نویسنده:نیلوفر لاری
نشر البرز
منبع:98دیا
سرپرست
نویسنده:نیلوفر لاری
نشر البرز
منبع:98دیا
در دنیا هیچ بن بستی نیست.یا راهی خواهم یافت،یا راهی خواهم ساخت
سرپرست
کلاس در سکوت سنگینی فرو رفته بود . تنها صدای قدم های آقای بهرامی ،دبیر تاریخ، سکوت را می شکست . گه گاهی بالای سر یکی از بچه ها می ایستاد و به پاسخ هایشان خیره می شد . خودکار در دهانم بود و در آن را می جویدم و پشت سر هم آهسته تکرار می کردم : منگوقاآن پس از مسلمان شدن چه نامی اختیار کرد ؟ منگوقاآن
اه ! چرا یادم نمی آمد . اگر این بیست و پنج صدم را از دست بدهم بیست نمی شوم . کاش یادم می آمد اما نیامد ! هر چه به مغزم فشار آوردم بیفایده بود . انگار سخت ترین پرسش امتحان را بی پاسخ می گذاشتم . اگر فقط همین پرسش را بی پاسخ می گذاشتم حتما با ارفاق بیست می شدم ، اما در پاسخ به پرسش دیگری هم مانده بودم : پیمان چنگیز خان با خاندانش به چه نامی مشهور شد ؟
_ وقت تموم شد بچه ها،لطفا ورقه ها بالا.
از ناراحتی نفس بلندی کشیدم وبه ناچار ورقه را بالا بردم . نگاهم به سمیرا افتاد که لبخندی حاکی از رضایت روی لبانش نقش بسته بود .
_ باشه!این دفعه بیست مال تو .
وقتی آقای بهرامی برگه ی امتحان را از دستم گرفت با دیدن چهره ی درهمم فهمید که نمره ای از دست داده ام .
_ غصه نخورین خانم ستایش،همیشه که نباید بیست بگیرین .
با دلخوری رویم را برگرداندم . انگار مقصر آقای بهرامی بود که من حافظه ام برای یادآوری نام ها ضعیف بود . پیش خودم گفتم:کاش جواب تمام سوال ها تشریحی بود .
زنگ که به صدا درآمد با همان اعصاب به هم ریخته همراه دیگر بچه ها به حیاط مدرسه رفتم . کنار تور هندبال ایستادم و به تیرک آن تکیه دادم . سمیرا و نرگس از مقابلم گذشتند . صدای خنده هایش مثل چکش بر اعصابم می کوبید:من که بیست می گیرم!امتحان دستور زبان رو هم همینطور ....
وقتی نگاه خیره ی مرا دید ریز خندید و از من فاصله گرفت. محکم بر تیر عمودی تور هندبال کوبیدم:بخشکی شانس!
از خودم دلجویی کردم که مهم نیست،امتحانات ثلث که شروع شود،حالیت می کنم خانم!
_ مانی،مانی!کجایی دختر،تمام مدرسه رو دنبالت زیرورو کردم.
صدای الهام بود،دوست و هم نیمکتی من. صورتی دراز و کشیده داشت و چشم و ابرویش هم چنگی به دل نمی زد. موهایش را بافته بود و تل سپید رنگی روی موهایش خودنمایی می کرد.
_ خوب چی کارم داشتی که مدرسه رو زیرورو کردی؟
دستم را گرفت و مرا با خودش همراه کرد: از معاون شنیدم شاگرد اول هر کلاس،البته شاگرد اول سه ثلث،سال بعد به کالج معرفی می شه!می دونی یعنی چی؟
_ یعنی چی؟
_ یعنی هرکی امسال شاگرد اول کلاس بشه،برای همیشه از این دبیرستان معمولی و معلمان معمولی و دانش آموزان معمولی خلاص می شه و وارد جایی می شه که مدرسان خارجی کار تدریس رو به عهده دارند و تمام دانش آموزان نخبه در اون جا تحصیل می کنند. وای!کاش تو هم یکی از اون ها بودی.
از آرزوهای قشنگی که برایم داشت خوشم آمد:خوب چرا این آرزو رو برای خودت نمی کنی؟
در آن لحظه روی پلکان مدرسه ایستاده بودیم. پوزخندی زد و چشم انداز مدرسه را از نظر گذراند و گفت:من کجا و شاگرد اول کلاس شدن کجا و کالج کجا؟من به زور بتونم نمره ی قبولی بگیرم،اما تو می تونی. مطمئنم حتی سمیرا رو پشت سر می ذاری،اصلا مگه سمیرا چه برتری نسبت به تو داره؟نه به خوشگلی توست،نه بلد است دو کلمه انگلیسی حرف بزنه،نه می تونه خوب بسکتبال بازی کنه و نه تو گروه تئاتر نقشی داره،تازه خیلی هنر کنه...
حوصله ام را سر برده بود. باز هم چانه اش گرم شده بود و نمی خواست به زبانش استراحت بدهد.
_ خیلی خوب الهام،زنگ خورد،بهتره بریم کلاس.
شتابزده دنبالم دوید و حرف هایش را ادامه داد:خیلی هنر کنه فقط بتونه تو درس با تو برابری کنه. چون در بقیه ی چیزها تو برتر هستی،بنابراین تو به کالج معرفی می شوی.
هر دو روی نیمکت نشستیم،او هنوز داشت نطق می کرد:وای خدا!خوش به حالت مانی!از همین حالا بهت تبریک می گم.
مبصر برپا داد.
_ افتخار می کنم که دوستی مثل تو دارم.
خانم قوامی حاضر و غایب کرد. دستم را گذاشتم روی دهانم و آهسته و به نجوا گفتم:خفه می شی یا نه؟
_ خانم الهام معیری؟
_ الهام معیری؟
محکم به پهلویش کوبیدم که با صدای بلند گفت:آخ،دردم اومد ماندانا.
شلیک خنده بود که فضای کلاس را پر کرد،الهام به خودش آمد و هول شد و گفت:بله خانم قوامی!حاضریم.سپس غرولندی زیر لب کرد و به تخته سیاه خیره شد.
وقتی فرمول های ریاضی را در دفترم یادداشت می کردم بی اختیار ذهنم به سمت حرف های الهام پر می کشید:کالج!محشره!بهتر از این نمی شه.
باز نگاهم به سمیرا افتاد که تند و فرز فرمول ها را یادداشت می کرد.
خوب سمیرا خانم!حاضرم بهت ثابت کنم که صلاحیت ورود به کالج را فقط من دارم.
_ خانم ستایش،بیایید پای تخته.
با یک حرکت تند از جا برخاستم. وقتی گچ سپید را در دستم لمس کردم به این فکر کردم که کالج ممکن است بزگترین فرصت زندگی ام باشد.
به خانه که برگشتم،هیچ میل و اشتهایی برای خوردن غذا در من نبود.
_ ماندانا،ناهارت رو گرم کردم،بخور تا سرد نشده.
بدون یونیفرم مدرسه و با لباس خانه احساس راحتی کردم.
_ باشه،مهبد کجاست؟سرو صدایش نمی یاد!
مادر با اشاره به اتاق مهبد سرش را تکان داد:طبق معمول با بچه ها بحثش شده!از وقتی اومده رفته و در رو هم به روی خودش بسته.
پشت میز آشپزخانه نشستم،خورشت قیمه زیاد باب میلم نبود،اما برنج زعفرانی مادر حرف نداشت،لقمه ی اول را بی اشتها جویدم.
_ آدم بشو نیست که نیست!هنوز یاد نگرفته با قلدری نمی تونه دنیا رو بگیره.
مادر پارچ آب را روی میز گذاشت و گفت:ولش کن،تو دیگه سر به سرش نذار،خوشت می یاد ،ها؟
لقمه را به زور قورت دادم و گفتم:مگه من چی گفتم؟شما دارید این پسر رو لوس بار می آرید!
_ خیلی خوب،تو غذات رو بخور.
به خاطر اخم های در هم رفته ی مادر سعی کردم دیگر چیزی نگویم.ظرف ها را شستم و میز آشپزخانه را پاک کردم.
_ خوب،مامان!اگه کاری نداری می رم به اتاقم،درسهام خیلی سنگین شدند...
وسط حرفم پرید و با لحن جدی گفت:بیخود. درس دارم و امتحان دارم و نمی رسم نداریم،امشب کلی مهمان داریم و من هنوز هیچ کاری نکردم.
دستم را روی سرم گذاشتم و با ناراحتی گفتم:وای نه!باز کی رو مهمون کردی مامان؟
یک بسته سبزی سرخ کرده را از فریزر درآورد و توی ظرفی در ظرفشویی گذاشت.بوی گوشت و پیاز داغ خانه را گرفته بود. کمی ادویه داخل قابلمه ریخت و بعد از هم زدن،شعله ی زیر قابلمه را ملایم کرد.
_ خاله رویا این ها رو،می دونی چند وقت است دعوتشون نکردیم؟
_ بعله...الان دو هفته می شه که دعوتشون نکردیم.
متوجه لحن تمسخرآمیزم شد. تند تند برنج توی سینی را پاک کرد و گفت:پاشو،پاشو تا من برنج را خیس می کنم تو هم سبزی ها رو پاک کن.
تا چشمم به دسته ی بزرگ سبزی افتاد،سرم گیج رفت.
_ این همه سبزی برای چی؟مگه خاله این ها چند نفرند؟
با تشر گفت:کارو دست می کنه،چشم می ترسه!این همه سبزی مگه چند کیلوه؟یک کیلو برای خودمون،بقیه هم مال مادربزرگه،پیرزن پا نداره بره خرید کنه،پس ما رو برای چی می خواد؟
می دانستم نمی توانم حریف مادر شوم،تسلیم شدم،روی صندلی نشستم و دوباره غر زدم:خوب اون پیرزن این همه سبزی رو می خواد چی کار کنه؟
چشم غره ای به من رفت وگفت:تو چی کار داری؟دو کیلو سبزی پاک کردن که این همه غر زدن ندارد،پس من دختر می خواستم برای چی؟
شانه هایم را بالا انداختم.
_ لابد دختر می خواستید ظرفشوی مهمونی هاتون باشد و نظافتچی خونه تون.آه خدای من!چه سعادتی!مهبد می خوره و می خوابه و به هم می ریزه،هیچ کس هم جرات نمی کنه بگه بالای چشمش ابرو!اما من بدبخت...
_ مانی بس می کنی یا نه؟
از لحن تهدیدآمیزش ترسیدم.
_ باشه بس می کنم،ولی آخه مادربزرگ این همه سبزی رو می خواد چی کار کنه؟
کاش تمام کارهای مادر به همان سبزی پاک کردن ختم می شد،اما سالاد درست کردم،کف آشپزخانه را تمیز کردم،خانه را با جارو برقی برق انداختم و بعد با دستمال گردگیری کردم،بعضی از لباس های نشسته را شستم و کلی کار دیگر. ساعت که پنج شد من خسته و کوفته روی مبل ولو شدم. وقتی خانه را از نظر گذراندم دیدم همه چیز مرتب است و مادر دیگر نمی توانست بهانه بیاورد،من هم می توانستم تا آمدن مهمانان درس بخوانم. دراین فکر بودم که صدای مادر از آشپزخانه به گوشم رسید:
_ مانی،بلند شو سبزی هارو برای مادربزرگ ببر.
با غیظ از جا برخاستم:نخیر!کارای امروز تمومی نداره،حالا هم باید برم پایین کار کنم.به بخت خود لعنت فرستادم. سبد سبزی را برداشتم و بی آن که لباسم را عوض کنم از در بیرون رفتم. خانه ی ما سه طبقه بود،مادر بزرگ(مادر مادرم) طبقه ی پایین زندگی می کرد . ما طبقه ی وسط و ماریا،خواهر بزرگم که ازدواج کرده بود و امشب هم جایی رفته بود،طبقه ی بالا زندگی می کرد. این خانه متعلق به مادربزرگ است و ما مثلا مستاجرش هستیم. زنگ را فشردم. در دل گفتم تا بلند شدن مامان بزرگ از روی مبل راحتی و آمدن تا دم در چند دقیقه طول خواهد کشید پس باید صبر می کردم،همین طور هم شد. در را که باز کرد سلام کردم. هیکل چاق و تنومند مامان بزرگ با موهای یکدست سپید و عینک ته استکانی اش به چشم می زد.
_ تویی،بیا تو.
به دنبالش داخل شدم. از سکوت سنگین خانه دلم گرفت.قاب عکس پدربزرگ روی میز عسلی افتاده بود. لابد باز مادربزرگ با خودش خلوت کرده بود. صدای زمخت مادربزرگ بر جا میخکوبم کرد.
_ چیه؟چرا ماتت برده دختر؟گفتم سبد سبزی رو بردار بیار آشپزخونه.
هول شدم و گفتم:چشم .. تنهایی چی کار می کردین؟
_ چی کار داری؟نکنه مادرت تو رو فرستاده که بفهمه چی کار می کنم؟
از حرف های مادربزرگ زیاد ناراحت نشدم،؛همیشه با همین لحن حرف می زد. نگاهی به گوشه و کنار به هم ریخته ی خانه انداختم،فنجان های نشسته،قرص های تلنبار شده روی میز،دو سه لیوان آبخوری که روی تلویزیون و میز تلفن مانده بود و بشقاب میوه ای که پوست سیب در آن رنگ سیاه گرفته بود و معلوم بود که چند ساعتی از خوردنش می گذرد.
بار دیگر صدای خشن مادربزرگ تکانم داد:اه اه اه!برگ تربچه!دختر،مادرت بهت نگفته از برگ تربچه متنفرم،چندشم می شه؟
دلم ریخت،دستپاچه گفتم:ببخشید مادربزرگ،نمی دونستم،اما برگ تربچه خاصیت زیادی داره،ویتامین ث ...
حرفم را با پرخاش قطع کرد:خوبخ خوبه ویتامین ث داره،نمی خوام تو یکی به من چیز یاد بدی!اول برو دامن چرکت را عوض کن که حال آدمو به هم نزنه،بعد بیا علمتو به رخم بکش.
از روی ناراحتی نگاهی به دامنم انداختم،هنگام تی کشیدن کف آشپزخانه کثیف شده بود،خجالت کشیدم.
مادربزرگ در سطل زباله را باز کرد و گفت:این سبزیا دیگه به درد من نمی خوره،اه اه!حالم از دیدن تربچه به هم می خوره.
از زحمتی که به خاطر پاک کردن سبزی ها کشیده بودم دلم سوخت،با عجله به طرفش دویدم و ظرف سبزی ها رو از دستش قاپیدم.
_ بر شیطان لعنت!چی شده دختر؟چرا مثل عقب مونده ها رفتار می کنی؟
در حالی که تند تند برگ های تربچه را از باقی سبزی ها جدا می کردم گفتم:
_ دور ریختن نداره مادربزرگ،الان به حساب برگ تربچه ها می رسم.
منتظر ماند تا من با دقت این کار را انجام بدهم. بعد هم تا مرا جلوی ظرفشویی دید از فرصت استفاده کرد و تمام فنجان ها و ظرف های نشسته و لیوان ها را جل.یم گذاشت،به علاوه ی کاسه و بشقاب های اضافی که در یخچال مانده بودند و همین طور دو سه قابلمه ی برنج و خورشت مانده. وقتی زمین شور آشپزخانه را دستم داد به این فکر کردن که دخترش کپی خودش است،فرصت طلب و پرافاده!خوب شد دامنم را عوض نکردم. هال را جارو برقی کشیدم و بعد گردگیری کردم. تختش را مرتب کردم و لباس های خشک شده را در کمد گذاشتم بعد هم تا خواستم بگویم کار دیگه ای ندارین که برس را به دستم داد و با لحن نه چندان مهربانی گفت:
_ بیا،هیچ کس مثل تو از پس موهای من برنمیاد،ماری که انگار دستش چوب خشکه،با ذست عروسک هیچ فرقی نداره...آخ...یواش تر دختر...مگه داری نخ کاموا جدا می کنی؟
موهای مادربزرگ جنس عجیبی داشت. ضخیم وزبر. هرچند سعی کردم به آرامی برس بکشم،اما موهایش بد جوری در هم گره خورده بود و من ناچار باید ملاحظه رو کنار می ذاشتم. بعد از اینکه موهایش را مرتب پشت سرش جمع کردم برس را از دستم گرفت و بدون تشکر گفت:
_ هرچی ماریا دستش خشک و مترسکیه دستای تو خرزورن.
نمی دانم دات تعریف قدرت دستانم را می کرد یا تکذیب آن ها را. از جا بلند شد. در آینه نگاهی به خودش انداخت. چشم و ابروی ریز و دماغ باریکش به پهنای صورتش نمیومد.
_ مانی؟خیال رفتن نداری؟
به خودم آمدم و گفتم:چرا!شما برای شام تشریف نمیارین؟
به طرفم برگشت. نمیدانم از بابت شنیدن تشریف نمیارین لبخند بر لب آورد یا از چیز دیگری بود.
_ نه!حوصله م از دامادام سر می ره. یکیشونو تو یه جمع به زور تحمل می کنم،چه برسه به دو تاشونو تو جمع ببینم.خ.ب دیگه می تونی بری،به مادرت بگو بعد از شام با رویا . بچه هاس سری به من بزنن،قرمه سبزی ش رو هم کم نمک درست کنه،در ضمن مثل دفعه ی پیش تو نریزه بشقاب بیاره پایین،قابلمه کوچیکم خونه ی شماست،تو همون بریزه.
سپس چراغ اتاق خواب را خاموش کرد و گفت:
_ خوب دیگه برو که می خوام کمی بخوابم.آن گاه روی تخت دراز کشید.
با خداحافظی از اتاق بیرون رفتم. هنگامی که در خانه را می بستم صدای خرخر مادر بزرگ بلند شده بود.
در دنیا هیچ بن بستی نیست.یا راهی خواهم یافت،یا راهی خواهم ساخت
سرپرست
به خانه که برگشتم مهمان ها هنوز نیامده بودند،ساعت هفت بود م من به فکر درس های فردا بودم. مادر از تاخیرم نپرسید.می دانست مادرش از خودش هم زرنگ تر است.پدر در حال روزنامه خواندن بود.تا از مقابلش گذشتم و سلام کردم گفت:
_ یه چای خوشرنگ برای پدرت بیار دخترم.
نمی توانستم نه بیاورم.به آشپزخانه رفتم و فنجانی را روی سینس گذاشتم.مادر داشت ماست و خیار درست می کرد.
_ چایو که بردی بیا کمک من.
چشمانم را روی هم گذاشتم.
_ دیگه چه کمکی می خواین؟
_ وا!یه جور حرف می زنی انگار همه ی کارها رو تو کردی.
چای سرریز شد من مجبور شدم سینی را آب بزنم.
_ خیلی خوب نگفتی چه کاری مونده؟
نگاهی به ظرفشویی انداخت و گفت:هیچی،یه کم ظرف نشسته مونده که باید بشوری.
منظورش از یه کم ظرف آبکش بود و قابلمه بزرگ و کفگیر و ملاقه ی چوبی و چند تا بشقاب و کاسه به اضافه ی ظرف های نقره ای که از ویترین درآورده بود تا برای مهمانی امشب به رخ خواهرش بکشد.
آهی کشیدم و چای را برای پدر بردم.مهبد فوتبال نگاه می کرد و تند تند تخمه می شکست.
_ مهبد خواهش می کنم پوست تخمه هاتو توی پیش دستی بریز،من حال جارو کردن ندارما.
از لج من پوست تخمه را محکم تف کرد و یک متر آن طرف تر روی فرش افتاد.
_دخترم چای خیلی پررنگه برام عوضش کن.
نگاهی معنی دار به پدر انداختم و با غیظ فنجان را به آشپزخانه برگرداندم.وقتی آب جوش را توی فنجان می ریختم یاد امتحان جغرافیا افتادم که آقای تاجدار گفته بود حتما با نمره ی ثلث جمع می شود.
_ آخ،دستم سوخت.
_ یه کم حواستو جمع کن دختر دست و پا چلفتی.
زنگ خانه که به صدا درآمد تقریبا کار ها تمام شده بود.خاله رویا بزک کرده و آراسته دست در بازوی شوهرش وترد خانه شدند.بعد پسرخاله آرمین که موهایش را به یک طرف ریخته بود و شلوار لی راسته پوشیده بود و پشت سر او هم آرمینا با کت و دامن تنگ شکلاتی.
تعدادشان همین بود،اما سرو صدایشان به قدری بود که انگار تمام فامیل در خانه ی ما جمع شده اند.صدای خنده های خاله رویا مثل همیشه بلند بود.
_ ما از ساعت شیش از خونه راه افتادیم،اما سر راه هوس کردیم بریم شهربازی،من نشستم رو تاب و شهاب تابم داد،وای سیما نمی دونی چه قدر بهمون خوش گذشت.
آقا شهاب از خنده های خاله رویا لذت می برد.
_ هنوزم به سبکی همون موقع هایی،نه وزنت اضافه شده نه اندامت به هم ریخته.
آرمینا می خواست پدرش را قانع کند که اندام مادرش تغییر کرده است.
_ مامان یه کمی چاق شده برای همین پیرهن راسته بهش نمیاد.
خاله رویا بهش برخورد و گفت:نه آرمینا جون!اتفاقا تو مهمونی هفته ی پیش همه می گفتن چی کار می کنی که این قدر خوشگل موندی؟
آرمین مزه انداخت:خوب گفتن خوشگل،نگفتن که خوشتیپ.
مادر بحث را عوض کرد و گفت:خوب بفرمایین چای سرد میشه.
آرمینا در حالی که با ناخن های بلند لاک زده اش بازی می کرد خطاب به من گفت:خوب تو چی کار می کنی بچه محصل!هنوزم مرتب بیست می شی؟
مهبد و آرمین غش غش خندیدند،انگار بامزه ترین جوک دنیا را شنیده باشند.کمی در خود فرورفتم و گفتم:می گذرونیم.درسا خیلی راحت نیستن که مرتب بیست بشم،بعضی وقتا...
_ مانی برو زیر قابلمه برنج رو خاموش کن ، ته می گیره.
با دیدن اخم هایش فهمیدم خوشش نمی آید جواب خواهرزاده اش را بدهم.آرمین ومهبد ها به آشپزخانه آمدند.آرمین قصد داشت به غذا ناخنک بزند.
_ آرمین تزیینش به هم می خوره.
مهبد با تمسخر گفت:راست میگی آرمین،مانی داشت دو ساعت آرایشش می کرد.
یک د فعه چنگ زد و یک مشت سیب زمینی سرخ کرده برداشت.آرمین هم از فرصت استفاده کرد و تکه ای ران مرغ به دهان گذاشت.دیگر داشتم کلافه می شد،با تغیر گفتم:نشنیدین چی گفتم؟
خونسردی آن دو برایم زجرآور بود.به فدری کفرم را بالا آورده بودند که یادم رفت زیر قابلمه را خاموش کنم.آشپزخانه را ترک کردم و به پذیرایی برگشتم.پدر و آقا شهاب شطرنج بازی می کردند و خواهر ها و خواهر زاده مشغول تعریف کردن از فلان مهمانی و لباس پوشیدن فلانی و طلا و جواهرات مهمانی بودند.
_من و آرمینا به جشن تولد رزیتا خانم میریم،پیشنهاد می کنم تو هم بیا سیما جون،اون جا به قدری آدم های متشخص و حسابی می بینیم که حالت از آدمای دور و ورت به هم می خوره.
_ خاله جون ماندانا رو با خودت نیاری ها!اوم فقط بلده یه گوشه بشینه و جوری به آدما خیره شه که همه بفهمن تا چه حد امله...
مادر اندیشناک گفت:نمی دونم لباس مناسبی دارم یا نه؟فردا باید در گنجه رو باز کنم و لباسا رو دید بزنم.
دلم گرفت.از این که مادر در مورد امل بودن من از دهان آرمینا شنیده بود و چیزی نمی گفت حرصم گرفت.
_ بوی سوختنی میاد سیما.
مادر محکم به صورتش کوبید:خدا مرگم بده!این دست و پا چلفتی زیر قابلمه رو خاموش نکرد.
پیش از همه من با شتاب به آشپزخانه دویدم.زیر قابلمه به قدری زیاد بود که حسابی بوی سوختگی می آمد.بخ دنبالش با سرزنش های مادر دل من هم حشابی سوخت.
_ من نمیدونم تو با این همه خنگی چه طور بیست میاری؟
هیچ توضیحی نمی توانستم بدهم اما از لبخند های موذیانه ی مهبد و آرمین توانستم حدس بزنم زیاد کردن شعله زیر قابلمه کار کدام جانورهاییست.
سر شام خاله رویا و آرمینا گفتند به علت رژیم غذاییترجیح می دهند با نان جو کمی سالاد و سین زمینی بخورند.آقا شهاب هم کلاای گذاشت که برنجی که بوی سوختگی گرفته باب میلم نیست.تنها آرمین بود که دیس برنج را توی بشقابش خالی کرد.
مادر برای این که حواس همه را به بشقاب های نقره اش جلب کند خطاب به خواهرش گفت:دوستم برام از پاریس فرستاده.
خاله رویا انگار که نمی دانست صحبت از چیست پرسید:چی رو از پاریس فرستاده؟
مادر کمی در جایش جا به جا شد و گفت:همین سرویس غذاخوری رو دیگه.
خاله رویا مثلا تازه متوجه ظرف ها شد.
_ آهان!چه طور نفهمیدم ... ولی ...من مدل قدیمی ترش رو دارم که خیلی قشنگ تر و با ارزش تر نشون میده.
مادر در لاک خود فرورفت و دق دلی اش را سر من خالی کرد.
_ این برنجو نمیشه خورد،بیا همش مال خودت.بعد با غیظ دیس برنج را مقابل من محکم روی میز کوبید.
پس از خوردن شام،وقتی همه میز را ترک کردند فهمیدم شستن ظرف ها و تمیز کردن میز تنها به عهده ی من است.در حالی که ظرف ها را جمع می کردم در این فکر بودم که اگر ما مهمان آن ها بودیم خالهرویا قربان صدقه ام می رفت و می گفت:عزیزم بیا کمک خاله تا شر ظرف ها رو بکنیم.
یک ساعت طول کشید تا ظرف ها را شستم و میز را تمیز کردموانگار تنها میزبان این مهمانی من بودم.مادر که غش غش می خندید و پدر هم با آقا شهاب بحث سیاسی می کرد.پسر ها هم که فیلم نگاه می کردند.از بس که مادر صدایم زد داشتم خفه می شدم.
_مانی قهوه ات کم شکر باشه.
_ مانی اون شیرینی رو که ماریا درست کرده بیار تا خاله دستپخت ماری رو بچشه.
_ مانی میوه میاری نمکدون یادت نره.
_ مانی برای آقا شهای قهوه می بری یه کم شیر هم قاطیش کن.
_ مانی...
وقتی از کار پذیرایی خلاص شدم که دیگر باید می رفتند.
مادر آرمینا را خطاب قرار داد و گفت:ارمینا جون،تو رو خدا کاری کن مانی ااز این همه گوشه گیری دربیادوتو مهمونی که شرکت نمی کنه،اگرم بکنه به قدری غیراجتماعی برخورد می کنه که همه پشت سرش مسخرش می کنن،فقط خوب بلده درس بخونه،آداب معاشرت صفر.
آرمینا خندید و گفت:زیر صفر خاله جون،ولی ناراحت نباشین خودم راش میندازم.
مادر قهوه اش را تا ته سر کشید و گفت:هرچی ماری خوش برخورد و اجتماعیه مانی خشک و بدرفتاره.
سپس فنجان را محکم روی نعلبکی کوبید . گفت:اه!چه قدر تلخ بود.
خاله رویا فرصت پیدا کرد تا دخترش را به رخم بکشد:آرمینا تو هر مهمونی که شرکت می کنه محاله دو سه تا خواستگار براش پیدا نشه.
مادر طعنه زد که:پس چرا شوهرش نمیدی؟
خاله به روی خودش نیاورد و ادامه داد:شوهر می خواهد برای چی؟به عقیده ی من هرکسی لیاقت آرمینا رو نداره.
در دلم گفتم بله که نداره،چون آرمینا خانوم فوق العاده اروپایی تشریف دارن.اما جرات نکردم به زبان بیاورم.آرمینا قیافه ی جذابی نداشت.هیچ چیز در صورتش زیبا نبود که جلب توجه کند،چهره اش خیلی معموولی بود.تنها اندامش بود که حرف ندات.بلند بود و کشیده.
صذای آرمین مرا به خود آورد:خوب مادام کوری هنوز میخواین نویسنده شین یا نه؟
مهبد ریسه رفت.غضبناک نگاهش کردم.در دل دعا کردم هرچه زودتر این مهمانی تمام شود.
هیچ وقت از مهمانی هایی که در خانه مان برگزار می شد لذت نمی بردم.به یاد مادربزرگ افتادم.
_ مامان غذای مادربزرگو بردین؟
_ آره پسرا بردن اما مثل این که خواب بود درو باز نکرده.
برای این که خودم را از جمع آن ها خلاص کرده باشم خواسته ی مادربزرگ را در میان گذاشتم.مادر نگاهی به ساعت انداخت و گفت:چرا زودتتر نگفتی؟
_ خوب معلومه خاله جون،مانی خانوم خنگ تشریف دارن.
حرف های آرمینا مثل میخ در دلم فرو رفت.هنگامی که از در بیرون رفتند من نفس آسوده ای کشیدم.
به اتاقم رفتم بلکه بتوانم درس بخوانم ولی به قدری خسته و کوفته بودم که چشمانم بر هم می افتاد.نه!نباید بخوابم!باید بیست شوم.سپس خمیازه ی بلندی کشیدم.کالج!نباید بگذارن سمیرا وارد کالج شود!دیگر داشت خوابم می برد.محصول عمده ی کشور مالزی ...؟ و خوابیدم.
در دنیا هیچ بن بستی نیست.یا راهی خواهم یافت،یا راهی خواهم ساخت
سرپرست
وقتی به برگه امتحان نگاه کردم دیدم به زحمت بتوانم پانزده بگیرم.آن پانزده نمره را هم مدیون مطالعه ی قبلم بودم.از یادآوری مهمانی شب پیش قلبم ریش ریش شد.چرا باید پنج نمره را از دست می دادم.می دانستم سمیرا محال است نمره ای را از دست بدهد.با حسرت نگاهش کردم.مثل همیشه لبخند به لب داشت و این مفهومش این بود که سمیرا خانم این درس را هم بیست می آورند.
_ سرت به ورقه ی خودت باشه خانم ستایش.
با دستپاچگی نگاهی به آقای تاجدار انداختم که خیلی جدی نگاهم می کرد.
_ چشم.
وقتی سمیرا ورقه اش را بالا گرفت من آهی از ته دل کشیدم و برگه ام را بالا بردم.
زنگ تفریح سمیرا پیشم آمد و گفت:چیه ماندانا تو فکری؟
نوک پایم را روی زمین کشیدم و با کمی مکث گفتم:هیچی امتحانمو بد دادم.
نمی دانم خوشحال شد یا نه.
_ مهم نیست مواظب باش امتحانات دیگه رو خراب نکنی،راسی می دونستی شاگرد اول امسال به کالج معرفی میشه؟
با زهرخندی گفتم:آره،می دونم خوش به حال شاگرد اول کلاسمون.
شادمانه خنید و گفت:خوش به حال خودم.
گوشه چشمی نازک کردم و گفتم:یعنی تا این حد به خودت ایمان داری؟
_آره مانی جون نمی دونی چه قدر دلم می خواد به کالج برم.پدرم برام معلم خصوصی گرفته تا تو درسایی که کمی ضعیفم کمکم کنه.مامانم هم قول داده طبقه بالا رو از مستاجرمون پس بگیره تا وقتی مهمون داریم برم اونجا و راحت تر درس بخونم.
صدای زنگ که به صدا درآمد هردو به کلاس رفتیم.در دل با تمام وجودم به حال سمیرا غبطه خوردم و ورود به کالج را حق مسلم او دانستم.زنگ زبان حواسم سرجایش نبود.مدام به سمیرا خیره می شدم و به حال خودم افسوس می خوردم.هر لحظه این فکر از سرم می گذشت که ای کاس پدر و مادر من هم به فکر پیشرفت تحصیلیم بودند.وای!چه قدر از موضوع همیشگی گفت و گو هایشان بدم می آمد.امروز فلان دامن مد شده!فلان کفش به فلان شلوار میاد...اه اه اه!ماتیک خانم فلان چه قدر خوشرنگ بود...
_ خانم ستایش چی پچ پچ می کنین؟
_ هیپی خانم گرمارودی.سپس فکرم را روی درس خانم گرمارودی متمرکز کردم.
وقتی به خانه برگشتم تصمیم گرفتم با جدیت بیشتری درس بخوانم و حتی اگر باز مهمان داشتیم و مهمانی رفتیم تا نیمه های شب بیدار بمانم و درس بخوانم.
در را که باز کردم چهره ی بشاش ماریا را دیدم که به سمتم آمد.
_ سلام مانی زود اومدی.
چون خانه را خلوت دیدم پرسیدم کسی خونه نیست؟
_ نه،مامان رفته بیرون... مادربزرگ رو برده دکتر.
در حال درآوردن یونیفرم مدرسه پرسیدم:مگه مادربزرگ چش بود؟
شانه هایش را بالا انداخت و گفت:نمی دونم،انگار سرش درد می کرد.
سپس مقابلم روی صندلی آشپزخانه نشست و پرسید:خوب،تعریف کن ببینم،دیشب خاله رویا و آرمینا راجع به کدوم مهمونی صحبت می کردم؟
از یادآوری خاطره دیشب اعصابم به هم ریخت.پاسخ تک تک پرسش هایش را با نمی دانم دادم.ناهارم را که خوردم خواستم به اتاقم بروم که ماری جلویم را گرفت و گفت:نه!آنالی هنوز خوابه،سرو صدا می کنی بیدار میشه.
چه قدر خودم را نگه داشتم تا داد نکشم:سر و صدا نمی کنم فقط کتابمو بر می دارم.
بازویم را گرفت و مرا به دنبال خودش کشاند:نه!ولش کن!این همه درس خوندی کجا رو گرفتی؟بیا بریم کمی صحبت کنیم.
به حال خودم تاسف خوردم که باید به پای حرف هایی می نشستم که هیچ مایل به شنیدنشان نبودم.
ماریا حتی رنگ لاک دست آرمینا هم برایش مهم بود.
_ پس مشکی زده بود!یعنی الان مشکی مد شده؟
مادر که به خانه برگشت کمی خیالم راحت شد.ماریا با مادر مشغول گفت و گو شد و من هم خلاص شدم.فقط پیش از رفتن به اتاقم از مادر حال مادربزرگ را پرسیدم.
_ای،دکتر گفت سردردش مال میگرنشه.
آنالی بیدار شده بود و یکربز گریه می کرد.هرقدر بغلش کردم و نازش را کشیدم بی فایده بود.ماریا آنالی را ساکت کرد،بعد مادر را با صدای بلند خطاب قرار داد:مامان!پس خیالم راحت باشه دیگه!غذای آنالی رو هم گرم نگه داشتم بهش بدید بخوره.
مادر هم با صدای بلند گفت:برو دخترم،من و مانی نمی ذاریم آنالی نبودنت رو احساس کنه.
با خداحافظی ماریا من سرم را تکان دادم و زیر لب گفتم:خوب،برنامه ی امروزم سرگرم کردن آنالیه!خدا بهم رحم کنه.
آنالی دو سالش بود و مدام دلش می خواست شیطونی کنه.مادر تنهایی از پسش بر نمی آمد و از من کمک می طلبید.کتاب زبان را بستم و سرم را روی میز گذاشتم.نخیر!اینجا نمیشه درس خوند!برای کسی مهم نبود که رفتن به کالج چه قدر برایم مهم است.انگار من وخواسته من هیچ ارزشی نداشتیم.کاش جایی پیدا می شد که نه سرو صدای بچه باشد و نه مهمانی و نه صحبت از مد و آداب معاشرت.
_ مانی!پس چرا نمیای؟بچه هلاک شد بس که نق زد.
فریاد کشیدم:اومدم دیگه. و در اتاقم را با غیظ بستم.آنالی تا مرا دید به طرفم بال کشید.به ناچار برای آرام نگه داشتن او به هر کاری که می گفت تن دادم.چهر دست و پا رفتم و او روی پشتم سواری خورد.بعد هم کمی شکلک درآوردم و او خندید.غذایش را هم با هزار مکافات بهش خوراندم.کمی بعد دوباره خوابید.
_مامان،ماری کجا رفته؟
مادر لباس هایی را که از گنجه درآورده بود جلوی آینه امتحان می کرد.
_ رفته خیاطی!داده برای تولد رزیتا خانم یه لباس شب براش بدوزه.
عصبی شدم و غر زدم:این رزیتا خانم کار و کاسبی نداره؟سر پیری جشن تولد نگیره نمیشه؟
مادر اخم کرد و به من پرید:رزیتا خانم کجا پیرن؟همش چهل و پنج سالشه.تازه دو سالم از من کوچیک تره.شوهر خوبی داره که هنوز جشن تولد زنش براش مهمه.سپس با پوزخند ادامه داد:پدرت چی؟فقط همون سال اول ازدواج برام یه جشن دو نفره گرفت.تو باید بیای به اون جشن و ببینی چه آدم های متشخصی اون جان.
با انزجار گفتم:منو قاطی این برنامه ها نکنین،من درس دارم،به تنها چیزی که فکر می کنم رفتن به کالجه.
مادر یکی از پیراهن های ساتن خودش را انتخاب کرده بود و در حالی که یک بار دیگر آن را مقابل آینه برانداز می کرد گفت:خیلی هم دلت بخواد دختر!رویا ازش خواهش کرده ما رو هم دعوت کنه،اصلا کالج به چه درد یه دختر می خوره؟
مقابلم نشست . زل زد به چشمانم و ادامه داد:دختر باید تو مهمونی ها شرکت کنه،با چند تا دختر و پسر برخورد کنه،نظر مرد ها رو به خودش جلب کنه،چه فایده این همه درس خوندن و بیست آوردن؟آخرش که باید شوهر کنی!مثل همه ی دخترای دیگه!پس این همه خودتو اسیر درس و مدرسه نکن،کمی امروزی باش.از لاک خودت بیا بیرون.
سرم را به علامت رد حرف هایش تکان دادم:نه!من بیشتر از هر چیز دیگه ای به درس و مدرسه علاقه دارم،خواهش می کنم مشوقم باشین و سعی نکنین دلم رو از درس بزنین.در ضمن هیچ علاقه ای هم به مورد توجه مرد ها قرار گرفتن ندارم.
پوزخند زد و قیافه ی حق به جانبی به خود گرفت_رمز خوشبختی تو همینه دختر!معاشرت با آدمای بزرگ!امروزی و متجدد بودن!تا کی می خوای همه به چشم یه بچه محصل نگات کنن.وقتی من چهارده سال داشتم چهارده بار عاشق شده بودم.تو الان تو بهترین سن وسالی!باید به شکوفایی برسی!از خوشگلی هیچ کم و کسری نداری.فقط باید رفتارتو عوض کنی.ااون وقت می بینی که همه با تحسین نگات می کنن.
فقط نگاهش کردم برای اینکه بیشتر حرف هایش را درک کنم به قلبم رجوع کردم...نه!هیچ علاقه و کششی در من نبود...حرف های مادر آن چنان بی تاثیر بود که در قلب ظریف و تاثیرپذیرم رخنه نکردو
_ وقتی خوب درس بخونم و پیشرفت کنم حتما کسی پیدا میشه که مقامش از من بالاتر باشه و بخواد با من ازدواج کنه.
سرش را تکان داد و آه کشید:خوش خیالی نکن دختر!سعادتی رو که بعد از سال ها درس خوندن شاید به دست بیاری،می تونی همین حالا راحت و نقد پیدا کنی،فقط باید یه کم خجالتو کنار بذاری.
سپس از جا برخاست.پیراهم ساتن را تا کرد و خیره به من گفت:تو به فک و فامیل پدرت رفتی!خانوادگی بی فرهنگ و غیراجتماعی هستین!هیچی از آداب معاشرت سرتون نمیشه،همین پدرت...خودمو پیر کردم تا تونستم کمی افکار و عقایدشو عوض کنم،(با پوزخند) تازه هنوزم که هنوزه بعضی وقتا به من غر می زنه که چرا دست دادی!(با تکان سر) حیف از جووننیم که به پای پدرت به باد رفت.(با لحن پر تحکم) اما نمی ذارم تو هم مثل پدرت اسیر یه مشت عقاید پوچ و مضحک بشی . لحظه لحظه جوونی و زیباییتو از دست بدی(با اشاره به چشمانم) حیف این چشمای سبز و خمار تو نیست که کسی رو عاشق خودش نکنه؟ به طرف اتاق خواب خودشان می رفت که دوباره گفت:اینو تو گوشت فرو کن!از این به بعد تو باید تو همه ی مهمونی ها ستاره باشی،فهمیدی،ستاره!
وقتی رفت نفس بلندی کشیدم و جلوی آینه ایستادم:آخیش!من اگه نخوام امروزی و متجدد باشم کیو باید ببینم...مامان راست میگه ها!چشمام خیلی قشنگه،مژه هام!انگار ریمل زدم،بلند و پررنگن،مامان چرا از لب گوشتی و دماغ کوچیک و ابروی کمونم چیزی نگفت؟ای ناقلا!لوس شدیا!آینه بهت میگه پوست سفید صورت و موهای خرمایی تو رو هیچ کس تو فامیل نداره....مامان گفته به پدربزرگت رفتی.
سپس ژستی گرفتم و پر افاده گفتم:خوش به حال خودم.
ادای مادرم را درآوردم:حیف این چشما نیست که کسی رو عاشق خودش نکنه؟به روی خودم خندیدم.
آنالی که بیدار شد مهبد هم از راه رسید.مهبد سر به سر آنالی می گذاشت و گریه اش می انداخت.
_ مهبد تو رو خدا اذیتش نکن من درس دارم.
با لجبازی گفت:ا!خوب شد گفتی حالا بیشتر سروصدا می کنیم.
سروصدایشان به قدری زیاد بود که نزدیک بود سرسام بگیرم. مادر هم عین خیالش نبئد و هیچ تذکری به مهبد نمی داد.
کتابم را برداشتم و خطاب به مادر گفتم:من رفتم پایین!پیش مادربزرگ...تا درسم تموم نشه بر نمی گردم...خداحافظ.
در را بستم.سروصدایشان تا پایین هم می آمد.مادربزرگ که در را باز کرد از بالا دیگر صدایی نیامد.مهبد کار خودش را کرد. من را از خانه فراری داد و آرام گرفت.مادربزرگ بی روح نگاهم کرد.
_ چیه؟باز که کتاب بغلت گرفتی؟
با من و من گفتم:بالا مهبد و آنالی شلوغ...
حرفم را قطع کرد:خیلی خوب بیا تو...
خانه مرتب و منظم بود مادربزرگ کتاب می خواند،چنان غرق مطالعه شد که گویی حضور من را از یاد برد!جرات نکردم صدای بزنم اما از منتظر ایستادن هم خسته شدم.به آرامی صدایش زدم:مادربزرگ؟
چشم از کتاب برداشت و با اخم های در هم کشیده گفت:چیه؟باید تعارف کنم که بشینی؟
جانم بالا آمد تا گفتم:می تونم برم تو اتاق مطالعه؟
بهت زده نگاهم کرد.نمی دانم چرا از نگاه کردن به چمانش می هراسیدم.
_ خیلی خوب برو!ولی به کتابا دست نزن فهمیدی؟
راست ایستادم:چشم مادربزرگ!کاری داشتین صدام کنین.
وقتی پشت میز نشستم نگاهی به ساعت انداختم.ساعت پنج بود و من تا هفت وقت داشتم خوب درس بخوانم.کتاب زبان را باز کردم و با آرامش به نوشته هایش خیره شدم.از سکوت آن جا نهایت استفاده را بردم و هنوز ساعت هفت نشده درسم را تمام کردم.وقتی کتابم را بستم به خود گفتم:
Do you understand?
Yes,very good. OK
با لبخندی حاکی از رضایت اتاق مطالعه را ترک کردم.مادر بزرگ طبق عادت همیشگی اش ساعت هفت شب می خوابید و ساعت دو سه نیمه شب بیدار می شد و تا ساعت پنج و شش صبح بیدار می ماند،بعد از آن تا ظهر می خوابید.وقتی می رفتم خودش را برای خوا آماده کرده بود.
_ غذا برام نفرستین!شام دیشبو دست نزدم.
به خودم جراتی دادم و پرسیدم:مادربزرگ می تونم گه گاهی که بالا شلوغه بیان پایین و این جا درس بخونم؟
برخلاف انتظارم پاسخش مثبت بود:باشه!فقط طوری که برنامه ی خواب منو به هم نزنی.
از فرط خوشحالی صورتش را بوسیدم و گفتم:ممنونم مادربزرگ!کاری ندارین؟
با کمی ملاطفت گفت:نه!برو خوشحالم که تا این حد به درس خوندن علاقه داری.
ناباورانه گفتم:جدی می گین مادربزرگ؟
سرش را به علامت تایید تکان داد.
_ پس چرا مامان میگه درس به درد دختر نمی خوره؟
خیلی رک گفت:مامانت غلط زیادی می کنه!خودش و خواهرش وسط درس و امتحان عاشق شدن و شوهر کردن!همین پدرت!چی داره؟اگه من زیر پرو بالشو نمی گرفتم الان معلوم نبود کجا ها آواره بودین!یه مکانیک ساده ی بی سواد!دیپلمشو هم نگرفته!گول حرفای مامانتو نخور.
برای اولین بار در چشمان ریز مادربزرگ مهربانی موج زد.یک بار دیگر صورتش را بوسیدم و گفتم:چشم مادربزرگ!سعی می کنم!
مانی بیا ببین لباسم چه طور از آب دراومده؟
کت ودامن تنگ و کوتاه به تنش چسبیده بود.رنگ مشکی اش به پوست صورتش می آمد.خواستم حرفی زده باشم:چاک دامنت زیاد باز نیست؟
زد تو ذقم:مدلش همینه!تو چی می دونی؟سپس چرخی زد و مقابل مادر که تحسین آمیز نگاهش می کرد ایستاد.با طنازی گفت:خوشگل شدم نه؟
مادر لبخندزنان گفت:آره خیلی بهت میاد!
سپس آهی کشید و روی صندلی نشست:کاش پول داشتم و برای مانی یه لباس مناسب تهیه می کردم،گمان نمی کنم لباساش به درد مهمانی رزیتا خانم بخوره.
ماریا جلوی آینه پشتش را دید زد و یقه ی کتش را صاف کرد:من پیرهن سفیدمو زیاد تو مهمونیا نپوشیدم،اگه به مانی بیاد می تونه اونو بپوشه.
همان پیراهم بلند وراسته اش را می گفت که یقه اش زیپ داشت و آستینش کوتاه و از حریر بود.
راست می گفت!فقط در ده دوازده مهمانی آن را پوشیده بود.
_آره فکر می کنم خیلی به مانی بیاد،قد درازشو کشیده می کنه،البته فکر کنم یه کم براش بلند باشه.
_ طوری نیست کفش پاشنه بلند بپوشه همه چی فیکس میشه.
مادر آرام تر از چند لحظه ی پیش اندیشناک نگاهم کرد:خیالم راحت شد شد،مانی باید تو اون جشن سرآمد همه باشه.
می دانستم در خیالش مرا با آن لباس مهمانی تجسم می کند...در دل به حال خودم افسوس خوردم:خدا به دادت برسه!نمی دونی مامان چه خوابی برات دیده؟!
آنالی جایش را خیس کرده بود و یکریز گریه می کرد:مانی جون.آنالی رو عوض کن.
به سمت آنالی رفتم و غر زدم:چند بار دور آینه تاب می خوری؟
_ خیلی خوب!نمی خواد اوقاتت رئ تلخ کنی،آنالی رو دریاب.
از خونسردی اش بیشتر حرصم گرفت.دست آنالی را گرفتم و به سمت دستشویی رفتم.
در دنیا هیچ بن بستی نیست.یا راهی خواهم یافت،یا راهی خواهم ساخت
سرپرست
_ خیلی خوب میام!ولی این آخرین باریه که تو همچین مهمونی ای شرکت می کنم.
_ یه بار که شرکت کنی به حضور تو همه ی مهمونی های دیگه هم علاقه پیدا می کنی،اینو بهت قول میدم.
با عصبانیت نگاهی به آینه انداختم.
_ ماری!خودمونیما!خیلی قدت درازه.
ماریا کفش پاشنه بلندش را بهم داد،سپس دست هایش را به هم گره زد و با ذوق گفت:خدای من!چه قدر خوشگل شدی دختر!
هرچند پیراهن به تنم بلند بود اما خیلی بهم می آمد.مادر هم همین را گفت.
_ نه!از ناتیک پررنگ بدم میاد.
_ حرف نزن!همین خوشگلت می کنه.
ماریا با اصرار ماتیک قرمزش را به لبانم مالید.از ریملش هم مژه هایم را بی نصیب نگذاشت،موهایم را باز گذاشت و تل تاج مانندی را لا به لای آن ها فروبرد.
_ محشر شدی دختر!
مادر چشمانش برق می زد:خسته شدیم از بس تو رو تو لباس مدرسه دیدیم،ببین چه ناز شدی!
کمی احساس غرور بهم دست داده بود.بدون آرایش بیشتر احساس زیبایی می کردم.به آرایش غلیظ عادت نداشتم.
صدای زنگ که آمد همه دستپاچه شدیم و دور خانه چرخیدیم.
_ ماری!دسته گل یادت نره.
_ مامان برای پدر و مادربزرگ شام گذاشتی؟
_ پدرت امشب خونه نمیاد،مادربزرگ هم از صبح رفته خونه ی خاله مروارید و فکر نکنم تا چند روز دیگه برگرده.
_ بریم خاله اینا منتظرن.
_ مانی،این قدر لباتو ور نچین،ماتیکت پاک میشه.
در را پشت سرمان بستیم.مادر درحالی که پله ها را با سرعت پایین می رفت گفت:خدا کنه مهبد و دوستاش خونه رو به هم نریزن.
ماریا دلداریش داد:مهبد دیگه پسر عاقلی شده.نگاه کن خاله رویا اومد تا دم در.
خاله خوش ظاهر تر از همیشه و با آرایشی غلیظ تر از همیشه با ما احوال پرسی کرد.نگاه خیره اش به من معطوف شد:به به!مانی خانم!می بینم که راه افتادی!
در حالی که کنار آرمینا عقب ماشین می نشستم گفتم:به زور تهدید راهم انداختند.
آرمینا غر زد:چه خبره مانی!چه قدر به من فشار میاری!ماری که از تو لاغرتره.
سپس دستی به سرو وضع مثلا به هم ریخته اش کشید.احساس کردم زیاد از برازندگی من خوشش نیامده است.ماتیک شکلاتی رنگش هم بهش نمی آمد.
_ داشتم فکر می کردم اگه مجلس زنونه باشه چه قدر کسل کننده و یکنواخت میشه...مامی یواش تر...نزدیک بود بزنی به بنز جلویی.
خاله رویا دنده را عوض کرد و گاز داد:نگران رانندگی من نباش!دست فرمونم حرف نداره.
بعد با سرعت هرچه تمام تر از لا به لای ماشین ها گذشت.خدا خیلی دوستمان داشت که از رانندگی خاله رویا جان سالم به در بردیم.
رزیتا خانم از دوستان بسیار نزدیک و صمیمی خاله رویا بود.شوهرش تاجر فرش بود و زندگی بسیار مرفهی داشتند.سالن مملو از جمعیت بود.
_ ماری نگاه کن!رکسانا هم اومده،چه لباس قشنگی پوشیده؟
رزیتا خانم در لباس شب همچون دختران جوان می درخشید.باید اقرار کنم که بسیار زیبا و گیرا بود.خیلی مودبانه به ما خوشامد گفت و هنگامی که دستان مرا به گرمی فشرد با خنده خاله رویا را مخاطب قرار داد:نگفته بودی خواهرزاده ای به این زیبایی و موقری داری!
آرمینا حرف را عوض کرد:چه قدر خوشگل شدین رزیتا خانم!رنگ ارغوانی پیرهنتون به پوست برنزه تون جذابیت خاصی داده.
با متانت پاسخ داد:متشکرم....چرا ایستادین؟بشینین تا ازتون پذیرایی شه.رویا جون...مهمموناتو دعوت کن بشینن و تو؟گفتی اسمت مانداناست؟!چه اسم اصیل و زیبایی!واقعا برازندته.و با خنده گفت:حالت چشماتو هیچ وقت نمی تونم فراموش کنم،یادم باشه تو رو به پسرم معرفی کنم.
_مانی!خدا مرگت بده این قدر به یه جا خیره نشو!ماری!نذار آنالی به ظرف شیرینی ناخنک بزنه.
مادر نرتب غر می زد و از رفتار غیراجتماعی ما حرص می خورد.آرمینا ننشسته با ددیدن چهره ی آشنایی از ما جدا شد.خواننده یک آهنگ غربی می خواند.صدای ماریا را شنیدم که آهسته در گوشم نجوا کرد:مانی!اون مرد رو که داره با خاله رویا حرف می زنه می بینی؟
چشمانم در میان جمعیت چرخ زد و جایی را که خاله رویا مشغول صحبت با مرد غریبه بود نشانه گرفت:اوهوم!دیدمش.چه طور مگه؟
ماریا که انگار به زحمت جلوی خنده اش را می گرفت گفت:شرط می بندم داره آرمینا رو از مامانش خواستگاری می کنه...فکرشو بکن،با اون کله ی طاسش چه قدر به آرمینا خانم پر فیس و افاده میاد...دماغشو ببین...تصور کن موقع بوسیدن آرمینا اول نوک دماغش به ال آرمینا می رسه و بعد...
پکی زد زیر خنده.من هم خندیدم.آن هم با صدای بلند.بدون توجه به زمان و مکان!خیلی مضحک . خنده دار به نظر می رسید.هنگامی که کشت محکم مادر به پهلویم اصابت کرد خنده ام قطع شد.
_ خجالت بکش دختر!واسه چی این قدر گستاخانه می خندی؟
ماریا بر عکس من چهره ی جدی به خود گرفته بود.سرخ شدم و چون نگاه چند میز را متوجه خودم دیدم سرم را پایین انداختم.خاله رویا پس از چند دقیقه به میز ما پیوست.با چهره ای گشاده تر و بشاش تر از چند لحظه پیش کنار مادر قرار گرفت.صدای خنده هایش بلند تر از حرف هایش بود.
_ خیلی خوب!لازم نیست این قدر به روشنفکری شوهرت مباهات کنی.کی بخیل است،آقای مهدوی غیر از سر کچلش چی داره که آدم حسودیش بشه؟
از لحن طنزآلود مادر من و ماریا آهسته خندیدیم.مادر خودش را سرگرم گفت و گو با دوست قدیمی اش مژده خانم کرد.خاله رویا میز ما را ترک کرد.نمی دانم چرا با وجود آن همه مرد و زن و شلوغی سرو صدا احساس تنهایی می کردم.خوب که به صدای قلبم گوش دادم دیدم برای این جور برنامه ها ساخته نشده ام.
_ مانی!رزیتا خانم داره میاد پیش ما...
_ رزیتا خانم؟
لبخند ملیحی بر لب داشت و بسیار موزون و آرام قدم برمی داشت.بیش از اندازه موقر و متشخص بود.
مادر با دیدن رزیتا خانم دست از گفت و گو با دوستش برداشت و لبخند زنان به استقبالش رفت.رزیتا خانم در حالی که دست مادر را در دست داشت نگاهش به من بود و گفت:اگه اجازه بدین ماندانا جون رو با پسرم بردیا آشنا کنم.
گل از گل مادر شکفت.چنان هیجان و ذوقی در چهره اش هویدا شد که لبانش بسته نمی شد.
_ خواهش می کنم...باعث افتخار ماست...مانی...!مانی جون...!بلند شو...بیا این جا...
پیش از رفتن به گوشزد ماریا گوش دادم:حواست به پیرهن بلندت باشه!نخوری زمین!
با این گوشزد کمی دستپاچه و شل از جا برخاستم.کفش پاشنه بلند ماریا در پایم لق می زد.رزیتا خانم احتیاط مرا به حساب شرم گذاشت،دستم را به گرمی فشرد و تحسین آمیز نگاهم می کرد.شیرین خندید گفت:باور کن این همه وجاهت و وقار رو یه جا تو هیچ دختری ندیدم،خوشحالم که به این جشن اومدی.
مرا به دنبال خودش کشاند.در حین راه رفتن با بعضی از مهمانان خوش وبش هم می کرد.
_ بردیا هم مثل تو خجالتی و منزویه!این دختر خوشش میاد پشت سرش حرف باشه!هیچ دختر عاقلی به بهمن روی خوش نشون نمی ده که اون می ده...رویا که سر پیری عشق و عاشقیش گل کرده!نمی فهمم چرا این جور خانواده ها معنی تجدد و بی بند وباری رو اشتباه می گیرن،آهان!بردیا هم پیداش شد،نگاه کن چه جور به جمعیت نگاه می کنه.گاهی فکر کی کنم پدرش بیشتر از خودش برای این جور برنامه ها حوصله و شادابی ازخودش نشون می ده.
از دور دیدمش!بلند قامت بود،کت و شلوار مشکی به تن داشت و یقه ی پیراهن سپیدش باز بود.هرگام که به او نزدیک می شدم بهتر می توانستم ترکیب زیبای صورتش رو ببینم.در چشمای عسلیش برق خاصی می جهید.موهایش حالتی بین صاف و مجعد داشت،کوتاه و مرتب شانه خورده بود.چیزی که بیشتر از همه در چهره اش برق می انداخت غرور و ابخت او بود.
به سلامم متفکر و اندیشناک پاسخ داد.
رزیتا خانم با خنده گفت:بردیا جون!ماندانا جون خواهرزاده رویا خانمه.
لحظه ای لبخندی معنی دار بر روی لبش نشست و پر طعنه گفت:پس دختر خاله ی آرمینا خانم هستین...
از لحن پر استهزایش خوشم نیامد.رزیتا خانم ما را تنها گذاشت.چه قدر دلم می خواست به دنبالش می دویدم و التماسش می کردم که خواهان آشنایی با پسرش نیستم.اما با لباس بلند و کفشی که در پاهایم می لغزید این کار را ممکن ندیدم.از سکوتی که بین ما حکمفرما بود چندشم شد.احساس کردم به حضورم اهمیت نمی دهد و در واقع می خواهد با این بی اعتنایی یک جور بهم بی احترامی کرده باشد.نگاهش به سمت دیگری بود.من هم نگاهم به میز مادر و ماریا بود که با کنجکاوی از دور نگاهمان می کردند.بیشتر ماندن را صلاح ندیدم.خواستم از جا برخیزم که سکوت سرد را شکست.
_ گفتین اسمتون مانداناست؟
در جایم محکم نشستم و همراه با تک سرفه ای حرفش را تایید کردم.چند لحظه نگاهم کرد،نمی دانم چرا از برق نگاهش تا مغز استخوانم سوخت،انگار از این که مرا با نگاهش بیشتر معذب می کرد راضی بود.
_ فکر می کنم هنوز دبیرستان رو تموم نکردین این طور نیست؟
_ آره سال پنجمم اگه بهترین معدل کلاس رو بیارم می تونم وارد کالج بشم.
بی اعتنا به جمله ی آخرم سرش را به طرف دیگری چرخاند.عصبی از این حرکت سر خودم داد کشیدم که:کسی از تو توضیح خواسته بود خنگ خدا؟می مردی از کالج حرف نزنی؟
دوباره سایه ی سکوت بر فضای خالی از دوستی من و او گسترده شد.نمی دانم از شرم بود و یا علت دیگری داشت،اما در یک آن احساس کردم حرارت بدنم بالا رفت.
صدای گیرای او را شنیدم که همراه با لحنی ملامت آمیز گفت:چه قدر از دیدن حرکات سبکسرانه ی بعضی از آدم ها مشمئز می شم!بعضیا بی بند و باری رو تابلو می کنن تا همه اونو ببینن.
از این که این حرف ها در مورد دختر خاله ام زده می شد دلم گرفت و بیشتر از این دلم سوخت که مبادا بردیا در مورد من هم همین طور فکر کند.با نزدیک شدن رزیتا خانم نفس راحتی کشیدم،دیگر داشتم صبرم را از دست می دادم.با همان لبخند ملیح چشم در چشم پسرش دوخت و با لحن پر مهری گفت:پسرم،نمی خوای شادیت رو به خاطر این جشن ابراز کنی؟
_ چه طور باید ابراز کنم مامان؟
_ چرا از بین این همه دخترخوشگل کسی رو انتخاب نمی کنی؟
بردیا بی تفاوت نگاهی گذرا به من انداخت و با لبخند سردی گفت:تو این جشن،کسی رو به زیبایی شما ندیدم،ترجیح می دم با شما برقصم.
چهره ی مادر با شنیدن این جمله از هم شکفت.دستانش را به سوی او باز کرد و چشم در چشم پسرش گفت:پسرم این باعث افتخار منه که تو منو به همه ی دخترای زیبای این جمع ترجیح میدی.
بردیا دستانش را به دستان پر مهر مادرش سپرد و با لبخند به طرف محل رقص رفتند.بی آن که توجهی به من کنند یا حتی عذر خواهی کنند.این بار از شدت خشم و غضب تنم سوخت.به آرامی از جا برخاستم و شمرده و آرام به سمت میز مادرم رفتم.احساس کردم آن پسر مغرور و خودخواه بزرگ ترین اهانت ها و توهین ها را به من کرده است.چه قدر کوچکم کرده بود.
در دنیا هیچ بن بستی نیست.یا راهی خواهم یافت،یا راهی خواهم ساخت
سرپرست
_ مانی یواش تر برو که چاک پیرهنت جر نخوره.
در آن لحظه از مقابل آرمینا هم با همان حرص و کینه گذشتم.فکر می کردم به دلیل رفتار سبک اوست که من این چنین تحقیر شده بودم.مادر
بیچاره که فکر می کرد آن پسر خوش سیما وخوش اندام در این مدت کم عاشق من شده است با دیدن چهره ی عبوس و رنگ پریده ام آه از نهادش
برآمد،ماریا چند لحظه نگاهم کرد،سپس سر در گوشم نهاد و با صدایی که تنها من بشنوم گفت: فراموش کن،به رقص مادر و پسر نگاه کن،ببین چه
قدر هماهنگ و موزون می رقصن.
با غیظ چشمانم را به سمت محل رقص چرخاندم.آهنگ ملایمی نواخته می شد و فقط آن دو در حال رقص بودند،دیگر از رزیتا خانم هم خوشم نمی
آمد.فکر می کردم او در تحقیر کردن من نقش داشته است.
عاقبت مادر طاقت نیاورد و سرزنش آمیز گفت: دلیل رفتار پسر رزیتا خانم خودت بودی!مثل ماست چسبیده بودی به صندلی.نه تحرکی،نه شور و
نشاطی،هیچی.خاک تو سرت که پسر به این برازندگی رو از خودت روندی.
حوصله ی شنیدن حرف هایش را نداشتم.با تمام شدن آهنگ مهمانان را برای صرف شام دعوت کردند.رزیتا خانم دست در بازوی شوهرش مهمانان
را به سمت میز شام راهنمایی می کرد.من هم سعی کردم در جایی قرار بگیرم که مجبور نباشم رزیتا خانم و پسرش را تحمل کنم.مادر بنابر
سیاست خودش جای مرا با ماریا عوض کرد و تا به خودم آمدم دیدم کنار پسر جوانی قرار گرفته ام که بی اندازه حرف می زند و می خندد.کمی آن
طرف تر رزیتا خانم بین پسر و شوهرش نشسته بود و توجهی هم به این طرف نداشت.پسر جوان که متوجه من شده بود سعی کرد به نوعی نظر
مرا به سوی جلب کند.ظرف سالاد و ماست و نوشابه و سبزی و هرچی که بود را مقابل من می گذاشت و مرا دعوت به خوردن می کرد.معذب از
این رفتار او در حالی که به جای از دست رفته ام غبطه می خوردم و مادر را در دل سرزنش می کردم با غذا بازی کردم.وقتی پرنده ی نگاهم به
سمت جایگاه خانوادگی رزیتا خانم پر کشید نگاه نافذ بردیا را خیره به خود دیدم که زور نگاهش را از من دزدید و سرگرم گفت و گو با مادرش
شد.نمی دانم چرا تا می دیدمش قلبم تند تند می زد!
غذا به دلم نمی چسبید،اولین نفری بودم که میز شام را ترک کردم و بدون این که جلب توجه بکنم به سمت دیگر سالن رفتم و روی صندلی
نشستم.فکر امتحان ریاضی فردا ذهنم را مشغول کرده بود.بعضی از فرمول های سخت را مرور می کردم،اما سرو صدای قاشق و بشقاب و لیوان
ها به حدی آزاردهنده بود که بعضی از فرمول ها راحت از ذهنم می گریختند و من برای یادآوریشان به زحمت می افتادم.همه جای ذهنم رفتار
تحقیرآمیز آن جوان مغرور ترسیم شده بود و هر بار از یادآوری آن،خاطرم مکدر می گشت.کم کم مهمانان از سر میز غذا به طرف سالن آمدند.این
لشگر مد و آرایش و لباس،چنان به میز شام چسبیده بودند که انگار به عمرشان غذاهایی به آن لذیذی نخورده بودند.کسی چه می داند؟شاید
همه شان عاشق مفت خوری بودند و دلشان می خواست چیزی در ته بشقاب و کاسه ها و لیوان ها نماند.با دیدن ماریا و مادر کمی خودم را جا به
جا کردم.آنالی با کفش های کوچکش جلوی پای مادر و مادربزرگش تاب مس خورد و راه می رفت.چهره ی مادر زیاد راضی به نظر نمی رسید،اما
ماریا بعد از خوردن شام انگار شارژ شده بود،گونه هایش سرخ بودند و لبانش به نیش خنده باز.
_ چیه مانی؟چرا اخم کردی؟انگار سیر نشده بشقاب رو کنار زدی؟
نتوانستم جلوی آه بی اختیارم را بگیرم: کاش هرچی زودتر بر می گشتیم خونه این جشن بیش از حد کسل کننده س.
با زیرکی و تیزهوشی نیشگونم گرفت:نمی خواد خودتو برای رفتار اون پسر و مامانش ناراحت کنی،راستی می دونی جوونی که کنارش شام
خوردی کی بود؟
شانه هایم را بالا انداختم و لب هایم را جلو آوردم: من چه می دونم!به خنده های لوس و بی موردش می اومد که نباید آدم متشخصی باشه!
_ نه عزیزم،این طور نیست،لیشون آقای راد هستن که بهترین گروه ارکستر شهر رو رهبری می کنه.
_ این موضوع چه اهمیتی داره؟رهبری گروه ارکستر به این مزخرفی که شخصیت نمیاره.خوی حالا که چی؟
لبخند شیطنت آمیزی زد و همراه با چشمکی گفت: هیچی!فکر می کنم بدجوری دم به تله ی زیباییت داده.چون داشت از رزیتا خانم راجع به تو
می پرسید.
عصبی و قاطع گفتم: بیخود!اصلا به خاطر رفتار سبک خودش بود که من میز شام رو ترک کردم.
مادر که بدش نمی آمد اعمال نظر کند گفت: خودت رو لوس نکن مانی!با این اخلاق و رفتار خشک و سردت همه رو از خودت می رونی،از کجا
معلوم؟شاید سر مسز شام می خواست علاقه و احترامش رو بهت نشون بده.
در پاسخش تنها به پوزخندی اکتفا کردم.دوباره گروه موسیقی نواخت.
در دنیا هیچ بن بستی نیست.یا راهی خواهم یافت،یا راهی خواهم ساخت
سرپرست
نمی دانم چرا پرنده ی نگاهم مدام به طرف آشیانه ی چشمان مغرور آن جوان پر می گرفت؟
_ مانی نگاه کن! آقای راد داره میاد سمت ما.
_ آخ چه خبره ماری؟تو و مادر پهلو برای من نذاشتین.
_ خونسرد باش و لبخند بزن!آرمینا و خاله رویا هم دارن نگامون می کنن.
به زور توانستم چهره ام را پشت هاله ای از خونسردی پنهان کنم.از خشم درونیم در حال انفجار بودم.کت و شلوار سپید به تن داشت و کراوات
مشکی زده بود.بیست و سه چهار ساله به نظر می رسید،چهره اش هم زیاد جذاب نبود.چشمان آبی گردی داشت که زیاد با دماغ کشیده و
ابروان پیوسته اش هماهنگی نداشت.نزدیک میز ما رسید.اول با مادر و ماریا مودبانه حال و احوالپرسی کرد.
من مات و مبهوت به گوشه ای از سالن خیره شده بودم که آن جوان برازنده و مغرور کنار دختر جوانی نشسته و در حال گفت و گو بود.بی اختیار یاد
بی اعتنایی اش افتادم و دوباره قلبم تیر کشید.نمی دانم از روی لجبازی با او بود که از جا بلند شدم یا به دلیل تسلی خاطر خودم بود.خیلی زود
مادر و ماریا و خاله رویا و آرمینا خودشان را به ایوان رساندند.من روی صندلی نشسته بودم و با صدای بلند می گریستم.رزیتا خانم هم همراه خانم
دیگری سراسیمه به طرف من آمدند.
_ چیه مانی؟اتفاقی افتاده؟
_ مانی آبروی ما رو بردی.این چه حرکت زشتی بود که کردی؟
_ مانی،آقای راد آدم متشخصیه تو نباید...
_ بس کنین دیگه،حقش بود به خاطر این حرکت توهین آمیز خفه اش می کردم.
با صدای فریاد من خاموش شدند.رزیتا خانم دستش را روی دستم گذاشت و ناباورانه نگاهم کرد.
_ علت این کارت چی بود عزیزم؟
خواستم حرفی بزنم که خانم همراهش که خیلی عصبانی و خشمگین به نظر می رسید گفت: تقصیر پسرم چیه که شما پیرهنتون بلنده؟شما
باید از پسرم عذر خواهی کنین اونم جلوی مهمون ها.
مادر که دیگر کفرش بالا آمده بود با لحن تحکم آمیز خطاب به آن زن گفت: دختر من عذرخواهی کنه؟پسر شما گستاخانه رفتار کرد،اونه که باید از
دخترم معذرت خواهی کنه.
زن پوزخندی زد و در حالی که به جای لب هایش بیشتر گردنش را تکان می داد گفت: شما که لباس مناسبی ندارین مجبور نیستین تو جشن
شرکت کنین.به رزیتا خانم گفتم که دعوت شده ها را از بین کسایی انتخاب کن که سرشون به تنشون بیارزه!نه شما رو که...
_ بس کنین خانم راد!این موضوع بدون دعوا هم به خوبی حل میشه.خانم ستایش شما با مانی جون صحبت کنین تا با یه عذرخواهی همه چی رو
تموم کنه.
نمی دانم چرا مادر رنگش مثل گچ سفید شده بود!شاید ضربه حاصله از حرف های اهانت آمیز و صریح خانم راد به حدی بود که او نتوانست حالت
تحکم آمیزش را حفظ کند و این بار مطیع و ناچار گفت: بله رزیتا خانم،شما برید،راضیش می کنم که معذرت خواهی کنه.
خانم رزیتا همراه خانم راد راضی و خشنود به اتاق پذیرایی برگشتند و بازویم از نیشگون مادر انگار تیر خورده باشد بیش از حد می سوخت.مادر
کاردش می زدی خونش در نمی آمد.
_ دختره ی خنگ و خیره سر!خوب شد؟نوش جون کردی؟ دیدی چه توهینی بهمون کردن؟
خاله رویا می خواست مادر را دلداری بدهد: عیبی نداره خواهر!خودت رو ناراحت نکن،مانی یه غلطی کرده حالا هم میره جبران می کنه،چه می
دونه وقتی مورد توجه کسی قرار گرفت نباید مثل یه خروس جنگی تاجشو تیز کنه.
ماریا از همه منصف تر بود: ولی این حقش نیست که ماندانا بره عذرخواهی کنه،آقای راد کمال بی ادبی رو در مورد ماندانا نشون داد.
آرمینا که لبخند شادمانه ای به لب داشت گفت: ماندانا باید یه جور آبروی ما رو بخره.فقط با یه معذرت خواهی کوچولو.
نگاه خشمگینی به او انداختم.بی آن که دفاع دیگری از خود کنم تسلیم خواسته آنان شدم.در واقع نمی خواستم یک بار دیگر آن خانم بی ادب ما
را تحقیر کند.با ورودمان به سالن پچ پچ ها و در گوشی حرف زدن ها پایان گرفت.پاهایم به طرف محل رقص کشیده نمی شد.چه قدراز خودم بیزار
شدم.از ناتوانی و تسلیم شدن خودم بدم آمده بود.با چشمان گستاخش انتظار مرا می کشید.بین رفتن و نرفتن مانده بودم.فکر می مردم با این کار
غرورم را مثل شیشه بر زمین خواهم زد و دیگران را به تماشای خرد شدنش دعوت خواهم کرد و از طرف دیگر دلم به حال مادرم می سوخت.بی
اختیار پاهایم به سمت محل رقص گام برداشتند،از نگاه به چشمان هرزه و گستاخش پرهیز کردم.عذرخواهیم را در هاله ای از انزجار و نفرت
تقدیمش کردم.
چشمانش می خندید و لبانش از هم باز شد و گفت: احتیاج به عذرخواهی نیست،فقط یه سوءتفاهم بود.فراموشش کنین.
من بی توجه به حرفش سرافکنده و خجل از او دور شدم.فکر می کردم زیر نگاه جمعیت در حال ذوب شدن هستم.مادر و ماریا خاموش و متفکر
جشن را دنبال کردند و من سر به زیر و غمگین به زمین خیره بودم.تازه نگاه گاه و بی گاه آن جوانک مغرور،بردیا،این تلخی را بیشتر به دلم آب و رنگ
می داد.نمی دانم با نگاهش چه می خواست به من تفهیم کند،اما احساس می کردم با هر نگاهش تیر ملامت و سرزنش را به طرفم پرتاب می
کند.عاقبت مهمانان راضی به خداحافظی شدند و ما هم باید منتظر حرکت خاله رویا و آرمینا می ماندیم.آنالی در آغوش ماریا به خواب رفته بود و
مادر با چهره ای رنگ پریده و بی حال انتظار خواهرش را می کشید.رزیتا خانم به همراه همسرش به سمت میز ما آمدند.این بار من مادر را با ضربه
ای که به پهلویش زدم متوجه آن ها کردم.رزیتا خانم که در چهره اش ضعف و خستگی موج می زد همراه با تبسمی بی روح خطاب به مادر گفت:
امیدوارم اون سوءتفاهم رو فراموش کنین،بچه برادرم،کاوه،هیچ قصد و غرضی نداشت.به هر حال امیدوارم که دوباره ببینمتون.
مادر لبخند کم رنگی زد و با لحنی که انگار می خواست به زور خشم درونش را پنهان کند گفت: خواهش می کنم شما خودتون رو ناراحت نکنین
به هر حال جوون ها دچار اشتباه و سوءتفاهم میشن.
_ سیما،ما آماده ایم،شما حاضرین؟
مادر نگاهی به خاله رویا انداخت که از فاصله ی دور صدایش کرده بود و با تکان دست اعلام آمادگی کرد.
رزیتا خانم دستم را فشرد و با ملاحت گفت: عروسک زیبا! باید اعتراف کنم پسرم از زیبایی هیچی نمی دونه.خیلی دوست دارم تو جشن تولد بردیا
باز هم تو رو ببینم.
مادر شتابزده به جای من گفت: بله!بله!باعث خوشحالی ماست!حتما شرکت می کنیم.و بعد به پهلوی ماریا زد.ماریا که انگار حواسش جای دیگری
بود گفت: بله!شرکت می کنیم.سپس متعجبانه به مادر چشم دوخت.رزیتا خانم از این حرکت پرشتاب مادر و دختر نتوانست نخندد.اگر گوشزد
همسرش نبود چه بسا قهقهه هم سر می داد.به هر حال بعد از خداحافظی ما خانه ی رزیتا خانم را با تمام زیبایی ها و تجملاتش ترک کردیم.طی
راه هر کس چیزی می گفت و نظرش را در مورد این جشن به دیگری القا کرد.
_ بهمن هم خیلی بذله گو و اجتماعیه .می گفت سالی دو بار به پاریس و لندن مسافرت می کنه.
_ آقای مهدوی به خاطر کله ی طاسش تو اون جمع متشخص بود.اَه اه َاهَ!با اون طرز حرف زدنش که همه ی سین ها رو می گفت شین.
_ مامان!نفهمیدی گل سر آنالی رو اون پسر بی ادب چی کار کرد؟
من هیچ لحظه ی شادی را در این مهمانی به خاطر نمی آوردم.با یادآوری نگاه بی اعتنای بردیای جوان تنم در التهاب می سوخت و با به خاطر
آوردن حرکت زشت آن جوان گستاخ تمام تنم سرد می شد.هربار به خودم دلداری می دادم که شاید هیچ منظوری نداشت و فقط قصدش جلوگیری
از سقوط من به زمین بود.شاید!اما دوباره در تردید و دودلی غوطه ور می شدم.خاله رویا بیش از حد به آقای مهدوی ابهت می داد و دخترش از
یادآوری حرکات دور از شأن خودش و بهمن هیچ ابایی نداشت.وقتی به خانه رسیدیم نفس راحتی کشیدم.ساعت دوازده بود.آرام از پله ها بالا
رفتیم تا اگر مادربزرگ به خانه برگشته بود از خواب بیدار نشود.مهبد روی کاناپه به خواب عمیقی فرورفته بود.خانه با وضعی در هم ریخته به ما
نیشخند می زد.میز شام جمع نشده و بشقاب های کثیف و نشسته مادر را عصبی تر ساخت.من در فکر امتحان ریاضی فردا بودم.خوابم می آمد و
نمی دانستم می توانم کتاب را مرور کنم یا نه؟
هنوز وارد اتاقم نشده بودم که مادر ندا داد: وقتی اون پیرهن لعنتی رو از تنت در آوردی بیا ظرف ها رو بشور.
به عقب برگشتم تا اعتراض کنم،اما وقتی چشمان پرخشم و چهره ی ملتهبش را دیدم منصرف شدم.به گمانم باید قید امتحان فردا را هم می
زدم.چشمانم را روی هم گذاشتم و تسلیم گفتم: چشم!همین الان!و سپس در را بستم تا آن «پیراهن لعنتی» را از تنم دربیاورم.
در دنیا هیچ بن بستی نیست.یا راهی خواهم یافت،یا راهی خواهم ساخت
سرپرست
_ خانم ستایش!از شما انتظار نداشتم ورقه ی سفید بهم بدین.شما حتی یه سوال رو هم جواب ندادین.میشه توضیح بدین چرا؟
سرم پایین بود و در خودکارم را می جویدم.بعضی از سوال ها را بلد بودم،اما دلم نمی خواست جوابشان را بنویسم.به نظرم صفر شدن بهتر از نمره ی پایین تر از پانزده آوردن است.آن هم برای من که برای رفتن به کالج ادعای رقابت با سمیرا را داشتم.
_ خیلی خوب!انگار هیچ توضیحی ندارین.من این موضوع رو با مدیر مدرسه در میون می ذارم.
چه توضیحی می توانستم به او بدهم؟می توانستم بگویم دیشب در ضیافت رزیتا خانم شرکت داشتم و بعد از نیمه شب هم باید ظرف های نشسته را می شستم و خانه ی بهم ریخته را مرتب می کردم.راستی که قضاوت بعضی از دبیران غیر منصفانه است!سمیرا نگران از دست دادن یک سوال یک نمره ای بود.زنگ تفریح که به صدا درآمد هیچ کششی برای بیرون رفتن از کلاس نداشتم.در آن گرمای مطبوع و در سکوت سرم را روی میز گذاشتم و خسته از یک شب بی ثمر و پردردسر چشمانم را بستم.با تکان دستی از خواب عمیق و دلچسبم بیدار شدم.سرم را که بلند کردم دو سه نفر از بچه ها را دیدم که با نگرانی نگاهم می کنند.الهام که کثل همیشه موتور چانه اش گرم بود گفت: حالته خوب نیست مانی؟اگه کسالتی داری بریم از مدیر اجازه بگیریم...
سرحال تر از ساعتی پیش دست هایم را کش و قوسی دادم و گفتم: نه!چیزی نیست!حالم خوبه.
_ دروغ نگو اگه حالت خوب بو د که زنگ تفریح میومدی بیرون!
_ بس کن الهام!گفتم که حالم خوبه.
با ورود دبیر ادبیات،الهام دست از سرم برداشت.آقای بسطامی غزلی از سعدی را با لحن همیشه پر سوزش دکلمه می کرد.
آن را که غمی چون غم من نیست چه داند
کز شوق توام دیده چه شب می گذراند؟
وقتست اگر از پای درآیم،که همه عمــــــــر
باری نکشیدم که به هجــــــران تو ماند
سوز دل یعقوب ستمــــــــــدیده ز من پرس
کاندوه دل سوختــــــــــگان سوخته داند
به فکر فرو رفتم،چرا آن جوان مغرور تا آن حد نسبت به من بی اعتنا بود؟
هر گه که بسوزد جگرم،دیده بگرید
وین گریه نه آبی ست که آتش بنشاند
ولی به نظرم در مورد کاوه اشتباه کردم،شلید حقش نبود آن قدر تند با او برخورد می کردم.
شیرین ننماید به دهانش شکر وصل
آن را که فلک زهر جدایی نچشاند
چه قدر از یاد آوری حرکات ناپسند خاله رویا و آرمینا ناراحت شدم.راستی امروزی بودن همین است؟
_ خانم ستایش!بیت آخری رو که خوندم شما از رو بخونید.
به خودم آمدم،نگاهی به کتاب انداختم و گیج و دستپاچه دنبال بیت آخر گشتم.از کجا فهمید حواسم سر جایش نیست؟ سبیل های نازکش را تابی داد و سرم داد کشید: چند بار بگم وقتی من شعر می خونم باید تمام وجودتون گوش بشه خانم عزیز؟
سرم را پایین انداختم و شرمگین گفتم: بله آقای بسطامی.ببخشید که حواسم پرت شد.
روی صندلی نشست و با حرکتی عصبی،پا روی پا انداخت و عینکش را روی میز پرت کرد.
_ بعضی ها چیزی از شعر و احساس نمی دونن!نمی دونن وقتی خواننده ی شعر در حس و حال شاعرانه فرو رفته دیگران باید ساکت باشن تا از آن فضای معنوی همه بهره مند بشن.شما خانم ستایش،بار آخرتون باشه که به شعر خونی دیگران بی احترامی می کنین.
در حالی که از خشم و ناراحتی کتابم را خط خطی می کردم گفتم: چشم آقاب بسطامی!تکرار نمیشه.
وقتی آقای بسطامی دوباره در حس و حال شاعرانه فرو رفت من به خود نهیب زدم: چه مرگت شده دختر؟چرا حواستو جمع نمی کنی؟
این بار کمی آرام تر از پیش حواسم را به غزل سوزناکی از حافظ دادم.
* * *
_ مانی این قدر آب نریز کف آشپزخونه.تو داری ظرف می شوری یا آب بازی می کنی؟
نگاهش کردم.موهای سفیدش را پشت سرش جمع کرده بود.چشم ها و نوک دماغش به علت سرما خوردگی سرخ شده بود.پس از شستن ظرف ها قرصش را همراه با یک لیوان آب به طرفش بردم.
خِرخِر می کرد.عطسه های پشت سر هم امانش را بریده بود.
_ دستت درد نکنه دختر!تو از همه ی نوه هام دلسوزتری!ماریا که قلبش مثل سنگ می مونه.هفته ای یه بار هم بهم سر نمی زنه،مامانت که مثل خواهرش بی عاطفه و بی مهر بار اومده... نمی دونم چرا از بچه های رویا خوشم نمیاد... بی اندازه بی تربیت و گستاخن... مانی،لیوان رو ببرآشپزخونه... سعی کن سروصدا نکنی تا یه کم بخوابم... دکتر گفته فقط باید استراحت کنم... رفتی بالا به مامانت بگو برام سوپ جو درست کنه... خیلی خوب،اگه درستو خوندی می تونی بری.
ناخواسته لبخند زدم. به قصد درس خواندن آمده بود پایین.چون بالا،مادر درگیر یک مشاجره ی شدید با پدر بود. وقتی هم
آمدم پایین طبق معمول باید به کارهای خانه ی مادربزرگ می رسیدم،چون حالش خوب نبود حوصله ی مرا هم نداشت. وقتی صدای خروپفش بلند شد به آرامی دفتر و کتاب فیزیک را برداشتم و از خانه بیرون آمدم.
مادر با چهره ای برافروخته دررا به رویم گشود: چرا برگشتی؟مادربزرگ حالش خوب بود؟
_ قرصش رو خورد و خوابید،همه ی کارهاش رو هم انجام دادم.
هنوز جلوی در ایستاده بود و به من اجازه ی ورود ناد.
_ خیلی خوب،برو بالا پیش ماریا!من و بابات هنوز بحثمون تموم نشده.سپس در را محکم به رویم بست.ناچار از پله ها بالا رفتم و زنگ خانه را فشردم.ماریا به آرامی در را به رویم گشود و در حالی که انگشتش را به نشانه ی سکوت روی بینی اش گذاشته بود گفت:هیس!آنالی رو تازه خوابوندم... کاری داشتی؟
کمی بی حوصله گفتم: مامان منو فرستاده پیش تو.میشه بیام تو؟
خودش را کنار کشید و داخل شدم.آقا ستار،شوهر ماریا،روی کاناپه دراز کشیده بود و تلویزیون تماشا می کرد.با دیدن من تکانی به خودش داد و بی تفاوت گفت: ها!تویی مانی؟باز که کتاب بغلت گرفتی.
ماریا مرا به آشپزخانه برد.از شلوغی و به هم ریختگی اشپزخانه دلم به هم خورد.ماریا با حرکاتی شتابزده سعی داشت روی میز را خلوت کند.بی آن که چیزی پرسیده باشم توضیح داد: مگه این آنالی میذاره آدم به کاراش برسه؟مدام نق می زنه و بهانه می گیره!شب شده و من هنوز کارهای صبحمو تموم نکردم... بشین تا برات قهوه بریزم... صبح با ستار رفتم دیدن خاله ش که تازه از انگلیس برگشته.وای نمی دونی دختر!خاله ش چه ابهتی داشت... با شکر می خوری دیگه... آره،داشتم می گفتم،گردنبند مرواریدی به گردنش آویزون کرده بود که چشام داشت از حدقه در میومد.مدل موهاش رو بگو... وای!نمی دونی چه قدر دلم می خواست حتی یه لحظه جاش بودم... قهوه ت رو بخور تا سرد نشده.راستی مامان چرا تو رو فرستاده بالا؟
فنجان خالی را روی میز گذاشتم . نگاهش کردم و گفتم: مثلا می خواستم امروز درس بخونم،مامان که با بابا میدون رزم راه انداخته.مادربزرگ هم که کسالت داشت و حوصله ش سر جاش نبود،اومدم بالا که...
و نگفتم جنابعالی هم که فرصت نمی دی من لای کتاب رو باز کنم.رو به رویم نشست و فنجانش را سر کشید:مامان و بابا برای چی بحث می کردن؟
شانه هایم را بالا انداختم: چه می دونم!از اون مهمونی تا حالا مامان مرتب با بابا بحث می کنه که چرا ما لباس مناسب نداریم؟چرا باید به خاطر لباسی که مناسب مهمونی نیست بهمون بخندن؟چرا مهمونی با شکوهی راه نمیندازیم؟چرا براش تا حالا جشن تولد نگرفته و ... چه می دونم از این چرت و پرتا...
_ مامان حق داره.بابا تا حالا براش چی کار کرده؟هر مرد دیگه ای جای بابا بود... می دونی چیه مانی؟مرد ها خوششون نمیاد زنشون تو جمع جلوه کنه.همین ستارو می بینی؟جونش بالا میاد تا واسه لباس پول بهم بده.اما من نمی ذارم بلایی که سر مامان اومده سر منم بیاد.نمی خوام چیزی از زنای دیگه کم داشته باشم و همه چیز تو دلم عقده بشه... خاله رویا رو دیدی؟اون همه آزادی و اختیار عمل رو از برکت روشنفکری شوهرش پیدا کرده.ما به شوهرامون رو دادیم... جوری که فکر می کنن زنشون فقط باید بشوره و بروبه و بپزه و چه می دونم بروبه و بپزه و بشوره...
_ ماری این قدر حرفاتو تکرار نکن.
_ خوب!... همین دیگه،دلشون می خواد زنشون کت بسته در خدمت خونه و مهم تر از همه آشپزخونه باشه.آقایون هم بخورن و خیکشون بزرگ شه.واقعا که فرهنگ بعضی از مردهای ایرانی تأسف برانگیزه.تا حالا خیلی به ستار رو داده ام،اما بعد از این محاله بذارم منو پشت اعتقادات پوچ و بیهوده ش زندونی کنه،از این به بعد هفته ای یه بار مهمونی می رم و هفته ای یه بار مهمونی می دم...ای وای آنالی بیدار شد برم آرومش کنم.
وقتی از آشپزخانه بیرون رفت نفس بلندی کشیدم.ساعت هشت شب بود و کتاب فیزیک به بغلم چسبیده بود.به حرف های ماریا فکر نمی کردم،به نظرم ارزشی برای فکر کردن نداشت.باید یواش یواش می رفتم تا مبادا دستشویی بردن آنالی هم گردن من بیفتد...
_ کجا میری مانی؟تازه داشتیم با هم اختلاط می کردیم.
_ نه دیگه میرم ببینم مامان و بابا آتش بس دادن یا نه.
خیلی خوب،خداحافظ.
در را پشت سرم بستم.وقتی زنگ خانه را می فشردم در دل خدا خدا می کردم که همه چیز تمام شده باشد.مادر در آشپزخانه بود،از جلوی پدر که گذشتم او را در حالتی غمگین و گرفته دیدم.انگار چشمان ماتش به صفحه ی رنگی تلویزیون چسبیده بود.
_ سلام مامان کمک نمی خوای؟
تشر زد: تو هم وقت گیر آوردی با این همه کار از بالا می ری پایین و از پایین میای بالا!بتمرگ خونه ببین چی کار دارم که بکنی!
جرأت نکردم بگویم خودت مرا فرستادی پایین بعد هم بالا.کتاب را توی کشو قایم کردم تا با دیدن آن خشمش بیشتر نشود!سینس سیب زمینی را جلویم گذاشت و چاقو را به دستم داد.
_ بیا!اعصاب ندارم می زنم دستمو می برم!
بدون هیچ حرفی به پوست کندن سیب زمینی ها مشغول شدم.نگاهش به لخت شدن سین زمینی ها بود و دستش را حایل چانه اش کرده بود: به مادربزرگ سر زدی؟
_ آره!بدجوری سرما خورده!آخ...!یادم رفت بهت بگم براش سوپ جو درست کنی...
_ بس که خنگی!پاشو زودپز رو بردار و خودت ترتیبش رو بده.پیرزنه حال نداره پخت و پز کنه.
چاقو و سیب زمینی را روی سینی گذاشتم و اولین کاری که کردم زودپز را روی گاز گذاشتم،بعد از ریختن هویج و پیاز و جو و جعفری دوباره پشت میز نشستم.
مادر انگار داشت با خودش حرف می زد: باید از رویا بپرسم تاریخ دقیق جشن تولد پسر رزیتا خانم کِیه.حسابی براش برنامه ریزی کردم.نمی خوام مثل دفعه ی پیش کم بیاریم.
سوپ که حاضر شد سیب زمینی ها هم سرخ شده بودند.مادر در حالی که میز شام را آماده می کرد،سوپ را در ظرفی ریخت و گفت: باید با مادربزرگ صحبت کنم تا تو بری پیشش بمونیوپیرزنه.احتیاج به مراقبت داره،نصف شبی آب خواست،قرص خواست و نتونست از جا بلند شه کسی باشه که به دادش برسه.
هیچ اظهار نظری نکردم.در حالی که با ظرف سوپ از آشپزخونه بیرون می رفت گفت: تا مهبد و بابات حاضر شن اومدم.
در حین خوردم شام متوجه رفتار سرد پدر و مادر شدم.وقتی مادر حرف می زد پدر با مهبد گفت و گو می کرد و به حرف های مادر توجهی نشان نمی داد.
_ مادربزرگ حال خوشی نداشت!به گمونم تب داشت،اما به روب خودش نمی آورد.باهاش صحبت کردم تو بری پیشش،خیلی هم خوشحال شد.از امشب می تونی بری پایین.پیرزنه،گناه داره!
من گناه نداشتم که باید پرستار یک پیرزن بداخلاق و عیب جو می شدم که از کوچیک ترین حرکتم انتقاد می کرد و بهم امر ونهی می کرد،اما انگار کسی در دلم بهم نهیب می زد: هی دختر!خودت هم یه روز پیر میشی و به کمک دیگران احتیاج پیدا می کنی...
پدر زیاد راضی به نظر نمی رسید.با حالتی عصبی قاشق را به بشقاب کوبید و غر زد: سیب زمینی ها بس که سرخ شدن زبون آدم رو زخم می کنن.
مادر با خونسردی برای خودش آب ریخت و گفت: تا مانی بخواد مثل مامانش آشپز ماهری بشه خیلی راهه،یواش یواش راه میوفته.
پدر از این که تیرش به سنگ خورد صورتش سیاه شد.بشقاب را دوباره پیش کشید و به خوردن مشغول شدواما مادر می خواست زهرش را بیشتر به پدر بریزد: آقای ستایش،شما هم یادت نره که دوماد سرخونه خستین بهتره ادای دومادای مستقل رو در نیاری.
پدر زیر لب غرولندی کرد.مادر زیر چشمی حرکاتش را زیر نظر گرفته بود.مهبد سیب زمینی های بشقاب مرا کش رفته بود و زود تر از همه میز شام را ترک کرد.پدر دیگر نه لب به غذا زد و نه از جا بلند شد.همان جا به صندلی تکیه داده بود و خیره نگاهم می کرد.
_ پاشو مانی،میز شام با تو!بعد هم یه چای کم رنگ بریز بیار نشیمن.
وقتی مادر رفت من نگاهی به ظرف غذای پدر انداختم.هنوز غذایش را تمام نکرده بود.مردد مانده بودم که دست به میز غذا بزنم یا نه.
_ مانی،تحمل نق و نوق ها و غر زدن های مادربزرگتو داری؟
آب دهانم را قورت دادم . سر جنباندم و متفکرانه گفتم: نمی دونم!اما باید یه جوری باهاش کنار بیام.
_ مامانت زیادی از حد سرخود شده.داره کفر من رو درمیاره.
آهسته گفتم: شما خودتون رو ناراحت نکنین،چای می خورین براتون بریزم؟
مادر بزرگ سرش را با دستمال بسته بود و وقتی حرف می زد مرتب دماغش را بالا می کشید.
_امشب همین جا روی کاناپه بخواب با فردا شب یکی از اتاق ها رو برات آماده کنیم.عادت نداری که شب ها راه بری؟
_نه!هر طرف که خوابیدم همون طرف بیدار می شم.
_ خوبه!پس چرا ایستادی و نگام می کنی؟من ساعت دو یا سه بیدار می شم و این جا تو هال کمی مطالعه می کنم،البته تو هم بیدار می شی،ولی خوب از فردا شب دیگه این برنامه نیست.خوب دیگه من باید بخوابم.حالم هیچ خوش نیست.
وقتی مادربزرگ به اتاق خودش رفت،من هم روی کاناپه افتادم.تازه به این فکرافتادم که چرا من؟چرا من باید از مادربزرگ پرستاری می کردم؟خمیازه امانم را برید.خوب دیگه کارهای مادره و نمی شه براش چون و چرا آورد.خدایا امشب این جا خوابم می بره؟به مادربزرگ دروغ گفتم که بدخواب نیستم.می ترسم نصفه شبی راه بیفتم و مادربزرگ رو بترسونم.
آن شب چند بار از کاناپه پرت شدم پایین و خواب آلود سرجایم برگشتم.نیمه های شب بود که با صدای شعر خواندن مادربزرگ از خواب بیدار شدم.روی مبل راحتی لم داده بود و دیوانی در دستش بود.من با چشمانی خواب زده متوجه شلعرش نشدم.اهمیتی به بیداری من نداد.همچنان با صدای سرماخورده اش شمرده شمرده کلمه ها را بر زبان خاری می کرد!نگاهی به ساعت انداختم.دو و نیم شب بود.خمیازه ی بلندی کشیدم.به یاد فیزیک افتادم که فرصت نشده بود بخونم.از جا بلند شدم.
_ کجا می ری مانی؟
_ سلام خوابم نمیاد می خوام درش بخونم فردا امتحان دارم.
_ خیلی خوب!فقط سروصدا نکن.
نمی دانم این چه عادتی بود که مادربزرگ دچارش شده بود.نیمه های شب بیدار می شد و مطالعه می کرد بعد نزدیکی های صبح دوباره می خوابید.پیش از این که بخواهم شروع کنم صدایم کرد.
_ مانی می خوام به این شعر خوب گوش کنی.
_ چشم مادربزرگ گوش می کنم.
هـــــان ای بهار خسته که از راه های دور
موج صدای پـــــای تو می آیدم به گوش!
وز پشت بیشـــــــــه های بلورین صبحدم
رو کرده ای به دامن این شهر بی خروش
برگرد ای مســــــــافر گم کرده راه خویش
از نیمه راه خسته و لب تشنه بازگـــــــرد
اینجا میا.. میا..تو هم افسرده می شوی
در پنجه ی ستمگر این شامگــــــاه سرد
_ نظرت راجع به این شعر چیه؟
_ قشنگ بود!
سری به تأسف تکان داد: همین،بی سواد!مثل بچه های کلاس اول میگی قشنگ بود.معل.مه که تو ادبیات هالویی تمام عیاری.
سرم را پایین انداختم و هیچ نگفتم،او هم حرف دیگری نزد.تا ساعت پنج بیدار بود و بعد به اتاقش رفت تا بخوابد.من هم یک دور کامل فیزیک را خواندم و مطمئن شدم که خوب یاد گرفته ام.به این فکر کردم که شاید این برنامه ی نیمه شب های مادربزرگ برای درس خواندن من بد نباشد.
در دنیا هیچ بن بستی نیست.یا راهی خواهم یافت،یا راهی خواهم ساخت
سرپرست
مادر عاقبت کار خودش را کرد.سرویس قاشق و چنگال نقره اش را فروخت و برایم یک دست لباس قشنگ و بی نظیر سفارش داد.شب تولد نزدیک
بود و دوباره به جنب و جوش افتاده بودند.ماریا بعد از کلی دعوا توانست نظر شوهرش را برای خرید یک لباس گران قیمت جلب کند.خاله رویا از بابت
لباس و زیورآلات نگرانی نداشت و آرمینا عقیده دشت لباس سفارشی اش در آن جشن بی رقیب خواهد بود.مادر پشت سرش غر می زد: فکر
کردی!بذار بذار لباس مانی آماده شه اون وقت می فهمی بی رقیب یعنی چی؟
_ مامان!اگه رنگ پیرهن مانی رو به جای آبی،صورتی کمرنگ انتخاب می کردی قشنگتر نبود؟
_ نه!تو چی می دونی ترکیب رنگ ها یعنی چی؟خودت که تو انتخاب رنگ اسیر سلیقه ی ستاری لازم نکرده به رنگ پیرهن یکی دیگه ایراد بگیری.
_ من کی ایراد گرفتم؟ فقط خواستم نظرم رو بگم.
نمی دانم چرا این بار زیاد بی میل نبودم که بروم،برخلاف بار اول که هیچ رغبتی به رفتن نداشتم.ناخواسته چهره ی زیبای آن جوانک مغرور در
افکارم نقش بست.نمی دانم چرا دلم می خواست یک زبار دیگر او را ببینم.علاقه داشتم بهترین لباس ها را بپوشم و در آن جمع بی رقیب جلوه
کنم تا نظرش نسبت به من جلب شود؟نمی دانم این تمایلات از کجا سرچشمه می گرفت.می کوشیدم کسی متوجه کشمکش درونییم نشود.
عاقبت خیاط لباس مرا حاضر کرد و به راستی که طبق قولی که داده بود بی نظیر از آب درآورده بود.پیراهن تنگ و کوتاهی بود که با حریر ادامه پیدا
می کرد،خوش دوخت بود و درست اندازه ی تن من.وقتی پرو کردم و نگاه های تحسین آمیز مادر و ماریا و خیاط را دیدم دلم نمی خواست آن را از
تن دربیاورم.
مادر فوقالعاده از کار خیاط راضی بود و چشمانش برق می زد.
_ مانی بذار شب تولد برسه اون وقت مثل نگین می درخشی.
من مستانه خندیدم.نمی توانستم منکر این حقیقت باشم که از ته دل خواهان این هستم که در آن جمع تک باشم... نه! این حقیقت انکار ناپذیر بود.
مادربزرگ حالش رو به بهبودی می رفت،از برکت بیداری های شبانه اش دو سه امتحانم را بیست گرفتم.وقتی از موضوع جشن تولد باخبر شد غر
زد: مامانت حاضره تموم لوازم زندگیش رو بفروشه تا چیزی تو اون جشن کم نیاره،با درآمد بابات،سیما باید در خونه ش رو چفت کنه و با کسی رفت
و آمد نکنه،حماقت هم حدی داره.
کتاب تاریخ را برداشتم و به اتاق خودم رفتم.مادربزرگ یکی از اتاق ها را به من اختصاص داد و اجازه داد که آن را با سلیقه ی خودم مرتب
کنم.هرچند سعی کردم از سکوت موجود بهترین استفاده را بکنم و درس بخوانم اما نمی دانم چرا نمی توانستم افکارم را متمرکز کنم.
شب جمعه نزدیک بود،یعنی دختر دیگری نیست که لباسش از لباس من زیباتر باشه؟خدای من!چه قدر دلم می خواد برای یه بارهم که شده
ستاره باشم.
از مدرسه که برگشتم،سرو صداهایی از راهرو شنیدم.از چند پله بالا رفتم که دیدم مادر دارد به دو کارگر امر و نهی می کند.
_ مواظب باشین به درو دیوار نزنین.چی کار می کنی نزدیک بود بزنی به دیوار.
کارگر ها پیانوی یادگار پدربزرگ را که روز تولد مادر برایش خریده بود از پله ها پایین می بردند.
_ سلام مامان اینا دارن چی کار می کنن؟
_ سلام مانی بیا بالا کارت دارم.
وقتی داخل رفتم به او که در حال شمارش پول بود گفتم: مامان!شما پیانوی یادگاری رو فروختین؟
سرش به کار خودش بود: آره!چیز قابل استفاده ای نبود،کنج خونه خاک می خورد،دیدم خوب می خرنش،فروختم.
_ ولی آخه چرا؟چه احتیاجی داشتی؟
نگاه گذرایی بهم انداخت و لبخندزنان گفت:پول قابل ملاحظه ایه،مدتی بود سینه ریز برلیانی که تو طلا فروشی آشنای خاله رویا دیده بودم بدجوری
چشمم رو گرفته بود.خوب دیگه می تونی بری،اما نه... مادربزرگ خونه نیست،رفته تو مراسم خواهران خیّر،بگرد توی یخچال ببین چیزی پیدا میشه
بخوری؟
نمی دانم چرا دلم از فروش پیانو گرفت.با این که هیچ وقت نوای ماهرانه ای از آن به گوشم نرسیده بود،اما دلم سوخت.
تو یخچال به جز املت وماست چیز دیگری پیدا نکردم.همان طور که مشغول خوردن بودم به کار مادر فکر کردم و این که سینه ریز برلیان بهتره یا
پیانو؟
_ مانی برای فردا برات یه سرویس بدل خریدم که با اصلش مو نمی زنه.
لیوان آب را سر کشیدم و با پوزخند گفتم: مامان باز میخوای آبروریزی شه؟
_ آبروریزی یعنی چی دختر؟وقتی دیدیش خودت هم باورت نمیشه اصل نباشه،الان دست ماریه والا نشونت می دادم،درضمن یه شبه و هیشکی
نمی فهمه.
_ مامان ظرف ها فقط همینه؟
_ اون دو تا قابلمه رو هم بشور.
_ چشم،مطمئنی دیگه ظرف نیست؟
_ مانی نگاه کن! مثل شاهزاده خانم های باوقار شده ای... ببین این سرویس چه قدر به لباست میاد... واقعا که سلیقه ی مامان حرف نداره.
مادر لبخند از لبش محو نمی شد.با رضایت خاطر نگاهم می کرد و ذوقش را پنهان نمی کرد.چرخی مقابل آینه زدم و برای چندمین باراز بی نظیر
بودن لباسم مطمئن شدم.ماریا هم از پیراهم بلند راسته اش راضی به نظر می رسید و برای رفتن بی تابی می کرد.
_ مامان!خاله رویا نگفت کی میاد؟
مادر شانه هایش را بالا انداخت و گفت: چه می دونم!این جور مواقع خیلی کم پیش میاد خاله رویا بد قولی کنه... آهان،گوش
کن،صدای بوق ماشین عهد بوقش میاد...بجبین بچه ها...
این بار از آرایش ملایم چهره ام خشنود بودم.نمی دانم چرا این قدر اعتماد به نفس پیدا کرده بودم.نه قلبم تند می زد و نه دستپاچه بودم.
_ مامان شام بابا رو حاضر کردی؟
_ آره شام رو با خودش برد..گفت تو گاراژ می خوابه.مانی درو قفل کردی؟
_ بله مامان بریم.
خاله رویا و آرمینا جلوی در پارکینگ ایستاده بودند و محو تماشای من دهانشان باز ماند.
_ به به!مانی خانم!می بینم خوب فهمیدی در این جور مهمونی ها باید چه جور پوشید تا انگشت نما شد.
آرمینا فقط گوشه چشمی نازک کرد.حق هم داشت.لباسی که گفته بود یقین دارد بی رقیب است فقط با لباس ماریا از نظر زیبایی برابری می
کرد.تا خاله رویا دنده را عوض کرد آرمینا با غرغر گفت: مامان تند نرونی ها،حوصله ندارم حرص تند رفتن تو رو بخورم... سرم درد می کنه.
خاله رویا خندید: خیلی خوب توام!خودت رو جمع کن،لبت رو بس که ورچیدی ماتیکش پاک شد.
_ ای وای!پس چرا زود تر نگفتی مامان.
با عجله از توی کیفش ماتیک و آینه ی کوچکی بیرون آورد و دوباره لبش را ماتیک مالید.
_ خوب شد مامان؟
خاله رویا نیش گازی داد و بی آن که حتی از آینه نگاهی به او بیندازد گفت: محشری دختر!حرف نداری!خوب با اجازه بریم دنده چهار.
رزیتا خانم به استقبالمان آمد و خوشامد کوتاهی گفت.نگاهش به من بود و مبهوت و تحسین آمیز سر تا پایم را برانداز کرد.صدای موسیقی شاد
چند نفر از دختر و پسر ها را به رقص واداشته بود.تعداد دعوت شده ها از مهمانی قبل بیشتر بود و اکثر جمعیت را جوانان تشکیل می دادند.رزیتا
خانم در توضیح با خنده گفت: این جوونای پر شور از دوستای کالج پسرم هستن.بردیا حتی یه نفرشون رو هم جا نذاشته.خوب چرا معطلین؟
در پاسخ سرم را پایین انداختم و شرمگین گفتم: ممنونم،لطف دارین.
وقتی به سوی میزس که رزیتا خانم به ما اختصاص داده بود می رفتیم زیرچشمی یک یک مهمانان را از نظر گذراندم.نه!جدی که هیچ دختری با من
برابری نمی کرد.نمی دانم از این که مادر قاشق و چگال نقره را فروخت راضی باشم یا نه؟چرا راضی نیاشم؟ببین چه جور بهم زل زدن!
چه قدر احساس غرور می کردم.با وقار و طمأنینه روی صندلی نشستم.
ماریا گفت: این همه ناز رو کجا قایم کرده بودی؟
مادر گه گاهی با لبخند پرمهری نگاهم می کرد.در نگاهش برق افتخار دیده می شد.سینه ریز برلیانش را انداخته بود و گه گاهی با دست لمسش
می کرد.ناخواسته به یاد پیانو افتادم و دوباره این پرسش در ذهنم شکل گرفت که سینه ریز برلیان بهتره یا پیانو؟
نگاهم به بردیا افتاد که برازنده تر از قبل از در تالارداخل شد.کت و شلوار سفید و کراوات سرمه ای زده بود.نمی دانم چرا با دیدنش قلبم به تپش
افتاد و احساس کردم خودم را باختموخاله رویا با دیدن آقای مهدوی میز ما را ترک کرد.آرمینا از این که بهمن را بین مهمانان پیدا نکرده بود با چهره
ای عبوس روی صندلی چمباتمه زده بود.
ماریا به خوبی از خودش پذیرایی می کرد.مادر بهش غر زد: این قدر شیرینی نخور!دندون های پوسیده ت دوباره قِر میان ها!
_ شما غصه نخورین،دندون های من همیشه ی خدا اهل قِر و ادان،چه شیرینی بخورم چه نخورم.
خواسته یا ناخواسته با نگاه مشتاقم بردیای جوان و برازنده را تعقیب می کردم.کاش متوجه من می شد و می دید چه زیبا و بی نظیر خواهان
رویارویی با او هستم.با شنیدن نامم به عقب برگشتم.از دیدن چهره ی آشنای آقای راد حالت انزجار بهم دست داد.بدون تعارف،مقابلم روی صندلی
نشست و با نیشخند کوتاهی گفت: شاید خودتون ندونین که با چه جادویی ادم رو به طرف خودتون می کشونین.مثل ستاره ای که تو تاریکی شب
می درخشه شما هم تو تین همه نور و چراغونی برق می زنین.
در پاسخ تبسمی خشک و کوتاه کردم و گفتم:مرسی.
قانع نشد و دوباره لب به تملق گشود: باورم نمیشه خدا این همه حسن و زیبایی رو یه جا جمع کرده باشه.شما حتما از مخلوقات خاصشین.خدا تو
خلقت شما کمال لطف و حسن رو رعایت کرده.
نگاهی به مادر انداختم که گوش هایش را تیز کرده بود و ماریا که بی هوا شیرینی می خورد.
چند لحظه در سکوت به تماشایم نشست.معذب و شرمگین سرم را پایین انداختم و خدا خدا می کردم کسی مرا از آن وضعیت نجاد بدهد.با
شنیدن صدای گرم رزیتا خانم نفس راحتی کشیدم.
_ ماندانا!عزیزم،می خوام با بردیا سلام و احوالپرسی کنی،موافقی؟
بی آن که نگاهی به سمت کاوه بیندازم از جا برخاستم.بدون هیچ مخالفتی به سمت گوشه ای از سالن رفتم که بردیا مشغول صحبت با چند پسر
جوان یود.وقتی نزدیکشان رسیدیم رزیتا خانم بردیا را صدا کرد.با نگاه اول بردیا مسخ شدم.خیره خیره نگاهم کرد و سپس به سمت ما آمد.سلام
کردم و مودبانه تولدش را تبریک گفتم.همان طور که مستقیم نگاهم می کرد با من سلام و احوالپرسی کرد.رزیتا خانم زود ما را تنها
گذاشت.ترسیدم و فکر کردم شاید مثل مهمانی قبل مورد بی اعتنایی اش قرار بگیرم.دلم به تب و تاب افتاده بود و فکر کردم گونه هایم گل انداخته
اند.سنگینی نگاهش را حس می کردم.در تن دایش خونسردی و غرور موج می زد.
از دیدن رقص های تکراری خسته شدم،از حرف های یکنواخت هم حوصله م سر رفته،من چهار سال پاریس زندگی کردم اون جا همیشه حرف تازه
ای پیدا میشه که راجع بهش گفت و گو کرد.
نمی دانستم در پاسخش چه بگویم.وقتی نگاهش کردم به رویم لبخند زد من هم به رویش خندیدم.از گرمای نگاهش همه ی تنم می سوخت،نمی
دانم برای علاقه مندی زود بود یا نه؟اما احساس می کردم در قلبم آشوب به پا کرده است.طرز نگاهش را دوست داشتم و بیشتر از همه این که
دوست داشتم مورد توجه اش قرار بگیرم.تا هنگام صرف شام من و او حرف های زیادی زدیم.طی این مصاحبت او را پسری با خصوصیات متفاوت
دیدم.وقتی به طرف میز شام می رفتیم متوجه نگاه شادمان مادر شدم.بردیا مرا کنار خودش نشاند و رزیتا خانم در طرف دیگرم قرار گرفت.نگاه
شیطنت امیزی به ما انداخت و همرا با چشمکی گفت: بهت خوش می گذره یا نه؟
تشکر کردم و به خوردن مشغول شدم.برذیا نوشابه ی مورد علاقه ی خودش را در لیوان من ریخت.
_ این نوشابه ی مخصو منه،تا حالا کسی رو تو خوردنش شریک نکردم.
فقط به رویش لبخند زدم و با علاقه نوشابه را سر کشیدم.
سر میز شام ناخواسته متوجه سنگینی نگاه کاوه شدم که کینه توزانه نگاهم می کرد.اشتهایم کور شد و میل به خوردم را از دست دادم.وقتی از
جا برخاستم بردیا نگاهی به ظرف غذایم انداخت و در حالی که دوباره برای خودش نوشیدنی می ریخت گفت:همیشه این قدرغذا می خوری؟
_ قبل از شام شیرینی زیاد خوردم اشتها نداشتم.
_ پس صبر کن منم زیاد اشتها ندارم.
چند لحظه صبر کردم تا سالادش را بخورد همان طور که دور لبش را با دستمال کاغذی پاک می کرد گفت: مهمونی پیش از جسارتت خیلی خوشم
اومد.به نظرم،پسر داییم حقش بود که سیلی بخوره.
ذوق زده گفتم: جدی می گین؟ولی خیلی ها سرزنشم کردن و مجبورم کردن عذرخواهی کم.
_ مهم نیست که مجبور به این کار شدی.مهم اینه که جواب گستاخی کاوه رو خوب دادی،اون عذرخواهی مصلحتی نمی تونه جسارتت رو نفی
کنه.سپس با لبخندی که زیبایی مردانه اش را ابهت می بخشید،با نگاهی دوست داشتنی گفت: من به ادامه ی این دوستی خوشبینم.
جا خورده بودم.انتظار این حرکت را نداشتم.احساس علاقه خیلی بیشتر در قلبم رنگ گرفتوصلف در چشمانم نگاه می کرد: من دوست دختر
نداشتم،البته دو سه سال پیش تو پاریس با مارگریت آشنا شدم.دختر خوب و پاکی بود.خوب،سرطان گرفت و مرد.ما دوستای خوبی بودیم،خاطره
های زیادی هم ازش دارم.
وقتی میز شام خلوت شد ارکستر آهنگ شادی زد.بردیا نگاهش هنوز در نگاهم خیمه انداخته بود.
بدنم داغ شده بود،انگار پای آتش نشسته بودم.کمی هول شدم و گفتم: منم همین طور... آشنایی و دوستی با... با شما...باعث خوشحالی منه.
چند لحظه چشم در چشم به هم زل زدیم.یک احساس نارس... مثل طعم گس پرتقال!یا خرمالو داشتم!با او احساس راحتی می کردم.نمی دانم...
انگار می شناختمش.از خیلی وقت ها پیش... انگار حقیقت داشت... من دوستش داشتم... انگار در تمام دنیا تنها او را می شناختم... او را که
وجودش برایم از هر کس و هر چیزی عزیزتر و خواستنی تر بود.در آن لحظات که انگار جز من و او هیچ کس حتی نفس هم نمی کشید من به
چیزی فکر نمی کردم.او هم انگار تنها به من می اندیشید.آهنگ تمام شد و ما به طرف میزمان برگشتیم.هر دو هیجان زده بودیم.گونه هایش گل
انداخته بود و مرتب به موهایش چنگ می زد.
_ شما چیزی لازم ندارین؟
_ نه،ممنون،همه چی هست.
شربت روی میز را به دستم داد و با لبخند گفت: خوشحالم که تو روز تولدم با تو آشنا شدم.سپس به رویم لبخند زد.چشمانم را روی هم گذاشتم
و در رویا های دور و درازم غرق شدم.صدایش در رویاهایم پژواک یافت.
هنوز چشمم به رویا باز بود و از صدای ضربان قلبم لذت می بردم که با شنیدن صدای کاوه چشم باز کردم.بردیا را صدا کرده بود:عمه جون گفتن بری
کادو ها رو باز کنی.
نیم نگاهی به سویش انداخت: باشه!تا چند دقیقه ی دیگه میام.
کاوه نگاه زخمناکی بهم انداخت و از ما فاصله گرفت.بردیا شیرینی ای بردات و به طرف دهانم گرفت.خجالتزده ان را از دستش گرفتم.در حالی که
خودش همخ شیرینی می جوید گفت: حواست کجاست؟
دستپاچه شدم و گفتم: همین جا!گفتین خاطره ی امشب رو فراموش نکنم ولی نیازی به تذکر نبود.
از جا بلند شد و گفت: من باید یرک کادو ها رو باز کنم،ناراحت که نمی شی؟
_ نه!میرم پیش مامان و خواهرم.
_ خیلی خو ب،بیا با هم بریم.می خوام باهاشون آشنا شم.
شادمانه از جا برخاستم و دوشادوش هم به طرف میز مادر و ماریا رفتیم.مسیر نگاهم را تعقیب کرد و پوزخندی زد.
_ خاله و دختر خاله ت فوق العاده اروپایین!
اظهار نظری نکردم.مادر از خوشحالی در پوست نمی گنجید و خیلی گرم و صمیمی با بردیا برخورد کرد . هر از چند گاه نگاه توأم با مهر و تحسینش
را به طرفم نشانه می گرفت.بردیا دوباره از من عذرخواهی کرد و به طرف مادرش رفت.
ماریا دستم را گرفت و مرا پهلوی خودش نشاند.
_ خوب حالا دیگه ما رو تحویل نمی گیری.هان؟
خواستم چیزی بگویم که مادر با لبخندی پیروزمندانه گفت: آفرین دختر!حظ کردم،بهت امیدوار شدم!
پدر و مادر بردیا سوییچ بنز آخرین مدلی به او هدیه کردند.هدیه های دیگر بیشتر جنبه ی تزیینی داشت.مادر هم برایش یک ساعت خریده بود.فکر
کردم می بایست من هم هدیه ای بهش می دادم.وقتی شمع ها را فوت کرد آواز تولدت مبارک جمعیت بلند شد.به روی جمعیت خنده ی زیبایی
کرد و سپس از آن بالا به من خیره شد.مادر هیجان زده و بی تاب به پهلوی ماریا زد و گفت: ببین چه جور داره مانی رو نگاه می کنه تو رو خدا ببین!
_ دارم می بینم مامان جون،تو رو خدا به پهلوی من رحم کنین مامان!
_ اه!بی ذوق بد قواره!خوشحال نیستی،مانی دست و پا چلفتی تا این حد مورد توجه پسر رزیتا خانم باشه؟
_ چرا خوشحال نباشم؟ولی باور کنین پهلوم درد گرفت.
_ خیلی خوب توام،اه!نازک نارنجی!
وقتی پیشخدمت ها کیک را تقسیم کردند،بردیا سهم من و خودش را برداشت و مرا با خود به گوشه ای دنج و خلوت برد.در حین خوردن کیک گفت:
بیست سالگی احساس خیلی قشنگی به آدم میده می دونی تو این سن آدم فکر می کنه که همه چیز،بهترین ها و زیباترین ها مال
خودشه...آه!این احساس خیلی قشنگ و لطیفه.راستی چند سالته؟
_ شونزده سال.
_ بیشتر به نظر می رسی!شونزده سالگی هم سن و سال قشنگی برای دخترهاست،این طور نیست؟
سرم را کج کردم و لبخند زدم: راستش تو این مورد زیاد فکر نکردم،بیشتر حواسم به درس و مدرسه ست.
_ درس خیلی خوبه،ولی نه این که همه ی فکر و ذکر آدم بشه،آدم باید کار های دیگه ای هم بکنه...راستی بلدی پیانو بزنی؟
به یاد کارگر ها افتادم که پیانو یادگار پدربزرگ رت از پله ها پایین می بردند و مادر که اسکناس ها را می شمرد.
_ نه!متأسفانه فرصت یادگیری پیش نیومده.
_ پاریس که بودم پیش یه استاد بزرگ درس پیانو می گرفتم.می خوای کمی هنرنمایی کنم؟
لبخند زدم و گفتم: البته!خوشحال میشم.
آخرین تکه کیک را به دهانم گذاشت و به رویم خندید.از حرکات رمانتیکش هیجان زده شدم.دستم را گرفت و مرا به گوشه ای از سالن برد که
پیانوی سفید رنگ بسیار گران بهایی آن جا قرار داشت.هیچ کس متوجه قصد او نشده بود.هرکسی مشغول کار خودش بود.روی سن هنوز چند
نفری در حال رقص بودند.ابتدا صدای پیانو در لا به لای همهمه و سرو صدا گم شد اما یواش یواش سرو صدا خاموش شد و تالار یک باره در سکوت
غرق شد.وقتی انگشتانش هنرمندانه روی شاستی ها قرار می گرفت نگاهش به من بود و لبخند زیبایی کنج لبش نشسته یود.با وجودی که
چیزی از پیانو نمی دانستم،اما از نرمی و لطافت آهنگی که می نواخت در خود فرو رفتم.من هم به نگاه روشنش زل زده بودم و با علاقه به آهنگ
روح بخش او گوش می دادم.وقتی اهنگ تمام شد صدای کف و براوو بلند شد.ولی من و او هنوز نگاهمان خیره بود.او در نگاهش غرور و افتخار برق
می زد و من با عشق و علاقه نگاهش می کردم.جمعیت دوباره به ولوله افتاد.
_ دوباره،دوباره...
بردیا با غرور از جا برخاست،لبخند متینی بر لب آورد و رو به جمعیت تعظیم کوتاهی کرد و گفت: متشکرم!اگه می بینین پشت پیانو نشستم فقط به
خاطر ماندانا خانم بود والا آمادگی زیادی نداشتم.
تا بناگوش سرخ شدم.دوباره با لبخند نگاهم کرد.صدای سوت و کف بار دیگر سکوت را شکست.
سرم پایین بود و به صدای ضربان قلبم گوش می کردم که صدایش را شنیدم: چه طور بود؟
نمی دانم چرا از آن همه محبت و احترام به گریه افتادم.در چشمانم اشک جمع شد و جرأت نداشتم به چشمانش نگاه کنم.ترسیدم!نکنه جلوی او
اشک بریزم و او از ضعف درونی ام با خبر شود.نا خواسته با قدم های بلند از کنارش دور شدم.نمی دیدمش،اما سایه ی نگاهش را به دنبال خود
احساس می کردم.بی هدف می رفتم که دستی به بازویم چنگ زد:
_ چت شد دختر؟
_ ولم کن ماری!بیا از این جا بریم.دارم خفه می شم.
_ باشه می ریم،ولی خوب بگو چرا این کارو کردی؟
سرم را روی شانه اش گذاشتم و با گریه گفتم: نمی دونم ماری!به خدا دست خودم نبود.
دروغ می گفتم.خوب می دانستم چه کردم.از ترس رسوا شدن بود که فرار کردم.بله!از نگاه مشتاق بردیا گریختم تا در نگاهم عشق را نبیند تا
نفهمد در مقابل او احساس عجز و حقارت بهم دست می دهد.با نگاهی پر از سوال!سرم را بلند کردم و لحظه ای از برق نگاهش تنم لرزید.سرم را
به طرف دیگر چرخاندم.چانه ام می لرزید.خوب می دانستم که رنگ چهره ام پریده.ماریا توضیح داد که: فکر می کنم حالش زیاد خوب نباشه.شاید از
تأثیر آهنگ زیبای شما باشه.می دونین او خیلی حساسه.
از دروغی که به خاطر من گفته بود دلم سوخت.صدایم کرد،گرفته و محزون.جرأت نداشتم به طرفش برگردم.دوباره صدایم کرد.ماریا دوباره لب به
دروغ گشود: وقتی تحت تأثیر آهنگی قرار می گیره مدتی طول می کشه تا به حال عادی برگرده.
با دیدن مادر که با نگاه شماتت بارش از رو به رو می آمد آه از نهادم برامد.جمعیت پراکنده شده بود و بعضی ها سر در گوش دیگری پچ پچ می
کردند.وقتی مادر به من نزدیک شد،آهسته و با تشر در گوشم گفت: عادت داری آخر هر جشن از خودت ادا و اصول در بیاری؟ و سپس به روی بردیا
که هنوز منتظر بود لبخندی تصنعی زد و گفت: شما ناراحت نشین الان خودش توضیح میده.
من چه توضیحی داشتم به او بدهم؟می دانستم او را دلگیر کرده ام.حقیقت این بود که قادر نبودم به او بگویم دوستش دارم.بردیا مقابلم قرار
گرفت.من سرم پایین بود.خجالت می کشیدم!می ترسیدم!
_ نمی دونم چی کار کردم یا حرفی زدم که باعث ناراحتی تون شد و با این که نمی دونم چرا اما متأسفم.
لحظه ای نگاهش کردم،غم غریبی بر روشنی چشمانش سایه انداخته بود و مضطرب و پریشان به نظر می رسید.از خودم بدم آمد.او به گناهی
نکرده پریشان خاطر شده بود.
_ پسرم!ماندانا حالش خوبه؟
هر دو به طرف رزیتا خانم برگشتیم.او نگاهی از سر دقت و نگرانی بهم انداخت و سپس نفس راحتی کشید.
_ خدا رو شکر!فکر کردم حالت خوش نیست!راستش منم هر وقت بردیا آهنگ غمگینی می زنه این طور آشفته می شم.
خدا را شکر که او هم بر حرف های ماریا مهر تأیید زد.فکر کردم بهترین فرصت را برای جبران نباید از دست بدهم به زور لبخند زدم.
_ درسته!در مقابل سوزناکی یه آهنگ از خودم هیچ اختیاری ندارم.دست خودم نبود.سپس به طرف بردیا برگشتم و با لحن گرفته ای عذرخواهی
کردم،اما انگار از توضیحی که داده بودم راضی نشد و یا این که فهمید علت واقعی را از او پنهان می کنم.فقط خیره خیره نگاهم کرد،سپس دستش
را به عنوان خداحافظی جلو آورد.یک خداحافظی خشک و خالی!
_ به امید دیدار.
_ به امید دیدار.
وقتی همراه مادر و ماریا می رفتم به عقب برگشتم.همان جا ایستاده بود و نگاهم می کرد.
مادربزرگ خواب بود.به آرامی خودم را به اتاقم رساندم.حرف های پر از سرزنش مادر در گوشم زنگ می زد.
_ نمی تونی آبروریزی نکنی!مثل عقب افتاده ها یکدفعه جنی میشی!
_ اِ...اِ...اِ... حیف جوون به اون برازندگی نبود که این طور ناراحتش کنی؟... الحق که دختر همون پدری!
روی تخت دراز کشیدم.دوباره صدایش در گوشم پیچید.
_ چه قدر بهت بگم مواظب رفتارت باش تا مجبور به عذرخواهی نشی؟می مردی این کارو نمی کردی؟
خاله رویا هم که خیلی بی خیال بود:وای نمی دونی سیما!اقای مهدوی ما رو به باغ خانوادگیشون تو کرج دعوت کرد.
در طول راه برگشت آرمینا هنوز اخم هایش در هم بود.
_ مامان نفهمیدی چرا بهمن نیومده بود؟
_ چه می دونم!لابد دعوتش نکرده بودن.
_ وا!مگه میشه؟!
به یاد تمام حرف ها و حرکات بردیا چشمانم را روی هم گذاشتم.خوابم نبرد.خواستم درس بخونم که دیدم حوصله اش را ندارم!خدای من!چرا
ناراحتش کردم؟فردا امتحان تاریخ داشتم... کاش نظرش نسبت بهم عوض نشه... راستی دوباره همدیگه رو می دیدیم؟
در دنیا هیچ بن بستی نیست.یا راهی خواهم یافت،یا راهی خواهم ساخت
سرپرست
_ خانم ستایش نمره های این ثلث شما هیچ خوب نیستن.ببین،شونزده،پونزده، �فده،سیزده و ده،می بینی؟اصلا انتظار این نمره های افتضاح رو از تو نداشتم.فکر می کردم محاله نمره ی کمتر از هیجده بیاری اما... تو همه ی تصورات منو به هم ریختی!چرا؟علت این همه افت و پسرفت چیه؟می خوای کارنامه ی سال قبلت رو نشونت بدم؟چرا ساکتی و چیزی نمی گی؟
سرم پایین بود و نوک کفشم را روی زمین می کشیدم.
_ چه علت خاصی وجود داره که نمره های بیست یه دفعه ده و سیزده شدن؟نمی خوای چیزی بگی؟
خواستم چیزی بگویم که متوجه شدم بغض کرده ام.کالج را از دست رفته می دیدم.سمیرا را در یونیفرم مخصوص کالج دیدم که رو به رویم ایستاده و نیشخند می زند.صدای بلند خانم مدیر رشته ی افکارم را پاره کرد.
_ سمیرا یوسفی همه ی نمره هاش بیست شده و فقط یه هیجده داشت اونم تو ریاضی!اما تو... خیلی خوب برو... ناامیدم کردی.
با قلبی آزرده از دفتر بیرون اومدم.نامه ی احضاریه ی پدر و مادر دستم بود.حال خوشی نداشتم.چه کسی می فهمید این روز ها چه حالی داشتم؟هرشب تا صبح بی قراری و بی تابی و روز ها در تب و هذیان،چه کسی می فهمید که من عاشق شده ام؟هروقت کتابی را باز می کردم هیچ نوشته ای نمی دیدم.فقط چهره ی او را می دیدم و صدای او در گوش هایم طنین می انداخت.چه کسی می فهمید درد این عشق پنهانی روز و شب را برایم یکی کرده و شب ها از کابوس تا صبح ناله سر می دهم.خیلی وقته ندیدمش...آره... از شب تولد یه ماهی می گذره...چه طور این همه مدت رو تحمل کردم؟چه طور؟به درک که نمره کم آوردم... من باید او رو ببینم... چرا برای دیدنم اقدامی نکرده؟مگه نگفت باید دوستای خوبی برای هم باشیم؟پس چه طور این همه مدت حالم رو نپرسیده؟چه قدر موقع صحبت های مامان و خاله رویا گوش هام رو تیز کنم تا شاید درباره ش حرف بزنن؟خسته شدم..خانم مدیر.همین که تا حالا روی پا ایستاده م شق القمر کردم...من باید تا حالا مرده باشم... از این غم دوری... از غم ندیدنش باید تا حالا جسمم زیر خاک پوسیده باشه... تو از من نمره ی بیست می خوای.. بیست آوردن دل آروم می خواد،فکر راحت می خواد،محیط سالم و پاک می خواد.ولی تو ازم چه انتظاری داری؟نمره ی بیست می خوای؟به درک که سمیرا میره کالج!به درک که تجدید بشم... وای خدای من!دارم دق می کنم... این دل صاحب مرده از جون من چی می خواد؟چرا راحتم نمی ذاره؟خدا...ای خدا...
جیغ کیدم و وسط مدرسه از حال رفتم.همه می گفتند بابت نمره های کمی است که آورده ام،ولی خودم خوب می دانستم چه مرگم شده است!بعد از خوردن آب قند در دفتر کمی حالم جا آمد.جز سایه روشن چیزی نمی دیدم.بس که چیزی نخورده بودم ضعیف و مردنی شده بودم.خانم مدیر به خانه زنگ زد و مادر را در جریان قرار داد... تا آمدن مادر،مدیر و ناظم مراقبم بودند.دبیر فیزیک فشارم را گرفت . سرش را تکان داد.
_ فشارش خیلی پایینه!فکر کنم باید بستری شه.
مدیر نگران تر شد.دستی به سرم کشید و گفت: متأسفم که ناراحتت کردم...می تونی ثلث بعد جبران کنی... همه که نباید برن کالج!
مادر آمد.خیلی آشفته و ناراحت،انگار از همه طلبکار بود.
_ خانم مدیر چه بلایی سر دختر من اومده؟چرا این ریختی شده؟ای وای!
سپس شانه هایم را مالید.مضطرب و پریشان حرف می زد.
_ دخترم،مانی!بگو چت شده؟پاشو... باید ببرمت دکتر!وای!انگار هوش و حواسش سر جاش نیست... خانم مدیر زنگ بزنین آژانس بیاد تا مانی رو ببریم اورژانس...خدایا دخترم از دستم نره.
دکتر خوب معاینه م کرد.حالم داشت به هم می خورد.سرم درد می کرد.انگار با پتک تو سرم کوبیده بودند.چهره ی دکتر را خوب نمی دیدم.مادر بی قراری می کرد.
_ آقای دکتر،حالش چه طوره؟مدیر مدرسه ش گفت یه دفعه تتوی حیاط غش کرد...
دکتر برای بار دوم فشارم را گرفت و آرام گفت:بله!خیلی خیلی پایینه... باید بستری شه.
مادر محکم به صورتش کوبید.
_ ای وای!یعنی تا این حد حالش بده که باید بستری شه؟
_ آره خانم!نمی بینین از ضعف چه طور ناله می کنه؟ببینین،کف کرده!پرستار زود یکی از تخت ها رو آماده کنین.
وقتی مرا روی تخت خواباندند متوجه شدم مادر گریه می کند.سوزن سرم که در دستم فرو رفت از حال رفتم.وقتی دوباره چشم گشودم صدای گفت و گوی دکتر و مادر را شنیدم.
_ مدیر مدرسه شون نگفت قبل از این که از حال بره چه اتفاقی افتاد؟
_ نه!ولی چرا!مثل این که نمره های ثلثش پایین بودن و مدیرشون به خاطر همین سرزنشش کرده...اه...!می دونستم آخرش این درس و مدرسه زندگیش رو تباه می کنه.
_ مگه نمره هاش همیشه خوب بود که مدیر سرزنشش کرده؟
مادر با اکراه توضیح داد: آره،همیشهنمره هاش بالای هجده بود...
_ خوب چی شده درسش افت کرده؟
مادر عصبانی شد و گفت: چه می دونم آقای دکتر؟شما هم تو این موقعیت عجب سوالی از آدم می پرسین.
دکتر ضربان قلبم را گوش داد و با پوزخند گفت: عجیبه که نمی دونینی علت افت تحصیلی دخترتون چیه؟شاید همون علت باعث این حال و روز وخیمشه.فکر میکنم یه روانپزشک هم باید ببیندش.
مادر وحشتزده گفت: وای آقای دکتر!روانپزشک دیگه برای چی؟
دکتر نگاهش کرد و گفت: دختر شما از فشار روحی شدید نزدیک بود از دست بره و اون وقت شما که مادرشی نفهمیدی خانم محترم!
مادر خودش را جمع و جور کرد و دیگر چیزی نگفت.دستی روی سرم کشید.سرم هنوز گیج می رفت.مادر را به وضوح نمی دیدم.
_ مامان... من حالم خوب نیست... سردمه... این جا چه قدر تاریکه.
مادر به گریه افتاد و با مهربانی گفت: عزیزم،خوب می شی.الان میگم یه پتوی تمیز روت بکشن... الان میام.
رفت و با پتو برگشت.پتو را که رویم کشید،گونه ام را بوسید.پرستار جای سرم خالی را با یک سرم دیگر عوض می کرد.آمپولی را در آن فرو برد و رفت.نمی دانم تا چند ساعت در تب و هذیان بودم.بیدار می شدم و از حال می رفتم. آخرین
بار که بیدار شدم پدر و ماریا هم بالای سرم بودند.وقتی حالم را پرسیدند مثل دیوانه ها ضجه زدم.
_ منو از این جا ببرین... من دیگه خوب نمی شم... حالم بده... حالم بده.
پدر دستم را فشرد و ماریا موهایم را نوازش کرد.مادر آهسته اشک می ریخت... از صدای ناله و فریاد من دکتر و پرستار خودشان را رساندند.دکتر نبض و فشارم را دوباره گرفت،بعد گفت که یکی باید شب را پیش من بماند.مادر و ماریا با هم تعارف کردند.
عاقبت مادر گفت: تو بچه کوچیک داری!بهتره با پدرت برگردی خونه... من پیشش می مونم.
وقتی پدر و ماریا رفتند پرستار آمپول دیگری بهم تزریق کرد.در حالی که زیر پتو می لرزیدم خوابیدم.
روز بعد اگرچه حالم بهتر نبود اما دیگر نمی لرزیدم.دکتر با خوشرویی بهم سلام کر و حالم را پرسید.دهانم خشک و بدطعم بود.
_ از دیروز بهترم.. ولی هنوز سرم گیجه.
_ طوری نیست دخترم،چند روز که این جا بستری باشی خوب میشی!مثل قبل سالم و شاداب.حالا بذار فشارت رو بگیرم،نبضت که از دیروز بهتر می زنه.
گوشی را که از گوشش درآورد دوباره سرم را به کارانداخت.
_ دکتر ماماننم کجاست؟
_ تو محوطه.مامانت غذای بیمارستان رو دوست نداشت.لابد رفته بیرون چیزی بخوره.
از لبخند معنی دارش من هم لبخند زدم.چهره ی مهربان و نگاه گرمش بهو آرامش داد.ناخواسته گفتم: دکتر!می دونم چرا حالم بد شده!به کسی نگفتم ولی به شما میگم.
_ البته عزیزم!به من بگو.خوشحال میشم که بهم اعتماد می کنی.
گفتم،همه چیز را به او گفتم.بعد از این که در سکوت به حرف هایم گوش داد لبخند زد،دستی روی سرم کشید و با لحن مهربانی گفت: همه چی درست میشه دخترم،یه عاشق قبل از هر چیز باید صبور باشه!اگه بخوای خیلی از خودت بی تابی نشون بدی از دست میری.
_ دکتر به مامانم چیزی نگین،راستش خجالت می کشم.
دوباره لبخند پر مهری پوست سفید صورتش را مهربان تر کرد.
_ عشق به آدم ابهت و آزادگی میده!نباید باعث خجالت کسی بشه.مامانت باید در جریان باشه شاید بتونه کاری برات بکنه.
وقتی از پیشم می رفت همراه آه بلندی گفت: برای سن و سال تو کمی زوده که عشق رو درک کنی،امیدوارم در مورد احساست اشتباه نکرده باشی،هر احساس زودگذری رو نمیشه گفت عشق.و رفت.
حال چندان خوبی نداشتم که به حرف های دکتر فکر کنم.مادر که برگشت دوباره تب و لرز کردم.
_ مانی وقتی برگشتیم خونه می خوام یه مهمونی ترتیب بدم.خونواده رزیتا خانم رو هم دعوت می کنیم.
قند تو دلم آب شد: راست می گین مامان؟
و زود لبم را به دندان گزیدم.با شرم سرم را پایین انداختم.به رویم خندید و گفت: البته!به پدرت هم گفتم،حرفی نداشت.
وقتی نگاهش کردم خیلی خوشحال به نظر رسید.لابد دکتر همه چیز را به او گفته بود.
_ ولی آخه به چه مناسبتی؟
ظرف سوپ را جلویم گذاشت.از دیروز سرم را قطع کرده بودند و بهم سوپ می دادند.دکتر گفت یواش یواش باید مرخص شم.
_ به مناسبت سلامتی تو!چه بهونه ای بهتر از این؟
_ مامان؟!
_ چیه؟
_ هیچی... فقط... فقط... ممنونم.
به رویم خندید.سوپ آبکی بیمارستان به نظرم خیلی خوشمزه آمد.تا ته خوردم.حتی کاسه ی ماست را هم خالی کردم.مادر گفت وقتی اشتهایت برگشته یعنی حالت خوبه.خوشحال بودم.از مرخص شدن یا از مهمانی؟نمی دانم!
آخرش بعد از چهار روز بستری بودن،دکتر برگه ی ترخیص رو امضا کرد.پدر و ماریا هم آمده بودند.مهبد برایم گل زنبق آورد.
در دنیا هیچ بن بستی نیست.یا راهی خواهم یافت،یا راهی خواهم ساخت
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)