اشعار محرم

[R A H A]

رمز "یا حسین"

عصیان گری از اول خلقت شروع شد

آدم که توبه کرد نبوت شروع شد

شیطان قسم به عزت پروردگار خورد

هابیل کشته شد که مصیبت شروع شد

تاریخ این حکایت دنباله دار ما

در خواب غار بود و مصیبت شروع شد

جای امام را به خلیفه سپرده اند

مولا علی، نماز جماعت شروع شد

قرعه فقط به نام امام زمان نبود

بعد از غدیر دوره غیبت شروع شد

قربانی خلیل که موکول شد به بعد

ان وقت خط سرخ شهادت شروع شد

شیطان هزار چهره عوض کرد تا یزید

با رمز یا حسین امامت شروع شد

میثم امانی

[R A H A]

یاس می گوید حسین ، احساس می گوید حسین

ساقی لب تشنگان عباس می گوید حسین

مست می گوید حسین ، سر مست می گوید حسین

ساقی کرب و بلا تا هست می گوید حسین

تیر می گوید حسین ، شمشیر می گوید حسین

کودک لب تشنه ی بی شیر می گوید حسین

آب می گوید حسین ، مهتاب می گوید حسین

زاده ی ام البنین بی تاب می گوید حسین

لاله می گوید حسین ، آلاله می گوید حسین

ساقی اهل حرم با ناله می گوید حسین

فاطمه گوید حسین ، هم علقمه گوید حسین

خشک لب عباس در هر زمزمه گوید حسین

دیده می گوید حسین ، غم دیده می گوید حسین

پور حیدر با کف ببریده می گوید حسین

آسمان گوید حسین ، هر کهکشان گوید حسین

دیده گریان حضرت صاحب زمان گوید حسین

جان می گوید حسین ، بی جان می گوید حسین

ساقی غم دیده ی لب تشنگان گوید حسین

خون می گوید حسین ، مجنون می گوید حسین

ساقی بی مشک و دست محزون می گوید حسین

دین می گوید حسین ، آیین می گوید حسین

تیر خورده دیده ای حق بین می گوید حسین

باده می گوید حسین ، سجاده می گوید حسین

دست من از تن جدا افتاده می گوید حسین

جان من گوید حسین ، ایمان من گوید حسین

تیر خورده غرق خون چشمان من گوید حسین

خواهری گوید حسین ، آب آوری گوید حسین

در بر گهواره گریان مادری گوید حسین

کور می گوید حسین ، رنجور می گوید حسین

هر ستاره در شب بی نور می گوید حسین

موی من گوید حسین ، ابروی من گوید حسین

بوسه ی شمشیر بر بازوی من گوید حسین

[R A H A]

تشنه‌ترین لبان
با سبز مویه‌ها
لب‌های نوحه‌ریز عاشقان حسین (ع) است.

و سبزترین عاشقانه را
با گل‌افشان سرشك،
سوگواران حسین می‌خوانند.

و عاطفه‌ترین عطش،
عطش شبنم ایمان حسین است -
در بلوغ سپیده‌ای
به خورشید جمال حق.

هنوز،
در وادی اشك
و محبت
دل بی‌كربلایی نیست،
دلی،
بی‌شقایق خیمه عزا.

هنوز،
خجالت اهل كوفه خط می‌كشد به خاك،
و خواناترین برات است
خط كوفی گل‌های شهادت
در شیرازه فرات رخ عاشقان حسین.

[R A H A]

باز باران با ترانه
می خورد بر بام خانه
یادم آید كربلا را
دشت پر شور و نوا را
گردش یك روز غمگین

گرم و خونین
لرزش طفلان نالان
زیر تیغ و نیزه ها را
*
باز باران با صدای گریه های كودكانه
از فراز گونه های زرد و عطشان
با گهرهای فراوان
می چكد از چشم طفلان پریشان
پشت نخلستان نشسته
رود پر پیچ و خمی در حسرت لب‌های ساقی
چشم در چشمان هم آرام و سنگین
می چكد آهسته از چشمان سقا
بر لب این رود پیچان

باز باران
*
باز باران با ترانه
آید از چشمان مردی خسته جان
هیهات بر لب
از عطش در تاب و در تب
نرم نرمك می چكد این قطره ها روی لب

شش ماهه طفلی

رو به پایان
مرد محزون
دست پر خون می فشاند
از گلوی نازك شش ماهه
بر لب های خشك آسمان با چشم گریان

[R A H A]

ای هلال ماه غم خون جگـــر آورده ای

سوز دل فریاد جان اشکی بسـر آورده ای

با قد خم گشته خود بر فـــــراز آسمان

از هلال دختر زهرا خبــــــــر آورده ای

آتش و خاکستر و کعب و نی و زخم زبان

از برای عترت خیرالبشــــــــر آورده ای

بر دل فرزند زهرا تیــــــر داری در کمان

یا برای اصغرش تیر دگــــــــر آورده ای

ای محرم وای بر تو پیش تیـــــــر حرمله ‏

حلق اصغر چشم سقا را سپـــــر آورده ای

ای محرم این تو هستی که یتیم وحــــی را

در کنار جسم عریان پــــــــدر آورده ای

[R A H A]

محرم ماه الفت با جنون است


چراغ کوچه هايش بوي خون است


محرم حرمت خون است و خنجر


تلاطم مي کند حنجربه حنجر


دل من فداي دو دست اباالفضل


به قربان چشمان مست اباالفضل


ربود از همه ساقيان گوي سبقت


به چوگان دل ناز شست اباالفضل


غم ِ زهرا مرا سوز درون داد


دم ِ حيدر به من شور جنون داد


حسين آمد به زخم دل نمک ريخت


مرا با شور عاشورا در آميخت


مرا سوداي زينب در به در کرد


نصيبم جرعه اي خون جگر کرد


ز فرط تشنگي بي تاب گشتم


عطش ديدم ز خجلت آب گشتم


چه ها گويم ز مَشک تيرخورده


ز دست ساقي شمشير خورده


به خاک افتاد مشک از دست ساقي


دو عالم پر شد از بوي اقاقي


مشامم پر شد از داغ شهيدان


که مي گردم بيابان در بيابان

[R A H A]

عرش می لرزيد وقتی خاک می شد بسترت
آسمان واکرد چتری از محبت بر سرت

حنجر جبريل هم با نام تو تطهير شد
تا رسيد آن تيغ بی شرم و حيا بر حنجرت

نخلهای تشنه از تنهايی ات خم می شدند
تا شنيدند از لبانت ربنای آخرت

ای همه مظلوميت ، سيمرغ قاف عاشقی!
رنگ غربت داشت از روز ازل بال و پرت

در دل رود فرات از ماهيان بايد شنيد
مرثيه بر آن گلوی تشنه ی از خون ترت

ای خدای زخمهای آشنا و ناگزير
وحی تو شد "هل من ..." و يک قافله پيغمبرت

کوفه کوفه شرمساری مانده در تاريخ و باز

کربلا در کربلا ماييم و زخم پيکرت!

[R A H A]

حربگاه چون ره آن كاروان فتاد شور نشور واهمه را در گمان فتاد
هرچند بر تن شهدا چشم كاركرد بر زخم هاي كاري تيركمان فتاد
ناگاه چشم دختر زهرا در آن ميان بر پيكر شريف امام زمان فتاد
بي اختيار نعره هذا حسين از او سرزد چنانكه آتش او در جهان فتاد
پس با زبان پر گله آن بضعه رسول رو در مدينه كرد كه يا ايها الرسول:

اين كشته فتاده به هامون حسين توست وين صيد دست و پازده در خون حسين تست
اين ماهی فتاده به درياي خون كه هست
زخم از ستاره بر تنش افزون حسين تست
اين خشك لب فتاده و ممنوع از فرات
ز خون او زمين شده جيحون حسين تست
اين شاه كم سپاه كه با خيل اشك و آه
خرگاه زين جهان زده بيرون حسين تست
پس روی در بقيع و به زهرا خطاب كرد
مرغ هوا و ماهی دريا كباب كرد
كای مونس شكسته دلان حال ما ببين
ما را غريب و بی كس و بی آشنا ببين
اولاد خويش را كه شفيعان محشرند
در ورطه عقوبت اهل جفا ببين
تنهای كشتگان همه در خاك و خون نگر
سرهای سروران همه بر نيزه ها ببين
آن تن كه بود پرورشش در كنار تو
غلطان به خاك معركه كربلا ببين

[R A H A]

دلخوشم من چون گدای اين درم
هم گدای فاطمه هم حيدرم
سوی اين در هست دائم دست من
نيست حاجت بر سرای ديگرم
آبرويم از در اين خانه است
زين سبب از خلق عالم برترم
تا که آيد نام زيبای حسين (ع)
اشک آيد از دو چشمان ترم
روضه‌هايش چون به گوشم می‌رسد
می‌زند بر سينه و دل آزرم
کاش می‌شد کربلا باشم شبی
تا به برگيرم مزار دلبرم
ياد دارم کودکی بودم ولی
شور عشقی بود دائم در سرم
تا که آيام محرم می‌رسيد
می‌نمودم رخت ماتم در برم
ياد دارم مانده در گوشم هنوز
گريه‌های بی صدای مادرم
اينچنين مي‌گفت با صد شور و شين
من فدای کام عطشان حسين (ع)

[R A H A]

من *حسين* سلطان دينم حامي شرح مبينم
.
عشق است حسين و عشق حسيني