قسمت سوم.
ﻣﺎﻩ ها وﻳﻨﺖ را ﻧﺪﻳﺪ. ﺷﺎﻳﺪ هم ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻧـﺎﺧﻮد ﺁﮔـﺎﻩ ﺳـﻌﯽ داﺷـﺖ او را از اﻓﮑﺎرش ﺧﺎرج ﮐﻨﺪ. در ﻋﺮض اﻳﻦ ﻣﺪت ﺷﺎﻳﺪ ﻳﮑﯽ دو ﺑﺎر ﺑﻪ او ﻓﮑﺮ ﮐـﺮد اﻣـﺎ ﺑـﻪ هیچ وﺟﻪ اﺣﺴﺎس درﻳﺎﻓﺖ ﭘﻴﺎﻣﯽ از ﺟﺎﻧﺐ وﻳﻨﺖ ﻧﮑﺮد، ﭘﻴﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ارزش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﺧﻮد او ﻧﻴﺰ ﺑﺮای وﻳﻨﺖ ﭘﻴﺎﻣﯽ ارﺳﺎل ﻧﮑﺮد، دﺳﺖ ﮐﻢ ﺧﻮد او ﭼﻨﻴﻦﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﺑﻪ هر ﺻﻮرت ﻳﮏ ﺑﺎر ﭘﺎوﻻ ﻣﺎرون را در رﺳﺘﻮراﻧﯽ دﻳـﺪ ... همان همسر زﻳﺒـﺎ وﻣﻮﺑﻮر وﻳﻨﺖ. ﭘﺎوﻻ در ﮔﻮﺷﻪ ای دﻧﺞ، ﺳﺮ ﻣﻴﺰی ﺑﺎ روﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑـﺴﻴﺎر ﮐـﻢ در ﮐﻨـﺎرﻣﺮدی ﻧﺸﺴﺘﻪ و رﻓﺘﺎری از ﺧﻮد ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ هـﻴﭻ وﺟـﻪ از زﻧـﯽ ﻣﺘﻌﻬـﺪ اﻧﺘﻈﺎر نمی رود. اﻳﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﺷﺮﻳﻞ را ﺑﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺣﻴﺮت زدﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد.
اول ﻋﺪم ﺗﻌﻬﺪ ﺁﺷﮑﺎر ﭘﺎوﻻ و اﻳﻦ ﮐﻪ او ﺑﻪ ﻣﺮد ﺧﻮش ﻇﺎهری ﭼـﻮن وﻳﻨـﺖ ﻣـﺎرون ﻧﻴﺰ وﻓﺎدار ﻧﻴﺴﺖ. وﻳﻨﺖ ﻣﺮدی ﺟﺬاب و ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﺑـﻮد ﮐـﻪ در ﮐـﺎر ﺗﺒﻠﻴﻐـﺎت هـﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽ نمود ﭘﺲ ﭼﺮا ﭘﺎوﻻ ﺑﺎﻳﺪ از زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ او اﺣﺴﺎس رﺿـﺎﻳﺖ ﻧﺪاﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﻣﺪﺗﯽ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﮔﺬﺷﺖ، ﺷﺎﻳﺪ ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﺷـﺪ ﮐـﻪ ﺷـﺮﻳﻞ ﺑـﻪ ﺗـﺪرﻳﺞ ﻣﺘﻮﺟـﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻋﺠﻴﺐ ﮐﻪ در وﺟﻮدش ﻣﻮج ﻣﯽ زد ﺷﺪ. اﺣﺴﺎس؟ ...
اﻣﺎ ﻧـﻪ، او ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل واژﻩ ی بهتری ﺑﻮد ﺗﺎ ﺁن ﭼﻪ را در ﺧﻮد تجربه ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺗﺸﺮﻳﺢ ﮐﻨﺪ. ﻣﻨﻊ ﺷـﺪﮔﯽ ...اﺣﺴﺎس ﻋﺪم ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎری ... اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ در زﻣﺎﻧﯽ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ و ﺑﯽ هیچ دﻟﻴﻞ ﺷﺨـﺼﯽاو را در ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﯽ ﺳﺒﺐ ﮐﻪ ﺁن اﺣﺴﺎس در زﻣﺎﻧﯽ ﺑـﻪ او روی ﺁوردﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ همه ی اﺑﻌﺎد زﻧﺪﮔﯽ اش رﺿﺎﻳﺖ بخش و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻣﯽ نمود.
ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﺑﺎ ﺁﻟﻦ رﻳﭽﻤﻮﻧﺪ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐـﻪ ﺁﻟـﻦ همان ﻣﺮدی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎل ها در روﻳﺎﻳﺶ ﭘﺮوراﻧﺪﻩ و اﻧﺘﻈﺎرش را ﮐﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ. ﺁﻟﻦ ﻣـﺮدی ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺎﻣﺖ، اﻓﺘﺎدﻩ و ﺧـﻮش ﻗﻴﺎﻓـﻪ، ﺑﻠﻨـﺪ همت، دوﺳـﺘﺪار او و دارای اﺣـﺴﺎﺳﯽ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺑﻮد.هراز گاهی ﺑﺎ هم ﺑﻪ ﮔﺮدش ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ و وﻗﺘﯽ ﺷـﺮﻳﻞ،ﭘﺎوﻻ را در ﺁن رﺳﺘﻮران دﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﻧﻴﺰ، ﺁﻟﻦ همرا ه شریل ﺑـﻮد. زﻧـﺪﮔﯽ ﺑـﻪ ﺷـﺮﻳﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد و وﻋﺪﻩ ی ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ بیشتری را ﻧﻴﺰ ﻣﯽ داد.
اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﺁن اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻧﺎرﺳﺎ، اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﮐﻪ هراز ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻩ در او ﻣﻮج ﻣﯽ زد،اﻣﻮاﺟﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻳﯽ در نهان ﮔﺎﻩ وﺟﻮدش ﺑﻪ تهدید در ﮐﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺣﺘﯽ ﻓﺮاﺗﺮ ازﺁن، ﭘﺎﺳﺦ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن تهدیدات دادﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﻧﻮﻋﯽ ﺧﺸﻢ ﻣﺒﻬﻢ ... ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻔﺮت ... ﺷﺎﻳﺪ هم ﺣﺴﺎدت ... ﺣﺴﺎدت! ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد از ﻓﮑـﺮ ﮐـﺮدن ﺑـﻪ اﻳـﻦ واژﻩ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ در ﺁﻳﺪ. ﺁﺧﺮ او دﻟﻴﻠﯽ ﺑﺮای ﺣﺴﺎدت نمی دﻳﺪ. ﺁﻟـﻦ از او ﺗﻘﺎﺿـﺎی ازدواج ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و او ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ هﺮ ﳊﻈﻪ ﮐﻪ ارادﻩ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻟﻦ دﺳﺖ ﻳﺎﺑـﺪ. ازﻃﺮﻓﯽ اﻳﻦ را هم ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻟﻦ ﺑﺎ هیچ دختری دﻳﮕﺮی ﺑﻴﺮون نمی رود. ﭘﺲ ﭼـﺮا وﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﻴﻞ وﻗﺘﯽ ﺁﻟﻦ را در زﻧﺪﮔﯽ اش دارد، ﺑﻪ دﻳﮕﺮی ﺣﺴﺎدت ﮐﻨﺪ؟
ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب، اﺣﺴﺎس ﺣـﺴﺎدت وﺟـﻮد ﻧﺪاﺷـﺖ ... ﺣـﺴﻮد ﻧﺒـﻮد ... ﻧـﻪ، اﺣـﺴﺎسﺣﺴﺎدت؟! ...
ﭘﺲ ﭼﺮا او اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ... ؟
ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻣﻐﺰش ﺧﻄﻮر ﮐﺮد.
روز ﺳﺨﺘﯽ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد، در محل ﮐﺎرش روزی ﻣـﺸﮑﻞ و ﺧـﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨـﺪﻩ را ﮔﺬراﻧﺪﻩ و اﺻﺮار ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺁﻟﻦ ﺑﺮای رفتن ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ را ﺑﺎ زحمت رد ﮐﺮدﻩ ﺑـﻮد.ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در تخت و اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺗﺎرﻳﮑﺶ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯽ رﻓﺖ.ﺷﺎﻳﺪ هﻢ در ﺁن لحظه ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن واﻗﻌﻪ ای ﺑﺮ او رخ داد. ﺑﺎ ﺗﮑﺎن ﺷﺪﻳﺪی از ﺟﺎ ﺟﺴﺖ و ﺑﺮای لحظه ای ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ و ﺧﺸﮏ ﮐﻨﻨﺪﻩ، لحظه ای دردﻧـﺎک،دﻳﮕﺮ در اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﺒﻮد، ﺑﻠﮑﻪ در ﺁن رﺳﺘﻮران ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﻮد. ﭘﺎوﻻ ﻣﺎرون در ﺁنﮔﻮﺷﻪ ی دﻧﺞ و ﺑﺎ ﺁن ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ و در ﮔﻮش او نجوا ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖزﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ ی ﺧﻮد ﻣﯽ زد. دهانش ﺑﻪ ﮔﻮش ﺁن ﻣﺮدک ﮐﺎﻣﻼ ﻧﺰدﻳﮏ و ﮐﻼﻣﺶ ﻧـﺎ ﻣﻔﻬـﻮمﺑﻪ ﮔﻮش ﺷﺮﻳﻞ ﻣﯽ رﺳﻴﺪ. ﺁن ﮔﺎﻩ ﭘﺎوﻻ روی ﮔﺮداﻧﺪ؛ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺁزردﻩ ﺷـﺪﻩ ﺑﺎﺷـﺪ،
تمام رخ ﺑﻪ او، ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮﻩ اش ﺑﺮای ﺛﺎﻧﻴﻪ ای ﺑـﻪ هـﻴﭻ روی ﻣﻌﻨﯽ ای نمی داد، ﺳﭙﺲ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﺸﺎدﻩ و دهانش ﺑﺎز ﺷﺪ. ﻓﻘـﻂ ﻳـﮏ ﮐﻠﻤـﻪ ادا ﮐﺮد، ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺎلحنیﮐﻪ ﺟﺎ ﺧﻮردﮔﯽ و ﻋﺪم اﻧﺘﻈﺎر ﮐـﺎﻣﻼ در ﺁن محسوسﺑﻮد:
-وﻳﻨﺖ!
ﺗﺼﻮﻳﺮ مجسم درهن ﺷﺮﻳﻞ رﻧﮓ ﺑﺎﺧﺖ. ﺣﺎﻻ دوﺑﺎرﻩ ﺷـﺮﻳﻞ روﻳـﺲ در اﺗـﺎق ﺧـﻮاﺑﺶ ﺑﻮد، درﺁن اﺗﺎق ﺗﺎرﻳﮏ. ﺳﺎﻟﻦ رﺳﺘﻮران، ﺁن ﻏﺮﻳﺒﻪ و همه ﭼﻴﺰ دﻳﮕـﺮ ﺁن ﺻـﺤﻨﻪ از ذهنش ﭘﺎک ﺷﺪﻩ ﺑﻮد.
اﻣﺎ ﭼﻴﺰی ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﭼﻪ ﺑﻮد؟
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)