هر آنچه که باید در باره رم های دو، سه و چهار کاناله بدانید

[davoud2002]

مقدمه
رمها در کامپیوتر از رسیدن سیستم به حداکثر راندمان جلوگیری می کنند. این موضع به علت سرعت پایین تر رم نسبت به پردازنده اتفاق می افتد و معمولا پردازنده می بایست برای دریافت اطلاعات از رم منتظر بماند. در طول این مدت انتظار پردازنده در حالت بیکار قرار دارد و کاری انجام نمی دهد (این موضوع کاملا صحیح نیست اما برای درک بهتر این موضوع این گونه بیان می کنیم).
در یک کامپیتور ایده عال می بایست رم نیز همانند پردازنده سریع باشد. دو، سه و چهار کاناله بودن روش هایی هستند که جهت دو، سه و چهار برابر نمودن سرعت ارتباط بین پردازنده و رم مورد استفاده قرار می گیرد این موضع باعث افزایش راندمان سیستم می گردد.

در این آموزش ما به شما هر آنچه را که درمورد این فناوریها باید بدانید توضیح می دهیم: آنها چطور کار می کنند، نحوه نصب و راه اندازی آنها، نحوه محاسبه سرعت انتقال اطلاعات و غیره.

پیش از ادامه ابتدا در مورد نحوه ارتباط سنتی بین رم و سیستم توضیحاتی را بیان می کنیم.

رم توسط مداری که کنترل گر حافظه نامیده می شود کنترل می گردد. در حال حاضر بیشتر پردازنده ها به صورت جاسازی شده (مجتمع) این بخش را در خود دارند. بنابراین پردازنده دارای یک گذرگاه اختصاصی ارتباطی با رم می باشد.
در پردازنده های قدیمی تر این مدار در چیپست مادربرد بر روی پل شمالی تعبیه شده بود (این چیپ همچنین با نام MCH یا Memory Controller Hub شناخته می شود).
در این حالت پردازنده به صورت مستقیم با رم ارتباط برقرار نمی کند. ابتدا پردازنده با پل شمالی مادربرد ارتباط برقرار نموده و سپس پل شمالی با رم ارتباط برقرار می کند.
اولین اقدامی که موجب افزایش راندمان رم ها می شود حذف "واسطه" برای برقراری ارتباط بین رم و پردازنده می باشد.
در تصویر شماره 1 و 2 ما هر دو روش را با هم مقایسه نموده ایم.

تصویر 1: نحوه دسترسی پردازنده به رم توسط یک کنترل گر مجتمع شده در پرداشگر




تصویر 2: نحوه دسترسی پردازنده به رم بدون کنترل گر مجتمع شده در پرداشگر

رم ها توسط دسته ای از سیم ها به کنترل گر حافظه متصل می شوند که مجموعاً به گذرگاه رم (memory bus) معرف هستند. این سیم ها به سه گروه اطلاعاتی، کنترلی و گذرگاه آدرسها تقسیم بندی شده اند.

سیم های دسته گذرگاه اطلاعاتی، وظیفه جابجایی اطلاعات را هنگام خوانده شدن از رم به کنترل گر حافظه و یا جابجایی اطلاعات هنگام نوشتن اطلاعات از کنترل گر حافظه بروی رم ها (اطلاعاتی که از پردازنده آمده اند) را بر عهده دارند.
سیم های دسته گذرگاه آدرسها، محل دقیق واحد های حافظه را که اطلاعات می بایست در آن ها ذخیره و یا از آنها خوانده شوند را منتقل می کنند (آدرس).
سیم های گذرگاه کنترلی وظیفه ارسال فرمانها را به واحدهای حافظه بر عهده دارند به عبارت دیگر به واحد های حافظه می گویند که چه نوع از عملیاتی را می بایست انجام دهند به عنوان مثال دستور خواندن و یا نوشتن.
سیم مهم دیگری که در گذرگاه کنترلی وجود دارد راهنمای سرعت ساعت حافظه نامیده می شود (memory clock signal).

سرعت حافظه (نرخ ساعت)، حداکثر ظرفیت برای هر واحد حافظه، مجموع بیشترین میزان حافظه و نوع حافظه ای (DDR، DDR2، DDR3 و غیره) که هر سیستم می تواند بپذیرد توسط کنترل گر حافظه تعیین می شود.
به طور مثال اگر یک کنترل گر حافظه تنها از رم های DDR3 با سرعت 1333 مگاهرتز پشتیبانی نماید، شما نمی توانید از رم های DDR2 روی این سیستم استفاده نمایید و یا با نصب رم های DDR3 با سرعت بالاتر از 1333 مگاهرتز (به طور مثال 1866 یا 2133 مگاهرتز) سرعت دسترسی به این نوع رم ها به 1333 مگاهرتز محدود خواهد شد.

یک حالت استثنا برای این قاعده زمانی است که مادربرد به شما اجازه می دهد نرخ ساعت (clock rate) رم ها را بالاتر از حداکثر مقدار تعیین شده رسمی کنترل گر حافظه تنظیم نمایید. برای نمونه به یک مثال واقعی اشاره میکنیم، پردازنده های فعلی ساخته شده توسط شرکت اینتل از رم هایی تا سرعت 1333 مگاهرتز پشتیبانی می نمایند اما مادربردهای زیادی وجود دارد که به شما امکان تنظیم سرعت ساعت رم ها را تا 2133 مگاهرتز می دهد.

این شرح در باره نرخ سرعت (clock rate) بسیار مهم است زیرا نرخ clock rate تعیین کننده پهنای باند در دسترس حافظه می باشد که در مورد آن در بخش بعد سخن می گوییم.

ادامه دارد ...

برگرفته از hardwaresecrets
گردآوری و ترجمه توسط davoud2002
دوستان عزیز اگر در ترجمه متن مشکلی وجود داره به بزرگی خودتون ببخشید و همینجا اعلام بفرمایید تا برطرف بشه.

[davoud2002]

پهنای باند

پهنای باند عبارتست از حداکثر نرخ انتقال اطلاعات به صورت تئوری در یک کانال ارتباطی. در مورد حافظه ها پهنای باند با واحد مگابایت در ثانیه (MB/s) یا گیگابایت در ثانیه (GB/s) اندازه گیری می شود. به این معنی که چند میلیون یا میلیارد بایت در ثانیه به ترتیب می تواند منتقل شود.
یک بایت گروهی از 8 رقم باینری یا بیت می باشد یعنی یک رشته ی متشکل از هشت 0 یا 1.

پهنای باند حافظه را می توان از رابطه زیر محاسبه نمود:

حافظه هایی که بر اساس تکنولوژی (Double Data Rate) DDR هستند نظیر DDR-SDRAM، DDR2-SDRAM و DDR3-SDRAM دو جریان داده را در هر سیکل ساعت منتقل می کنند در نتیجه آنها به دو برابر نرخ انتقال داده در مقایسه با تکنولوژی حافظه های قدیمی (نظیر SDRAM) در یک سیکل ساعت دست می یابند.

برای مثال حافظه های DDR3-1333 در حقیقت با فرکانس 666.6 کار می کنند که دو جریان داده را در هر سیکل ساعت منتقل می کند و به همین دلیل با سرعت 1333 مگاهرتز نام گذاری می شوند و در هر سیکل ساعت واقعا با سرعت 1333 مگاهرتز کار نمی کنند.

در فرمول بالا شما به نرخ ساعت واقعی نیاز دارید یا می توانید این فرمول را ساده نموده و از نرخ ساعت DDR استفاده نمایید:

حافظه هایی که درحال حاضر مورد استفاده قرار می گیرند ابزارهایی 64 بیتی هستند به این معنی که در هر سیکل انتقال، 64 بیت داده را منتقل می کنند. بنابراین در فرمول فوق ما از 64 عدد از بیت ها که در یک سیکل ساعت منتقل می شوند استفاده می کنیم. پس می توانیم فرمول فوق را به این صورت ساده کنیم:

توسط این فرمول ما می توانیم به سادگی پهنای باند هر حافظه ای را محاسبه کنیم. به عنوان مثال حافظه های DDR3-1333 پهنای باندی معادل 10664 MB/s یا 10.6 GB/s و حافظه های DDR3-1866 پهنای باندی معادل با 14928 MB/s یا 14.9 GB/s دارند.
درک این نکته بسیار مهم است که این مقادیر انتقال داده، پهنای باند در دسترس یا همان حداکثر نرخ انتقال به صورت تئوری هستند.

در زمان محاسبه ما فرض می کنیم یک بار انتقال داده در هر سیکل ساعت انجام می شود (یعنی در یک حافظه DDR3-1333 تعداد 1.3 میلیارد انتقال در هر ثانیه رخ میدهد.) اما در حقیقت هیچوقت این اتفاق نمی افتد به این دلیل که پردازنده در 100% از زمان خود در حال انتقال اطلاعات نیست. به همین دلیل هنگامی که شما نرخ انتقال داده را در سیستم خود با برنامه هایی نظیر Sandra اندازه گیری می کنید همیشه مقداری کمتر از حداکثر نرخ انتقال داده به صورت تئوری به دست می آورید.

معماری های دو، سه و چهار کاناله با افزایش تعداد سیم های داده موجود در گذرگاه حافظه کار و پهنای باند در دسترس را به ترتیب دو، سه و چهار برابر می کنند.

توجه به این نکته بسیار مهم است که این افزایش کارایی تنها در زیر مجموعه حافظه به دست می آید.
دو برابر نمودن راندمان حافظه به صورت تئوری نباید به معنی کامپیوتری با دو برابر سرعت در نظر گفته شود بدین معنی که تنها درصد کوچکی از این افزایش راندمان حافظه در کارایی کلی سیستم منعکس می شود.

در بخش بعد چگونگی نحوه کار هر کدام از این معماری ها را امتحان نموده و طریقه فعال سازی آنها را خواهیم آموخت.

ادامه دارد ...

برگرفته از hardwaresecrets
گردآوری و ترجمه توسط davoud2002

[davoud2002]

معماری رم های دوکاناله

همانطور که در بخش قبل به طور خلاصه بیان شد، معماری دو کاناله تعداد سیم های موجود در گذرگاه داده حافظه را از 64 به 128 افزایش می دهد. این موضوع باعث دو برابر شدن پهنای باند در دسترس حافظه می شود.
به عنوان مثال، اگر شما از رم های DDR3-1333 استفاده کنید حداکثر نرخ انتقال داده به صورت تئوری از 10664MB/s معادل 10.6GB/s به 21328MB/s معادل 21.3GB/s به میزان دو برابر افزایش می یابد.

از آنجایی که هر واحد حافظه یک قطعه 64 بیتی است بنابراین در عمل برای کار کردن این نوع معماری نیاز به نصب دو ماجول حافظه به صورت موازی می باشد تا به 128 بیت مورد نظر دست یافت.

بسیاری از کاربران برای تجسم این معماری با مشکل مواجه هستند بنابراین بنابراین برای درک بهتر موضوع از یک طرح شماتیک استفاده می کنیم.

ابتدا فرض میکنیم که ما از سیستمی استفاده می کنیم که از قابلیت رم های دوکاناله پشتیبانی نمی کند (حاالت تک کاناله) در این حالت کنترگر حافظه 64 بیت را در هر انتقال منتقل می کند.

هنگامی که ما می گوییم گذرگاه داده حافظه 64 بیت وسعت دارد به این معنی است که 64 سیم (بله، سیم های فیزیکی در مادربرد وجود دارد) کنترل گر حافظه را به جایگاه (اسلات) رم ها متصل می کنند. این سیم ها از D0 تا D63 نامگذاری شده اند.
گذرگاه داده حافظه در تمام جایگاه رمها به اشتراک گذاشته شده است.
گذرگاه های کنترل و آدرس، جایگاه رم صحیح را بر اساس آدرس های محلی که باید اطلاعت در آن نوشته و یا از آن خوانده شود فعال می کنند. این حالت در شکل زیر شرح داده شده است.

تصویر 3: نحوه کار حالت تک کاناله

در سیستم هایی که از معماری دو کاناله پشتیبانی می کنند، گذرگاه داده حافظه به 128 بیت افزایش یافته است به این معنی که 128 سیم کنترل گر حافظه را به اسلات رم ها متصل نموده است. این سیم ها از D0 تا D127 نامگذاری شده اند. از آنجائیکه هر واحد حافظه در هر انتقال تنها 64 بیت را می تواند بپذیرد از دو ماجول رم برای کامل کردن 128 بیت گذرگاه داده استفاده می شود. شکل 4 این موضوع را تفسیر می کند.

از آنجائیکه هر دو ماجول حافظه در این معماری در یک زمان استفاده می شوند هر دو ماجول رم می بایست از یک نوع باشند (به لحاظ ظرفیت، سرعت ساعت و timing یکسان باشند).

تصویر 4: نحوه کار معماری دو کاناله

حال که شما مفهوم معماری دو کاناله را فراگرفتید، مهمترین سوالی که پیش می آید این است که "چگونه میتوان این معماری را فعال نمود و کارایی سیستم را افزایش داد؟"
در بخش بعد پاسخ این سوال را شرح می دهیم.

ادامه دارد ...

برگرفته از hardwaresecrets
گردآوری و ترجمه توسط davoud2002

[davoud2002]

فعال سازی معماری دو کاناله

در عمل برای فعال سازی معماری دو کاناله شما به این موارد نیاز خواهید داشت:

• کنترگر حافظه که از معماری دو کاناله پشتیبانی کند (تمام پردازنده های فعلی از این قابلیت پشتیبانی می کنند).
• تعداد یک یا دو زوج ماجول رم. هر دو ماجولی که با هم جفت می شوند می بایست از یک نوع بوده و یکسان باشند.
• نصب ماجول های رم در اسلات های صحیح روی مادربرد که این معماری را فعال نماید.

نخست، کنترلگر حافظه می بایست از این معماری پشتیبانی نماید. همانطور که قبلا بیان شد پردازنده های فعلی این واحد را در درون خود به صورت مجتمع دارا می باشند بنابراین امروزه تمامی کامپیوترها از این قابلیت پشتیبانی می کنند.

دوم، شما می بایست تعداد زوجی از ماجول های رم را روی سیستم خود داشته باشید. هر زوجی که با هم جفت می شوند به صورت یک واحد در دسترس قرار می گیرند (برای توضیحات بیشتر به بخش قبل مراجعه کنید).
اگر شما از یک ماجول رم به تنهایی استفاده نمایید معماری دو کاناله فعال نخواهد شد به این دلیل که دسترسی به حافظه به صورت 64 بیت در هر سیکل ساعت خواهد بود به عبارت دیگر معماری دو کاناله از دو ماجول حافظه به صورت موازی در یک زمان استفاده می نماید. چنانکه هر جفت حافظه که با هم جفت شده اند به صورت یک موجودیت واحد توسط کنترلگر حافظه در نظر گرفته می شود.

هر جفت حافظه ای که مورد استفاده قرا می گیرند می بایست یکسان بوده اما می توانند ظرفیت های مختلفی داشته باشند. به عنوان مثال شما می توانید از دو ماجول 2 گیگابایتی و دو ماجول 1 گیگابایتی برای داشتن مجموع 6 گیگابایت حافظه استفاده نمایید.

نکته بسیار مهمی که می بایست در هنگام انتخاب قطعات به خاطر داشته باشید این است که اگر می خواهید از 4 گیگابایت رم استفاده نمایید در عمل برای دستیابی به بهترین راندمان می بایست دو ماجول رم 2 گیگابایتی خریداری کنید تا بتوانید از معماری دو کاناله استفاده نمایید.
اگر یک ماجول رم 4 گیگابایتی تهیه نمایید در عمل همان ظرفیت 4 گیابایت را خواهید داشت اما از حالت تک کاناله و نصف پهنای باند در دسترس استفاده می کنید.

سوم، نکته آخر نصب صحیح ماجول های رم در محل های مناسب روی مادربرد است. این نکته از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است در غیر این صورت شما دو ماجول رم را همانطور که پیشنهاد شد به درستی خریداری کرده اید اما در نهایت سیستم شما با معماری تک کاناله به حافظه دسترسی دارد.

برای درک بهتر موضوع را به زبان ساده تر مطرح می کنیم. فرض کنید که ما یک مادربرد با 4 اسلات حافظه و 2 ماجول رم در اختیار داریم. اسلات های حافظ با شماره های یک، دو، سه و چهار شماره گذاری شده اند.

قواعد کار به نوع سیستم شما بستگی دارد. نحوه کار در پردازنده های Intel و پردازنده های سوکت +AM3 و بیشتر پردازنده های سوکت AM3 از AMD از یک قاعده پیروی می کند درحالی که تمامی پردازنده های دیگر AMD که جزو گروه قبل نیستند از روش متفاوتی استفاده می کنند.

در بخش بعد به روش کار و تفاوت های این سیستم ها خواهیم پرداخت.


ادامه دارد ...

برگرفته از hardwaresecrets
گردآوری و ترجمه توسط davoud2002

[davoud2002]

فعال سازی معماری دوکاناله در پردازنده های Intel و AMD سوکت +AM3

مادربردهایی که جهت پردازنده های Intel و همچنین پردازنده های AMD سوکت +AM3 (و بیشتر پردازنده های سوکت AM3) ساخته شده اند از اسلات شماره 1 و 2 برای کانال اول و از اسلات شماره 3 و 4 برای کانال دوم در معماری دو کاناله استفاده می کنند.

در عمل برای فعال نمودن معماری دو کاناله می بایست یک ماجول رم در کانال اول و یک ماجول نیز در کانال دوم نصب شود. اگر هر دو ماجول در یک کانال قرار بگیرند از حالت تک کاناله استفاده می شود.
بنابراین می بایست ماجول رم اول در اسلات شماره 1 و ماجول دوم نیز در ماجول 3 نصب گردد و ماجول دوم خالی بماند.

برای راحتی کار کاربران بیشتر سازندگان مادربرد از رنگ های متفاوتی برای اسلات های رم استفاده می کنند به این صورت که اسلات های شماره 1 و 3 با یک رنگ و اسلات های 2 و 4 با یک رنگ دیگر مشخص می شوند. بنابراین می بایست ماجول های رم در اسلات های همرنگ نصب گردند (تصویر 5).

تصویر 5: ماجول های رم می بایست در اسلات های هم رنگ نصب شوند

در تصویر 6 شما یک مادربرد با پردازنده Intel را مشاهده می کنید که دو ماجول رم به درستی روی آن نصب و معماری دوکاناله فعال شده است.

تصویر 6: حالت دو کاناله در یک سیستم با پردازنده اینتل فعال شده است (به اسلات خالی بین رم ها توجه کنید)

ذکر این نکته ضروری است که در این میان استثناهایی وجود دارد، در بعضی از مادربردهای قدیمی تر شرکت MSI که جهت پردازنده های Intel ساخته شده اند اسلات های شماره 1 با 2 و اسلات های 3 با 4 هم رنگ هستند (شکل 7). در این مادربردها اگر دو ماجول رم در اسلات های همرنگ نصب گردد، از حالت تک کاناله و نه دو کاناله استفاده می شود بنابراین اگر از مادربردهای قدیمی تر این شرکت استفاده می کنید نباید از اسلات های همرنگ برای نصب رم ها استفاده نمایید و می بایست رم ها را در اسلات های شماره 1 و 3 که دارای رنگ های متفاوتی هستند نصب کنید.

تصویر 7: در مادربردهای قدیمی تر MSI از یک رنگ بندی اشتباه استفاده شده است; از این رنگ بندی پیروی نکنید.

اگر شما از 4 ماجول رم استفاده می کنید که کاملاً یکسان و همانند هستند قاعده خاصی برا نصب رم ها روی مادربرد وجود ندارد تنها کافیست 4 ماجول رم را در 4 اسلات مادربرد به ترتیب دلخواه نصب نمایید.

حال آنکه اگر قصد دارید از 4 ماجول رم که ظرفیت های متفاوتی دارند استفاده کنید می بایست زوج اول را در اسلات های 1 و 3 و زوج دیگر را در اسلات های 2 و 4 نصب کنید. منظور از زوج در اینجا این است که دو ماجول رمی که با هم جفت شده و نصب می گردند می بایست کاملا یکسان و همانند باشند. به عبارت دیگر زوج اول در اسلات های یک رنگ و زوج بعدی در اسلات های همرنگ دیگر نصب شوند.


ادامه دارد ...

برگرفته از hardwaresecrets
گردآوری و ترجمه توسط davoud2002

[davoud2002]

فعال سازی معماری دوکاناله در سایر پردازنده های AMD

در تمام مادربردهایی که برای سایر پردازنده های AMD عرضه شده اند از اسلات های شماره 1 و 3 برای کانال اول و از اسلات های شماره 2 و 4 برای کانال دوم استفاده می شود (تعدادی از مادربردهای سوکت AM3 از روشی که در بخش قبل بیان شد پیروی می کنند).

در عمل برای فعال سازی معماری دو کاناله می بایست یک ماجول رم در کانال اول و یک ماجول نیز در کانال دوم نصب شود. در صورت نصب هر دو ماجول رم در یک کانال از معماری تک کاناله استفاده خواهد شد.
بنابراین می بایست یک ماجول در کانال اول و ماجول دوم در کانال دوم نصب شوند. در صورتی که از 4 ماجول رم استفاده می کنید به سادگی دو ماجول دیگر را در اسلات های 3 و 4 نصب نمایید.

مهمترین تفاوت این است که در هنگام نصب دو ماجول رم در مادربردهای پردازنده های Intel و همچنین پردازنده های AMD سوکت +AM3 می بایست از اسلات شماره 2 صرفه نظر شود. در تمام مادربردهای عرضه شده برای سایر پردازنده های AMD باید ماجول های رم به ترتیب در اسلات های مادربرد نصب گردد.

برای راحتی کاربران بیشتر سازندگان مادربرد از رنگ های متفاوتی برای اسلات های رم استفاده می کنند. به این صورت که جهت اسلات های شماره 1 و 2 از یک رنگ و برای اسلات های 3 و 4 از یک رنگ دیگر استفاده می نمایند.
بنابراین در هنگام نصب ماجول های رم باید از اسلات های همرنگ استفاده شود (تصویر 8).

تصویر 8: ماجول های رم می باست در اسلات های همرنگ نصب شوند

در تصویر 9 یک مادربرد با پردازنده AMD که دو ماجول رم به طور صحیح روی آن نصب و معماری دو کاناله در آن فعال شده است را مشاهده می نمایید.

تصویر 9: حالت دو کاناله در یک سیستم با پردازنده AMD فعال شده است (رم ها به ترتیب در اسلات ها نصب شده اند).

ادامه دارد ...

برگرفته از hardwaresecrets
گردآوری و ترجمه توسط davoud2002

[davoud2002]

معماری سه کاناله

همانطور که از نام این معماری برمی آید، معماری سه کاناله پهنای باند حافظه را به میزان 3 برابر افزایش می دهد و به 192 بیت می رساند. این مهم با دسترسی همزمان به 3 ماجول رم انجام می پذیرد.

در حال حاضر این حالت تنها در مادربردهای سوکت 1366 اینتل (LGA1366) در دسترس قرار دارد به این معنی که برای فعال سازی این حالت شما می بایست از مادربردها و پردازنده های Core i7 که از این سوکت پشتیبانی می کنند استفاده نمایید. این پردازنده ها از حافظه های DDR3 تا سرعت 1066 مگاهرتز پشتیبانی می نمایند.

برای فعال نمودن این معماری به سه ماجول رم همانند و یکسان نیاز است. همچنین می توان از شش ماجول رم نیز استفاده نمود در این صورت به مادربردهایی که دارای 6 اسلات رم هستند نیاز خواهید داشت.
در این صورت مجموع ظرفیت هر گروه از رمها می تواند متفاوت باشد اما 3 رمی که در یک گروه قرار می گیرند می بایست همانند و یکسان باشند.

در صورت استفاده از دو رم در این مادربردها حالت دو کاناله فعال می گردد و امکان استفاده از حداکثر راندمان و توانایی سیستم وجود ندارد.

مادربردهای سوکت 1366 در دو نوع عرضه شده اند:
1- مادربردهایی که روی آنها 4 اسلات رم تعبیه شده
2- مادبردهایی که دارای 6 اسلات رم و یا بیشتر هستند.

در مادربردهایی که 4 اسلات دارند رمها می بایست به ترتیب در اسلاتهای یکرنگ نصب شوند. استفاده از 4 اسلات در این مادربردها تا حدودی عجیب به نظر می رسد به این دلیل که اگر حافظه ای در اسلات چهارم نصب شود در حالت تک کاناله مورد استفاده قرار می گیرد، بنابراین چهارمین اسلات بدون استفاده باقی خواهد ماند (تصویر10).

تصویر 10: یک مادربرد سوکت 1366 با 4 اسلات

مادربردهای داری 6 ماجول رم ظاهری شبیه به مادربردهای سنتی پردازنده های اینتل دارند. ماجول های رم در این مادربردها می بایست در اسلات های اول، سوم و پنجم نصب شوند. این اسلات ها اغلب همرنگ هستند.
در حالی که اسلات های دوم، چهارم و ششم رنگ متفاوتی دارند. بنابراین در عمل کار بسیار ساده خواهد بود کافیست ماجول های رم در اسلات های همرنگ نصب شوند (تصویرهای 11 و 12).

تصویر 11: رم ها می بایست در اسلات های همرنگ نصب شوند

تصویر 12: حالت سه کاناله در یک مادربرد سوکت 1366 با 6 اسلات رم فعال شده است

در صورت استفاده از شش ماجول رم گروه دوم رمها می بایست در اسلات های دوم، چهارم و ششم نصب گردند.
اگر هر 6 ماجول رم مورد استفاده کاملا همانند و یکسان هستند به سادگی می توان به صورت دلخواه هر کدام از رمها را در یکی از اسلات ها نصب و بدون هیچگونه نگرانی از سایر اسلاتها برای رم های باقی مانده استفاده نمود.

ادامه دارد ...

برگرفته از hardwaresecrets
گردآوری و ترجمه توسط davoud2002

[davoud2002]

معماری چهارکاناله

معماری چهار کاناله پهنای باند حافظه را به میزان 4 برابر افزایش می دهد. این عمل با افزایش پهنای گذرگاه داده حافظه به 256 بیت صورت می گیرد. عامل این افزایش پهنای باند دسترسی و استفاده همزمان از 4 ماجول رم می باشد.

در حال حاضر این حالت تنها در مادربردهای سوکت 2011 اینتل (LGA2011) در دسترس قرار دارد به این معنی که برای فعال سازی این حالت شما می بایست از مادربرد و پردازنده های Core i7 که از این سوکت پشتیبانی می کنند استفاده نمایید. این پردازنده ها از حافظه های DDR3 تا سرعت 2133 مگاهرتز پشتیبانی می نمایند.

برای فعال نمودن این معماری به چهار ماجول رم یکسان نیاز است. همچنین می توان از هشت ماجول رم نیز استفاده نمود در این صورت به مادربردهای که دارای 8 اسلات رم هستند نیاز خواهید داشت. در این صورت مجموع ظرفیت هر گروه از رمها می تواند متفاوت باشد اما 4 رمی که در یک گروه قرار می گیرند می بایست همانند و یکسان باشند.

در صورت استفاده از دو یا سه ماجول حافظه بترتیب حالت دو یا سه کاناله فعال می شود. بدیهی است در این حالت نمی توان از حداکثر کارایی سیستم استفاده نمود.

در حال حاضر دو نوع از مادربردهای سوکت 2011 در بازار موجود است:
1- مادربردهایی که روی آنها 4 اسلات رم تعبیه شده است
2- مادبردهایی که دارای 8 اسلات و یا بیشتر هستند

در مادربردهایی که 4 اسلات دارند کافیست به سادگی 4 رم موجود را در اسلات های مادربرد نصب نمایید.

مادربردهایی دارای 8 اسلات رم ظاهری شبیه به مادربردهای سنتی پردازنده های اینتل دارند. ماجول های رم در این مادربردها می بایست در اسلات های اول، سوم، پنجم و هفتم نصب شوند. این اسلات ها اغلب همرنگ هستند. در حالی که اسلات های دوم، چهارم، ششم و هشتم رنگ متفاوتی دارند.
بنابراین در عمل کار بسیار ساده خواهد بود کافیست ماجول های رم در اسلات های همرنگ نصب شوند. در مادربردهای سوکت 2011 معمولا نیمی از اسلات های رم در یکطرف پردازنده و نیم دیگر نیز در طرف مقابل آنها قرار گرفته اند (تصویرهای 13 و 14).

تصویر 13: رم ها می بایست در اسلات های همرنگ نصب شون

تصویر 14: حالت چهار کاناله در یک مادربرد سوکت 2011 با 8 اسلات رم فعال شده است

در صورت استفاده از هشت ماجول رم گروه دوم رمها می بایست در اسلات های دوم، چهارم، ششم و هشتم نصب گردند. اگر هر 8 ماجول رم مورد استفاده کاملا همانند و یکسان هستند به سادگی می توان به صورت دلخواه هر کدام از رمها را در یکی از اسلات ها نصب و بدون هیچگونه نگرانی از سایر اسلاتها برای رم های باقی مانده استفاده نمود.



ادامه دارد ...


برگرفته از hardwaresecrets
گردآوری و ترجمه توسط davoud2002

[davoud2002]

کنترل فعال شدن صحیح معماری چند کاناله

پس از نصب ماجول های رم در مرحله بعد می بایست از عملکرد صحیح معماری دو، سه و یا چهار کاناله مورد استفاده خود اطمینان حاصل کنیم.

در حال حاضر بیشتر مادربردها اطلاعات مربوط به سیستم را در صفحه POST نمایش می دهند (صفحه ای که درست پس از روشن نمودن سیستم روی مانیتور مشاهده می شود). در این صفحه در میان اطلاعات داده شده می بایست به دنبال عبارتی شبیه به Dual Channel یا Single Channel و یا شبیه به این عبارات باشید. در تصویر 15 نمونه ای از این حالت نشان داده شده است.

تصویر 15: سیستمی که حالت دو کاناله در آن به درستی فعال شده است (به عبارت “at Dual Channel” توجه کنید)

راه دیگر کنترل این موضوع استفاده از نرم افزارهای شناسایی سخت افزار می باشد. ما استفاده از نرم افزار CPU-Z را به شما توصیه می کنیم.
برای دسترسی به اطلاعات مربوط به رم ها پس از اجرای نرم افزار سربرگ Memory را باز کنید (تصویر 16). در این صفحه همچنین می توانید نرخ سرعت ساعت واقعی و همچنین timing رم ها را نیز ببینید.
به خاطر داشته باشید نرخ واقعی سرعت ساعت نمایش داده شده نصف سرعت تعیین شده رم ها می باشد. در سیستم نمونه ما (تصویر 16) سرعت دسترسی به رم ها 333 مگاهرتز نشان داده شده است به این معنی که مقدار واقعی 667 مگاهرتز است.
این بخش برای کنترل این موضوع که رم های شما با حداکثر سرعت تعیین شده خود کار می کنند یا خیر مکان مناسبی می باشد. در صورتی که پاسخ منفی است می بایست تمام مراحل کار کنترل شوند تا مشخص شود در کدام قسمت مشکلی وجود دارد (معمولا دلیل این موضوع تنظیمات نادرست در setup مادربرد و یا وجود محدویت در پردازنده یا chipset است).

نکته: در برخی پردازنده های قدیمی تر Athlon X2 یک نقص شناسایی شده است. این پردازنده ها قادر به استفاده از حداکثر سرعت تعیین شده رم ها نیستند.

تصویر 16: سیستمی که حالت دو کاناله در آن به درستی فعال شده است (به عبارت “Dual” در بخش “#Channels” توجه کنید)

پایان

برگرفته از hardwaresecrets
گردآوری و ترجمه توسط davoud2002