دیوان عرفی شیرازی

[sorna]

مگر زمانه اسیر کمند آه من است

که باز بالش امید تکیه گاه من است


ز دیدن هوس، پاک بین شود چون عشق

دمی که حسن تو آلوده ی نگاه من است


صحیفه ای که نگردد به آب رحمت پاک

گمان برم که سیه نامه ی گناه من است


دو عالم از اثر شعله ی جمالت سوخت

به جر شعاع محبت که در پناه من است