انديشه و عشق؛ راهى به سوى بهره‏مندى از قرآن و دعا

[R A H A]

اسلام و عبادت


يكى از اصيل‏ترين و پايدارترين جلوه‏هاى ساحت وجود انسان نيايش و پرستش است.


پرستش چشمه جوشانى است كه از جان انسان سرچشمه مى‏گيرد و بر همه شعبه‏ها و شاخه‏هاى وجود آدمى آب زندگانى نثار مى‏كند؛


آبى كه دل را به عشق و محبت، و عقل را به تفكر، و زبان را به ذكر و ستايش، و بدن را به تعظيم و كرنش، و انسان را با تمامى وجود به خاكسارى و سجده در پيشگاه معبود مى‏كشاند.

روح عبادت دعاست؛ دعا اعلام نياز و خاكسارى و انقياد در آستان معبود است.


انسان با دعا و نيايش، خويشتن را در بستر عنايت الهى قرار مى‏دهد و از هدايت و رحمت و لطف او بهره مى‏گيرد.



دعا و نيايش هديه‏اى آسمانى از مالك و صاحب اصلى به انسان است؛


هديه‏اى كه بندگان را توانايى مى‏دهد تا هر زمان و هر جا كه خواستند بى‏پرده و بى‏واسطه با پروردگارشان گفت‏وگو كنند.



انسان در اين ارتباط مستقيم و بى‏پرده، درهاى رحمت الهى را بر خويش گشاده مى‏يابد و قرب حق را با تمام وجود احساس مى‏كند.


خداوند به پيامبر اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله مى‏فرمايد:


«آن‏گاه كه بندگان من از تو جوياى من شوند، من نزديك هستم و چون صاحب دعا مرا بخواند دعاى او را اجابت مى‏كنم؛



پس آن‏ها نيز مرا اجابت كنند و به من ايمان آورند. باشد كه رشد يافته و به كمال هدايت رسند.»
(بقره: 186)