9 . کمرنگ شدن وعظ و منبر
مجالس حسینی پیوسته این برکت را داشته است که شیفتگان اباعبدالله و اهل بیت‏علیهم السلام، با معارف دین، احکام شرع، حلال و حرام، سنت‏های اسلامی، تفسیر قرآن، روایات معصومین و آموزه‏های مکتب آشنا می‏شدند و آنان که اهل این گونه مجالس بودند، هم تعبد و دینداری‏شان بالا بود و هم دین‏شناسی و سطح آگاهی‏های اسلامی‏شان .
اگر رونق‏گیری کار مداحان، سبب شود که وعظ و منبر و توجه به تبلیغات اسلامی کم‏رنگ شود، یک «ضایعه‏» است! زمانی این هنر، با سینه‏زنی و پیشخوانی، مجلس را آماده می‏ساخت تا حاضران، از وعظ و منبر استفاده کنند . بانیان محافل حسینی هم، چنین دیدی داشتند و این‏گونه برنامه ریزی می‏کردند . اگر آنچه گوشه و کنار دیده می‏شود و رو به گسترش است، باب و رایج‏شود، یعنی در حاشیه قرار گرفتن منبر و وعظ و گاهی حذف مبلغ دینی از مراسم و اکتفا به مداح; این، محروم ساختن شیعیان سیدالشهداءعلیه السلام از آموزش معارف والای دینی است که قطعا خود اباعبدالله‏علیه السلام هم به آن راضی نیست .
گاهی جوانان و اهل محل، در اطراف مجلس و مسجد می‏چرخند تا منبر تمام شود و مداح بیاید و یا در زمان سخنرانی واعظ، مجلس خوب است و هنگام مداحی، ازدحام و غلغله جمعیت . به راستی این نشانه چیست؟
آیا فاصله گرفتن از روح تعالیم ائمه در باره عزاداری و مرثیه خوانی و یاد کرد اهل بیت و عاشورا نیست؟
همه بزرگان دین، جایگزینی «مداحی و مرثیه خوانی‏» را به جای «منبر وعظ و تبلیغات و بیان احکام‏» ، هشداری از یک آفت و ضایعه می‏دانند . خوب است این هشدارها جدی گرفته شود; اگر رواج نوارها و سی‏دی‏های مداحان، جای فکر و مطالعه و جلسات مذهبی و آموختن و رشد کمی و کیفی در قلمرو «معرفت دینی‏» را بگیرد، جای تامل است!