4-آينه عبرت
درخلال آيات قرآن، سرگذشت اقوامى از گذشته آمده است. چه نيكان وصالحان كه در سايه ايمان و عمل و پيروى از حق، سعادتمند شدند،چه عنودان و لجوجان كه با تكذيب انبيا و انكار خدا و طغيان وفساد، گرفتار عذاب الهى گشتند. قرآن، كتاب قصه و داستان نيست،ولى سرشار از قصص و حكايات افراد و امتهاست و همه بر اساس درسگرفتن و الهام و عبرت و پند.
امام صادق(ع) مىفرمايد:
<عليكم بالقرآن! فما و جدتم آيه نجابها من كان قبلكم فاعملوابه، و ما وجدتموه هلك من كان قبلكم فاجتنبوه.» (6)
برشماباد قرآن! هر آيهاى را كه يافتيد كه گذشتگان، با عمل بهمحتواى آن آيه نجات يافتند، شماهم به آن عمل كنيد و هر آيه راديديد كه بيانگر هلاكت پيشينيان است، شماهم از آن (عامل هلاكت)بپرهيزيد.
اين شيوه برخورد با آيات قرآن، سودمندترين شيوهاى است كه درعمل فردى و اجتماعى مسلمانان اثر مىگذارد و قرآن هدايتگر قارىمىشود.
5- احكام جاودانه
دين خدا و آيات قرآن، حاوى يك سلسله احكام الهى است كه تادامنه قيامت استمرار مىيابد. آنچه كه حلال الهى و حرام الهىاست، مشمول مرور زمان نمىشود و حكم خدا در اثر <جو» يا<شرايط جديد» يا <تمايلات اين و آن» عوض نمىگردد. امامصادق(ع) در تشريح بعثتهاى سلسله نورانى انبيا، به دوره بعثترسول خاتم(ص) مىرسد و مىفرمايد: <تا آن كه محمد(ص) آمد و قرآنرا آورد و شريعت و راه و روش قرآن را. پس حلال آن تا روز قيامتحلال است و حرام آن تا روز قيامتحرام مىباشد.»
و در سخنى (7) ديگر، جريان قرآن را در عصرها و زمانها، همچونجريان شب و روز و ماه و خورشيد مىداند. با بيان امام صادق(ع) راهبرانديشه كسانى كه احكام خدا را مقطعى و دورهاى مىدانند و عصرحاضر را براى اجراى احكام قرآن مناسب نمىدانند و قوانين وحى رابراى تنظيم امور بشريت امروز و جامعه كنونى كافى نمىبينند،بسته مىشود.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)