جنایتهای دشمنان در روز عاشورا/


 اسبدوانی جنایتکاران بر پیکر شهدا/ ارسال سر مقدس امام حسین(ع) به کوفه


 خبرگزاری مهر - گروه دین و اندیشه: پس از شهادت جانسوز اباعبدالله الحسین(ع) و یاران فداکار وی، دشمنان اهل بیت(ع) که زخم خورده محبوبیت امام حسین(ع) بودند، عصر عاشورا جنایتهای دیگری نیز مرتکب شدند.

غارت خیمه های حسینی
سپاهیان عمر بن سعد، به ویژه جنایتکاران گروه نابکار و سفاک شمر بن ذی الجوشن، پس از شهادت امام حسین(ع) به خیمه های آن حضرت یورش برده و آنها را غارت کردند. چهارپایان، لباس ها، صندوق ها، اسلحه ها، خوارکی ها و هر چه یافتند، تمامی را به یغما بردند.
آنان، حتی حریم اهل بیت(ع) را مراعات نکرده و زیور آلات و البسه بانوان را به تاراج بردند.

آتش زدن خیمه ها
پس از غارت، دشمنان سفاک خیمه ها را به آتش کشیدند. در اندک مدتی تمام خیمه ها و هر چه در آن ها بود، در آتش ظلم یزیدیان سوخت و نابود شد و حتی جان بازماندگان و یتیمان کاروان حسینی، با خطر آتش سوزی مواجه گردید .
حضرت زینب کبری(س) به حاضران در خیمه ها فرمود که از خیمه ها بیرون رفته و به اطراف پناهنده شوند. تا از این طریق از آتش سوزان خیمه ها در امان بمانند.

اسب دوانی بر پیکر شهیدان
عمر بن سعد، بنا به دستور کتبی عبیدالله بن زیاد، پس از شهادت امام حسین(ع) و یاران او تصمیم به اسبدوانی بر پیکرهای خونین شهیدان گرفت.
ده نفر از منافقان و دشمنان اهل بیت(ع) برای این کار پیشقدم شده و پس از نعل بندی اسبان خویش بر پیکرهای شهیدان کربلا، اسب تاختند و پیکرهای پر از جراحت و بی سر شهیدان را در هم شکستند.

ارسال سر مقدس امام حسین(ع) به کوفه
عمر بن سعد، برای خوش خدمتی بیشتر به دستگاه ظالمانه اموی، دستور داد سر بریده امام حسین(ع) را عصر عاشورا با شتاب و سرعت به کوفه ببرند و عبیدالله را از پایان یافتن غائله کربلا با خبر کنند. مأموریت رساندن سر مقدس امام حسین(ع) بر عهده خولی بن یزید اصبحی گذاشته شد.
ولی وی شب هنگام به کوفه رسید و در آن وقت دارالاماره بسته بود. به همین دلیل شب را در خانه خود گذرانید و سر امام حسین(ع) را از ترس همسرش در تنوری پنهان کرد و صبح روز یازدهم محرم به دارالاماره رفت و سر آن حضرت را تحویل عبیدالله بن زیاد داد.


...........................
الارشاد (شیخ مفید)، ص 468؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج1، ص 399 ، لهوف سید بن طاووس، ص 150، الارشاد، ص 469 ، منتهی الآمال، ج1، ص 401