم جنگ داشت


نقشبند حسن عرفی ناز بود

کز دل فرهاد نقش سنگ داشت

[sorna]

کوی عشق است این که مرغ سدره، این جا، پر گذاشت

خوشدلی آمد که تاج غم ربا بر سر گذاشت


عقل دل را در ره عشق رهبر شد، ولی

تیز بینی کرد و در اول قدم رهبر گذاشت


آمد از شهر ازل با عالمی هوش و خرد

بی وفا دل در عنان برتافتن اکثر گذاشت


دل گشای خویش را سنجید با دل بستگی

زان کلید این جا شکست و قفل بر در گذاشت


راحت آمد تا گشاید قفل اندوه از دلم

از کلید و دست خود یک مشت خاکستر گذاشت


آتشین مرغ دلم را می دهد صد بال و پر

در گلستانی که جبریل امین شهپر گذاشت

[sorna]

گذشت و بر من عاجز ببین چه حال گذشت

که شاهباز به کبک شکسته بال گذشت


ز غمگساریم ای دوستان بیاسایید

که دردها ز فسون کارها ز حال گذشت


ملال عالمیان دم به دم دگرگون است

منم که مدت عمرم به یک ملال گذشت


همین بس است دلیل بقای عالم عشق

که یک شب غم او در هزار سال گذشت


به باغ طبع تو عرفی که صید تازگی است

هر آن نسیم که بگذشت بر نهال گذشت

[sorna]

موج زن در دل خیال آن لب میگون گذشت

آب حیوان بین که از دریای آتش چون گذشت


تا دلی آوردم و این فتنه ها بر داشتم

از گرانباری چه ها بر خاطر گردون گذشت


با من گریان چه داری، رو که تا نزدیک من

هر قدم می باید از صد دجله و جیحون گذشت


در درون باغ عشرت عمر ها بگذشت، لیک

عمر دیگر در پریشانی هم از بیرون گذشت


کاروان عمرها کش نوشدارو بار بود

دایم از سیلاب زهر و جویبار خون گذشت


نقش پا بنمایدت گر زانکه پی گم می کنی

کز کدامین طرف عرفی آمد و مجنون گذشت

[sorna]

موج زن در دل خیال آن لب میگون گذشت

آب حیوان بین که از دریای آتش چون گذشت


تا دلی آوردم و این فتنه ها بر داشتم

از گرانباری چه ها بر خاطر گردون گذشت


با من گریان چه داری، رو که تا نزدیک من

هر قدم می باید از صد دجله و جیحون گذشت


در درون باغ عشرت عمر ها بگذشت، لیک

عمر دیگر در پریشانی هم از بیرون گذشت


کاروان عمرها کش نوشدارو بار بود

دایم از سیلاب زهر و جویبار خون گذشت


نقش پا بنمایدت گر زانکه پی گم می کنی

کز کدامین طرف عرفی آمد و مجنون گذشت