اجمالا عرض می شود نیازمندی و محدودیت هر دو از صفات معلول است و خداوند متعال خود علت و هستی بخش است.

به بیان دیگر اگر موجودی محدودیت دارد، بدین معنا که فقط در شرائط خاصی، موجود می شود و در غیر آن شرائط، محال است که تحقق یابد، این خود نشانگر این است که این موجود، وجودش ذاتی نیست؛ چرا که لازمه ذاتی بودن وجود، این است که هیچگاه و در هیچ شرائطی، سلب وجود از او امکان نداشته باشد.

بنابر این موجودی که نیاز و محدودیت دارد، ضرورتا واجب الوجود بالذات نخواهد بود و بنابر این در هستی و وجود خود محتاج علتی ماوراء خود است که به او هستی عطا نماید.