خویشاوندی نخلهای مدینه با داغ، زجرآورترین تصویر است.
از گلوی اندوهگین هر واژه، نیزارهای ماتم میچکد.
مسجد از صدای روحنواز گل خالی است.
ضجه در محراب ریشه دوانده است.
منبر، در محوطه اشک نشسته است.
تمام دقایق بیست و هشتم صفر، خزان است
و وجب به وجب مدینه، تبدار این سفر.
سینههای پرغم احادیث،
برای «قال النبی صلیاللهعلیهوآله »ها
اشک حسرت میریزند.
کنار مولا، چیزی جز غربت نیست.
ناگهانی از بیرمقی رخ نموده است.
پیرامون زهرا علیهاالسلام ،
اندوهی وسیع پا گرفته است؛
آنچنان که هیچ چشمی ندیده است.
اشکهای غلطان مدینه
با نالههای «ام ابیها»یی همسو شده است.
بیشهد نبوت،
روزگاری تلخ، ذائقه دین را پر کرده است.
کینهها و لقمهای از خیبر،
زهر در شریان دقایق ریخته است.
همیشه و در هر مقطعی،
همانگونه که پیامبری از صبح میگوید،
عدهای از تبار ابوجهلها هستند که با چرکینی شب، خو میگیرند.
اما ما، بینگاه رحمتگستر واپسین پیامبر،
کدام لحظه را تاب بیاوریم؟
بیصدای عطوفتزای او، به کدام سو پناه بجوییم؟
«اللهُمَّ إنا نَشکُو اِلَیکَ فَقْدَ نَبیِّناً صلیاللهعلیهوآله »
بیست و هشتم صفر،
یعنی ضمیمه شدن عطری بدیع به آسمان،
و چه محروم است زمین
که فروغ یگانه خود را از دست داده است.
بیست و هشتم صفر،
روز سیاهپوشی قبیلههای سادگی و فروتنی است.
چه باید کرد که همیشه پیرو هر داغ،
حریفی جز شکیبایی نیست!
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)