اتوبوس ( دفتر سفید / دفتر سیاه ) | فهیمه رحیمی

[R A H A]

(99)
شاهین حلقه ای زیبا و ظریف برای خودش انتخاب کرد و من حلقه ای با نگین پروانه پسندیدم . شاهین با لحنی شوخ گفت " امیدوارم لباسی به شکل پروانه هم دوخته شده باششد و همین طور کیف و کفشی به شکل پروانه " . گفتم " اگر نمی پسندی عوضش کنم ؟ " سرتکان داد و گفت " نه ، خیلی هم خوب است . اما آیا واقعا لباس عروس به شکل پروانه وجود دارد ؟ " گفتم " بله ، هست . اگر در شمال پیدا نکنم در تهران حتما پیدا می شود " . شاهین اخم کرد و گفت " اگر پیدا نکردیم ، سفارش می دهیم بدوزند . دوست دارم تمام خریدمان همین جا صورت بگیرد و برای هر تکه سرگردان نشویم " . گفتم " اگر می خواهی سرگردان نشویم پس باید تمام خرید را در تهران انجام بدهیم " . چین پیشانی اش بیشتر شد و با حرکت سر موافقت کرد و با قاطعیت گفت " نه همه همین جا خریده می شود ! " کمی دلم گرفت ، اما سکوت کردم و هیچ نگفتم .
در آن لحظه دیگر شوق خرید نداشتم و برایم مهم نبود که چه انتخاب می کنم . غرورم جریحه دار شده بود . سخن شاهین مرا رنجاند . با بی میلی ویترینها را نگاه می کردم و روی هر چیزی که او انگشت می گذاشت – نه از روی شوق ، بلکه برای آنکه زود تر انتخاب تمام شود – سر فرود می آوردم و موافقت می کردم . در آخرین فروشگاه وقتی مقابل آینه و شمعدانها ایستادیم ، شاهین مرا از درون آینه ای – نگاه کرد و پرسید " خسته ای ؟ " گفتم " نه ! اما بهتر است زود تر بپسندی و به خانه برگردیم " . از نگاهم همه چیز را خواند و پرسید " من بپسندم ؟ یعنی هیچ کدام پسند تو نبود ؟ " بی حوصله گفتم " چرا پسندم بود . لطفا سوال نکن و نگاه کن " . او خاموش و در خود رفته کناری ایستاد و بی تفاوت فقط نگاه کرد . انتخابی صورت نگرفت و ما فروشگاه را ترک کردیم .
در اتومبیل هر دو ساکت بودیم و هر کدام از ما با افکار خودش سرگرم بود . در آن زمان ، دیگر انتخاب خود شاهین هم برای من رنگ اجبار به خود گرفت و نفس کشیدن را برایم مشکل کرد . از فکر اینکه در انتخاب او اشتباه کرده ام پشتم لرزید و چون گم کرده راهی خود را تنها و بی پناه دیدم . این فکر که – ای کاش نمی آمدم و خودم را در گیر این ازدواج نمی کردم – در من قوت گرفت و با این نیت که نباید دچار اشتباه شوم از اتومبیل خارج شدم .

[R A H A]

(100)
همه اهل خانه گرد ما جمع شدند و من و شاهین را چون حلقه ای در میان گرفتند . زن عمو برایمان اسپند در آتش ریخت و بوسه ای بر گونه من و شاهین نواخت . دختر ها می خواستند بدانند من چه نوع لباس و حلقه ای انتخاب کرده ام . بی حوصله از جوابگویی به آنها به اتاقم رفتم و لب تخت نشستم و باز هم فکرکردم .
از خودم پرسیدم – تو با شاهین در کدام چیز وجه اشتراک داری ؟ - و درمانده از سوال خود به هیچ رسیدم . در مغزم ناقوس می نواختند و در گوشم سرودی که از شکست و نا کامی حکایت داشت خوانده می شد . از فرجام چنین زندگی وحشت زده به پا خاستم و با صدای بلند گفتم " نه ! " صدایم سکوت اتاق را شکست و پژواکش از اتاق بیرون رفت ، ترس چنان در وجودم چنگ انداخته بود که نمی توانستم به درستی فکر کنم . فقط می دانستم که باید خود را رها کنم و بگریزم . اسارت قفس را نمی خواستم و به دنبال هوای تازه می گشتم .
از اتاقم خارج شدم و بدون آنکه توجه دیگران را جلب کنم از خانه خارج شدم ، هوا هنوز کاملا تاریک نشده بود و می توانستم راه خود را به طرف آبگیر ده تشخیص بدهم . باقر – پسری که گوسفندان عمو را به چرا می برد – گوسفندان را به آغل بر می گرداند . سلام او را بی جواب گذاشتم و از کنار رمه رد شدم . نزدیک آب بندان نشستم و به خورشید که در حال غروب بود نگاه کردم . نسیم خنکی می وزید و هنوز غاز ها و اردکها در آب مشغول شنا بودند . ریگی به داخل آبگیر انداختم و دایره امواج را شماره کردم . کف دستم علفهای مرطوب را لمس می کرد و صورتم غلتیدن اشک را حس می کرد . زبانم مزه شور اشک را چشید و ترک گوشه لبم به سوزش افتاد . در آن لحظه تنها آرزویم این بود که در کنار بدری باشم و با او حرف بزنم . همه به نظرم بیگانه آمدند ، حتی عمو که آنقدر دوستش داشتم .
تنها و بی پناه نشسته بودم و با وحشت به آینده چشم دوخته بودم . به خودم گفتم – نباید قبول کنی ! هنوز فرصت داری بگویی نه ! این مرد ، هم احساس تو نیست . حرفت را نمی فهمد و تو را مثل یک زندانی در آن خانه سفید حبس خواهد کرد . گریز از آنجا ممکن نیست . تا فرصت هست فرار کن ! اما به کجا ؟ به کجا باید بروم ؟ دیگر هیچ کس برایم نمانده ، نه مادر ، نه پدر ، نه بدری و نه منصور ، آه . . . ای کاش اقلا دایی کاظم ایران بود و به او پناه می بردم . آیا باید بمانم و تحمل کنم ؟

[R A H A]

(101)
دستی روی شانه ام قرار گرفت . و من از میان حلقه اشکم عمو را دیدم که بالای سرم ایستاده است . عمو کنارم نشست و هیچ نگفت . سکوت او باعث شد تا بغضم بترکد و با صدا گریه کنم . عمو ریگ به داخل آب پرتاب می کرد و همچنان ساکت بود . وقتی آرام شدم گفت " بگو ! " گفتم " می ترسم ! " دستش را برداشت و با مهربانی دلداریم داد و آرام پرسید " بازهم می ترسی ؟ " گفتم " حالا نه ! آه عمو جان کمکم کن و نگذار این طور بشود " . پرسید " نگذارم چه طور بشود ؟ " نگاهش کردم . مرا از خودتان جدا نکنید . من می خواهم با شما باشم . من هیچ کس را جز شما ندارم . من از آینده می ترسم از اینکه در آن خانه سفید زندانی شوم می ترسم . بگذارید پیش شما باشم و با شما احساس امنیت کنم " . پرسید " از شاهین می ترسی ؟ " گفتم " نباید بترسم ، اما متاسفانه می ترسم . همیشه از او ترسیده ام . زمانی فکر می کردم که او بهتر از شما احساسم را درک می کند و این برایم مهم بود . اما حالا دیگر آن فکر را ندارم . می دانم که دوستم دارد ولی . . . چطور بگویم ما وجه اشتراکی نداریم . وقتی آوانس دادنها تمام شود چه پیش خواهد آمد ؟ وقتی او بخواهد قدرتش را اعمال کند و من مجبور به اطاعت باشم . آه آن دیگر زندگی نیست ، اجبار است و تحمل ! من از شاهین چه می دانم ؟ هیچ ! چیز هایی که من از شاهین می دانم گفته های شما و دیگران است . شما از او به خوبی نام می برید . آیا این کافی است ؟ عمو گفت " نه ! کافی نیست . اما برای شروع نقطه مثبت است ! اما تردید هایت به تو روحیه ای منفی می دهد . چرا فکر می کنی که شاهین دارد به تو آوانس می دهد ؟ " گفتم " درست نمی دانم ، اما اعتقاد دارم که گاهی می شود بدون حرکت پی به رفتار آدمها برد . من فرصت بیشتری می خواهم تا فکر کنم " . دست عمو از روی شانه ام شل شد و دو دستش را در هم گره کرد و پرسید " خیال سفر که نداری ؟ " گفتم " نمی دانم اگر تعهد خدمت نداشتم شاید می رفتم . اما این تعهد دست و پایم را بسته است " . عمو به آب خیره شد و افزود " چند روز دیگر بیمارستان افتتاح می شود و تو سرگرم کار می شوی . شاید فرصت فکر کردن به دست نیاوری ، بهتر است شاهین را بیش از این در بلا تکلیفی نگذاری و به او بگویی که منصرف شده ای " . با وحشت نگاهم را به صورتش دوختم . اما او متفکر و غمگین نگاهش به آب مانده بود . گفتم " اما . . . " سخنم را قطع کرد و گفت " این طور بهتر است ، اگر قرار بشد شروع یک زندگی با تردید و ترس همراه باشد به شکست ختم می شود . تو هنوز اولین قدم را بر نداشته دچار یاس شدی و اشتیاقی برای یک زندگی نو نداری . اما شاهین زحمت خودش را کشیده و منتظر بهره برداری است ، بیش از این نباید زجر بکشد . به او بگو تا فکر دیگری بکند . حالا بلند شو برویم به خانه . همه نگرانند که تو کجا رفته ای " .

[R A H A]

(102)
بلند شدیم و با هم به طرف خانه به راه افتادیم . من در وجودم توان گفتن ( نه ) نداشتم . نزدیک خانه ایستادیم و من در سیاهی کوچه باغ به جاده ای چشم دوختم که از آن عبور کرده بودم . روشنایی کم سوی حیاط دلم را گرم کرد و با گرفتن دستهای گرم و مقتر عمو به خودم آمدم و زمزمه کردم " شروع می کنم " . عمو سخنم را شنید و محزون پرسید " چه چیز را ؟ " گفتم " زندگی جدید را . من دستهای شما را دارم و نگاهی که به من امید زندگی کردن می دهد . با او می مانم و ترسم را فرو می خورم " . عمو دستم را محکم فشرد و گفت " به من امید نبند ! من هرگز نتوانستم پناهگاهی امن باشم . حمایتت می کنم ، اما فقط به خودت و خدا امید داشته باش " . سخنش محکم و قاطع بود و بار دیگر باعث شد احساس ضعف و ناتوانی بکنم . تلنگر عمو اشکم را در آورد و با گریه گفتم " بسیار خوب ، به شما هم دل نمی بندم " .
وقتی داخل خانه شدیم ، شاهین تنها روی مهتابی ایستاده بود و به آسمان ابری نگاه می کرد . با ورود ما سر به زیر انداخت و همانجا ایستاد . عمو خندان گفت " همسرت را کنار آب بندان پیدا کردم . دلش می خواست خورشید را در حال غروب تماشا کند " . شاهین تبسمی کرد و هیچ نگفت . عمو فشاری به سر شانه ام وارد کرد و مرا از داخل شدن به اتاق باز داشت و خودش به تنهایی به درون رفت .
شاهین گفت " این ترس لعنتی نمی خواهد دست از سرم بردارد " . پرسیدم " از چه چیز ترسیدی ؟ " لبخندی زد و گفت " از پرواز و رفتن ، از هجرت و بند تعلق گسیختن ، از اینکه آیا واقعا می توانم به صدق صحبتهایت ایمان داشته باشم ، از اینکه گریز امشب تو برای رها شدن بود ، از اینکه تو به احساسم بخندی و از من دست بکشی ، و نمی دانم . . . خیلی ترسهای دیگر که الان به ذهنم نمی رسند . چرا بدون خبر خانه را ترک کردی ؟ " گفتم " به همان دلیل که عمو گفت " . نگاهم کرد ، ژرف و عمیق ، ادامه داد " من از چشمان تو می ترسم ، چون در نی نی چشمان سیاهت چیزی پیدا نیست ، مثل شب ابری . بیا با هم کنار آب بندان برگردیم . شاید بتوانیم ماه را از پشت ابر های سیاه نگاه کنیم " . شاهین منتظر نشد و نسترن را صدا زد و گفت " به خواهرم بگو من و مینو می رویم تا دم آب بندان و برمی گردیم " .

[R A H A]

(103)
راه آمده را با او برگشتم . اما این بار صدای گامهایی را با خود می شنیدم که محکم و استوار بود ، و چون گامهای عمو نبود . هر دو آرام قدم بر می داشتیم . بوی دریا را همراه با بوی سبزه ها و برگهای نارنج حس می کردم . از کوچه باغ که خارج شدیم شاهین گفت " می خواهم اقرار کنم و چون شب مانع از دیدن است راحتتر می توانم صحبت کنم . من وقتی به تو گفتم که – شاید عمویت پیش از ازدواج با خواهرم دختری را دوست می داشته – می دانستم که چنین بوده و او قبلا مادر تو را می خواسته . این راز را زمانی که من به تو دل بستم خواهرم اقدس افشا کرد و مرا از دوست داشتن تو منع کرد . من حتی می دانم که باغ پروانه چرا و چگونه به وجود آمد ، ( راز باغ پروانه را خودم کشف کردم ) . عمویت آنجا را ساخت تا روزی به مادرت تعلق بگیرد ، اما نشد و پدرت او را نا کامم گذاشت . من می دانم که محبت آقای یغمایی چرا به تو بیش از دیگران است . دوست داشتم تمام دانسته هایم را از زبان تو هم می شنیدم ، که نشنیدم . می دانم اسرار خانوادگی باید پوشیده باقی بماند . اما ماجرای آن دو دیگر یک راز نیست و همه می دانند . اما چرا من این را مطرح می کنم ؟ باید بگویم شاید یکی از ترسهای من همین است که فکر می کنم تو هم نظیر مادرت باشی و یک نفر دیگر که من از وجودش بی خبر هستم در انتظارت باشد . کسی مثل آقا نصرالله که دارد در جایی مثلا تهران تلاش می کند تا روزی تو به او بپیوندی . اگر این طور است به من بگو و مطمئن باش که من اشتباه پدرت را تکرار نمی کنم و خودم را عقب می کشم " .
کنار آب بندان ایستادم . مرغابیها رفته بودند و آب سیاهرنگ می نمود . نشستم و مشتی آب برداشتم ، باز هم سیاه بود . گفتم " همه چیز سیاه است . آب ، آسمان ، و حرفهای تو ! از تکرار مکررات خسته ام . به قول عمو زمانه آنها زمانه ابراز نبود . حالا این طور نیست و اجباری هم در کار نیست . من به حرفی که کنار آبگیر زدم پا بندم و می خواهم به خواسته ام احترام بگذاری و دیگر از این مقوله صحبت نکنی . دوست دارم به جای سیاهی به روشنایی فکر کنم و تصویری زیبا از آشتی ماه و آبگیر در پیش چشمم مجسم کنم " . گفت " بنابراین فردا روزی روشن و آفتابی است . بیا تا در سایه روشن جوانی به سوی نور برویم و آنچه ذهنمان را آلوده می کند دور بزنیم " .

[R A H A]

(104)
در روز افتتاح بیمارستان ، آقای جهانبخش هم حضور داشت و نگین بسیار موقر کنار او ایستاده بود و به جمعیتی که برای آن مراسم گرد آمده بودند می نگریست . من میان کادر انتخابی پرستاران پشت سر تیم پزشکی ایستاده بودم و قلبم از شادی به شدت می تپید . با گشایش بیمارستان از همه میهمانان در صحن باغ آن پذیرایی به عمل آمد عمو با نگین مشغول صحبت بود . جهانبخش خودش را به من رساند و تبریک گفت و آرام نجوا کرد " شما از همه کادر این بیمارستان برازنده تر هستید " . به نگین اشاره کردم و گفتم " حتی از او ؟ " خندید و گفت " بله ، حتی از او . شنیده ام به زودی ازدواج می کنید و خوشحالم که به همه هدفهایتان رسیده اید . ما را هم دعوت می کنید ؟ " گفتم " البته ! " پرسید " همسر آینده احساس شما را درک می کند و شما با هم تفاهم دارید ؟ " گفتم " شاهین را شما بهتر از من می شناسید ، گمان می کنم که در انتخاب اشتباه نکرده ام " . سر فرود آورد و گفت " بله ، او جوان فعال و پر کاری است . با اینکه هنوز جوان است از خیلی از هم سن و سالهای خودش پیش است و از همه مهمتر این که نصرالله خان تاییدش کرده . انتخاب او جای حرف باقی نمی گذارد . به او نگاه کن که چطور زیر چشمی تو را می پاید . می توانم قسم بخورم که اگر چاره داشت و ما تنها بودیم مشتی نثار چانه ام می کرد . مخصوصا با آن شایعاتی که در مورد ما به گوشش رسیده حق هم دارد " . خندیدم و گفتم " شاهین مرد تحصیل کرده ای است و قضاوت کور کورانه نمی کند . ما به همدیگر کاملا اطمینان داریم ! " سر فرود آورد و گفت " شاید این طور باشد ، اما فراموش نکن که عاشق کور است و عشق منطق نمی شناسد " .

[R A H A]

(105)
با نزدیک شدن نگین و شاهین حرفهای ما نا تمام ماند . نگین با حرارت شروع کرد به تعریف از بیمارستان و احداث آن را به فعالیت و تلاش جهانبخش نسبت داد . من در سکوت به حرفهای او گوش می کردم و به جای ابراز عقیده از اینکه او را پشتیبان جهانبخش می دیدم شادمان بودم . زیاده گویی های نگین ، جهانبخش را کلافه و عصبانی کرده بود ، به طوری که چندین بار سخن او را قطع کرد و گفت " عزیزم ، تا این حد هم غلو لازم نیست ، همه می دانیم که این بیمارستان به همت آقای یغمایی ساخته شده و من تنها قدم کوچکی برداشته ام " . اما او بدون توجه داد سخن داده بود . گفت " عزیزم شکسته نفسی نکن ، همه می دانند که اگر تو تلاش نکرده بودی تا بودجه ساختمان بیمارستان را در مجلس به تصویب برسانی اینجا ساخته نمی شد . مگر با این پولها می شد چنین بیمارستان مجهزی ساخت ؟ " عمو که در آخر نطق نگین به ما ملحق شده بود نگاهی عمیق به من انداخت و با گفتن ( حق با خانم جهانبخش است ) صحبت را کوتاه کرد .
من دست زیر بازوی عمو انداختم و با هم از آن جمع جدا شدیم . به شوخی گفتم " اگر پیش از انتخابات نگین با جهانبخش آشتی کرده بود او بدون حمایت شما و تنها با تبلیغات همسرش وارد مجلس می شد " . عمو تایید کرد و گفت " نگین زن چرب زبانی است و خیلی راحت دیگران را تحت تاثیر قرار می دهد . بگذار دلش به این خوش باشد که همسرش این بیمارستان را ساخته . ما برای کاری که انجام دادیم دنبال سود نیستیم . من و تو هدفی را دنبال کردیم که خوشبختانه خدا کمکمان کرد و موفق شدیم . حالا به اسم هر کسی که می خواهد تمام شود " . گفتم " حق با شماست ، ولی من از همین الان می بینم که او به عنوان یکی از اعضای هیئت امنا انتخاب شده و من زیر دستش شده ام . اگر نگین بخواهد به من فخر بفروشد فکر نمی کنم بتوانم تحمل کنم " . عمو با صدای بلند خندید و گفت " عزیزم ، حساسیت را کنار بگذار و واقع بینانه به کارت فکر کن ! کار تو خیلی با ارزش است . نباید تحت تاثیر حسادتهای زنانه قرار بگیری . تو اصلا نباید به این موضوع فکر کنی که چه کسی به عنوان رییس یا مدیر انتخاب می شود . نوع کار تو جدا از این باند بازیهاست . به جای این فکر ها به بیمارانی فکر کن که به مراقبت و پرستاری تو احتیاج خواهند داشت . مسئله مهم ، انجام وظیفه است که من مطمئنم به خوبی از عهده آن بر می آیی . آنجا را ببین که همسر آینده ات چه طور به ما نگاه می کند . توجه ات را به او متمرکز کن و به فکر روز عروسی و آمدن منصور و بدری باش . بگذار نگین هر چقدر که دلش می خواهد زیاده گویی کند و بیمارستان را به اسم شوهرش تمام کند . من باید ناراحت باشم که نیستم " . گفتم " شما شخصیت بزرگواری دارید و از اشتباه دیگران به آسانی می گذرید " . دستم را فشرد و گفت " این را از تو می پذیرم ، چون هیچ کس جز خودمان آن را نشنیده ، اما دوست ندارم پیش دیگران لب به تمجید باز کنی و کار نگین را انجام بدهی " . فرمان عمو را با طیب خاطر پذیرفتم و تمام آن روز فقط گوش به سخنان دیگران دادم .

[R A H A]

(106)
زود تر از آنکه سر سفره عقد بنشینم کارم را در بیمارستان آغاز کردم . باورم نمی شد بیمارستان به زودی زود پذیرای بیمار شود . اما در مقابل حیرت من و عمو تمام تختها اشغال شد . چون به جای آنکه بیمارستان به بیماران مسلول اختصاص داده شود ، بنا بر نظر " وزارت بهداری " عمومی شد و من در بخش جراحی به کار مشغول شدم .
یک هفته پس از اشتغال به کار ، بدری و منصور به آنجا آمدند و زندگی ام رنگ دیگری به خود گرفت . همان طور که عمو پیش بینی کرده بود ، من با داشتن مسئولیت در بیمارستان ، فقط زمانی فرصت به دست می آوردم که برای استراحت به خانه برمی گشتم و در وضعیتی خواب آلوده و خسته به خرید می رفتم . خوشبختانه به همین دلیل کار خرید زود به پابان می رسید . همه شاد بودند و شادی می کردند ، اما من خسته تر از آن بودم که بتوانم از این شادی سهمی داشته باشم . بدری چند بار بی حوصلگی و خمودی را به من خاطر نشان کرد . اما من هر بار خستگی را بهانه می کردم . خودم علت را می دانستم . من از فقدان پدر و مادر زجر می کشیدم و آرزو داشتم که آنها بودند و این روز را می دیدند . دور از چشم دیگران گریه می کردم ولی در ظاهر لبخند می زدم . در چشمان عمو به دنبال نگاه پدر می گشتم . دچار چنان احساسی شده بودم که از بیان آن قاصرم . اطرافیان عقیده داشتند که من دچار هیجان قبل از ازدواج شده ام و با سخنان آرامش دهنده و شوخی به من دلداری می دادند . هیچ کس نمی دانست که در قلب من چه غوغایی بر پاست . هر کسی چیزی می گفت و برداشتی می کرد . می دانستم که رجعت به گذشته دردی را دوا نمی کند . این را بار ها و بار ها از وقتی قدم به شمال گذاشته بودم به خودم تلقین کرده بودم ، اما این بار با گذشته فرق داشت . من قدم به دنیای جدیدی می گذاشتم که بار مسئولیتی بس خطیر بر شانه ام قرار می گرفت . از زندگی و گذشته نگین بیش از آنکه عبرت بگیرم ترسیده بودم و از این وحشت داشتم که من هم اشتباه او را مرتکب شوم . دلم می خواست با همسرم صادقانه رفتار کنم و او را فریب ندهم . و هیچ مطلب نا گفته و نا دانسته ای میان من و او نباشد و تمام محبتم را فقط و فقط به او اختصاص بدهم . با خود می گفتم – زندگی ام باید چون آینه صاف و بی غش باشد . باید شاهین به عنوان مرد زندگی ام خود را خوشبخت و سعادتمند احساس کند .

[R A H A]

(107)
شبهایی که کشیک داشتم تا صبح چند بار تماس می گرفت و با حرفهای امیدوار کننده مرا به زندگی امیدوار می ساخت .
وقتی مقدمات فراهم شد ، من مثل همه سر سفره عقد نشستم و ( بله ) گفتم . اشکم را در دیده مهار کردم و به رغم بغضی که در گلو داشتم لبخند بر لب آوردم . عمو سینه ریزی به شکل پروانه به گردنم آویخت و منصور دستبند مادر را به من بخشید . نگین و جهانبخش هم دستبندی دیگر به من هدیه دادند که بسیار زیبا بود . در مراسم عقد ما ، عده کثیری حضور داشتند و همان طور که عمو مایل بود مراسم برگزار گردید . تعداد هدیه ها آن قدر بود که من به شکل مجسمه ای زرین در آمده بودم . حضور دکتر خبیری و همسرش باعث نشاط و دلگرمی من شده بود . با حضور آن دو انسان مهربان خود را سر زنده و خوشبخت می دیدم . وقتی شاهین با آنها آشنا شد ، گل از گلش باز شد و گفت " نمی دانید چقدر از دیدن شما خوشحالم . آرزو داشتم شما را از نزدیک ملاقات کنم و کسانی را که مینو از دل و جان دوستشان دارد ببینم و خوشحالم که این سعادت نصیبم شد " . خانم دکتر گفت " باور کنید که ما مینو را مثل دختر خودمان دوست داریم و از اینکه همسر لایقی مثل شما را انتخاب کرده خوشحالیم . امیدواریم که هر دو در زندگی خوشبخت و سعادتمند باشید " .

[R A H A]

(108)
مهر خانم و آقای دکتر از همان شب در قلب شاهین نشست و اظهار تمایل خود را برای ملاقاتهای بعدی بر زبان آورد . صدای موزیک و رقص و پایکوبی جوانها به اوج خود رسیده بود . میانسالها همزبانان خود را پیدا کرده بودند و با هم گفت و گو می کردند . در آن شرایط شاهین کنارم نشست و گفت " خسته به نظر می رسی " . گفتم " هوای اینجا آلوده شده " . او نگاهی به اطراف انداخت و گفت " پنجره ها باز است . دوست داری برویم کنار آبگیر ؟ " بلند شدم و با هم از سالن خارج شدیم و قدم زنان به کنار آبگیر رفتیم . تمام چراغهای خانه روشن بود . شاهین به خانه اشاره کرد و گفت " دلم می خواهد این خانه همیشه چراغهایش روشن باشد و وقتی خسته از کار برمی گردم تو را ببینم که به انتظارم نشسته ای . زمانی که برای بار سوم خطبه خوانده شد و تو با صدای ظریفت ( بله ) گفتی نمی دانی آن لحظه چقدر احساس خوشبختی کردم " . پرسیدم " اگر بله نمی گفتم چه می کردی ؟ " نگاهش را به دیدگانم دوخت و گفت " می خواهی بدانی چه می کردم ؟ از خانه بیرون می رفتم و دیگر برنمی گشتم . . می رفتم به جایی که هیچ کس مرا نشناسد " . به شوخی پرسیدم " مثلا کجا ؟ " او لحظه ای به فکر فرو رفت و گفت " شاید کرمان . از بچگی این شهر را دوست داشتم و همیشه دلم می خواست به آنجا سفر کنم . باور می کنی اگر بگویم روزی که تو را دیدم ، ناگهان به یاد کرمان افتادم ؟ دلم می خواست دو نفری به کرمان سفر می کردیم و با هم آنجا را می دیدیم و شبها با هم ستاره های آسمان را شمارش می کردیم . وقتی تو برای دیدار بدری به اصفهان رفتی ، با خودم گفتم – می روم اصفهان هم تو را می بینم و هم گردشی در شهر می کنم – اما بعد منصرف شدم . چون تو می بایست فکر می کردی و حضور من مانع این کار می شد . نامه های تو که می رسید ، شرح مناطق دیدنی آنجا حسادتم را بر می انگیخت . من لیسانس تاریخ و جغرافی دارم و همه اطلاعاتم آموخته های کتاب است . اما من می خواهم سفر ماه عسل را با تو از کرمان شروع کنم و از آنجا با هم به اصفهان برویم " . گفتم " ماه عسل دو روزه لذت ندارد ، اگر موافق باشی اولین مرخصی سالانه را که گرفتم این سفر را شروع کنیم " . خندید و گفت " دلم می خواهد از اصفهان برای عمویت نامه بنویسم و مثل او رفتار کنم " . به دیدگان متعجب من نگریست و ادامه داد " تو نمی دانی که عمویت با من چه می کرد . نامه های تو را به هیچ کس نشان نمی داد و من مجبور بودم از خلال صحبتهایش بفهمم که تو چه می کنی و آیا به فکر من هستی یا نه ! دو پهلو صحبت کردن آقا نصرالله جانم را به لب می رساند . نمی دانی چقدر مشکل است که حرفهای پراکنده را به حافظه بسپاری و بعد آنها را کنار هم قرار بدهی تا به نتیجه ای که می خواهی برسی. شبها تا دیر وقت بیدار می ماندم و به تک تک حرفهای او فکر می کردم و آنها را پیش هم ردیف می کردم تا بفهمم که تو چه نوشته ای . وای به وقتی که از حرفهای او نتیجه مطلوبم را نمی گرفتم ، آن وقت بود که دچار ترس می شدم و با خودم می گفتم – مینو به این نتیجه رسیده که بهتر است همانجا بماند و به شمال برنگردد - . افکار پریشان ، خواب را از چشمم دور می کرد و تا خود صبح چشم روی هم نمی گذاشتم . همه اطرافیانم از حال من با خبر شده بودند جز آن کس که باید می فهمید تا عذابم ندهد . خواهرم اقدس آیه یاس در گوشم می خواند و مرا دلسرد می کرد . اما شهین و دختر ها با حرفهایشان امیدوارم می کردند و می گفتند که تو برمی گردی و برای همیشه پیش ما می مانی . اگر بتوانی مجسم کنی که چشم انتظاری تا چه اندازه کشنده است به من حق می دهی که تاب و توان خودم را از دست داده باشم . من حتی به نیما و نسیم هم متوسل شده بودم و می خواستم ببینم که آیا تو جهانبخش را ملاقات می کنی ! شاید از ملاقات شما دو نفر چیزی دستگیرم بشود که متاسفانه نشد . اخبار کوتاه عمویت بیشتر در مورد رفتار دکتر خبیری با تو بود که مرا بیشتر دچار نگرانی می کرد و حالا به آن افکار می خندم . یک شب که به خانه تان رفته بودم ، نسترن به من اشاره کرد که از تو نامه رسیده . من فقط آمده بودم که حالی پرسیده باشم و قصد ماندن نداشتم ، اما اشاره نسترن پایم را سست کرد و ماندم . می خواستن ببینم آیا آقا نصرالله این بار به نامه تو اشاره می کند یا نه ! او سرگرم کار خودش بود و بالاخره من مجبور شدم رشته سخن را به دست بگیرم و صحبت را بکشانم به اصفهان ، اما نه همینطوری که بگویم – از اصفهان چه خبر – نه ! آن قدر حاشیه رفتم و از تاریخ و جغرافی اصفهان گفتم که فکر می کنم حالا دیگر همه اهل خانه اطلاعاتشان در مورد اصفهان کامل کامل است . عمویت با دقت گوش می کرد اما هیچ نمی گفت . صحبت من تمام شده بود بدون اینکه آن سنگدل لب باز کرده باشد . آخر شب وقتی برای خداحافظی بلند شدم که آنجا را ترک کنم ، ناگهان پرسید ( راستی شاهین حال مرغهای عشق چطور است ؟ ) این سوال مرا سر جایم میخکوب کرد و فهمیدم که تو به مرغهای عشق اشاره ای کرده ای . همین برایم کافی بود که تا رسیدن نامه بعدی ات خودم را به آن دلخوش کنم . توی دلم گفتم – نمی شد این سوال را سر شب می کردی و مرا اینقدر زجر نمی دادی ؟ - اما بعد خودم را قانع کردم که آقا نصرالله از کجا می داند من در چه آتشی می سوزم ؟ دختر ها کم کم جاسوس من شدند و برایم خبر می آوردند . کار نرگس بهتر از نسترن بود او که روحیه ای شاد و سر زنده دارد با شیطنت هایش بهتر می توانست اطلاعات جمع آوری کند . او خودش را برای پدرش لوس می کرد و از زیر زبان او حرف می کشید . من از دختر ها نخواسته بودم که برایم جاسوسی کنند ، آنها خودشان به حالم دل می سوزاندند و این کار را می کردند . ورد زبان آقا نصرالله دکتر خبیری بود ، می نشست و بلند می شد از دکتر خبیری می گفت که ( دکتر در درسها مینو را کمک می کند و یا او را برای گردش به فلان جا برده و یا برای کار آموزی در فلان بیمارستان ! ) آه که نمی دانی چقدر از این دکتر خبیری بیزار بودم تا یک شب که دیگر طاقتم طاق شد و پرسیدم ( مینو خانم قصد دارد با دکتر خبیری ازدواج کند ؟ ) که چشمهای آقای یغمایی گرد شد و گفت ( نه ، چطور مگر ؟ ) گفتم ( آخر از اول تا آخر شما فقط از دکتر خبیری صحبت کردید . به گمانم رسید که آن دو تا برای هم کاندید شده اند ) . عرق روی پیشانی ام نشسته بود و اشک توی چشمم حلقه بسته بود . طاقت نیاوردم و از خانه زدم بیرون . او به دنبالم آمد و گفت ( شاهین دکتر خبیری پیر مردی است که با همسرش آموزشگاه را اداره می کنند و به مینو به چشم دخترشان نگاه می کنند . این فکر های خام چیست که تو می کنی ؟ ) حرفهایش به تدیج آرامم کرد ، اما نه آنقدر که مطمئن شوم . لذا ناچار شد نامه تو را بدهد خودم بخوانم . آن وقت بود که آرام گرفتم و توانستم نفس راحتی بکشم . حالا دیگر راز من از پرده بیرون افتاده و عمویت به احساسم واقف شده بود و به من اجازه داد تا خودم نامه ای برایت بنویسم و از تو بخواهم که برگردی . وای . . . که چقدر برای نوشتن آن چند سطر زجر کشیدم و چقدر کاغذ باطل کردم . فکر می کردم اگر با صراحت از تو بخواهم برگردی ، برنجی و آن را دستور تلقی کنی ، اگر می خواستم با التماس در خواست کنم رنگ ترحم می گرفت و نمی پسندیدم . دلم می خواست در چند سطر تمام حرفهایم را بنویسم و تو را ضمن دعوت برای انتخاب آزاد گذاشته باشم . باورم این بود که تو منظورم را درک می کنی و حالم را می فهمی . وقتی نامه را پست کردم تازه مزه زجر و انتظار را فهمیدم . یک هفته صبر کردم تا جواب دریافت کنم . اما خبری نشد . دو هفته ، سه هفته ، اما هیچ جوابی نیامد . مجبور شدم به دختر ها متوسل بشوم و نرگس را جلو بیاندازم . نرگس آن شب خوب نقش بازی کرد و با گفتن – وقت نشا است . ای کاش مینو اینجا بود و از نزدیک می دید . او خیلی به برنجکاری علاقه دارد - . پدرش را وادار به حرف کرد . این بود که مجبور شد بگوید ( دیگر چیزی از درسهایش نمانده و با آماده شدن بیمارستان او هم برمی گردد . مینو خیال دارد توی بیمارستان نو بنیاد کار کند و شاید هم خانم و آقای دکتر بیایند و در همین بیمارستان خدمت کنند ) . حرفهای آقا نصرالله آن قدر خوشحالم کرد که بی توجهی تو را به نامه ام فراموش کردم .