نمايشنامه هاي انگليسي Antigone

[shirin71]

While Antigone believes in the power that emanates from within the individual, Creon professes faith in the power gained by holding office. “Power shows the man” says Creon, in his opening speech to the Chorus of elders. A certain gender bias is evident in lines such as the following: “Better, if it must happen, that a man/ should overset me./ I won’t be called weaker than womankind.”
Creon plays the game of political expediency. He is trying to restore peace and stability to Thebes and cannot allow a mere girl to defy him, as this will make him appears spineless. He had favored Eteocles against Polynices in the battle between the two brothers, as it was politically profitable for him to do so. Creon tries to justify his actions in episode four (the scene with Haemon), by stating that he must protect the interests of Thebes. Here, Sophocles deals with the relationship between father and son, and between Haemon and Antigone. Creon tries to win Haemon over to his line of thinking by introducing the idea of filial devotion. But Haemon does not fall into the trap. His love for Antigone seems greater than his concern for the state and the king. He accuses his father of acting like a dictator and succeeds in arousing Creon’s wrath

[shirin71]

Each of the two major characters of the play, Antigone and Creon, have their own faults. Antigone’s tragic flaw (or hamartia) is, according to the Chorus, “a self-willed passion.” She yearns for a noble death and seizes the opportunity to gain it by defying Creon. Until the scene of her exit, she shows no desire to live. She tells Creon:
“That death would come, I knew Without thine edict;--if before the time, I count it a gain. Who does not gain by death, That lives, as I do, amid boundless woe?”

[shirin71]

If her life appears tragic to her, death seems even more pitiable, and Antigone breaks down in the scene of her exit. It is only at this late stage that she betrays any desire to live. She mourns because she will never enjoy the fruits of marriage and thus will not be fulfilled as a woman and a mother.
Creon, like Antigone, is obstinate and unyielding. Like Antigone, he too is a shattered individual in the end. At different times in the play, different people warn Creon that he is acting irrationally. The watchman, Haemon, Tiresias and the Chorus all advise Creon against foolish and impetuous conduct. Creon’s decisions are quite rash. He even insults Tiresias and angers him. Finally, fate catches up with Creon when he goes to the cave where Antigone is immured. It seems as if Tiresias’ predictions have sealed Creon’s fate

[shirin71]

In the end, Creon realizes that royal powers are of no use in a world determined by the dictates of fate. It is Creon’s destiny that he must live on and suffer the pangs of guilt, while the innocent people, Antigone, Eurydice and Haemon, have killed themselves. The Exodus is, in a way, a statement of the major theme of the play. The leader of the Chorus concludes that devotion to heaven and rational behavior are essential for man. Creon’s pride has brought him disaster. Thus, there is a sense of “catharsis” at the end of the play, as all the emotions of fear, pity and awe are exhausted

[shirin71]

IRONY
Sophocles makes use of dramatic irony in Antigone to heighten the tragic effect of the play. Instances of irony can be observed throughout the play.
One major instance is Antigone’s own idea of a noble death. Before her final exit, Antigone appears steadfast and courageous and ready to face death. But as she is led to the tomb, she is unable to maintain her composure and reveals her human frailties.
The Parodos, too, holds an instance of irony. Here, the Chorus hopes and prays for peace after the civil war in Thebes. Little do they know that Thebes is soon to face problems again. Creon’s fall at the end is also ironic, for he believes from the beginning of the play that his fortunes are on the rise after his enthronement. However, he comes to the conclusion that even the mightiest king is powerless in the face of destiny. This is an instance of the irony of situation. Creon’s opening speech, in which he makes his proclamation concerning Polynices, is also fraught with ironic possibilities. When he passes his law, Creon does not realize that he is about to bring a fresh crisis to Thebes. He foolishly believes that he is restoring stability and peace to his kingdom by establishing such an inhumane law

[shirin71]

EPIC SIMILE
The Greek epic poet, Homer, made excellent use of epic similes in his famous Iliad and Odyssey. Sophocles, too, uses an epic simile in the opening Chorus (the Parodos) when he describes how the man from Argos came to Thebes like an eagle descending on its prey. The metaphor is extended as the eagle is described feeding with “hungry jaws” on Theban flesh. The armor of the man from Argos is compared to the plumed crest of the eagle.
In the second stasimon, “Blest is the life...,” the Chorus compares the troubles faced by the House of Cadmus to a Thracian tempest. These similes lend a certain grandeur to the choral songs. The comparisons are fitting and well executed, and through them the choral songs become more poetic in nature

[shirin71]

QUESTIONS
1. Comment on the significance of the opening scene of the play between Antigone and Ismene.
2. What is the function of the first choral song, or “Parodos,” in Antigone ?
3. Describe the scene of the confrontation between Antigone and Creon. How does it serve to highlight the contrast in their respective characters?
4. Examine in detail the role of the Chorus in the play. 5. Account for the change in Creon’s hard-hearted stance after Antigone is led out to her doom.
6. Analyze the nature of the conflicts embodied in each major “agon” of Sophocles’ tragedy.
7. Show how Sophocles makes intricate use of familiar myths in the various “stasima” sung by the Chorus.
8. How does Sophocles treat the legend of the ill-fated House of Cadmus in Antigone ?
9. Critically analyze the character of Antigone as an ideal of womanhood. Is she a saint or a martyr?
10. Assess the character of Creon as a strategic or practical politician who is a failure as a human being.
11. Examine the structure of Sophocles’ Antigone as a classical Greek tragedy.
12. Consider the view that the play, Antigone, does not have merely one tragic character.
13. Discuss the implications of the remark that Sophocles’ Antigone explores the incompatibility of the practical world of physical power with the idealistic world of spiritual strength.
14. Is Antigone a political tragedy that focuses on the conflicts between the individual and the state?
15. The tragic outcome of the play arises from the conflicting forces of Destiny and “self-willed passion.” Discuss

[shirin71]

سوفوکل(497/6-زمستان 406/5ق.م) یکی‌ از سه تراژدی نویس یونان باستان است که نمایشنامه‌هایش باقی‌ مانده اند.اولین نمایشنامه‌های او دیرتر از آیسخیلوس و زودتر از اوریپید نوشته شده اند.با توجه به سودا (دایره المعارف قرن ۱۰)سوفوکل ۱۲۳ نمایشنامه در طول دوران زندگی‌ خود نوشته که فقط ۷ عدد بطور کامل باقی‌ مانده است:آژاکس، آنتیگنه، زنان تراخیس، ادیپوس شهریار، فیلوکتتیس و ادیپوس در کلنوس. سوفوکل تقریبا ۵۰ سال پر افتخار‌ترین نمایشنامه نویس در رقابت‌های نمایشی دولت-شهر آتن بوده که در جشنواره‌های مذهبی‌ لنایا و دیونیزا بر پا می‌‌شده است.او در ۳۰ رقابت شرکت کرد و حدود ۲۴ بار برنده شد، و هیچ گاه مقامی پایین تر از مقام دوم کسب نکرد.آیسخیلوس ۱۴ بر برنده شد و گاهی‌ از سوفوکل شکست می‌خورد، در حالیکه اوریپید فقط ۴ بار برنده شد. مشهور‌ترین تراژدی‌های سوفوکل در مورد شخصیت‌های ادیپوس و آنتیگنه می‌‌باشند.:این نمایشنامه‌ها بطور کلی‌ بنام نمایشنامه‌های تبای شناخته شده اند.، البته در واقع هر نمایشنامه بخشی از یک تریلوژی مجزاست که سایر اجزای آن هم اکنون از دست رفته اند.سوفوکل نمایشنامه نویسی را با ایجاد نقش سوم و در نتیجه کاهش نقش همسرایان تحت تاثیر قرار داد.او همچنین شخصیت‌های داستان خود را نسبت به نمایشنامه‌های قبلی‌ مثل نمایشنامه‌های آیسخیلوس، در سطحی وسیع تر توسعه داد.

[shirin71]

زندگی

سوفوکل پسر سوفیلوس فردی ثروتمند از اهالی آتیکا بود. او چند سال قبل از نبرد ماراتن در ۴۹۰ق.م به دنیا آمد: سال دقیق آن مشخص نیست، اگرچه محتمل‌ترین آن 6/۴۹۷ است. اولین موفقیت هنری سوفوکل در ۴۶۸ق.م بود، هنگامیکه در رقابتهای نمایشی دیونیزا در رقابت با آیسخیلوس که استاد نمایشنامه آتن بود، جایزه اول را از آن خود کرد. با توجه به پلوتارک این پیروزی تحت شرایط غیر معمولی‌ انجام شد. بجای پیروی از سنت همیشگی انتخاب داوران از طریق قرعه کشی‌، رئیس انجمن از سیمون و سایر ژنرال‌های حاضر خواست که پیروز مسابقه را انتخاب کنند. پلوتارک همچنین اظهار میدارد که بدنبال این شکست آیسخیلوس آن جارا ترک گفت و به سیسیلی رفت. اگرچه که پلوتارک بیان می‌‌دارد که این اولین اثر سوفوکل است، اما اکنون این عقیده وجود دارد که اولین دستاورد او احتمالا در ۴۷۰ق.م بوده است. تریپتولموس احتمالا یکی‌ از نمایشنامه هایی بود که سوفوکل در این جشنواره ارائه داده است. سوفوکل در سن ۱۶ سالگی، برای رهبری سرودِ پیروزی(آواز دستِ جمعی برای خدا) که برای جشن گرفتن پیروزی یونانی‌ها علیه پارس‌ها در جنگه سالامیس برپا شده بود، انتخاب شد. او به عنوانِ یکی‌ از ۱۰ ژنرال (مدیران اجرائی عالی‌ رتبه که نیروهای ارتش را فرمان می‌‌دادند) و به عنوانِ همکار کهتر پریکلس برگزیده شد. سوفوکل در یک خانواده متموّل به دنیا آمد (پدرش تولید کنند زره بود) و دارای تحصیلات عالیه بود. در اوایل دوران کاری سوفوکل، سیاستمدار سیمون احتمالا یکی‌ از حامیانش بوده است. البته پریکلس که رقیب سیمون بود هیچ مشکلی‌ با سوفوکل در هنگام تبعید سیمون در ۴۶۱ ق.م نداشت. در 2/443 ق.م، سوفوکل به عنوانِ یکی‌ از هلنوتامیها یا خزانه دارهای آتن خدمت کرد. او در اداره امور شهر در طول برتری سیاسی پریکلس کمک می‌‌کرد. با توجه به ویتا سوفوکل، او به عنوانِ یک ژنرال در کمپین آتنی علیه ساموس که در ۴۴۱ ق.م طغیان کرده بود، خدمت کرد. او قرار بود که در نتیجه نوشتن نمایشنامه آنتیگنه، برای این منصب برگزیده شود.

[shirin71]

در سال ۴۲۰ زمانی‌ که خدا به آتنی‌ها معرفی‌ شده بود، سوفوکل محرابی برای تصویر آسکلپیوس در خانه‌اش برپا کرده و به آن خوشامد گفت. به همین دلیل مردم آتن پس از مرگش به او لقب دکسیون (دریافت کننده) را دادند. همچنین در ساله ۴۱۳ ق.م او به عنوانِ یکی‌ از مأمورینی که عهد داره ویرانیِ فاجعه انگیزه نیروی اعزامی آتنی‌ها در سیسیلی در طول جنگِ پلوپونسیان بود، برگزیده شد. سوفوکل در سن ۹۰ یا ۹۱ سالگی در زمستان 5/406 ق.م درگذشت. او در طول حیاط خود موفقیت یونانیان در جنگِ پارسیان و جنگِ خونین پلوپونسیان را مشاهده کرد. مرگ سوفوکل همانند بسیاری از مردانِ مشهورِ روزگار باستانی الهام بخشِ چندین داستان شد که البته صحت آنها شک برانگیز است. مشهورترینِ اینها داستانی است که بیان می‌کند که او به علت خستگی فراوان در اثر تلاش برای از برخواندن یک جمله طولانی از نمایشنامه آنتیگنه بدون اینکه نفس بکشد درگذشته است. در یک داستان دیگر گفته شده که او هنگام خوردن انگور در جشنواره آنتستریا در آتن خفه شده است. داستان سوم می‌‌گوید که او به علت خوشحالی زیاد بعد از آخرین پیروزی خود در دیونیزا درگذشته است. چندین ماه بعد یک شاعر طنز نویس در نمایشنامه ای به نام الهگان این شعر را در مدح سوفوکل نوشت: " خداوند سوفوکل را بیامرزد، که زندگی‌ طولانی داشت، مردی خوشبخت و با استعداد بود، و نویسنده تعداد بیسیاری تراژدی خوب؛ و او زندگیش را به خوبی‌ و بدون هیچ سیاه بختی به پایان رساند. " اگرچه که با توجه به چند گزارش در اواخر زندگی سوفوکل، پسرهایش سعی‌ کردند که ثابت کنند که او فاقد صلاحیت است، او این اتهام را در دادگاه با خواندن نمایشنامه ادیپوس در کلنوس که هنوز منتشر نشده بود رد کرد. یکی‌ از پسرهایش به نام آ یوفون و نوه اش که همچنین سوفوکل نامیده می شد، نمایشنامه نویس شدند.