بازگشت به سجده گاه عشق
کاروان خاطرات، بازگشته است
از جایی که چهل روز گذشته است
از ماتمهای سرخ،
از عطشهای پرپر شده.
این آتشیادها،
چهل روز چون اسبان تاختهاند بر پیکر صبر آنان.
بازماندگانِ حادثه تیغ و تاول،
رسیدهاند به نقطهای از آغاز؛
به نگاههای در خون شناور،
به گلوهای بریده شده در دلِ تشنگیِ دشت.
کاروانِ اربعین، با خطبههای گریه،
از شام رسوا برگشته است
و تصاویر جراحت،
در سوزنده ترین بیان قاب میشود
و در سوزندهترین بیابان.
بغل بغل شعله ریخته میشود در صحرا.
دوبیتی های پرلهیب،
سطح مصیبتزده دشت را گلگونتر میکند.
اکنون چهل روز از آن سیل عطش، سپری شده است.
قافله ای زخم خورده،
وارد سرزمین چهلمین روز میشود.
اینان اربعین را با خود آوردهاند؛
با نقل خاطرات قطعه قطعه شده.
دنیای ادب نیز گل و ستاره آورده است
که به پای سربلندیشان بریزد.
سلام بر استواری غیرقابل ترسیم شما!
سلام بر آن گام های شکیباتان
که جادههای دراز شام را خسته کرد!
هر سال، چشمان غم بار اربعین که میآید،
اطراف ما پر میشود از هیئتهای مذهبی التماس
و دسته دسته گلهای اشک.
هر سال اربعین،
از لابهلای واژههای مذاب مداحان،
دلهای آسمانی شما دیده میشود
و علمهای ما از هوش میروند.
لباسهای مشکی تقویم،
بوی قتلگاه میگیرند.
اربعین! به یاد روشنیِ شما شمعگونه میسوزیم
و گریه سر میدهیم
برای فاصلههای خود و زجرهای شما.
خوشا زندگی در این گریستن و مردنهای پیاپی!
خوشا گریستن برای داغهای زینب علیهاالسلام ،
برای مصیبتهای سجاد علیهالسلام ،
برای بیتابی بچه های آسمان!
سلام بر اربعین که عاشورایی دیگر
از گریه را برای ما به راه میاندازد!
من برای گریستن، به آغوشت محتاجم
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)