انديشه و عشق؛ راهى به سوى بهره‏مندى از قرآن و دعا

[R A H A]

انديشه و عشق؛ راهى به سوى بهره‏مندى از قرآن و دعا


چكيده


روح انسان پرتوى از جلوه نورانى خداست.

از اين‏رو، ميل روح به منشأ و كانون هستى، گرايشى طبيعى و فطرى است.
انسان به هنگام دعا و نيايش، به درك و پذيرش موقعيت الهى خويش در هستى و خواهش و كشش روح به اتصال و ارتباط با خداى هستى مى‏رسد.
دعا حالت بيدارى و هوشيارى كامل و بينايى تام نسبت به خداست، به گونه‏اى كه فرد بدون هيچ شك و ترديدى عاشقانه به سوى محبوب رو مى‏آورد و بر خلاف مواقع ديگر، از محسوسات، شنيدنى‏ها و ديدنى‏هاى ديگر غافل است.
قرآن و فهم آن نيز زمينه همدلى، همزبانى و همدردى را مى‏طلبد و اين زمينه در يك فضاى آكنده از محبت و عشق مى‏تواند وجود پيدا كند.
پس مى‏توان گفت:

زبان قرآن همان زبان عشق است؛ زيرا قرآن، پيام خداى معشوق به انسان‏هاى عاشق است.