دیوان عرفی شیرازی

[sorna]

نگفتن و نشنودن زبان و گوش من است

هزار نغمه گره در لب خاموش من است


می ای که می رود امروز در گلوی دو کون

کمینه جرعه ی ته شیشه های دوش من است


به محفلی که اسیران کشند خون جگر

سرود انجمن افغان نوش نوش من است


نوای صور که گویند مرده زنده کند

حکایتی است وگر هست هم نوای من است


نهم جنازه ی عرفی به دوش، می نازم

که ساق عرش محبت به دوش من است

[sorna]

منم که طاعت بت لازم سرشت من است

اگر به کعبه عبادت کنم کنشت من است


اگر چه حسن عمل نیست اجر آن هم نیست

که چشم اهل مروت به زشت من است


روم به دوزخ و شکر بهشت می گویم

که این به نزد مکافات من بهشت من است


کنار کشت و لب جو به غم زبان دارد

میان دایره ی غم کنار کشت من است


بگیر آیینه عرفی ببین سر انجامم

که هر چه صورت حال تو سرنوشت من است

[sorna]

گو ز من دل جمع دار آن کس که با من دشمن است

هر که خود را دوست می دارد به دشمن دشمن است


در حصار عافیت بی ذوق را آرام نیست

آن که ذوق فتنه یابد به آهن دشمن است


گوش معزول است در خلوتگه ارباب راز

دود شمع خلوت ایشان به روزن دشمن است


بس که دیدم جور دشمن، دشمنم با جور دوست

آن که در آتش بود با نار ایمن دشمن است


دوستی با دشمنم بی بهره مهر انگیزی است

دوستی دوست دارم ور نه دشمن دشمن است


بس که در کامم اثر کرده است ذوق اتفاق

باورم باید که زاهد با برهمن دشمن است


بس که لذت می برم از دشمنی های غمت

هم چو جانش دوست دارم هر که با من دشمن است


در پذیرم صد غم و نگشایم از ناموس لب

دل به ماتم دوست اما لب به شیون دشمن است


درد عشق است ای طبیب و در دوا زحمت مکش

هر که این خارش خلد در پا به سوزن دشمن است


در نگیرد صحبت عرفی به شیخ صومعه

کو به زیرک دشمن و عرفی به کودن دشمن است

[sorna]

درد نایافت ز بی دردی اقبال من است

ور نه مقصود من افتاده به دنبال من است


با قضا سینه ی من صاف نگردد هرگز

شکوه ی من همه از جانب اهمال من است


هرگز از محنت ایام نبودم آزاد

فتنه همزاد من و حادثه هم سال من است


آستینی که دو عالم بت و زنار در اوست

گر به معنی نگری نامه ی اعمال من است


عرفی اصلاح پریشانی ام از یاد ببر

کانچه ادبار بود پیش من، اقبال من است

[sorna]

ممنون ترکتازی گردون دل من است

آماده ی هزار شبیخون دل من است


هرگز نیامدش به غلط محملی به سر

بیهوده گرد وادی مجنون دل من است


صد لاله زار داغ شکفته است بر دلم

برگ چمن ز صد افزون دل من است


هر دل ترا نکرد به آهنگ آشنا

در مانده ی فسانه و افسون دل من است


در دور دهر سینه ی عرفی و جام زهر

در بزم شوق شیشه ی پر خون دل من است

[sorna]

مگر زمانه اسیر کمند آه من است

که باز بالش امید تکیه گاه من است


ز دیدن هوس، پاک بین شود چون عشق

دمی که حسن تو آلوده ی نگاه من است


صحیفه ای که نگردد به آب رحمت پاک

گمان برم که سیه نامه ی گناه من است


دو عالم از اثر شعله ی جمالت سوخت

به جر شعاع محبت که در پناه من است

[sorna]

اندوه هجر پیشه و شادی من است

جویای آفتابم و شب هادی من است


زود آ ، که توتیا شود، این بیستون هجر

زین سان که زیر تیشه ی فرهادی من است


تا خوانده ام که هیچ گره بی گشاد نیست

تلخی فروش هجر تو قنادی من است


خضرم به چشم خوانده و ترسم خجل شود

این خاک چشمه خیز که در وادی من است


آزادگی نه کام شناسای بندگی است

نشو و نمای بندگی، آزادی من است


طغیان شوق بین که کجا زد به کشتنم

اندوه را که فخر به همزادی من است


بلبل سرشت را غزل شوق بی نواست

عرفی تو گوش باش که این وادی من است

[sorna]

من بلبل آن گل که گلابش همه خون است

مرغابی آن بحر که آبش همه خون است


خونم به گلو ریز که بیمار محبت

آشوب نشانست و به آبش همه خون است


دیوانه ی عشقیم که این شاهد سرمست

عشقش همه زخم است و حجابش هم خون است


کوثر لب خشک و جگر تشنه فرستد

در بادیه ی عشق که آبش همه خون است


از صید به خون گشته مپرهیز که صیاد

آرایش فتراک و رکابش همه خون است


آتش چه و سرچشمه کدامست؟ مپرسید

صحرای محبت که سرابش همه خون است


عرفی غم دل باز نپرسی که دل ما

مستی است که در جام جوابش همه خون است

[sorna]

تنها نه دلم باده ی نابش همه خون است

مغز قلم و مغز کتابش همه خون است


دل ها شکند وز دل من یاد نیارد

چون بشکند این خم که شرابش همه خون است


از سوز دل ما مشکن توبه که این نیست

آن می که چنین کرده خرابش همه خون است


عرفی نکنی ترک دل ریش چکیدن

کاین میوه ی طوبی است که آبش همه خون است

[sorna]

خوناب آتشین ز سر من گذشته است

وین سیل آتش از جگر من گذشته است


مرغ هوای خلدم و تا پر گشوده ام

صد تیر غم ز بال و پر من گذشته است


من داده ام به عشق تو دل، در زبان خلق

دایم حکایت از خطر من گذشته است


دل صید گشته، کنون، کار با قضاست

کار از فغان و الحذر من گذشته است


بر عیش تلخ من مبر ای مدعی حسد

سیلاب زهر بر شکن من گذشته است


هر گه که دیده ام گل روی خیال دوست

در رنگ دشمن از نظر من گذشته است


از من کجا به صحبت عرفی سزد که او

عیبش ز پایه ی هنر من گذشته است