به آتش كشيدن خيمه ها

آتش به آشيانه مرغى نمى‏زنند
گيرم كه خيمه، خيمه آل عبا نبود
غروب عاشورا، پس از شهادت اباعبدالله عليه‏السلام و ياران باوفايش، عمر سعد خيمه‏هاى امام حسين عليه‏السلام و اهل بيتش را به آتش كشيد. كاروان را غارت كردند؛ حتى به گوشواره‏هاى دختركان يتيم نيز چشم طمع داشتند. زنان بى‏دفاع حرم حسينى را از خيمه‏ها بيرون راندند و خيام را به آتش كشيدند. آنها را با سر و روى باز بر شترهاى بى‏محمل و بى‏سايه‏بان نشاندند و به كوفه بردند. به هيچ كس و هيچ چيز رحم نكردند. امام زين العابدين عليه‏السلام در توصيف آن صحنه فرمودند: «به خدا قسم هرگاه به عمه‏ها و خواهرهايم نگاه مى‏كنم، اشك به چشمانم مى‏دود و به ياد فرار آنها از خيمه‏اى به خيمه ديگر و از پناه‏گاهى به پناه‏گاهى ديگر در روز عاشورا مى‏افتم؛ آن‏گاه كه آن گروه فرياد مى‏زدند: خانه ظالمان را بسوزانيد!»
منبع: پایگاه حوزه