متعالىترين جلوههاى قلبى هر انسان نيز در همين اظهار عشق است و بس:
درد عشق تو كمند لطف ماست
زير هر يا ربّ تو لبيك ماست.
روى آوردن به قرآن و دعا زمينهساز پرواز روح و فراخواندن خود به سوى خداست.
بازسازى لذت اين لحظات و شيرينى اين ارتقا و احضار دوباره اين موقعيت در ذهن يا قلب با «ذكر رب» صورت مىگيرد.
«ذكرش، دوام اتصال حالت دعاست.» جان كلام آنكه «لقاء رب» را بايد با «ذكر كثير» جاودانه نمود و از اين طريق عزّت،
رضايت و آرامش ابدى را دريافت.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)