کاربر فعال
دیدگانت پر اشک،
لبانت خشکیده،
سینه ات گداخته،
قلبت شعله‌ور،
روحت پرتلاطم،
لیکن مهار نفست برمشت.
سرود ایمان بر لب،
نوای توحید در کام،
یاد خدا در دل،
دستار پیامبر بر سر،
کهنه‌پیرهن امانت مادر بر تن،
بزم اشکواره در پیش.
ای حسین،
ای رازدار منزل وحی؛
غم سرای خیمه هایت،
سوزش قلب زنانت،
گریه‌نوباوگانت،
آه و سوز خواهرانت،
العطش از دخترانت،
عالمی را اشک ریزان می‌کند!
کاربر فعال
نغمه خون خدا از کربلا اید به گوش
یا که فریاد حسین از نینوا اید به گوش
زندگی با ظالمین بسیار باشد ناگوار
این ندا از پور ختم انبیا اید به گوش
من نمی‌بینم سعادت جز شهادت در جهان
این نوا از زاده شیر خدا اید به گوش
کاخ ظالم را ز خون خویش ویران می‌کنم
این کلام از زاده خیرالنساء اید به گوش
کاخ جلاد جنایتکار سازم واژگون
این سخن از شاهد راه خدا اید به گوش
اکبر و عباس قربانی کنم در راه دوست
از شه دین این کلام جانفزا اید به گوش
قاسم و اصغر کنم قربانی راه حبیب
این پیام از آن امام و مقتدا اید به گوش
زنده سازم از قیامم مکتب اسلام ناب
این کلام نیک از آن پیشوا اید به گوش
من کنم احیا به عالم مکتب آل علی(علیه السلام)
این ندا از آن امام پارسا اید به گوش
پرچم اسلام را بر بام گردون می‌زنم
این سخن ز آن رهبر خونین لوا اید به گوش
من فدا سازم به راه دوست هفتاد و دو یار
این پیام از خامس آل عبا اید به گوش
اهل بیتم از جفای خصم دون گردند اسیر
این سخن از رهبر اهل هُدی اید به گوش
زینب و سجاد رسوا می‌کنند ابن زیاد
گر چه ز آن ملعون کلام ناروا اید به گوش
از کلام زینب و سجاد رسوا شد یزید
بانگِ ویران گشتنِ کاخ جفا اید به گوش
عاشقم من عاشق درگاه مولایم حسین
گفت «باقر» این سخن از این گدا اید به گوش
احمد باقریان
کاربر فعال
هیجده قرص قمر
به لب آه و به دل خون و به لب اشک بصر دارم
شدم چون شمع سوزان آب و آتش بر جگر دارم
دلم خون شد، نخندید ای زنان شام بر اشکم
که هم داغ برادر دیده، هم داغ پدر دارم
کند اختر فشانی آسمان دیده ام دائم
که بر بالای نیزه هیجده قرص قمردارم
عدو دست مرا بست و اسیرم برد در کوفه
نشد تا نعش بابم را ز روی خاک بردارم
تمام عمر هر جا آب بینم اشک می ریزم
من از لب های خشک یوسف زهرا خبر دارم
از آن روزی که ثار الله را کشتند لب تشنه
به یاد کام خشکش لحظه لحظه چشم تر دارم
مسافر کس چو من نَبوَد که همراهِ سرِ بابا
چهل منزل به روی ناقه ی عریان سفردارم
از آن روزی که بالا رفت دود از آشیان ما
دلی از خیمه های سوخته سوزنده تر دارم
همه از آب رفع تشنگی کردند غیر از من
که هرجا آب نوشم بیشتر در دل شرر دارم
اگر چشمت به آب افتاد میثم گریه کن بر من
که آتش در دل و جان بر لب و خون در بصر دارم
کاربر فعال
مرا كه دانه اشك است دانه لازم نيست
به ناله انس گرفتم ، ترانه لازم نيست
ز اشـك ديـده به خـاك خـرابـه بنـوشتـم
به طفل خانه به دوش،آشيانه لازم نيست
نشان آبله و سنگ و كعب نى كافى است
دگـر به لالـه رويـم نشـانـه لازم نيسـت
به سنگ قبر من بى گناه بنويسيد
اسير سلسله را تازيانه لازم نيست
عدو بهانه گرفت و زد و به او گفتم
بزن مرا كه يتيم ، بهانه لازم نيست
مرا ز ملك جهان گوشه خرابه بس است
به بلبلى كه اسير است لانه لازم نيست
محبتـت خجلـم كـرده ، عمـه دسـت بـدار
براى زلف به خون شسته ، شانه لازم نيست
به كودكى كه چراغ شبش سر پدر است
دگر چـراغ به بـزم شبـانه لازم نيسـت
کاربر فعال
حسینیهء خدا
از عرش ، از میان حسینیهء خدا
آمد صدای نالهء « حی علی العزاء »جمع ملائکه همه گریان شدند و بعد
گفتند تسلیت همه بر ساحت خداجبریل بال خدمت خود را گشود و گفت :
" یا رب اجازه هست ، شوم فرش این عزا "آدم ز جنت آمد و ناله کنان نشست
در بزم استجابت بی قید هر دعااو که هزار بار به گریه نشسته بود
یک یا حسین گفت و همان لحظه شد به پاآری تمام رحمت خود را خدا گرفت
گسترد بر مُحرم این اشک و گریه هاآن گاه گفت روضه بخوان « ایها الرسول »
جانم فدای تشنه لب دشت کربلا*****روضه تمام گشت ولی مادری هنوز
آید صدای گریه اش از بین روضه ها
رحمان نوازنی
کاربر فعال
خوش آمدی
ای دلنواز قاری قرآن خوش آمدی
در بیت وحی با لب عطشان خوش آمدیای العطش ترانهء قبل از ولادتت
مادر فدات با لب عطشان خوش آمدیای تشنه! شیر مادرت از غصه خشک شد
از بس که بود صوت تو سوزان خوش آمدیگریه مکن که کشتهء اشک خدا شوی
خون خدا، به جمع شهیدان خوش آمدیاشک تو از تلاطم دریاست بیشتر
ای آشنای ابر بهاران خوش آمدی
محمود ژولیده
کاربر فعال
بی تو هوای خیمه ی ما سرد می شود
بی تو هوای خیمه ی ما سرد می شود
رنگ رُخ سه ساله ی من زرد می شودخورشید انعکاس وجود نجیب توست
این دایره نباشی اگر سرد می شوداین حلقه های گریه ی سردرگم و غریب
زنجیر آهنی و پر از درد می شوددامان کودکانه ی یک دختر نجیب
بی تو اسیر آتش نامرد می شودبر گِرد توست گردش سیاره ی زمین
هر جاذبه بدون تو ولگرد می شودرفتی و روز روشن ما در مسیر شام
دنبال صبح ِ روی تو شبگرد می شود
رضا جعفری
کاربر فعال
چند بند از یک مربع ترکیب عاشورایی در رثای امام حسین (ع)
با اشک هاش دفتر خود را نمور کرد
در خود تمام مرثیه ها را مرور کردذهنش ز روضه ها ی مجسم عبور کرد
شاعر بساط سینه زدن را که جور کرداحساس کرد از همه عالم جدا شده است
در بیت هاش مجلس ماتم به پا شده استدر اوج روضه ، خوب دلش را که غم گرفت
وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفتوقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت
مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفتباز این چه شورش است که در جان واژه ها ست
شاعر شکست خورده طوفان واژه هاستبی اختیار شد قلمش را رها گذاشت
دستی ز غیب قافیه را کربلا گذاشتیک بیت بعد ، واژه ی لب تشنه را گذاشت
تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشتحس کرد پا به پاش جهان گریه می کند
دارد غروب فرشچیان گریه می کندبا این زبان چگونه بگویم چه ها کشید
بر روی خاک و خون بدنی را رها کشیداو را چنان فنای خدا بی ریا کشید
حتی براش جای کفن بوریا کشیددر خون کشید قافیه ها را ، حروف را
از بس که گریه کرد تمام لهوف رااما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت
بالا گرفت کار و سپس آسمان گداختاین بند را جدای همه روی نیزه ساخت
"خورشید سر بریده غروبی نمی شناختبر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود"
اوکهکشان روشن هفده ستاره بود
خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن . . .
پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن . . .خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن . . .
شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن . . .در خلصه ای عمیق خودش بود و هیچکس
شاعر کنار دفترش افتاد از نفس...
سید حمید برقعی
کاربر فعال
ای خشك لب !
ای ابتدای شعرهای عاشقانهوی منتهای آرزوی عارفانهای خشك لب ! مستغنی از امواج درياوی در عطشناكی سروده صد ترانهای هفت دريا همچو قطره پيش قدرتای بحر نا پيدا ، كران بی كرانهاز بهر گلخند لبان غنچه لبخندوی بهر آواز تر بلبل ، بهانهای سرالاسرار تمام آفرينشدر بهت سرگردانی عرفان نشانهدر خشكی سُكر لبانت راز مستیكز هرم آن خيزد ز خُمّ می زبانهماييم و قلبی پر نياز و سوز و سازیدر پيشگاه حس ناب شاعرانهما را نيايد وصف تو با شعر لالیهيهات زين سودای خام كودكانهدر قاف قدر شامخت ما را گذر نيستكانجا بجز عنقا ندارد آشيانهصد كهكشان چون نقطه ای محو تو هستندای خارج از حد تصور در ميانهبا تو ازل آغاز گرديد و روان شدتا انتها جاری شد و مانا زمانهدر لامكان بی زمانی عشق جاويددر بهت "لا ادری" مايی جاودانهای "مطلع الانوار" اشراقات شرقیای غرب عرفان ابتدای شهر قانهلاف تجرد می زند صوفی و ليكنمانند ابجد خوان مكتب ناشيانهاما به لطف مهر تو گشته مجسمتصوير تو در شعر چشمانم شبانهآنك تو و موج عطا ای بحر احساناينك گدای عاشقی بر آستانه
محمد علی جعفريان
کاربر فعال
غروب شصت و يك
حـتی خـدا مـيان حسـينيهء غمـش
سوگند خورده است به ماه محرمش
شبهای قدر محترم و با فضيلت اند
امّـا نمی رسند به شبهای مـاتمش
امروز نه، غروب همان سال شصت و يك
مـا را گـره زدنـد به نخـهای پـرچمش
اين دستمال گـريه پر از نـور می شود
وقتی به دست روضـهء خورشيد می دمش
چشمی كه از برای تو گريان نمی شود
بايد حـواله داد به دست جـهنمش
جانم فدای ِ محتشم خانواده ات
با اين چه نوحه و چه عزا و چه ماتمش
علی اكبر لطيفيان
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)