انديشه و عشق؛ راهى به سوى بهرهمندى از قرآن و دعا
چكيده
روح انسان پرتوى از جلوه نورانى خداست.
از اينرو، ميل روح به منشأ و كانون هستى، گرايشى طبيعى و فطرى است.
انسان به هنگام دعا و نيايش، به درك و پذيرش موقعيت الهى خويش در هستى و خواهش و كشش روح به اتصال و ارتباط با خداى هستى مىرسد.
دعا حالت بيدارى و هوشيارى كامل و بينايى تام نسبت به خداست، به گونهاى كه فرد بدون هيچ شك و ترديدى عاشقانه به سوى محبوب رو مىآورد و بر خلاف مواقع ديگر، از محسوسات، شنيدنىها و ديدنىهاى ديگر غافل است.
قرآن و فهم آن نيز زمينه همدلى، همزبانى و همدردى را مىطلبد و اين زمينه در يك فضاى آكنده از محبت و عشق مىتواند وجود پيدا كند.
پس مىتوان گفت:
زبان قرآن همان زبان عشق است؛ زيرا قرآن، پيام خداى معشوق به انسانهاى عاشق است.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)