"رقیم" در اصل از ماده رقم به معنى نوشتن است و به عقیده غالب مفسران این نام دیگرى است، براى اصحاب كهف، چرا كه سرانجام نام آنها را بر لوحه اى نوشته و بر در غار نصب كردند.
بعضى نیز آن را نام كوهى مى دانند كه غار در آن واقع شده بود؛ و بعضى آن را نام سرزمینى مى دانند كه آن كوه در آن بوده، و بعضى نام شهر و دیارى كه اصحاب كهف از آن بیرون آمدند. ظاهرا معنى اول شواهد بیشتری داشته باشد.

اما این كه بعضى احتمال داده اند اصحاب رقیم گروه دیگرى غیر از اصحاب كهف بوده اند، و در بعضى از اخبار داستانى براى آنها نقل شده است با ظاهر آیه هماهنگ نیست، چرا كه ظاهر آیه فوق این است كه اصحاب كهف و رقیم یك گروه بودند، و لذا بعد از ذكر این دو عنوان تنها به بیان داستان اصحاب كهف مى پردازد، و مطلقا سخنى از غیر آنها به میان نمى آورد. شاید این برای نشان دادن وحدت این دو کافی است.

در روایات معروفى كه در تفسیر نورالثقلین در ذیل این آیه آمده، پیرامون سه نفر كه در غارى گرفتار شدند، گفته شده كه آنها خداوند را به عمل خالصى كه انجام داده بودند خواندند و از آن تنگنا رهائى یافتند. در این روایات نیز سخنى از عنوان اصحاب رقیم نیست.
به هر حال، ظاهرا جای تردید نیست كه این دو(اصحاب كهف و رقیم) اشاره به یك گروه است، و شان نزول آیات نیز این حقیقت را تایید مى کند.(ر.ک. به "تفسیر نمونه"، ج12، ذیل آیه نهم سوره مبارکه کهف)