استاد بازی | سیدنی شلدون

[R A H A]

صفحه 72 - 76
قصد داشت همه ساکنان آفریقای جنوبی را مطلع کند که آن مرد چه بلایی بر سرش آورده و چه کرده است .
اسمیت ، متصدی بار ، به او خوشامد گفت . (( خوش آمدی ، آقای مک گریگور . همه چیز مهیاست . چه میل داری ؟ ))
(( یک جام ویسکی ))
اسمیت یک ویسکی دوبل برایش ریخت وآن را روی پیسخان جلوی جیمی گذاشت . جیمی جرعه ای از آن را سر کشید . او به مشروب خوری عادت نداشت ، و آن نوشیدنی قوی گلو و معده اش را سوزاند .
(( لطفاً یکی دیگر بدهید .))
(( تازه داری سر حال می آیی ، نه؟ من همیشه گفته ام که اسکاتلندی ها همه را مست می کنند و خودشان هشیار می مانند .))
دومین جام آسانتر از گلویش پایین رفت . به خاطر آورد که همان متصدی بار بود که به یک معدنچی گفته بود برای دریافت کمک نزد وندرمرو برود . (( می دانستی که آن وندر مرو پیر یک آدم کلاهبردار است ؟ او می خواهد الماسهای مرا که حق مسلم من است بالا بکشد .))
اسمیت قیافه ای همدرد و دلسوز داشت . (( چی گفتی ؟ این وحشتناک است . متاسفم که چنین چیزی می شنوم .))
(( نمی تواند از عواقب این رذالتش به آسانی فرار کند .)) جیمی جویده جویده حرف می زد . (( نصف آن الماسها مال من است . او دزد است و من آبرویش را می برم . به همه خواهم گفت چه کلاهی سرم گذاشته است.))
مراقب باش . وندرمرو آدم بانفوذی در این شهر است . )) متصدی بار به او هشدار داد :(( اگر می خواهی مقابلش بایستی ، به کمک احتیاج داری . راستش من یک نفر سراغ دارم که می تواند به تو کمک کند . او از وندرمرو به همان اندازه تنفر دارد که تو از آن مرد متنفری .)) اسمیت به اطراف نگریست تا مطمئن شود کسی صدایش را نمی شود (( یک اصطبل قدیمی انتهای همین خیابان است . من ترتیب اوضاع را می دهم امشب ساعت ده آنجا باش ))
جیمی به عنوان سپاسگذاری گفت ((ممنونم لطفت را فراموش نمی کنم . ))
(( ساعت ده امشب ، اصطبل قدیمی .))
اصطبل قدیمی سازه ای بود که با عجله سر هم بندی شده و از ورقه های موجدار حلبی ساخته شده بود . آن اصطبل در حاشیه ی شهر کمی دورتر از خیابان اصلی واقع بود . جیمی ساعت ده شب به آنجا رسید . داخلش تاریک بود ، و او آهسته و در حالی که با احتیاط قدم بر می داشت کمی جلو رفت . نمی توانست کسی را در آن حوالی ببیند . داخل که شد گفت : (( سلام ))
پاسخی در کار نبود جیمی آهسته پیش می رفت . می توانست سایه ی بی قرار اسبها را که با بی قراری در آخورهایشان می جنبیدند مشاهده کند . سپس صدایی از پشت سرش شنید و همین که خواست برگردد، میله ای به پهنای شانه هایش فرود آمد و او را به زمین انداخت . چماقی با صدای آهسته و خفه بر سرش فرود آمد و دستی درشت او را از زمین بلند کرد و نگه داشت ، و در آن حال مشتها و لگدها بر بدنش نثار شد. به نظر می رسید ضربات تا ابد ادامه داشته باشد . وقتی درد آنقدر زیاد شد که تحملش ممکن نبود او از حال رفت و روی صورتش آب سرد ریختند . چشمهایش را با پلک زدن های نامنظمی گشود . به نظرش آمد که باندا، خدمتکار وندرمرو را می بیند ، و آنگاه ضربات کتک از نو آغاز شد . جیمی احساس کرد دنده هایش در حال شکستن است . چیزی با شدت بر ساق پایش فرود آمد ، و او صدای شکستن استخوانش را شنید .
در این لحظه بود که بار دیگر هشیاریش را از دست داد.
مثل آن بود که بدنش را روی آتش گذارده باشند .گویی کسی صورتش را با کاغذ سنباده می خراشید و او بیهوده سعی می کرد دستش را به نشانه اعتراض بلند کند ، تلاش می کرد چشمانش را بگشاید . اما از بس چشمانش متورم بودند باز کردنشان ممکن نبود . جیمی آنجا روی زمین افتاده بود ، هر تاری از وجودش از درد فریاد می کشید ، و می کوشید به خاطر آورد که کجاست . سرش را کمی چرخاند و خراشیده شدن پوست صورتش دوباره آغاز شد . دستش را کورمال کورمال دراز کرد و دانه های شن را احساس نمود . صورت زخمیش روی شن داغ قرار داشت به آرامی و در حالی که هر حرکتی برایش عذابی دردناک بود ، سعی داشت خودش را روی زانوانش بلند کند . سعی کرد با چشمان متورمش اطراف را ببیند ، اما توانست تصاویر مبهمی را تشخیص دهد . او لخت و عریان در جایی وسط صحرایی بی نام و نشان بود . اول صبح بود، اما گرمای خورشید را که در حال سوزاندن بدنش بود احساس می کرد . کورمال کورمال اطراف را برای یافتن غذا یا قمقمه ای آب جستجو می کرد . ولی هیچ چیز در کار نبود. آنه او را در آنجا رها کرده بودند تا بمیرد . سلیمان وندرمرو. و البته متصدی بار اسمیت . جیمی وندرمرو را تهدید کرده بود، و وندرمرو به همان آسانی که بچه کوچکی را گوشمالی دهد جیمی را تنبیه کرده بود . او با خودش عهد کرد ، اما آن مرد خواهد فهمید که من یک بچه نیستم . دیگر بچه نیستم . من یک انتقامجو هستم و انها تقاص کارشان رتا پس خواهند داد. تقاص کارشان را پس خواهند داد . نفرتی که در وجودش سیر می کرد به او قدرت نشستن داد . نفس کشیدن برایش عذابی بود . چند تا از دنده هایش را شکسته بودند ؟ باید مواظب باشم دنده هایم در ریه هایم فرو نرود وآنها را سوراخ نکنند . سعی کرد به پا خیزد ، اما با فریادی به زمین افتاد . ساق پای راستش شکسته بود و استخوان ان زاویه ای با قسمت بالای پایش تشکیل داده بود . قادر به راه رفتن نبود ، اما می توانست بخزد . جیمی مک گریگور اصلاً نمی دانست کجاست . احتمالاً او را جایی دور از مسیر حرکت گاریها و اسبها قرار داده بودند جایی که بدنش را فقط جانوران مردار خوار بیابان ، یعنی کفتارها و پرندگان منشی و لاشخورها پیدا کنند . بیابان گورستان بسیار بزرگی بود . او استخوانهای اجسادی را دیده بود که جانوران مردار خوار خورده بودند . درست همان هنگام که در این فکر بود صدای به هم خوردن بالهای پرندگان را بالای سرش شنید . موجی از وحشت به وجودش دوید . او کور شده بود ، نمی توانست آنها را ببیند ، اما می توانست بویشان را استشمام کند . شروع به خزیدن کرد.حواسش را روی دردش متمرکز کرد . بدنش از درد می سوخت و هر حرکت کوچکی رودخانه خروشانی را از درد و شکنجه را به همراه می آورد . اگر به شکل خاصی حرکت می کرد پای شکستهاش ناگهان امواج درد شدید و وحشتناکی را از خود صادر می کرد ، و اگر موقعیتش را کمی تغییر می داد تا با وضعیت ساقش جور در بیاید احساس می کرد دنده هایش به هم ساییده می شوند نمی توانست رنج و عذاب ساکت و بی حرکت ماندن را تحمل کند درد و شکنجه حرکت کردن هم برایش تحمل ناپذیر بود .
جیمی به خزیدن ادامه داد.
صدای لاشخورهایی که بالای سرش می چرخیدند را می شنید . آنها با صبری ازلی و ابدی در انتظار بودند . افکار بی هدفی در مغزش سیر می کرد : او در کلیسایی خنک در شهر آبردین اسکاتلند بود ، در ت و شلوار مخصوص مراسم روز یکشنبه ظاهری آراسته داشت ، و بین دو برادرش نشسته بود . مری خواهرش و آنی کورد پیراهن های سپید و زیبای تابستانی به تن داشتند ، و آنی کورد به او نگاه می کرد و لبخند می زد . جیمی خواست از جا برخیزد و به طرف او برود ، برادرهایش مانعش شدند و شروع به نیشگون گرفتنش کردند . نیشگون های آنان به جریانهای شدید و عذاب دهنده ی درد تبدیل شد، و او بار دیگر لخت و برهنه در بیابان می خزید ، بدنش در هم شکسته بود . هیاهوی لاشخورها اکنون بلندتر شده بود ، صبرشان را از دست می دادند.
جیمی سعی کرد چشمهایش را به زور باز کند و ببیند لاشخورها تا چه حد به او نزدیک شده اند ؛ غیر از سایه های مبهم و لرزان چیزی نمی دید ، سایه هایی که قوه ی تخیل ناشی از ترس او آنه را به شکل کفتارها و شغالهای وحشی مجسم می کرد . باد سوزان صحرا به نفس های داغ و متعفن آنها تبدیل شد و به صورتش خورد .
او همچنان به خزیدن ادامه می داد، چرا که می دانست به محض اینکه توقف کند آنها بر سرش فرود می آیند . از درد و تب می سوخت و پوست تنش از شن های داغ سوخته و جزغاله شده بود . با این حال نمی توانست لز حرکت چشم پوشی کند ، نه تا زمانی که وندرمرو زنده باشد .
او هشیاری اش را نسبت به زمان از دست داده بود . حدس می زد یک کیلومتر جلو رفته باشد ، در حالی که در حقیقت کمتر از ده متر حرکت کرده و در دایره ای به دور خود خزیده بود. نمی توانست ببیند کجا بوده است و به کجا میرود . فکرش را تنها روی یک چیز متمرکز کرده بود : سلیمان وندرمرو.
جیمی از هوش رفت و از دردی وحشتناک و غیر قابل تحمل به خود آمد . ضربه هایی به ساق پایش وارد می آمد و لحظه ای طول کشید تا به خاطر آورد کجاست و چه اتفاقی برایش افتاده است . یک چشم متورمش را به زور باز کرد . یک لاشخور بسیار بزرگ با سری سیاه به ساق پایش حمله ور شده بود ، سبعانه گوشت پایش را می درید و با نوک تیزش او را که هنوز زنده بود می خورد . جیمی چشمان ریز و درخشان و نوار گردن نفرت انگیزش آن پرنده با آن پرهای برجسته دور گردنش را دید . بوی گند پرنده را همچنان که روی بدنش می نشست استشمام کرد . سعی کرد فریاد بزند اما صدایی از گلویش بیرون نیامد . دیوانه وار خودش را به جلو پرتاب کرد و احساس کرد جریان گرم خون از ساقش بیرون ریخت . قادر بود سایه ی پرندگان غول آسا را برای کشتنش آمده بودند در اطرافش ببیند . می دانست دفعه ی بعد که بیهوش شود آخرین بار خواهد بود و کارش به پایان می رسد .به محض آنکه دوباره توقف کند ، پرندگان نفرت انگیز بر گوشتش منقار خواهند زد. به خزیدن ادامه داد . فکرش باز هم به این سو و آن سو رفت و دچار آشفتگی شد . صدای بلند به هم خوردن بالهای پرندگان را می شنید که به او نزدیکتر می شدند و به دورش حلقه ای تشکیل می دادند . اکنون اکنون ضعیف تر از آن بود که بتواند با انه مبارزه کند، یارای مقاومت در او به هیچ وجه نمانده بود . حرکتش را متوقف کرد و بی حرکت روی شن های سوزان افتاد .
پرندگان غول آسا حلقه اشان را تنگ تر کردند تا ضیافتشان را آغاز کنند.

جیمی چشمان ریز و درخشان و نوار گردن نفرت انگیزش آن پرنده با آن پرهای برجسته دور گردنش را دید . بوی گند پرنده را همچنان که روی بدنش می نشست استشمام کرد . سعی کرد فریاد بزند اما صدایی از گلویش بیرون نیامد . دیوانه وار خودش را به جلو پرتاب کرد و احساس کرد جریان گرم خون از ساقش بیرون ریخت . قادر بود سایه ی پرندگان غول آسا را برای کشتنش آمده بودند در اطرافش ببیند . می دانست دفعه ی بعد که بیهوش شود آخرین بار خواهد بود و کارش به پایان می رسد .به محض آنکه دوباره توقف کند ، پرندگان نفرت انگیز بر گوشتش منقار خواهند زد. به خزیدن ادامه داد . فکرش باز هم به این سو و آن سو رفت و دچار آشفتگی شد . صدای بلند به هم خوردن بالهای پرندگان را می شنید که به او نزدیکتر می شدند و به دورش حلقه ای تشکیل می دادند . اکنون اکنون ضعیف تر از آن بود که بتواند با انه مبارزه کند، یارای مقاومت در او به هیچ وجه نمانده بود . حرکتش را متوقف کرد و بی حرکت روی شن های سوزان افتاد .
پرندگان غول آسا حلقه اشان را تنگ تر کردند تا ضیافتشان را آغاز کنند.