قسمت هفتم.
ﺻﺪای ﺗﺮاﻓﻴﮏ از ﺑﺰرﮔﺮاﻩ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﻴﺪ. ﺻﺪا از ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. اﮔﺮﭼﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ دربستر ﺑﻮدﻩ اﺳـﺖ اﻣـﺎ ﺳـﺎﻋﺖ رفتندر ﺑﺰرﮔـﺮاﻩ و ﮔـﺮفتن ﮐﻤـﮏ ازاﺗﻮﻣﺒﻴﻠﯽ ﻋﺒﻮری هنوز ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. هنوزﻣﺮدم در ﺧﻴﺎﺑﺎن و اﻃﺮاف او ﺑﻮدﻧـﺪ وﻟﺰوﻣﯽ ﺑﺮای وﺣﺸﺖ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. از ﭘﺸﺖ رﺳﺘﻮران ﻣﺘﻞ ﮔﺬﺷﺖ. درون رﺳﺘﻮران هنوززﻧﯽ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ و ﻳﮑﯽ دو مشتری وﺟﻮد داﺷﺖ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ تدریجا در ﺻﺪدﺗﻌﻄﻴﻞ هستند. ﭘﻨﺎهی در ﺁن ﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﺼﻮر ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ هـﺮ ﺻـﻮرت وﻳﻨـﺖ ﻧﻴـﺰ ﻣـﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ او را از ﺁن ﺟﺎ هم ﺗﻌﻘﻴﺐ ﮐﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻗﺪم ﺑﺮداشتن اداﻣﻪ داد،ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺴﯽ را ﺟﻠﺐ ﻧﮑﻨﺪ، ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺣﺘﯽ از اﻧﻌﮑﺎس ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻗﻮﻩ ی ﺑﻴﻨﺎﻳﯽ اش در ذهن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﮐﻨـﺪ. ﺷـﺒﺢ ﺑﺰرﮔـﯽ راﻩ را ﺑﺮ او ﺑﺴﺖ. ﭘﺸﺖ ﮐﺎﻣﻴﻮﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ او ﺁن را دور زد و در ﻃﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺳـﺎﻳﻪی ﺗﺎرﻳﮏ ﺗﺮی داﺷﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺑﺰرﮔﯽ ﻧﺒـﻮد. ﻇـﺎهرﻳـﮏ ﺗﺮﻳﻠـﯽ را هـﻢ ﻧﺪاﺷﺖ.
ﻣﺮدی در ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺟﻠﻮی ﮐﺎﻣﻴﻮن اﻳﺴﺘﺎدﻩ و ﺳﻴﮕﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ. ﺷـﺎﻳﺪ راﻧﻨـﺪﻩ ی ﺁن ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺮد ﺻﺪای ﭘﺎی ﺷﺮﻳﻞ را ﺷﻨﻴﺪ. ﺑﻪ ﻃﺮف او ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد. ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ اوﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ، اﻣﺎ ﭼﻬﺮﻩ ی ﻣﺮد در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﻮد. ﻓﻘﻂ ﺁﺗﺶ ﺳﺮخ رﻧﮓ ﺳﻴﮕﺎرشﻣﺸﺎهدﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﮏ او رﺳﻴﺪ و اﻳﺴﺘﺎد، ﭘﺮﺳﻴﺪ: اﻳﻦ ﮐﺎﻣﻴﻮن ﻣﺎل شماﺳﺖ؟
ﻣﺮد ﺣﺘﻤﺎ ﺟﺎ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد، زﻳﺮا لحظه ای ﺑﺮای ﺟﻮاب دادن ﺗﺮدﻳﺪ ﮐﺮد. ﺳﺮانجام ﻟﺐهاﻳﺶ ازهم ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺁراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ.
- ﻣﯽ ﺧﻮاهید ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮوﻳﺪ ﻳﺎ همین ﺟﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻴﺪ؟
ﻣﺮد ﭘﺲ از ﺗﺮدﻳﺪی مجدد ﭘﺎﺳﺦ داد: ﻣﯽ ﺧﻮاهم ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮوم، ﺑﻪ محض اﻳـﻦ ﮐـﻪ ...ﺳﻴﮕﺎرم تمام ﺷﻮد.
- ﻣﺮا هم ﻣﯽ رﺳﺎﻧﻴﺪ؟
و وﻗﺘﯽ راﻧﻨﺪﻩ ﮐﺎﻣﻴﻮن ﭘﮏ ﻋﻤﻴﻘﯽ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﺧـﻮد زد، ﻧـﻮر ﺁﺗـﺶ ﺳـﻴﮕﺎر ﭘﺮﺗـﻮبیشتری ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ اش اﻓﮑﻨﺪ، ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاهید ﺑﺮوﻳﺪ؟
- ﻓﺮﻗﯽ نمی ﮐﻨﺪ، ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاهم ...
ﻣﺮد ﺑﻪ او ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، ﺣﻴﺮت زدﻩ او را ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ، اﻣﺎ ﭼﻬﺮﻩ ی ﺷـﺮﻳﻞ ﺑـﻪهمان اﻧﺪازﻩ ﮐﻪ ﭼﻬﺮﻩ ی او در ﺳﺎﻳﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ در ﺗﻴﺮﮔﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳـﻴﮕﺎرﺧﻮد را زﻣﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد زحمت ﻟﮕﺪ ﮐﺮدن ﺁن را هم ﻧﺪاد. ﺁن ﭼﻪ ﮐﻪ ﺁنﻣﺮد در ﺳﺮ داﺷﺖ ﺑﻪ همان وﺿﻮح ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ او ﻧﻴﺰ در ﻃﻮل ﻣﻮج ذهنی ﺷﺮﻳﻞ ﻗﺮاردارد. او ﻗﺪرت ﺣﺪس اﻳﻦ را ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ رﻳﺴﮏ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ دﺳﺖ زدﻩ اﺳـﺖ، اﻣـﺎﭘﻴﺸﻨﻬﺎد دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ او ﺟﺰ ﻓﺮﻳﺐ ﮐﺎری ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮی ﻧﺒﻮد...ﭘﺲ از لحظاتی ﻃﻮﻻﻧﯽ، ﻣﺮد در ﮐﺎﻣﻴﻮن را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﭙﺮ ﺑﺎﻻ.
ﺷﺮﻳﻞ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ هﺎی ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ: ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎلاﻳﻦ ﺟﻮر ﮐﺎﻣﻴﻮن هایی ﺑﺰرگ را ﺳﻮار ﻧﺸﺪﻩ ام.
اﻣﺎ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ذهن ﺧﻮد ﻳﺎدﺁوری ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ بماند و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻧﮑﻨﺪ.ﺑﻪ ذهن ﺧﻮد دﺳﺘﻮر داد: راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﺎت ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ... ﺁرام ﺑﺎش ... ﺑـﻪ ﺧـﻮاب ﺑﺮو ... ﺑﻠﻪ، ﺧﻮاب ... ﺧﻮدت را هیپنوﺗﻴﺰم ﮐﻦ.
راﻧﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪ و ﻣﻮﺗﻮر را روﺷﻦ ﮐﺮد. ﺳﭙﺲ ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺑـﻪ راﻩاﻓﺘﺎد. ﺷﺮﻳﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در همان ﺣﺎل ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﭼﻴـﺰیﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﺪ، اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺑﻪ ﻃـﺮف ﭼـﭗ ﭘﻴﭽﻴـﺪ و ﺁن هـﺎ وارد ﺑﺰرﮔـﺮاﻩﺷﺪﻧﺪ. ﺁﻳﺎ وﻳﻨﺖ هﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﺮک ﮐﺎﻣﻴﻮن از ﺁن محوطه ﺷﺪﻩ ﺑﻮد؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻪ.
ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ. وﻳﻨﺖ ﻗﺎدر ﻧﻴـﺴﺖ هـﺮ ﻓﮑـﺮ ﮐﻮﭼـﮏ درون ذهـﻦ او را بخواﻧـﺪ.اﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﺪ او درون ﺁن ﮐﺎﻣﻴﻮن اﺳﺖ.راﻧﻨﺪﻩ ﮐﺎﻣﻴﻮن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: نمی دانم ﺁﻳﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ درﺳﺖ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ، ﺑﺒﻴـﻨﻢﻣﻌﺘﺎد هستی ﻳﺎ ...
- ﻧﻪ، ﻣﻦ ﻣﻌﺘﺎد ﻧﻴﺴﺘﻢ.
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮهم از ﺁن ﻧﻮع زن ها نمی ﺁﻳﯽ. ﭘﺲ حتما در ﺣﺎل ﻓﺮار هـﺴﺘﯽ. از دﺳـﺖ ﮐﯽ؟ ﺷﻮهرت؟
- ﻧﻪ، ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ. نمی توانمﺗﻮﺿﻴﺢ دهم.
- ﺁﺧﺮ ممکن اﺳﺖ ﮐﺎر ﻣﻦ ﺧﻼف ﺑﺎﺷﺪ.
- ﻧﻪ، ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻪ شما ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﯽ دهم.
ﺳﭙﺲ ﺁن دو ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻧﺪ. ﮐﺎﻣﻴﻮن هم ﭼﻨﺎن ﺑـﻪ راﻩ ﺧـﻮد اداﻣـﻪ ﻣـﯽداد. ﺷﺮﻳﻞ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺴﺘﻪ ﻧﮕﻪ دارد ﺗﺎ ﻣﺒـﺎدا ﺑـﻪ ﻋﻼﻳـﻢ ﺟـﺎدﻩﺗﻮﺟﻬﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ. راﻧﻨﺪﻩ هﺮ از ﮔﺎهﯽ از ﮔﻮﺷﻪ ی ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ او ﻣﯽ اﻧـﺪاﺧﺖو ﺷﺮﻳﻞ اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ را ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮد. اﻣﺎ هرﭼﻪ ﮐﻪ در ذهن راﻧﻨـﺪﻩ ﻣـﯽ ﮔﺬﺷـﺖ،ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وﺣﺸﺘﯽ ﮐﻪ از وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ﺑﺮ او ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، وﺣﺸﺖ کمتری به همراهداﺷﺖ.
ﻧﺎﮔﻬﺎن از راﻧﻨﺪﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ: اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﯽ ﻣﺎ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟
و ﻓﻮرا از ﭘﺮﺳﺶ ﺧﻮد ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ زﻳﺮا ﺑﺎ ﺁن ﺳﻮال ﻧﺎ ﺧﻮدﺁﮔﺎﻩ راﻧﻨﺪﻩ را ﮔـﻮشﺑﻪ زﻧﮓ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد.
ﻣﺮد از ﺁﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: فعلا ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣـﺎ ﻧﻴـﺴﺖ،ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻣﺎ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﮐﻨﺪ؟
-هیچ ﮐﺲ.
- ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎ از دﺳﺖ ﭘﻠﻴﺲ ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
- ﻧﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ.
- ﺑﻪ هیچ وﺟﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ درﮔﻴﺮ ﻣﺴﺎﻟﻪ ای ﺑﺸﻮم.
- ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﻨﯽ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺟﺎﻳﯽ ببری، هر ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﺟﮑﺴﻮن هارﺑﺮ ﻣﯽ روم.
ﺷﺮﻳﻞ ﺟﻴﻎ ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﮐﺸﻴﺪ و دو اﻧﮕﺸﺘﺶ را در ﮔﻮش هاﻳﺶ ﻓﺮو ﮐﺮد، اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﻠﯽدﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﻧﺎم ﻣﻘﺼﺪ در ﻣﻐﺰش هم ﭼﻮن ﭘﺘﮏ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻴﺪ... ﺟﮑـﺴﻮن هـﺎرﺑﺮ و اوﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﺁن ﻧﺒﻮد. ﻣﯽ داﻧﺴﺖ، مطمئنا ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐـﻪ ﻧـﺎم ﻣﻘـﺼﺪ از ﻃﺮﻳـﻖارﺗﻌﺎش ﺻﺪا در ﻣﻐﺰش و ﭘﻞ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻣﻮﺟﻮد، ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺑﻪ ﻧـﻮرت وی و ذهـﻦ وﻳﻨـﺖ ﻣﺎرون اﻧﺘﻘﺎل ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ.
- ﺗﻮ ﭼﺖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟
- ﻣﺮا ﭘﻴﺎدﻩ ﮐﻦ ...
دوﺑﺎرﻩ ﺟﻴﻎ ﮐﺸﻴﺪ: ... ﺑﮕﺬار ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﻮم ...!
- ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ را ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ...
- ﻣﺮا ﭘﻴﺎدﻩ ﮐﻦ، وﮔﺮﻧﻪ ﺧﻮدم ﺑﻴﺮون ﻣﯽ ﭘﺮم.
ﺳﭙﺲ در ﮐﺎﻣﻴﻮن را ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﮐﺮد.
- ﻳﮏ دﻗﻴﻘﻪ صبر ﮐﻦ، صبرﮐﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮانم از ﺟﺎدﻩ ﮐﻨﺎر ﺑﮑﺸﻢ.
ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ لحظه ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮد و ﺳﺮﻋﺖ ﮐﺎﻣﻴﻮن لحظه به لحظه کاهش ﻳﺎﻓﺖ. ﺳﺮانجام راﻧﻨﺪﻩ ﻧﻘﻄﻪ ای را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد و در ﺷﺎﻧﻪ ی ﺧﺎﮐﯽ ﺟﺎدﻩ، ﮐـﺎﻣﻴﻮنرا ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد. اﻣﺎ ﺷﺮﻳﻞ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﻮﻗﻒ درﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، دررا کاملا ﺑﺎز ﮐﺮدﻩ و از ﭘﻠﮑﺎن در ﺣﺎل ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪن ﺑﻮد. از راﻧﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ در همانﺣﺎل ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮﻳﺪ.
روی ﭘﻨﺠﻪ ی ﭘﺎ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ، ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﺧﻮرد اﻣﺎ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﻔﺘـﺎد. وﻓﻘـﻂ ﺁن ﮔـﺎﻩﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﻴﺖ ﮐﺮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﮔﺸﻮد ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﮐﺠﺎ هست.ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﻧﺎﺣﻴﻪ ی ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺑﻮد در ﻧﻮر ﭼﺮاغ های ﮐﺎﻣﻴﻮن ﻗﺎﺑﻞروﻳﺖ ﺑﻮد
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)