ღ.•.• ღ اشعار احمد ظاهر ღ.•.• ღ

[R A H A]

بـيـايـيـد بـيـايـيـد کـه گلـزار دمـيـده سـت
بـيـايـيـد بـيـايـيـد کـه دلدار رسيـده سـت
بـيـاريـد بـيـکـبـار همه جان و جـهـان را
به خورشيد سپاريد که خوش تيغ کشيده ست
بران زشـت بـخـنـديـد کـه او نـاز نـمـايـد
بران يـار بـگـريـيـد که از يـار بـريـده سـت
هـمـه شـهـر بـشـوريـد چـو آوازه در افـتـاد
کـه ديـوانـه دگر بار ز زنـجـيـر رهـيـده سـت
بـکـوبيد دُهـلـهـا و دگر هـيـچ مـگـوئـيـد
چه جای دل و عقلست؟که جان نيز رميده ست
چـه روزست و چه روزسـت؟ چـنـيـن روز قـيامت
مـگـر نـامـه ی اعـمـال ز آفــاق پـريـده سـت
خمش باش خمش باش مکن فاش مکن فاش
مـخـور غوره و مـفـشـاء که انگور رسـيده سـت