اتوبوس ( دفتر سفید / دفتر سیاه ) | فهیمه رحیمی

[R A H A]

(109)
شب ، وقتی دراز کشیده بودم و به آسمان نگاه می کردم ، تو را با لباس سپید مجسم کردم که ساک کوچکی هم در دست داری و به سویم می آیی . و می گویی – شاهین انتظار به پایان رسید و من آمدم - . با خودم گفتم – تحمل کن ! دیگر روز های فراق دارند تمام می شوند و او به زودی برمی گردد - . و حالا تو اینجایی ! در کنار من و به نام همسر من " .
بلند شدم و گفتم " بله انتظار به پایان رسیده و ما کنار یکدیگر هستیم . بیا برویم مهمانان را نباید بیش از این تنها بگذاریم " .
دوشاوش یکدیگر وارد شدیم و به مهمانها پیوستیم . جهانبخش اولین فردی بود که متوجه غیبت ما شده بود . او کنار من ایستاد و گفت " فرشته کوچک کجا غیبت زد ؟ یعنی این داماد ما آن قدر عجول است که نمی تواند تا رفتن مهمانها صبر کند ؟ " گفتم " هوای سالن را نمی توانستم تنفس کنم . با هم قدری کنار آبگیر نشستیم و نفس تازه کردیم " . گفت " ببینم ! از او قول گرفتی که روی خواسته دلش پا بگذارد و فقط به گذشت و ایثار فکر کند ؟ " خندیدیم و گفتم " شاهین با انتخاب من بزرگترین فداکاری را انجام داده و من از او ممنونم " . جهانبخش چشمان متعجبش را به دیدگانم دوخت و گفت " این حرف تو مرا شوکه کرد . این والا منشی تو را می رساند . تو به قدر و ارزش خودت واقفی و می دانی مردی با موقعیت اجتماعی بهتر در خور شان تو بود . و تو با انتخاب شاهین به او لطف کردی " . گفتم " لطفا این حرف را دیگر تکرار نکنید . من در مقابل خوبیهای شاهین هیچ ندارم . و اگر بگویم او لطف کرده که با من ازدواج کرده گزاف نگفته ام . لطفا بفرمایید سر میز ، شام سرد می شود " . آن گاه من و شاهین مهمانها را به سر میز غذا دعوت نمودیم .

[R A H A]

(110)
جهانبخش کنار نسیم و نیما ایستاد و کاملا رو به روی ما قرار گرفت . در سر میز چند بار نگاه ما با هم تلاقی کرد و اقرار می کنم از او بسیار رنجیده بودم .
هنگامی که خیابانها را در می نوردیدیم و صدای بوق اتومبیلها گوش را کر می کرد ، بی اختیار بغض راه گلویم را گرفته بود . دست شاهین را فشردم و با صدای بغض آلود گفتم " من می ترسم " . او هم دست مرا فشرد و گفت " این ترس عشق است . من هم می ترسم . آن قدر احساس خوشبختی می کنم که به وحشت افتاده ام . مثل اینکه همه اینها را در خواب است که می بینم . اما انگشتان ظریف تو در دست من است و من گرمای آن را حس می کنم و این هلهله صدای خوشبختی ماست . تا همه بدانند دو عاشق به یکدیگر رسیده اند آنها دارند برای خوشبختی ما دعا می کنند . مینو ! من آنقدر دوستت دارم که فکر نمی کنم هیچ مردی همسرش را مثل من دوست داشته باشد . در این شب عزیز برایم قسم بخور که هرگز مرا ترک نمی کنی " . نگاهش کردم و گفتم " مرا حفظ کن ، در خانه ای که پنجره هایش رو به خورشید باز می شوند و گلهای باغچه اش با عشق به ما لبخند می زنند ، هرگز به من خیانت نکن ، چون طاقت ندارم و خودم را خواهم کشت " .

[R A H A]

(111)
نامه به بدری از شمال .
سلام به یگانه خواهر خوبم . سلام مرا از سرزمین سر سبز و با طراوت شمال پذیرا باش و همراه پاکترین عشقها از من این کلام صادقانه را بپذیر که دوستت دارم . بدری ! ای خوبترین خوبها ! قلبم آنقدر سر شار از شادی است که نمی دانم از کجا شروع کنم . خوشحالم چون می دانم دیگر سفر ما را از هم جدا نخواهد کرد . خوشحالم چون منصور و دایی شغل اجدادمان را دنبال می کنند و خیال سفر را از سر به در کرده اند . خوشحالم که در خانه پدر ماوا گرفته اید و چراغ آن را روشن کرده اید . خوشحالم که می بینم هر دو به یکدیگر عشق می ورزید و خودتان را سعادتمند می دانید . همه اخبار تو خوشحال کننده بود و قلبم را مالامال از مسرت کرد . من هم بیکار ننشسته ام و در بیمارستان سخت مشغولم . شبهایی که کشیک دارم اصلا احساس تنهایی نمی کنم . چون درست ساعت به ساعت شاهین تماس می گیرد و با کلماتی شیرین و امیدوار کننده خستگی را از تنم دور می کند . من بیماران را دوست دارم و آنها نیز به من محبت دارند وقتی شیفتم به پایان می رسد ، اندوه را در نگاهشان می خوانم و می دانم چشم انتظار بازگشتم هستند . بیمارستان ما درحال حاضر پذیرای همه نوع بیمار است و به علت وضعیت خاصی که در محیط حاکم است ، پذیرش بیماران مسلول به تعویق افتاده تا بعد ببینیم چه می شود . باور نمی کردم که با گذشت چند ماه از افتتاح بیمارستان ، کلیه تختها اشغال شود . کادر پزشکی ما بسیار عالی است و دکتر های متعهد ، به کار خود مشغول هستند . همه را دوست دارم و به همه محبت می کنم . این را از تو آموختم و می خواهم مثل تو باشم . من هم مثل تو خوشبختم ، خوشبخت خوشبخت .

مسافر شهر رویا مینو

[R A H A]

(112)
آقای معیری پیپش را گوشه لب گذاشت و آن را با فندک روشن کرد و نگاهب عمیق به آن انداخت و گویی برای اولین بار است به آن فندک زیبا که نقش یک پروانه کوچک روی آن حک شده نگاه می کند . آهی عمیق از سینه کشید و دفتر را بر هم گذاشت و از روی صندلی راحتی بلند شد .
شب همراه خود دامنه وسیع فکر و خیال را آورد و موجب شد تا مرد لحظاتی کنار پنجره بایستد و به ماه که میان توده ای ابر پنهان می شد نگاه کند . او سعی داشت اشکهایش را که در چشمانش حلقه بسته بود از دیده ماه پنهان کند . خود را میان زمان حال و گذشته در نوسان می دید . نمی توانست افکارش را به یکی از دو زمان محدود کند . بار دیگر نشست و آتش نیمه خاموش بخاری را بر هم زد و از حرارت مطبوع آن دچار رخوت شد . زیر لب زمزمه کرد – نمی تواند حقیقت داشته باشد . در پشت این وقایع به ظاهر زیبا ، باید چیز موحشی وجود داشته باشد . در غیر این صورت ، این دفتر به دست من نمی رسید . امشب چقدر شاد و سبک بودم و وجدان خواب آلوده ام کاملا به خواب رفته و مرا تنها گذاشته بود . پس از ماهها دوری به خانه ام باز گشته و قصد تمدد اعصاب داشتم که دایه آقا این بسته را به دستم داد . ای کاش هرگز آن را باز نمی کردم . اما نمی توانم برق چشمانش را هنگامی که بسته را به دستم می داد فراموش کنم . آمد جلو و با نگاهی ستایش گر گفت ( آقا جان این بسته به نام شما رسیده و چند هفته است انتظار می کشد ) . پرسیدم ( از کجا رسیده ؟ ) چشمانش برقی زد و خنده روی لبش نقش بست و گفت ( از شبانه روزی بهار ! هدیه ای است برای شما از طرف مدیر پرورشگاه . آه . . . آقا جان نمی دانستم که شما حتی خارج از ایران هم به فکر بچه های یتیم هستید . خدا به شما طول عمر بدهد و با عاقبت به خیری زندگی کنید . آقا جان من شما را بزرگ کرده ام ولی هرگز نفهمیده بودم که در پشت این چهره عبوس و گرفته قلبی به این پاکی وجود دارد . قلب شما مثل چشمه پاک و روحتان مثل آسمان ، صاف صاف است . اگر در مورد شما بد فکر کردم مرا ببخشید . انسانم و جایز الخطا ) . بدون اینکه منظور دایه آقا را درک کنم بسته را گرفتم و به اتاقم رفتم . کنجکاو نبودم و این بسته هم حس کنجکاوی را در من بر نیانگیخته بود . به دلیل مکنت مالی مورد توجه بسیاری از موسسات خیریه بودم و این مسئله شگفتی نبود . بسته را روی میز کنار تخت گذاشتم و با آرامش لباس سفر را در آوردم و به خواب رفتم . وقتی دایه آقا بیدارم کرد تا بگوید – غذا حاضر است – با رخوت دستهایم را به دو طرف باز کردم و غفلتا دستم به بسته خورد . نشستم و میل به باز نمودن آن کردم . فکر می کردم کار دستی تعدادی از بچه های یتیم را برایم ارسال کرده اند تا از این طریق پولی دریافت کنند . وقتی بسته را باز کردم حیرت نمودم ، چرا که به جای کار دستی دو دفتر به رنگهای سفید و سیاه و یک نامه دیدم . نامه مهر پرورشگاه را داشت . با باز کردن آن چنین خواندم :

[R A H A]

(113)
خدمت جناب آقای معیری ! پس از سلام . از این که وقت گرانبهایتان را می گیرم پوزش می خواهم . اما بنا بر دلایلی خود را ملزم می دانم که در مورد یکی از دختر های پرورشگاه که شما آشنایی بسیار دوری با خانواده وی دارید با شما گفت و گو کنم و برای نجات این دختر از شما یاری بخواهم . این دختر مینو یغمایی است و به علت فوت والدینش تا دو سال پیش یعنی تا هیجده سالگی در پرورشگاه و تحت حمایت ما بزرگ شده است . اما دو سال پیش بنا بر خواسته عمویش به ایشان سپرده شد و هم اینک در شمال و تحت کفالت نصرالله یغمایی به زندگی سراسر رنج خود ادامه می دهد . این طور که من از نوشته مینو استنباط کرده ام ، او بیمار است و به زودی می میرد . به همین سبب دست استمداد به سوی شما دراز می کنم و عاجزانه خواهش می کنم این دختر را یاری کنید و او را از این زندگی نکبت بار نجات دهید . باشد که خداوند قلب شما را به نور و ایمان روشن سازد و قدم خیر خواهانه شما گامی به سوی آخرتی نیک باشد . به نام انسانیت او را یاری کنید و با خواندن دفتر زندگی او دستتان را به سویش دراز کنید .

سرپرست پرورشگاه بهار دکتر خبیری .

[R A H A]

(114)
این نامه تکانم داد و مرا به یاد گذشته تلخ و نا کامم انداخت . به دورانی که برای هر جوانی پر تلاطم ترین سالهاست و هر لحظه و ثانیه اش می تواند پر از خاطره باشد ، فکر کردم . برای من نیز آن دوران ، دوران شور و اشتیاق و عشق بود . به زیبا ترین دختر آبسردار . و انتظار یک تبسم و یک حرکت از طرف او . انتظار اگر چه جان فرسا بود اما امید وصل ، انتظار را قابل تحمل می کرد . اما چه سود که جانان به دیگری وصال داد و تنها انتظار و سرگشتگی نصیب من شد . و حالا این نامه مرا به گذشته پیوند می دهد . گذشته ای که پس از بیست و یک سال دوباره زنده شده است . آن هم به دست دختر نابود کننده جوانی ام . چگونه می توانم به دختر عبدالله و پروانه کمک کنم ؟ و آیا این دختر ، دختر عبدالله یغمایی است ؟ تصور این موضوع برایم دشوار است که دختر عبدالله بزرگ شده پرورشگاه باشد و پس از بیست سال سن در آستانه مرگ نشسته باشد . می دانم که عبدالله و پروانه هر دو در سانحه اتومبیل کشته شدند ، اما هرگز نمی دانستم که آنها صاحب فرزندی هم بوده اند . چرا پرورشگاه ؟ و چرا نصرالله این دختر را از همان کودکی به زیر چتر خود نگرفت و حمایتش نکرد ؟ چرا پس از گذشت این همه سال به فکر برادر زاده اش افتاد و چرا این دختر در وضع اسفباری زندگی می کند ؟ آیا نصرالله قصد انتقام جویی دارد ؟ اما من چرا باید پایم به این ماجرا کشیده شود ؟ من که نه دوست هستم و نه با او خویشاوندی دارم . چه کسی به دکتر گفته که می تواند به من اطمینان کند ؟ وقتی عمو به برادر زاده اش رحم نمی کند ، چطور مطمئن هستند که من مثل نصرالله رفتار نمی کنم ؟ و آیا صحیح است که خود را وارد جریانی کنم که اصلا به من مربوط نمی شود ؟ نه ، این کار اصلا درست نیست . من به سرپرست پرورشگاه نامه می نویسم و به او خواهم گفت که هیچ کمکی از من برای مینو ساخته نیست و خودم را راحت می کنم .

[R A H A]

(115)
وجدان به خواب رفته ام بیدار می شد و با هر خمیازه اش تلنگری بر عقل و عواطفم می زد و مرا از گرفتن تصمیم باز می داشت . خواستم وجدانم را با یک عمل خیر خواهانه آرام کنم و با نوشتن چکی برای پرورشگاه نامه را هم ضمیمه کنم که باز هم وجدانم به جای تلنگر مشتی بر وجودم کوبید و با نهیب گفت – دختری در آستانه مرگ است و تو می خواهی با دادن پول خودت را آسوده کنی ؟ من هرگز آرام نخواهم گرفت و همیشه این عذاب با من خواهد بود - . در حال مجادله با وجدان پشت میز غذا خوری نشستم و در همان حال نگاهم به چشمان دایه آقا افتاد . در آن چیزی بود که درست نمی فهمیدم . گاهی حس می کردم منتظر جواب است و گاهی او را در وضعی می دیدم که گویی می خواهد سوالی مطرح کند . در حرکاتش بیحوصلگی از رازی که آن را بسیار تحمل کرده و طاقت از کف داده بود دیده می شد . مثل این بود که با خود جدالی را آغاز کرده و از نتیجه آن نا مطمئن است . وقتی فنجان چای را به دستم داد ، رمز نگاهش را این بار فهمیدم ، به من می گفت : حرف بزن ! فنجان را روی میز گذاشتم و گفتم ( نامه مربوط می شود به دختر یتیمی که در حال مرگ است . از من خواسته شده تا این دختر را کمک و حمایت کنم . من نمی دانم وقتی کسی در حال مرگ است دیگر چه سودی دارد که حمایت بشود یا نشود ؟ ) دایه گفت ( شاید قصدشان این است که روز های باقیمانده را در آرامش سر کند و چند روزی هم به این دلخوش باشد که کسی را دارد ) . خندیدم و گفتم ( مسئله اینجاست که من اصلا او را ندیده ام و نمی دانم چگونه می توانم این آرامش را برایش فراهم کنم ؟ ) دایه پرسید ( او چند سال دارد ؟ ) و من با مراجعه به متن نامه گفتم ( بیست سال ) وقتی به دایه گفتم بیست ساله است اشک در چشمانش جمع شد و گفت ( خدای من این که خیلی جوان است . حالا کجاست ؟ ) گفتم ( این طور که در نامه نوشته شده در شمال زندگی می کند . شاید هم در این مدت فوت کرده باشد . چون تاریخ این نامه مربوط به دو هفته پیش است ) . دایه گفت ( گمان نمی کنم چون انسانهای بد بخت زود نمی میرند و راحت نمی شوند . آقا جان تحقیقات کنید و اگر زنده بود من حاضرم از او مراقبت کنم . هر چند که خیلی پیرم ، اما هنوز توانایی دارم . لطفا کمکش کنید ) . لحن و نگاه دایه آقا و ضرباتی که وجدانم مدام بر مغز من می کوفت ، وادارم ساخت تا با دکتر خبیری تماس بگیرم و جویای مینو شوم .

[R A H A]

(116)
دکتر خبیری پس از ابراز خوشحالی از اینکه حاضر شده ام سرپرستی مینو را به عهده بگیرم اطلاع داد که او هنوز زنده است و می توانم اقدام کنم . تماس را قطع کردم به دایه گفتم ( خوشحال باشید چون هنوز نفس می کشد ) . صورتش از این خبر شکفت و با گوشه چارقد اشکش را پاک کرد و سر به آسمان بلند نمود و گفت ( خداوندا همه بیماران را شفا بده و به آقا جان هم کمک کن تا این دختر بیچاره را نجات بدهد ) . آن گاه رو به من کرد و پرسید ( حالا می خواهید چکار کنید ؟ ) گفتم ( حسنعلی خان را می فرستم دنبالش و نامه ای هم برای عمویش می فرستم ) . دایه چینی بر پیشانی انداخت و پرسید ( عمو دارد ؟ ) خندیدم و گفتم ( بله دارد . آن هم چه عمویی ! همان بهتر که در پرورشگاه می ماند و پیش عمویش نمی رفت ) . دایه پرسید ( اگر عمویش او را به ما تحویل ندهد چه ؟ ) من که حوصله ام از این گفت و گو بسر آمده بود با کج خلقی گفتم ( ندهد ، به درک . من که قیم او نیستم . می خواهند بدهند ، می خواهند ندهند . به من پیشنهادی شد که دلم نیامد آن را رد کنم . بقیه اش دیگر با من نیست ) . دایه آقا دل آزرده سر فرود آورد و آرام مثل گذشتن نسیم از در اتاق خارج شد . اعصابم تحریک شده بود و برنامه روزانه ام رو به تغییر بود . چیزی که من اصلا نمی پسندیدم . هر گونه تغییر در جهت مخالف برنامه همیشگی ، آرامشم را بر هم می زد و من که برای تمدد اعصاب به میهن برگشته بودم ، هیچ دوست نداشتم اتفاقی ناگهانی جریان را تغییر بدهد . خصلت دایه آقا به عنوان یک زن متدین و مومن چنین بود که برای خدمت به مردم همیشه حاضر و آماده بود و من فکر می کردم که با این کار هایش می خواهد توبره آخرتش را پر کند . دوستش دارم و به دعا هایش وابسته شده ام . در ضمیرم اثر دعا های دایه بر جای می ماند و به من آرامش می بخشد و تا مدتی خود را از هر گزندی مصون حس می کنم . در غربت وقتی غرق در امیال دنیوی می شوم خلا دعای او را به وضوح احساس می کنم و دلم می خواهد پیشم باشد و مرا با دعای خیر بدرقه کند . از اینکه بی مورد بر سرش فریاد کشیدم پشیمان شدم و برای آنکه آزردگی را از دلش بیرون بیاورم ، به طرف اتاقش راه افتادم . کنار سجاده نشسته بود و قرآن می خواند . مقابل در ایستادم و به چهره اش نگاه کردم . رنگ صورتش درست مثل مهتاب بود و برقی از پیشانی اش ساطع بود که به خوبی دیده می شد و فهمیدم که این تشعشع نور ایمان درونی اوست که این گونه در پیشانی اش هویدا شده . با خواندن هر آیه ، سرش را تکان می داد و با این کار می خواست روی کلماتی که بر زبان می آورد تاکید بیشتری داشته باشد . دستهای لاغر و پر چروکش قرآن را محکم در میان گرفته بود و گاه گاهی عینک ذره بینی اش را از روی بینی بالا تر می برد تا بهتر ببیند . اما همچنان به قرآن نظر داشت و می ترسید با چشم برداشتن از آن پیوندش با خالق گسسته شود و از عرش به زمین خاکی باز گردد . با خضوع و خشوع دو زانو نشسته بود و از عالم مادی گسسته بود . آنقدر صبر کردم تا قرائتش به پایان رسید و قرآن را در لفاف مخملی سبز خود گذاشت و با سختی بلند شد . تازه در آن هنگام بود که متوجه من شد و پرسید ( آقا جان با من کاری داشتی ؟ ) برای آمدنم دلیلی نداشتم . اما چرا ، دلیل داشتم . آمده بودم عذر خواهی کنم ، اما نمی دانستم از چه کلماتی باید استفاده کنم که هم او را از رنجیدگی بیرون آورم و هم خودم را کوچک نکرده باشم . پس سر به زیر انداختم و گفتم ( دایه آقا قصد رنجاندن شما را نداشتم . اما راستی راستی نمی دانم چکار باید بکنم . شما که می دانید من همیشه در سفرم و کمتر در یک جا می توانم دوام بیاورم اگر سرپرستی این دختر را قبول کنم چگونه می توانم دایم مراقبش باشم . شما هم که توان ندارید دایم مراقب او باشید . ما اصلا نمی دانیم او چه جور دختری است . شاید اصلا اخلاقش با ما سازگار نباشد . من به فکر خودم نیستم . به شما و حسنعلی خان فکر می کنم و گرفتاری هایی که ممکن است این دختر برایتان به وجود آورد ) . دایه گفت ( در حال حاضر این دختر سخت بیمار است و اگر دکتر ها درست گفته باشند به زودی می میرد . پس نگرانی شما بی مورد است . اما اگر دکتر ها اشتباه کرده باشند ، در مدتی که ما او را معالجه می کنیم پی به اخلاق و رفتارش هم می بریم . اگر دیدیم که می توانیم حمایتش کنیم می آوریمش پیش خودمان در غیر این صورت یا برش می گردانیم پرورشگاه و یا باز هم به دست عمویش می سپاریم . شما به جای این فکر ها زود تر او را بیاورید و بخوابانید تا ببینیم بعدش خدا چه می خواهد ، هنوز تا رفتن شما یک هفته باقی مانده . اما دخترک بیچاره زندگی اش به لحظه ای بسته است ) . حرف دایه تکانم داد و موجب شد حسنعلی خان را صدا بزنم و به او بگویم که خودش را برای رفتن به شمال آماده کند .

[R A H A]

(117)
آنگاه پشت میز تحریر نشستم و نامه ای به آقای یغمایی نوشتم . نامه ام نه دستور بود و نه التماس . بلکه عنوان کردم که امکانات درمانی در تهران بیشتر از شمال است و اگر او اجازه بدهد مینو را تحت سرپرستی خودم در بیمارستان بستری کنم . نامه را به دست حسنعلی خان سپردم و گفتم ( زود تر به فرودگاه برو تا به آنجا برسی . من هم بلیطی برایت رزرو می کنم ) . می دیدم که شتابم موجب خشنودی دایه آقا گشته و لبخند مسرتی بر لب آورده .
با اعزام حسنعلی خان ، با بیمارستان نیز تماس گرفتم و با یکی از دوستانم که جراح است صحبت کردم و از او خواهش کردم به پاس دوستی مان هر تلاشی که می تواند از این بیمار دریغ نکند . او با قول همکاری و مساعدت تلفن را قطع کرد . از دوستم خواهش کرده بودم که به محض ورود بیمار به بیمارستان با من تماس بگیرد و بهترین امکانات را برای بیمار فراهم کند . دایه آقا که صحبتهایم را شنیده بود فنجان چایی در مقابلم گذاشت و گفت ( می بینم که خداوند هنوز هیچ کاری نکرده نیرو و توان شما را چند برابر کرده . در صورتتان نوری پیدا شده که نشانه رضایت خداوند است . نترسید و همچنان محکم باشید . خدا شما را کمک خواهد کرد و تا چایتان سرد نشده بنوشید آقا جان ! با گذشت یک هفته اگر آن دختر هنوز زنده بود ، که دعا می کنم زنده بماند ، شما با خیال راحت به سفر بروید و به ما فکر نکنید . من مسئولیت او را خودم به عهده می گیرم و قول می دهم دختری خوب و عفیف تحویلتان بدهم ) . بی اختیار خندیدم و گفتم ( لطفا او را مثل من پرورش ندهید و به خودتان وابسته نکنید . هیچ می دانید من در هر کجا که باشم شما هم با من هستید و چون دلم برای شما تنگ می شود برمی گردم ؟ ) دایه به عنوان تکذیب سر تکان داد و گفت ( باور نمی کنم ، چون اگر حقیقت را می گویید و به من علاقه دارید ، دست از این سفر ها بکشید و ماندگار شوید . شما هر چه فرش در ایران بود به خارجیها فروختید و یک مشت اجناس بنجل آنها را برای ما آوردید . بس است . دیگر بگذارید خودمان هم فرش داشته باشیم زیر پایمان بیندازیم ) ، گفتم ( اما دایه آقا من فرشهای کهنه را به خارجیها قالب می کنم . خیالتان راحت باشد ) . اما دایه اخم نمود و گفت ( این کار هم درست نیست . شما پول فرش نو را از آنها می گیرید و به جایش فرش کهنه به آنها می دهید . این پول ایراد دارد ) . بار دیگر خندیدم و گفتم ( دایه آقا چه کاری از نظر شما ایراد ندارد ؟ پول کارمندی را قبول ندارید . کاری که با ترازو سر و کار داشته باشد قبول ندارید ! چرا که از کم و زیادش می ترسید . کار تجارت را هم که نمی پسندید . به من بگویید کدام شغل را دوست دارید ؟ ) دایه فهمید که از ایرادش دلگیر شده ام خندید و گفت ( تجارت خیلی هم خوب است ، فقط به شرطی که منصف باشی و یک جنس بنجل را عتیقه و گرانبها جا نزنی . من داشتم می گفتم که حاضرم از مریض پرستاری کنم ، شما حرف را به کجا کشاندید ) . گفتم ( بله دایه حق با شماست من می دانم که شما تواناییهای بسیاری دارید و خیالم از این جهت راحت است . اما چیزی که مرا نگران کرده اصلا مربوط به پرستاری و مراقبت و خورد و خوراک او نیست ، بلکه منظورم اعمال و رفتار او در خارج از خانه است ) . دایه به علامت تفهیم سر فرود آورد و گفت ( می فهمم آقا جان ، می فهمم از آن جهت هم خیالتان جمع باشد ، مگر پسری که بزرگ کردم بد از آب در آمد ؟ اگر شما بد باشید او هم بد تربیت می شود . خدا رحمت کند مادرتان را ، همیشه به من می گفت دایه علی شیر تو را خورده و انسانی خوب و مهربان بار خواهد آمد . خوشحالم که حرف او درست از آب در آمد و شما مردی خوب و صالح شدید . اما بگذارید یک گله گی از شما بکنم ) و بعد بدون آنکه منتظر شود گفت ( از شما که شیر مرا خورده اید توقع ندارم که لب به چیز های حرام بزنید . هیچ می دانید در آن دنیا من هم مواخذه می شوم ؟ ) از حرف او تعجب کردم و پرسیدم ( اما دایه شما از کجا می دانید من لب به چیز حرام می زنم ؟ ) دایه چین پیشانی را بیشتر کرد و گفت ( از آنجا که توی کشور های خارجی به جای آب مشروب می خورند مشروب آب حیات شیطان است و روح و جسم را آلوده می کند . کسی که لبش به آن برسد دعایش مستجاب نمی شود . می دانم که دوست ندارید نصیحتتان کنم اما بر من واجب است دیگر خود دانید ) . ضمن صحبت دایه تلفن زنگ زد و من به پا خاستم . دایه هم موعظه را کوتاه کرد و چشم به تلفن دوخت . دوست طبیبم به من اطلاع داد که همه چیز برای ورود بیمار آماده است و هر لحظه که بیمار از راه برسد مداوا را شروع خواهند کرد . خبر های خوش یکی پس از دیگری رسیدند . و من با آرامش به اتاقم رفتم تا به کار های عقب افتاده رسیدگی کنم .

[R A H A]

(118)
وقتی فارغ شدم ، چشمم به دو دفتر افتاد و یکی از آنها را که دارای جلدی سفید بود برداشتم و همان طور سطحی آن را ورق زدم . سپس به صفحه اول برگشتم و با خواندن اولین سطر میل به مطالعه آن در من ظاهر شد و شروع کردم به خواندن . چنان مجذوب شدم که آن را کنار ننهادم و سر میز شام نیز آن را مطالعه می کردم . چیزی که موجب حیرتم شد ، این بود که صحبت از رنج و درد و مصیبت به ندرت در آن دیده می شد و گوینده از محبت تک تک اعضای خانواده به کرات صحبت کرده بود . در نوشته اش تناقض می دیدم ، اما نه آن قدر که بتوانم خود را قانع کنم که دروغ می گوید . وجود مرغهای عشق در قفس و هدیه شاهین و عشق او به مینو و ساختن یک زندگی پر از عشق ، این باور را به من داد که دکتر خبیری در استنباط دچار اشتباه شده است و این دفتر متعلق به دختر پرورشگاهی آنها نیست که در شرف مرگ است . به پایان دفتر رسیده بودم و هنوز این باور با من بود که در آخر دفتر چنین خواندم :
مسافر شهر رویا ، مینو