قسمت پایانی.
" دوراهی" k
و ﺑﻪ ذهنش اﻳﻦ ﻃﻮر ﺧﻄﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ: وﻳﻨﺖ دﻗﻴﻘﺎ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ هستم.ﻓﺮﻳﺎدی ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ راﻧﻨﺪﻩ ی ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺑﺸﻨﻮد، اﻣﺎ در ﺁن لحظه ﻣﻮﺗﻮر ﮐـﺎﻣﻴﻮن ﻏـﺮشﮐﻨﺎن وزن ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮐﺎﻣﻴﻮن را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد و ﭼﺮخ های ﻋﻘﺐ ﺁن رﻳﮓ های ﮐﻨﺎر
ﺟﺎدﻩ را ﺑﻪ ﺳﻮی او ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽ ﮐﺮد.ﺷﺮﻳﻞ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺗﺎ دوﺑﺎرﻩ ﺳﻮار ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺷﻮد، اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﻠﯽ دﻳـﺮ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮد.ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮﻩ ی در ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﭼﺮخ های ﺑﺰرگ ﺁن،هیکل ﻏـﻮلﺁﺳﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ درون ﺑﺰرﮔﺮاﻩ رﺳﺎﻧﺪﻩ و ﺑﺮای ﭼﻨﺪ لحظه ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺟﻔﺖ ﭼـﺮاغ ﺳـﺮخ
رﻧﮓ ﻋﻘﺐ ﺁن ﺷﺎهد ﻧﻮﻣﻴﺪی و هراس ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ از ﻧﻈﺮ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ.اﮐﻨﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﭘﺎی ﭘﻴﺎدﻩ و در ﻇﻠﻤﺖ ﻗﻴﺮﮔﻮن ﺷﺐ و ﻣﻮﻗﻌﻴﺖدﻗﻴﻖ او ﮐﻪ تحت ﻋﻨﻮان " دو راهی ﺑﺰرﮔﺮاﻩ اﺻﻠﯽ و ﺟﺎدﻩ " kدر ذهن وﻳﻨﺖ ﻣﺎرونﻣﻨﻌﮑﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد.
اوﻟﻴﻦ واﮐﻨﺶ ﻏﺮﻳﺰی اش، ﺗﻼش ﺑﺮای ﺳﻮار ﺷﺪن ﺑـﺮ اﺗـﻮﻣﺒﻴﻠﯽ دﻳﮕـﺮ ﺑـﻮد و ﺗـﺎزﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﭘﯽ نبردﻩ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺷـﺎﻳﺪ اﺗﻮﻣﺒﻴـﻞ ﺑﻌـﺪی ﮐـﻪ ﺑﺎﻳـﺴﺘﺪ،اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ﺑﺎﺷﺪ، از ﺗﻼش ﺧﻮد دﺳﺖ ﻧﮑﺸﻴﺪ.وﻗﺘﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﮑﺘﻪ ای را در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ: ﺷﺎﻳﺪ هم اصلا ﻧﺎﻳـﺴﺘﺪ،
ﭼﻮن وﻳﻨﺖ ﺑﺎ زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻳﻪ ی ﻧﺎراﺣﺘﯽ اش ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و در ﺟـﺎدﻩ دﺳـﺖ ﺑﻠﻨـﺪﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ روش دﻳﮕﺮی رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.ﻳﮏ ﺟﻔﺖ ﭼﺮاغ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﺑﺰرﮔﺮاﻩ ﻧﻮر اﻓﺸﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻮی او ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﺗﺎﺧﺖ.ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻒ زار ﮐﻨﺎر ﺟﺎدﻩ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد. همان ﺟﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ دراز ﮐﺶ ﺑﺎﻗﯽ
ﻣﺎﻧﺪ، ﺗﺎ ﭼﺮاغ هاو اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ از ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ.
ﺟﺎدﻩ اﺻﻠﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﻮد. ﺗﻌﺪاد اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ها ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ زﻳﺎد ﺑﻮد. از ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻒزار ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ راهﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد رﺳﺎﻧﺪ:ﺟﺎدﻩ ی k
اﻟﺒﺘﻪ وﻳﻨﺖ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ او ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رود. در ﺁن لحظات، ﻋﻨﻮان ﺟﺎدﻩ ی kدرﻣﻐﺰش ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻴﺪ. ﻃﻨﻴﻦ ﮐﻮﺑﻴﺪﻧﺶ در ﻣﻐﺰ ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺎ ﺑﺮداشتن قدم هماهنگ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮد.اﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺖ ﺗﺎ ﮔﻢ ﺷﻮد ... ﺑﻠﻪ ﮔﻢ ﺷﻮد. اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻮاب ﻣﻨﻄﻘـﯽ ﺑـﺮای ﺣـﻞﻣﺸﮑﻞ او ﺑﻮد. اﮔﺮ او ﺧﻮد ﻧﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ، وﻳﻨﺖ هم خواهد داﻧﺴﺖ.ﺑﻠﻪ، ﺣﺘﯽ ﺟﺎدﻩ ای ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ و دور اﻓﺘﺎدﻩ ﺗﺮ ازاﻳـﻦ ﺧﻮاهـﺪ ﻳﺎﻓـﺖ. ﺟـﺎدﻩ ایﺧﺎﮐﯽ! و همان را اداﻣﻪ ﺧﻮاهد داد. ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ هم اﻳﻦ ﺳﺎدﻩ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﮐـﻪ در دﺷـﺖﺑﺪود، ﻳﺎ ﺣﺘﯽ از ﻣﻴﺎن ﺟﻨﮕﻞ ﻓﺮار ﮐﻨﺪ.اﻣﺎ از اﻳﻦ ﮐﻪ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻏﻮﻃﻪ ور ﺷﻮد ﺗﺮدﻳﺪ داﺷﺖ. او ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺷـﻨﺎﻳﯽ ﺑـﺴﻴﺎرﻣﺒﻬﻢ و ﻧﺎروﺷﻨﯽ از ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﻳﯽ ﺁن ﻧﺎﺣﻴﻪ داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺗﻘﺮﻳﺐ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪﻧﻮرت وی در ﮐﺪام ﺟﻬﺖ واﻗﻊ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐـﻪ ﺗـﺎ ﺟﮑـﺴﻮن هـﺎرﺑﺮﭼﻘﺪر ﻓﺎﺻﻠﻪ دارد؟ اﻟﺒﺘﻪ ﺟﮑﺴﻮن هﺎرﺑﺮ در ﮐﻨﺎر درﻳﺎﭼﻪ واﻗـﻊ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮد، اﻣـﺎﺣﻮﺿﭽﻪ های ﺁﺑﯽ دﻳﮕﺮی ﻧﻴﺰ وﺟﻮد داﺷﺖ و ﺗﺎ ﺁن ﺟﺎ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﻪ ی ﺁن ﻧﺎﺣﻴـﻪ را ﺑـﻪﻃﻮر ذهنی ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﯽ ﺁورد دو رودﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ درهمان اﻃـﺮاف وﺟـﻮد داﺷـﺘﻪﺑﺎﺷﺪ ... ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺗﻼق و ﻣﺮداب وﺟﻮد ﻧﺪارد؟ ﺷﺎﻳﺪ هم رﻳﮓ روان!
ﺁﻳﺎ ﻋﻤﻞ درﺳﺘﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ از اﺟﺘﻤﺎع ﺟﺪا ﺷﺪﻩ و دوان دوان ﺧﻮدرا ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ای ﺧﻠﻮت و دور از اﻧﺴﺎن ها، ﺗﻨﻬﺎ و وﺣﺸﺖ زدﻩ رﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد؟ ﺷﺎﻳﺪهمان بهتر ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﺎﻣﻴﻮن ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ، در ﮐﻨﺎر ﺁدﻣﻴﺎن ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ، اﻣﺎ ﺣـﺎﻻ ﺑـﺮایاﻳﻦ ﻓﮑﺮها ﺧﻴﻠﯽ دﻳﺮ ﺑﻮد.
ﺷﺐ روﺷﻨﯽ ﺑﻮد. درﺧﺸﺶ ﻣﻬﺘﺎب و ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺑﺮای روﺷﻦ ﺷﺪن ﺟﺎدﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺑـﻮد. اﻣـﺎدرون ﺟﻨﮕﻞ ﺗﺎرﻳﮏ ﻣﯽ نمود. اﮔﺮﭼﻪ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﺮای ﺗـﺮک ﺟـﺎدﻩ راﺿـﯽﮐﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ هر ﻃﺮﻳﻖ ممکن ﺑﺎﻳﺪ ﺁن ﺟﺎدﻩ ی ﻓﺮﻋﯽ ﺑﯽ ﻧـﺎم و ﻧـﺸﺎن را ﭘﻴـﺪا ﻣـﯽﮐﺮد.
اﻣﺎ ﭘﻴﺪا ﻧﮑﺮد.ﻧﻔﺲ زﻧﺎن و ﺑﺎ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﯽ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻪ دوﻳﺪن اداﻣﻪ داد. ﺳﭙﺲ مجبورﺷﺪ ﺗﺎ ﻗﺪم هایش را ﺁهسته ﺗﺮ ﮐﻨﺪ، ﺁهسته ﺗﺮ، ﺁن ﻗﺪر ﺁهسته ﮐﻪ عملا ﻓﻘـﻂ راﻩ ﻣﯽ رﻓﺖ.
ﺳﭙﺲ اﻳﺴﺘﺎد:
- ﮐﺠﺎ رﻓﺘﯽ ﺷﺮﻳﻞ؟
اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ انجام ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻨﺎن واﺿﺢ و دﻗﻴﻖ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ وﻳﻨﺖ در ﮐﻨﺎرش اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ و ﺳﻮال ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.اﻣﺎ ﺷﺮﻳﻞ در ﺟﺎدﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺶ دقیقا از ﮐﺠـﺎ واز ﭼﻪ محلی انجام ﻣﯽ ﺷﻮد.وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون در ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮﻩ ی ﺑﺎز ﻋﻘﺒﯽ اﺗـﺎق او در ﻣﺘـﻞ ﻧـﻮرت وی اﻳـﺴﺘﺎدﻩﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﺎز ﮔﺬاشتن ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﺰرﮔﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟وﻳﻨﺖ ﺁن ﺟﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ و ﺷﺮﻳﻞ ﻧﻴﺰ در ذهن او، همراهش ﺑـﻮد و از ﻃﺮﻳـﻖ ﭼـﺸﻤﺎنوﻳﻨﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ.ﺳﭙﺲ وﻳﻨﺖ از ﭘﻨﺠﺮﻩ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و ﺷﺮﻳﻞ ﻧﻴﺰ همراهی اش ﻣﯽ ﮐـﺮد. ﭘﺮﺗـﻮ ﻧـﻮرﭼﺮاغ ﻗﻮﻩ ای اﺗﺎﻗﺶ را ﻣﯽ ﮐﺎوﻳﺪ. ﺑﻪ دﻳﻮار ﻣﯽ ﺗﺎﺑﻴﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﺮای ﭼﻨﺪ لحظه رویتخت ﺧﺎﻟﯽ و ﺑﻪ هم رﻳﺨﺘﻪ درﻧﮓ نمود.
- ﻣﺎ ﺑﺎ هم ارﺗﺒﺎط دارﻳﻢ، اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺮﻳﻞ؟
هم ﭼﻮن ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ او از درون ﻣﻐﺰش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ: ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣـﯽ داﻧـﯽ ، ﻣـﻦاﻳﻦ ﺟﺎ هستم.
و ﭘﺲ از ﻣﮑﺜﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ: و ﻣﻦ هم می دانم ﺗﻮ ﮐﺠﺎ هستی!
ﺁﻳﺎ دروغ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؟ ﺷﺮﻳﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺴﺖ. دﻧﺪان هاﻳﺶ را ﺑﻪ هم ﻣﯽ ﻓﺸﺮد ﺗﺎﺑﺎ ﺗﻼﺷﯽ ﻳﺄس ﺁور ﺑﺮای انحراف ﻓﮑﺮ ﺧﻮد از ﺟﺎدﻩ ی ﺧﻠﻮت و ﺧﺎﮐﯽ و ﻧﻴـﺰ درﺧﺘـﺎنﺳﻴﻪ ﮔﻮن و ﺗﺎرﻳﮏ دو ﻃﺮف ﺟﺎدﻩ ﺑﻪ ﮐﻨﮑﺎش ﭘﺮدازد.
- ﺳﻌﯽ ﻧﮑﻦ ﺧﻮدت را از ﻣﻦ مخفی ﮐﻨﯽ، ﺷﺮﻳﻞ.
اﻣﺎ ﺷﺮﻳﻞ ﻟﺒﺎﻧﺶ را ﺑﻪ هم ﻓﺸﺮد ﺗﺎ ﻧﻔﺴﺶ را در ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
- ﺗﻮ ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﮐﺴﯽ ازاﻳﻦ ﺟﺎ دور ﺷﺪی، اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ؟
او ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﮐﻮرﮐﻮراﻧﻪ ﺣﺪﺳﯽ زدﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺁن ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺗﻈـﺎهر ﺑـﻪ دانستن ﻣـﯽنمود ، نمی دانست.
ﺷﺮﻳﻞ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﻌﯽ ﺧﻮد ﺑﺮای ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﻪ داشتن ذهنش اداﻣﻪ ﻣﯽ داد.
- ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ تماس ﮔﺮﻓﺘﯽ و ﻣﻦ ﺁن را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم. ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﺷﺮﻳﻞ؟ ﻣﺘﻞ ﻧـﻮرت ویرا هم ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم، اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ؟
وﻳﻨﺖ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺷﺮﻳﻞ را تحریک ﮐﻨﺪ، ﻣﻀﻄﺮب ﮐﻨﺪ و اﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﻣـﯽ ﺷـﺪ، ﺷـﺮﻳﻞکنترل ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﯽ داد و محل اﺧﺘﻔﺎﻳﺶ را ﻓﺎش ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ.
- همه اش ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدت اﺳﺖ، ﻣﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ. ﺗﻮ در ﻳﮏ راﺑﻄﻪ ی ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻓـﻀﻮﻟﯽﮐﺮدی. ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ ﺗﻮ در ﺁن ﺟﺮﻳﺎن ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﻨـﯽ. ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ بیشتر از اﻳﻦ ها ﻣﺮاﻗﺐ ﻣﯽ ﺑﻮدم، ﭼﻮن اﻳﻦ ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﻬﻤﻴـﺪم ﻣـﺎﻗﺎدرﻳﻢ ﺗﺎ اﻓﮑﺎرﻣﺎن را ﺑﻪ اشتراک ﺑﮕﺬارﻳﻢ. ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺗﻠﻪ ﭘـﺎﺗﯽﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ در هر دو ﺟﻬﺖ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ. ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟـﺎ رﺳـﻴﺪ. ﺗـﻮ دخترﺧﻮﺑﯽ هستی ﺷﺮﻳﻞ. ﺁن ﺷﺐ واﻗﻌﺎ ﺗﻮ را ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎر ﻓﺮض ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم. وﻗﺘـﯽ از ﺷـﺮﭘﺎوﻻ ﺧﻼص ﺷﺪم و ﮐﻤﯽ ﺁب ها از ﺁﺳﻴﺎب اﻓﺘﺎد، ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺑﻪ ﺗﻮ تمایل ﭘﻴـﺪاﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻠﻪ، ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺗﻮ ﺑﻮد، ﺷﺮﻳﻞ. اﺻﻼ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﭘـﺎوﻻ مجبور ﻧﺒـﻮدی ﺑـﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﯽ. مجبور ﻧﺒﻮدی ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﮐﻨﯽ. وﻗﺘﯽ ﻣﻦ وﺗﻮ اﻳﻦ ﻗـﺪرﺑﻪ ﻳﮏ دﻳﮕﺮ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮدﻳﻢ، نمی ﺑﺎﻳﺴﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎری ﻣﯽ ﮐﺮدی و ﺁﻳﺎ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﻧﺒـﻮدی؟
درک ﻧﮑﺮدی؟ اﺣﺴﺎس همدردی ﭼﻪ ﻃﻮر؟ ﻣﮕﺮهیچ وﻗﺖ اﺣـﺴﺎس ﺣـﺴﺎدت را ﻧﭽـﺸﻴﺪﻩ ای؟وﻗﺘﯽ ﭘﺎوﻻ را ﺑﺎ ﺁن ﻣﺮدک دان ﺑﺮوﻧﻮ دﻳﺪم ...و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﺮﻳﻞ ﺷﻴﻮﻧﯽ ﺑﺮﺁورد. ﺟﻴﻐﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ، درﮔﻠﻮ ﭘﻴﭽﻴـﺪﻩ ﺷـﺪﻩ و ﺧﻔـﻪ. دانﺑﺮوﻧﻮ ﻧﺎم ﻋﺎدی ای ﻧﺒﻮد، اﻓﺴﺮ ﭘﻠﻴﺲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻮد ﮐـﻪ اﮔـﺮ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﺁن ﺷـﺨﺺ را
ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﯽ ﮐﻨﺪ، ﻗﺎدر ﺧﻮاهند ﺑﻮد ﺗﺎ اﻧﮕﻴﺰﻩ ای ﺑﺮای ﻗﺘﻞ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﯽ داﻧﺴﺖﺁن ﻣﺮد ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدﻩ، اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﺪ!
ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮدش نهیب زد: "ﺷﺮﻳﻞ!"
وﻳﻨﺖ نمی ﺑﺎﻳﺴﺖ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ از وﺟﻮد دان ﺑﺮوﻧﻮ ﺑﯽ اﻃـﻼعﺑﻮدﻩ اﺳﺖ، اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ مسلما ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﭼﻪ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﺰرﮔﯽ ﺷﺪﻩاﺳﺖ. اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﺰرگ او اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻞ اﺳﻠﺤﻪ ای ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﻮد هدیه ﮐـﺮدﻩﺑﻮد. و اﮐﻨﻮن ﺑﻪ هر ﻗﻴﻤﺖ ممکن ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺧﻠﻊ ﺳﻼﺣﺶ ﮐﻨﺪ، ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﺪ ...
ﺷﺮﻳﻞ دوﺑﺎرﻩ دوﻳﺪن را ﺁﻏﺎز ﮐﺮد، در اﻣﺘﺪاد ﺷﺎﻧﻪ ی ﺧـﺎﮐﯽ ﺟـﺎدﻩ ﻣـﯽ دوﻳـﺪ،ﺟﺎدﻩ ی . Kاز ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ درون ﺟﻨﮕﻞ ﭘﻨﺎﻩ ببرد؟ ﻧـﻪ، ﺣـﺎﻻ ﻧـﻪ!وﻳﻨﺖ در ﻣﻴﺎن ﺟﻨﮕﻞ ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ از او ﻣﯽ دوﻳﺪ. ﻧﻪ، ﻣـﯽ ﺑﺎﻳـﺴﺖ در ﺟـﺎدﻩ بماﻧـﺪ.ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺮاﻩ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل وﻳﻨﺖ شتافتن!ﺗﻨﻬﺎ راﻩ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮای ﺷﺮﻳﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ راهش در ﺟـﺎدﻩ اداﻣـﻪ دهـﺪ.اﻳﻦ ﺟﺎدﻩ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ او را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ. و وﻗﺘﯽ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻣﯽ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﮔﺮوههباناوات زﻧﮓ ﻣﯽ زد و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ: اﺳﻢ ﺁن ﻣﺮد دان ﺑﺮوﻧـﻮ اﺳـﺖ! او را ﭘﻴـﺪاﮐﻨﻴﺪ و وادارش ﮐﻨﻴﺪ اعتراف ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺳﻮار ﮐﺮدن و ﻓﺮار ﺑﺎ ﭘﺎوﻻ را داﺷـﺘﻪ،ﺑﺎ ﭘﺎوﻻ ﻣﺎرون ﮐﻪ چمدانی در دﺳﺖ داﺷﺖ. دان ﺑﺮوﻧﻮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺁن ﻗﺪر اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻪشما بدهد ﮐﻪ ﻗﺎدر ﺑﺎﺷﻴﺪ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون را ﺑـﻪ ﺟـﺮم ارﺗﮑـﺎب ﺑـﻪ ﻗﺘـﻞ دﺳـﺘﮕﻴﺮ وﺑﺎزداﺷﺖ ﮐﻨﻴﺪ.
ﺑﻪ دوﻳﺪن اداﻣﻪ داد. ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺳﻨﮓ رﻳﺰﻩ های ﺟﺎدﻩ از زﻳﺮ ﮐﻒ ﻧﺮم و ﻧﺎزک ﮐﻔﺶها ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ درد ﻣﯽ ﺁورد، دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁن هم ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺖ.ﺣﺎﻻ ﻣﺴﻴﺮ دوﻣﺶ را ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮد را ﺑـﻪ ﺟـﺎﻳﯽ ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ.هنوزوﻳﻨﺖ ﮐﻴﻠﻮمتر ها ﺑﺎ او ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ و در ﺣﺎل ﺳﻮار ﺷﺪن ﺑـﻪ اﺗـﻮﻣﺒﻴﻠﺶ و ﺑﺮرﺳـﯽﻧﻘﺸﻪ ﺑﺮای ﻳﺎفتن ﺟﺎدﻩ ی kﺑﻮد.
ﺷﺮﻳﻞ در ﺗﻼش ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﺪ. اﺟﺎزﻩ ی اﻧﺘﻘﺎل اﻃﻼﻋﺎت ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪﺁن ﻧﺎﺣﻴﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻮاس ﺑﻪ ﻣﻐﺰ را ﻧﺪهد. اﻣﺎ از ﻃﺮف دﻳﮕـﺮ درهمان ﺣـﺎل ﺑـﻪذهنش نهیب ﻣﯽ زد: ﺑﻪ وﻳﻨﺖ هیچ ﮔﻮﻧﻪ ردی ﻧﺪﻩ ... هیچ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻼﻣـﺖ و ﻧـﺸﺎﻧﻪ ایاز ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻧﺎﺣﻴﻪ در اﺧﺘﻴﺎرش ﻧﮕﺬار ... اﺟﺎزﻩ ﻧﺪﻩ ﺗـﺎ ﺑﺪاﻧـﺪ اﻳـﻦ ﺟـﺎدﻩ ازﻣﻴﺎن ﺟﻨﮕﻞ ﻣﯽ ﮔﺬرد ﻳﺎ ﺑﺎﺗﻼق، ﻳﺎ در ﮐﻨﺎر نهری واﻗﻊ ﺷﺪﻩ، ﻳﺎ درﻳﺎﭼﻪ ای. هـﻴﭻ ﮐﺪام از ﺁن ﻣﻈﺎهرﻃﺒﻴﻌﯽ را ﻧﺒﻴﻦ. ﻓﻘﻂ در ﺟﺴﺘﺠﻮی ﻳﮏ ﭼﻴـﺰ ﭼـﺸﻢ ﺑﮕـﺮدان. ﻳـﮏﭼﺮاغ، ﻳﮏ ﻧﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺳﮑﻮﻧﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ.ﭼﻪ ﻣﺪت ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد؟ در ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ در ﺑﻪ روی ﺁﮔﺎهی های زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑـﻮدازاﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺁﮔﺎهی ﻧﺪاﺷﺖ، ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ... ﭼﻨﺪ ﮐﻴﻠﻮمتر ... دﻳﮕﺮ هیچ ﮐﺪام ﺑﺮاﻳﺶﻣﻌﻨﺎ و ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ.
ﺳﭙﺲ دو ﺣﺲ، هر دو در ﻳﮏ لحظه ﺑﻪ اوهجوم ﺁوردﻧﺪ. ﻳﮑﯽ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ و دﻳﮕﺮی ﺳـﺒﺐوﺣﺸﺖ. ﻳﮑﯽ از ﻣﻘﺎﺑﻞ و دﻳﮕﺮی از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ. ﭼﺸﻢ اﻧﺪازی و ﺻﺪاﻳﯽ ...ﺟﻠﻮﺗﺮ و در ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﻧﺰدﻳﮏ، ﭼﻴﺰی ﻣﯽ دﻳﺪ، ﮐﻮرﺳﻮی ﭼﺮاغ هـﺎﻳﯽ ﮐـﻪاﻧﺘﻬﺎی ﺟﻨﮕﻞ را از ﻣﻴﺎن ﺷﺎخ و ﺑﺮگ درﺧﺘﺎن ﻧﻮﻳﺪ ﻣـﯽ داد. و در همان ﺣـﺎل ازﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺻﺪای ﻧﺎﻟﻪ ی ﻣﻮﺗﻮر اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﯽ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی او هجوم ﻣﯽ ﺁورد ﺑﻪ رﻗﺎﺑﺖ ﭘﺮداﺧﺖ. ﺻـﺪا از ﺟﺎﻧـﺐﺟﺎدﻩ ی kﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﻴﺪ، ﺷﺮﻳﻞ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ را ﻣﯽ داﻧﺴﺖ و هم ﭼﻨﺎن ﺻﺪا ﻧﺰدﻳﮏ وﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ذهنش رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺻﺪای ﺁن اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺁﺷﻨﺎﺳـﺖ. ﺁن را قبلاﻳﮏ ﺑﺎر ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮد. در همان ﻏﺮوﺑﯽ ﮐﻪ ﭘﺎوﻻ ﻣﺎرون ﺗﻮﺳﻂ اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﯽ ﺑﺎ همین ﺻـﺪازﻳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. وﻳﻨﺖ ﺑﺎ ﺟﻴﭙﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﺮ ﻗﻮی و ﺿﺨﻴﻢ ﺟﻠـﻮﻳﯽ اش در ﺻـﻮرتﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﺑﺪن اﻧﺴﺎن، ﺣﺘﯽ ﮐﻮچکترین ﺧﺴﺎرﺗﯽ نمی دﻳﺪ ...
اﻣﺎ ﭼﺮاغ ها ﻧﻴﺰ ﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، ﺟـﺎدﻩ ﭘـﻴﭻ ﺧـﻮرد و ﻧـﻮر ﭼـﺮاغ هـﺎ دروﺿﻌﻴﺘﯽ دﻳﮕﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ،ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ روی او ﻗﺮار داﺷﺖ. ﭼﺮاﻏـﯽ زرد رﻧـﮓﮐﻪ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺰرگ ﺗﺮ و ﺑﺰرگ ﺗﺮ. ﭼﺮاﻏﯽ ﻧﻔﺘﯽ؟دﻳﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ،هر ﻧﻮع ﭼﺮاغ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻌﻨﺎی اﻧﺴﺎن و اﻣﻨﻴﺖ ﻣﯽ دهﺪ.ﺻﺪای ﺟﻴﭗ در ﮔﻮش هایش ﻧﻌﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ، ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ نمود ﮐﻪ ﺻـﺪای ور و قرﭼﺮخ های ﺁن را هم ﻣﯽ ﺷﻨﻮد، ﺻﺪای ﭼﺮخ هاﻳﯽ ﮐﻪ از ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﺳـﻨﮓ رﻳـﺰﻩ هـﺎیﺟﺎدﻩ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﺪ. اﻣﺎ ﻧﻮر ﭼﺮاغ درﺧﺸﺎن ﺗﺮ و ﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ نمود.ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺷﺮﻳﻞ ﭼﻴﺰهای دﻳﮕﺮی را هم ﻣﯽ دﻳﺪ. شاید اﻧﻌﮑﺎﺳـﯽ از ﻧـﻮر ﭼـﺮاغ ودﻳﺮک ﻋﻤﻮدی زرد رﻧﮕﯽ در ﺁب، نهری اﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ زهﮑـﺸﯽ ﺑـﺎرﻳﮑﯽ ﺑـﺮای ﺁﺑﻴـﺎری ﻣﺰارع؟
ﺑﻪ هر ﺣﺎل، ﭼﺮاغ در ﻓﺮاﺳﻮی ﺁن ﻗﺮار داﺷﺖ. ﺁب ﻣـﺎﻧﻌﯽ ﺑـﺮای ﻋﺒـﻮر او ﺑـﻮد.ﺑﺮای لحظه ای وﺣﺸﺖ اﻧﮕﻴﺰﺷﺮﻳﻞ ﺗﺼﻮر نمود ﮐﻪ راﻩ ﺧﻮد را ﮔﻢ ﮐﺮدﻩ، و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪاﻧﺴﺎﻧﯽ در ﺁن ﺳﻮی ﺁب هست، اﻣﺎ نمی ﺗﻮاﻧﺪ از او ﮐﻤﮏ ﺑﮕﻴﺮد. ﺳﭙﺲ ﻧﻮر ﭼﺮاغ های ﺷﻬﺮ ﮐﻪ هرﮔﺰ ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺿﻌﻔﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد، ﺗـﻮﺟﻬﺶ راﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ نمود. ﮐﻤﯽ ﺁن ﻃﺮف ﺗﺮ، در سمت ﭼﭗ، ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺟـﺎدﻩ دوﺑـﺎرﻩ ﭘـﻴﭻ ﻣـﯽﺧﻮرد ﭼﻴﺰی دﻳﺪ. ﻳﮏ ﭘﻞ! ﺁن ﭼﻨﺎن ﭘﻞ ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎدی هم ﻧﺒـﻮد. ﭼـﻮﺑﻴﻦ و ﺗـﺸﮑﻴﻞﺷﺪﻩ از تخته های ﻧﺎزک و ﻗﺪﻳﻤﯽ و ﻧﺮم. اﻣﺎ هرﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻞ اﺳـﺖ و او را ﺑـﻪ ﺁنﺳﻮی ﺁب و ﭼﺮاغ ها ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ.ﭘﺸﺖ ﺳﺮش، ﺗﻨﻬﺎ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﭼﻨﺪ متری، ﺻﺪای ﻏﺮش ﻣﻮﺗﻮر ﺟﻴـﭗ و ﺷـﻴﻮن ﻏﻠﺘﻴـﺪنﻻﺳﺘﻴﮏ ها ﺑﺮ روی رﻳﮓ، هماهنگی و ﺷﺪت بیشتری ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺪرﻳﺠﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺻﺪاﻳﯽﺧﺮد ﮐﻨﻨﺪﻩ و ﻳﮏ دﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ.ﺷﺮﻳﻞ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ: دﻳﮕﺮ دﻳﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ.ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻗﺪم های در ﺣﺎل ﭘﺮوازش ﺑﺮ روی اوﻟﻴﻦ تخته ی ﭘﻞ ﻓﺮود ﺁﻣـﺪ، ﺳـﭙﺲﻧﻮر ﭼﺮاغ هایی ﭘﺮﻗﺪرت ﺟﻴﭗ ﮐﻪ در ﺁن ﺁﺧﺮﻳﻦ ﭘﻴﭻ ﺟﺎدﻩ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﻮر ﻣﯽ ﭘﺎﺷـﻴﺪ،ﻧﺎﮔﻬﺎن تمام دﻧﻴﺎ را روﺷﻦ ﺳﺎﺧﺖ ... او را ... و ﮐﻒ ﭘﻞ را ... ﺁب ﺗﻴﺮﻩ را ﮐﻪﻧﻮر ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﺁن ﻣﯽ درﺧﺸﻴﺪ. ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ، زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ دهـﺎن ﮔـﺸﻮدﻩ ﺑـﻮد، زﻳـﺮﭘﺎﻳﯽ ﮐﻪ درهوا و ﺑﺮای اداﻣﻪ ی دوﻳﺪن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ...اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی از اداﻣﻪ ی دوﻳﺪن و ﺑﺎزﻳﺎﻓﺖ ﺗﻌﺎدﻟﺶ اﻗﺪاﻣﯽ ﮐﻨﺪ.دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺎﻗﯽ نماﻧﺪﻩ ﺑﻮد. ﭘﺎ و ﺑﺪﻧﺶ ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﮐـﺸﻴﺪﻩ ﺷـﺪ، ﻣـﺎﻧﻊدﻳﮕﺮی وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ، ﺳﻄﺢ ﻗﻴﺮﮔﻮن ﺁب ﻧﺰدﻳﮏ و ﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺮ ﺷـﺪ و ﺳـﺮانجام او را درﺁﻏﻮش ﮐﺸﻴﺪ.
درﺳﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ درون ﺁب ﻓﺮو رﻓﺖ، ﻻﺳﺘﻴﮏ های ﺟﻴﭗ ﺑـﺎ تخته هـﺎی ﭘـﻞ ﺑﺮﺧﻮرد نمود و ﺟﻴﭗ هم ﺷﻴﺮﺟﻪ زﻧﺎن ﺑﺎ همان ﭘﻮﭼﯽ زﻳﺮ ﭘﺎی ﺷﺮﻳﻞ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪ.ﺟﺴﻢ ﺁهنین ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺳﺮ ﺷﺮﻳﻞ ﺷﻨﺎور ﺑﻮد و ﺁسمان ﺑﺎﻻی ﺳﺮش را ﺗﺎرﻳﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدو ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻏﺮق ﻣﯽ ﺷﺪ. زﻳﺮ ﺁب ﻧﻴﺰ ﺷﺮﻳﻞ ﻓﺸﺎر ﻣﻨﻔﺠﺮ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی اﻣﻮاج ﺁب را ﮐﻪﺑﺮ اﺛﺮ ﻓﺮو رفتن ﺁن هیولا ﺑﻪ تمامی وﺟﻮدش وارد ﻣﯽ ﺷﺪ اﺣﺴﺎس نمود. هیوﻻﻳﯽ ﮐـﻪدرﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺁب ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد.ﺷﺮﻳﻞ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ هاﻳﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﺒﺎب ﭘﻴﺶ از او ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺁب ﻣﯽ رﺳﻴﺪ، ﺧﻮدرا ﺑﺎﻻ ﮐﺸﻴﺪ.ﺁن ﺟﺎ، در ﺳﻄﺢ ﻗﻴﺮﮔﻮن و ﺳﻴﺎﻩ ﺁب هیچ خبری ﻧﺒﻮد. ﺁسمان آبی ﺑﻮد و ﻏﺮش ﺻﺪا ﺑـﻪﺳﮑﻮت ﻣﺒﺪل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﭼﻴﺰی ﺟﺰ ﺗﮑﺎن اﻣﻮاج ﺁب و ﺣﺒﺎب هاﻳﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﮐﻪ از زﻳﺮ ﺑـﻪﺳﻄﺢ ﺁب ﻣﯽ دوﻳﺪ، وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. اﻣﻮاﺟﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ را از ﻧﻘﻄﻪ ی ﺳﻘﻮﻃﺶ در ﺁب ﺑـﻪﮐﻨﺎری ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ.
ﺷﺮﻳﻞ از محدوده ای ﮐﻪ ﺟﻴﭗ در ﺁب ﻓﺮو اﻓﺘﺎدﻩ و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، در ذهـﻨﺶ اورا ﺻﺪا زد: وﻳﻨﺖ!
ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﺎﺧﻮدﺁﮔﺎﻩ ﺻﺪاﻳﺶ ﮐﺮدﻩ ﺑـﻮد، در ﺳـﮑﻮت و از درون ﻣﻐـﺰ. اﻣـﺎ ﭘﺎﺳـﺨﯽدرﻳﺎﻓﺖ ﻧﮑﺮد. ارﺗﺒﺎﻃﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ارﺗﺒﺎط ﻣﻐﺰی ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. در ﺁن ﺳﻮی ﺧـﻂارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺳﮑﻮت ﺑﻮد و دﻳﮕﺮ هیچ! ﺑﻠﻪ ... دﻳﮕﺮهیچ ... در ﺁن ﺳﻮی ﺧﻂ همه ﭼﻴـﺰﻣﺮدﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻴﺪ ... ﺷﺎﻳﺪ هم در ﺣﺎل ﻣﺮگ. ﺷﺮﻳﻞ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺑـﻪ ﻃﺮﻳﻘـﯽﻧﺎمحسوس درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ذهنش ﺑﻪ او ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺮ وﻳﻨـﺖ ﻣـﺎرون ﺑـﺎ ﺟـﺴﻢ ﺳـﺨﺘﯽﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدﻩ، ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻴﺸﻪ ی ﺟﻠﻮ، و او ﻧﺎﺗﻮان و ﻣﻐﺮوق روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮ وارﻓﺘـﻪو اﮐﻨﻮن رﻳﻪهایش ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﺁب اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد.ﺑﺎ زدن ﻳﮑﯽ دو دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ی ﺻﻌﻮد ﺣﺒﺎب های ﺁب ﺷﻨﺎ ﮐﺮد. ﺁن ﺟـﺎ ﺑـﺎﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎد ﮐﺸﻴﺪ: وﻳﻨﺖ!اﻣﺎ دهاﻧﺶ از ﺑﺎﺑﺖ اﺣﺴﺎس دروﻧﯽ ﮔﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺳﺮد. اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐـﻪ او راﺑﺎ اﺻﻠﯽ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ رو ﺑﻪ رو ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد. اﺻﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: وﻳﻨـﺖ ﻣـﺎرونﻣﺮدﻩ اﺳﺖ.
ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻞ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﻨﺎ ﮐﺮد... ﭘﻞ؟ در ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب ﺑﻪ اﺳﮑﻠﺖ ﭼـﻮﺑﻴﻨﯽ ﮐـﻪ ﺁن را ﭘﻞ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ، ﺁن ﭘﺪﻳﺪﻩ اصلا ﭘﻞ ﻧﺒﻮد! ﻓﻘﻂ ﻳﮏ دارﺑﺴﺖ ﺑﻮد.
و ﺁن ﮔﺎﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ، ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮدی ﺁب، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ کشتن وﻳﻨﺖ! ﺑﻠﻪ، او را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد.
ﺁﻳﺎ روح وﻳﻨﺖ ﭘﺲ از ﻣﺮگ، و ﻳﺎ ﺿﻤﻴﺮ او ﻗﺒـﻞ از ﻣـﺮگ، اﻳـﻦ واﻗﻌـﻪ را ﭼﻴـﺰ دﻳﮕﺮی ﺣﻼﺟﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد؟ ﺁﻳﺎ وﻳﻨﺖ نمی ﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﺳﻘﻮط ﺟﻴﭗ ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮی ﮐﻨـﺪ؟ ﻧـﻪ،ﭼﻮن ﻣﻐﺰ ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ او ﭘﻴﺎﻣﯽ اﺷﺘﺒﺎﻩ مخابره ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد، ﭘﻴﺎﻣﯽ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی ﭘﻞ ... و ﻧﻪ دارﺑﺴﺖ ...
پایان
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)