قسمت ششم.
ﺳﺮانجام اﺳﺮار ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺁﻟﻦ در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺖ وﻟﯽ ﺁﻟﻦ ﻧﻴﺰ او را ﻣـﻮرد تمسخرﻗﺮار داد. ﻧﻪ، او ﺑﻪ هیچ وﺟﻪ رﺿﺎﻳﺖ نمی داد ﮐـﻪ مخفیانه وارد ﮔـﺎراژ ﻣﻨـﺰلﻣﺎرون ﺷﻮد و اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ او را ﺑﺎزرﺳﯽ ﮐﻨﺪ. ﻳﺎ ﺑﺮای ﺟﺴﺘﺠﻮی چمدان ﺧﻮن ﺁﻟﻮد ﺁﺑـﯽرﻧﮓ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ وارد ﻣﻨﺰل وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ﺷﻮد.
اﻟﺒﺘﻪ ﺁﻟﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﮑﺎن درﻳﺎﻓﺖ ﻋﻼﺋﻢ و ﺁﺛﺎر ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ ﺑﺮای ﺷـﺮﻳﻞ ازﻃﺮﻳﻖ ذهن ﻣﺎرون وﺟﻮد دارد، اﻣﺎ اﮔﺮ وﻳﻨﺖ ﻣـﺎرون همسرش را ﺑـﻪ ﻗﺘـﻞ رﺳـﺎﻧﺪﻩﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ اﺳﺖ، ﻧﻪ ﺷﺮﻳﻞ و ﻧﻪ او.و ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﻳﻞ شدیدا ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ.
اﻳﻦ ﺧﺸﻢ ﻳﮑﯽ از دﻻﻳﻠﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ ﺷﻬﺮ را ﺗﺮک ﮐﺮد. دﻟﻴﻞ دﻳﮕﺮ وﺣـﺸﺘﯽ ﺑـﻮدﮐﻪ از وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون در وﺟﻮد ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد. ﮔﺮﭼﻪ هیچ ﺗﻮﺟﻴـﻪ ﻣﻨﻄﻘـﯽ ﺑـﺮایاﺣﺴﺎس وﺣﺸﺖ ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺖ.اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ تماس ﮔﺮﻓﺘﻪ و وﻳﻨﺖ هم از ﺁن ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻄﻠﻊ ﺑﻮد، وﻟﯽ درﺳـﺖﺑﻪ همین دﻟﻴﻞ وﻳﻨﺖ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺁن را ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ او ﺻﺪﻣﻪ ای وارد نماید. ﺧﻮب، ﭘـﺲﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮑﻨﺪ؟ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ او را ﺁزار دهد، تهدید ﮐﻨﺪ و ﮐﺎﺑﻮس زﻧـﺪﮔﯽ اشﺷﻮد. و ﺷﺮﻳﻞ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ همین ﮐﺎر را هم ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ همین دﻟﻴﻞ ﺗﺼﻤﻴﻢداﺷﺖ ﻓﺮار ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ دوردﺳﺖ ﺑﺮود و اﺟﺎزﻩ دهد ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﮕﺬرد.
ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻣﺪت، ارﺗﺒﺎط ﻣﻐﺰی ﺑﺎ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ﻗﻄـﻊ ﺷـﻮد. ﺷـﺎﻳﺪ ﺁن ﮔـﺎﻩﻗﺎدر ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن همه ﭼﻴﺰ.
از محل ﮐﺎرش ﺑﺎ اﺻﺮار و اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺷﺪﻩ و همان روز ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ از ﺷﻬﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺣﺘـﯽ ﺟﻬـﺖ ﻣﺸﺨـﺼﯽ را درﻧﻈﺮ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺁن ﭼﻪ در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ ﻓﻘﻂ رفتن ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﺷﻬﺮ ﺑﻮد. رفتن ﺑﻪ محلی ﮐـﻪﺑﺎ دﻳﮕﺮ اﻣﺎﮐﻦ اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.ﺳﺮانجام در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎب ﭼﻴﺰی نمانده ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﺘﻞ ﻧـﻮرت وی ﮐـﻪ درﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ واﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد رﺳﻴﺪ. ﺷﻬﺮی ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ ﭼﻴﺰی از ﻳﮏ دهکده بیشتر ﻧﺪاﺷﺖ وﺁن را ﻧﻴﺰ ﻧﻮرت وی ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. ﻣﺘﻞ ﻣﺰﺑﻮر ﻳﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻋـﺮﻳﺾ ﺑـﻮد ﮐـﻪ اﺗـﺎقهایش پهلو به پهلوی هم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘـﻪ و در ﻣﻘﺎﺑـﻞ هـﺮ اﺗـﺎق،محلی ﺑـﺮای ﭘـﺎرکاﺗﻮﻣﺒﻴﻞ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﻳﮏ رﺳﺘﻮران ﻧﻴﺰ در ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺘﻞ ﺑﻮد ﮐﻪﺟﺰﺋﯽ از ﺁن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺁﻣﺪ.ﺷﺮﻳﻞ ﻳﮏ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﺧﻮرد و وﻗﺘﯽ ﺧﺴﺘﻪ و ﺑﯽ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎﻗﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ، ﺗـﺎرﻳﮑﯽﺑﺮ ﺁسمان ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ و ﺳﺘﺎرﮔﺎن رخ ﻣﯽ نمودﻧﺪ. ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺮاغ اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶ رﻓﺖ ودر ﺁن را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮد و هنگاﻣﯽ ﮐﻪ از ﻗﻔﻞ ﺑﻮدن ﺁن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺖ.ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺼﻮر ﮐﻪ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻗﺮص ﺧـﻮاب ﺁور دارد، دو ﻗـﺮص را ﺑﻠﻌﻴـﺪ و ﻣـﺪﺗﯽﻃﻮﻻﻧﯽ ﺧﻮد را زﻳﺮ دوش ﺁب ﺑﺴﻴﺎرﮔﺮم حمام رهاﮐﺮد و درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺁب ﮔﺮم ﺑﺮ ﺳﺮ و
روﻳﺶ ﻓﺮو ﻣﯽ رﻳﺨﺖ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ و رها در همان ﺣﺎل ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ.ﺳﭙﺲ ﺧﻮد را در تخت ﻣﺘﻞ و ﺑﺎﻟﺶ های دل ﭼﺴﺐ ﺁن رها ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﻴﻬـﻮدﻩ ﺳـﻌﯽ ﮐـﺮدﮐﺘﺎﺑﯽ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﺪ. او ﺷﺮوع ﺑﻪ ورق زدن ﺑﺮگ های ﮐﺘﺎب ﮐﺮد.ﺳﺎﻋﺖ ها ﮔﺬﺷﺖ و او ﺑﯽ ﻗﺮار در تخت ﻣﯽ ﻏﻠﺘﻴﺪ. ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺟﻬﺶ را ﺟﻠﺐ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد.ﺳﺮانجام ﭼﺮاغ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﺁن ﮔﺎﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻇﻠﻤـﺖ، ﻧﮕـﺎهﺶ ﺧﻴـﺮﻩ ﻣﺎﻧـﺪ ودرون ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺑﻪ ﮐﺎوش ﭘﺮداﺧﺖ. ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون را از ذهنﺧﻮد دور ﮐﻨﺪ.وﻳﻨﺖ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ او از ﺟﻨﺎﻳﺘﺶ ﺑﺎ خبر اﺳﺖ ... اﻣﺎ نمی داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ازﺟﺰﻳﻴﺎت ﺁن اﻃﻼع دارد.
ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ مسلما ذهن او هم ﭼﻮن ﻳﮏ ﮐﺘـﺎب ﺑـﺎز ﺷـﺪﻩ در ﻣﻘﺎﺑـﻞﭼﺸﻤﺎن وﻳﻨﺖ ﻧﻴﺴﺖ، نمی ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. و از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁﻳـﺎ ممکن اﺳـﺖ ﮐـﻪوﻳﻨﺖ در اﻳﻦ هراس ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ او از ﺁن ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﺪ هم بیشتر ﺑﺪاﻧﺪ؟ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺜﺎلاﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﺪ وﻳﻨﺖ ﭼﻄﻮر ﺧﻮد را از ﺷﺮ ﺁن چمدان ﮐﻮﭼﮏ و ﺁﺑـﯽ رﻧـﮓ ﺧـﻼص ﮐـﺮدﻩاﺳﺖ. ﻳﺎ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ را ﮐﻪ در ﺁن رﺳﺘﻮران ﺑﻪ همراﻩ ﭘﺎوﻻ ﻣﺎرون ﺑﻮد ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﯽﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
از ﺁن ﺟﺎ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ در اﺳﺮار ﮔﻨـﺎﻩ ﺁﻟـﻮد وﻳﻨـﺖ ﺷـﺮاﮐﺖ داﺷـﺘﻪﺑﺎﺷﺪ، ﺁﻳﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﺑﺮای وﻳﻨﺖ ارﺳﺎل ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﭼﻴـﺰی ﺑـﺮایوﺣﺸﺖ از ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺮای وﻳﻨﺖ وﺟﻮد ﻧﺪارد؟ اﻇﻬﺎر ﮐﻨﺪ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﻴﻠﯽ ﺑﻪ اﺟﺮای ﻧﻘـﺶﻳﮏ ﺷﻬﺮوﻧﺪ ﺑﺸﺮدوﺳﺖ و ﺧﻴﺮﺧﻮاﻩ در وﺟﻮدش ﻧﻴﺴﺖ؟ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﮐﻪ وﻳﻨﺖ را ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﮐﻨـﺪﮐﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺮدﻩ از اﺳﺮار ﺟﻨﺎﻳﺘﺶ ﺑﺮدارد؟ اﻣﺎ ﺁﻳﺎ در اﻳﻦ ﺻﻮرت وﻳﻨـﺖ ﺑـﻪاو اﻋﺘﻤﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد؟ ﺁﻳﺎ ﭘﻴﺎﻣﺶ را ﺑﺎور ﻣﯽ داﺷﺖ ...؟
در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺁن اﺗﺎق ﻏﺮﻳﺐ، ﻧﺎﮔﻬﺎن راﺳﺖ ﻧﺸﺴﺖ، در همان لحظه وﻳﻨـﺖ ﻣـﺎرون ﺑـﺎارﺳﺎل ﭘﻴﺎﻣﯽ ﺑﻪ او اﻇﻬﺎر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارد. ﭼﻴﺰی نماﻧﺪﻩ ﺑـﻮدﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ از ﺷﺪت ﺗﺮس ﺑﻪ رﻋﺸﻪ در ﺁﻳﺪ، دﻟﻴﻞ ﺁن وﺣﺸﺖ ﺁﮔﺎهﯽ دﻳﮕﺮی ﺑﻮد ﮐـﻪ ﺑـﻪﻣﻐﺰش ارﺳﺎل ﺷﺪﻩ و اﻳﻦ ﺑﺎر ﭼﻪ ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻏﺮﻳـﺰﻩ ی ﻧﺎﺷـﯽاز ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺧﻄﺮ و ﻳﺎ ﺻﺪاﻳﯽ ﻧﺎمحسوس ﮐﻪ عمیقاً ﺁن را ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﮔﺮﭼﻪ ﺣﺘﯽ ﺧـﻮدشهم نمی داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻴﺴﺖ اﻣﺎ از وﺟﻮد ﺁن اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺖ. وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ﺟﺎﻳﯽ در همانﺣﻮاﻟﯽ ﺑﻮد!
ﺁهسته از تخت ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪ. ﭘﻨﺠﺮﻩ ی ﺑﺰرﮔﯽ در دﻳﻮار ﺟﻠﻮی اﺗﺎﻗﺶ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐـﻪﺑﺎ ﭘﺮدﻩ ی ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﭘﺮدﻩ را ﺑﻪ اﻧـﺪازﻩ ی دو ﺳـﻪ ﺳـﺎﻧﺘﯽ مترﮐﻨﺎر ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ از ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﭘﺮدﻩ و دﻳﻮار ﺑـﻪ وﺟـﻮد ﺁﻣـﺪﻩ ﺑـﻮد،ﻧﮕﺎهی ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﻨﺪازد، ﻳﮑﯽ از ﺗﻴﻐﻪ هﺎی ﭘﺮدﻩ ﮐﺮﮐﺮﻩ ی ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ را ﭘﺎﻳﻴﻦﮐﺸﻴﺪ و ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﭼﺸﻢ ﮔﺮداﻧﺪ.
اﺑﺘﺪا ﺑﻴﺮون از ﻣﺘﻞ ﭼﻴﺰ ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ ﻣﺸﺎهده ﻧﮑﺮد، راﻩ مخصوص ﭘﺎرک اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ها ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ روﺷﻦ ﺑﻮد و اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺧﻮد را دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺜﻪ ی ﺗﻨﻮﻣﻨﺪش ﺑﻪ او ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ وﺁن ﮔﺎﻩ ﺻﺪاﻳﯽ ﺷﻨﻴﺪ. اﻳﻦ ﺑﺎر اﺷﺘﺒﺎﻩ ممکن ﻧﺒﻮد. ﺻﺪای ﺳﺎﻳﺶ ﮐـﻒ ﮐﻔـﺸﯽ ﺑـﺮ رویﭘﻴﺎدﻩ رو، ﻧﺰدﻳﮏ ﭘﻨﺠﺮﻩ ی اﺗﺎﻗﺶ. ﺷﺒﺢ ﺗﻴﺮﻩ رﻧﮕﯽ را دﻳﺪ ﮐﻪ از ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﭘﻨﺠـﺮﻩﮔﺬﺷﺖ و در ﮐﻨﺎر اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ او ﻣﮑﺚ ﮐﺮد.
ﺷﺒﺢ ﻣﺮدی ﺑﻮد، ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون نمی ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺮد دﻳﮕﺮی ﺑﺎﺷﺪ. ﺷﺮﻳﻞ،ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺎ ﻧﻮﻣﻴﺪی ﺑﻪ ﺗﺮدﻳﺪی دل ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺁن ﺗﺮدﻳـﺪ ﺑـﺎ رفتن ﺁنﻣﺮد ﺑﻪ ﻋﻘﺐ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ و ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻮری ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺷﺎﻧﻪ هاﻳﺶ اﻓﮑﻨـﺪﻩ ﻣـﯽ ﺷـﺪ ﺑـﻪﻳﻘﻴﻦ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. زﻳﺮا ﺷﺮﻳﻞ روﻳﺲ ﭼﻬﺮﻩ ی ﻣﺮداﻧﻪ، ﺗﻴﺮﻩ و اﻓﺘﺎدﻩ ی وﻳﻨـﺖ ﻣﺎرون را ﻣﯽ دﻳﺪ.
او را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد. ﺧﻴﻠﯽ ﺁﺳﺎن ﺑﻮد، ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ هـﻢ ﺁﺳـﺎن ﺑﺎﺷـﺪ.ﭼﻮن ﺷﺮﻳﻞ ﭘﻴﺎم را ﺑﺮاﻳﺶ ارﺳﺎل ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد. همان لحظه ﮐـﻪ ﻧـﺎم ﻧـﻮرت وی و ﻣﺘـﻞﻧﻮرت وی در ذهنش ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ، ﭘﻴﺎم ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ارﺳﺎل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. وﺣﺎﻻ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎرون ﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ او ﻣﻌﻄﻮف ﺑـﻮد، ﺳـﻌﯽ داﺷـﺖ ﺗـﺎ ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﺷـﻮد ﮐـﻪاﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. از ﺁن ﺟﺎ ﮐﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ همان ﺟﺎ ﺟﻠﻮی درب اﺗـﺎقاو ﭘﺎرک ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، ﮐﺴﺐ اﻃﻤﻴﻨﺎن از اﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﺪام ﻳﮏ از درها و اﺗﺎق هـﺎ ﺑﺎﻳـﺪﻣﻮرد ﻧﻈﺮ او ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺸﮑﻠﯽ در ﺑﺮ نخواهد داﺷﺖ.اﮐﻨﻮن ﻣﺎرون مترصد ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻧﻘﺼﯽ وارد ﺁورد ... ﺷﺎﻳﺪ هـﻢ در ﺻـﺪدﺗﻼﺷﯽ ﺑﺮای ورود ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺎﺷﺪ ... ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ در اﻧﺘﻈـﺎر ﺧـﺮوج او ازاﺗﺎق،صبر ﭘﻴﺸﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ...ﺗﺸﻮﻳﺶ همیشه ﻗﻀﺎوت را تحت اﻟﺸﻌﺎع ﺧﻮد ﻗﺮار ﻣﯽ دهد ، ﺷﺮﻳﻞ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺘﺼﺪیﻣﺘﻞ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﺪ و از او بخواهد ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ ﺷﻬﺮ ﻧﻮرت وی تماس ﺑﮕﻴﺮد. اﻣـﺎ ﭘﻠـﻴﺲهیچ وﻗﺖ ادﻋﺎی ﺷﺮﻳﻞ را ﺑﺎور نمی ﮐﺮد، همان ﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺒـﻞ از اﻳـﻦ ﺑـﺎور ﻧﮑـﺮدﻩﺑﻮدﻧﺪ، اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون دﺳﺖ ﺑﻪ اﻗﺪاﻣﯽ ﻧﺰدﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ادﻋـﺎیاو را ﺑﺎور نمی ﮐﺮدﻧﺪ. و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ وﻳﻨﺖ اﻗﺪاﻣﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ، دﻳﮕﺮ ﺑـﺴﻴﺎر دﻳـﺮﺧﻮاهد ﺑﻮد.
ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ، ﭘﻠﻴﺲ ﺧﻮد دشمن او محسوب ﻣﯽ ﺷﻮد. ﭼﻮن رفتن ﺑﻪ ادارﻩ ی ﭘﻠﻴﺲ ﺳﺒﺐوﺣﺸﺖ ﻣﺎرون از او و ﺳﭙﺲ ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﺗﻨﻬﺎ راﻩ اﻣﻨﻴﺖ او در ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺳﺎختنوﻳﻨﺖ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎﻳﺪ او را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ دﻳﮕﺮهرﮔﺰ ﺑـﺎ ﭘﻠـﻴﺲ ﮐـﺎرینخواهد داﺷﺖ.
اﻣﺎ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ، ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ وﻳﻨﺖ هنوز ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ اﺳﺖ، او ﺑﺎﻳﺪ ﻓـﺮار ﮐﻨـﺪ،اﻣﺎ ﭼﻄﻮر؟
بخشی از ذهنش ﺑﻪ او اﺧﻄﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد: ﻧﻘﺸﻪ ای ﻧﮑﺶ، ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ رﻳـﺰی ﻧﮑـﻦ، وﻳﻨـﺖﻗﺎدر اﺳﺖ اﻓﮑﺎرت را بخواﻧﺪ!
و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﺮ اﻳﻦ را نمی داﻧﯽ؟ اﮔﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰی ﺑﺮای رفتن ﺑﻪ هر ﺟﺎﺑﮑﻨﯽ، او ﻗﺒﻞ از ﺗﻮ ﺁن ﺟﺎ در اﻧﺘﻈﺎرت ﺧﻮاهد ﺑﻮد. ﭘﺲ ذهنت را ﺧـﺎﻟﯽ و ﭘـﻮچﺑﮕﺬار، از ﻏﺮﻳﺰﻩ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻦ ... ﮐﻮرﮐﻮراﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﮐﻦ ... ﺗﺸﻮﻳﺶ و اﺿـﻄﺮاب ﺑـﻪﺧﻮد راﻩ ﻧﺪﻩ! ...
ﺳﺮﻳﻌﺎ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪ. در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺑﺪون ﺗﻔﮑﺮ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد، از ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن تمرد ﻣـﯽﮐﺮد:
در ﺣﺎل ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪن هستم... ﻧﻪ، ﺣﺘﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﮑﺮی هم ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ذهنم راﻩﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ!
و ﺑﻪ ﺧﻮدنهیب ﻣﯽ زد: ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﻮرد ﺁﻳﻨﺪﻩ و ﻧﻪ در ﻣﻮرد ﺣﺎل ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ.
اﮐﻨﻮن ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ و ﺁﻣﺎدﻩ، وﺳﻂ اﺗـﺎق اﻳـﺴﺘﺎدﻩ ﺑـﻮد. ﺑـﺴﻴﺎر ﻣـﺸﮑﻞ ﺑـﻮد،تقریبا اﻣﮑﺎن ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ذهنش را ﭘﻮچ و ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﻪ دارد. ﮔﻮیا اﻳﻦ ﮐﻪ ﺳﻴﺴﺘﻢدﺳﺘﮕﺎﻩ ذهن اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ، اﻣﺎ ﺷﺮﻳﻞ تمام ﺗـﻼش ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﮐـﺎرﮔﺮﻓﺖ.اﺗﺎق دارای ﭘﻨﺠﺮﻩ ای درﻋﻘﺐ ﻧﻴﺰ ﺑﻮد و او مجبور ﺑﻮد ﺗﺎ ﭘﺮدﻩ را ﮐﻨـﺎر زدﻩ وﭘﺮدﻩ ﮐﺮﮐﺮﻩ را ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻻ ﺑﮑﺸﺪ. ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮐﻪ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻣﺪت هاﺳﺖ ﺑﺎز ﻧـﺸﺪﻩ، ﺑـﺮایﺑﺎز ﺷﺪن لحظه ای ﺑﺎ لجبازی ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮد، اﻣﺎ ﺳﺮانجام ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و همراه ﺑـﺎ ﺣﺮﮐـﺖﭘﻨﺠﺮﻩ ﺻﺪای ﮐﻮﭼﮑﯽ از ﺧﺮاﺷﻴﺪﮔﯽ زﻧﮓ دار و ﻏﮋﻏﮋ ﺑﺎز ﺷﺪن از ﺁن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ، ﺻﺪاﻳﯽﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد از ﺟﻠﻮی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﻴﺪن ﻧﺒﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﺑﯽ درﻧﮓ و ﺑﺪون در ﻧﻈﺮ ﮔﺮفتن ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ ﺁن را داﺷﺖ و ﺑﺎاحتراز از تمرکز ﺣﻮاس در انجام ﮐﺎر، ﺑﻪ ﺁراﻣﯽ ﻳﮏ ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻴﺮون ﺑﺮد و ﺳـﭙﺲ ازپهلو ﺧﻮد را ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪ و ﺳﺮانجام ﭘﺎی دﻳﮕﺮ را از ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻴﺮون ﺑﺮد و ﭘﺮﻳﺪ.اﮐﻨﻮن روی چمن اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ؟
ﻧﻪ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ، ﻓﻘﻂ ﻋﻤﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ او را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ، ﺣﺮﮐﺖ...
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)