میلاد هشتمین نور ولایت، تبریک و تهنیت

[R A H A]

انگیزه ‌های پنهان

رهبران واقفیه و طراحان این طرز فکر و اندیشه ، در زمان حیات امام هفتم (ع) ، از کارگزاران بوده و خزانه ‌داری اموال را برعهده داشتند . هنگام رحلت امام سرمایه بسیاری ، نزد آنان بود . برای نمونه ، نزد ابی حمزه بطائنی سی هزار دینار ، نزد زیاد بن مروان قندی هفتاد هزار دینار و نزد عثمان بن عیسی رواسی نیز سی هزار دینار موجود بود .
امام کاظم(ع) ، همه امور را برای دوران پس از حیات خود ، به فرزندشان ، علی بن موسی الرضا (ع) تفویض کرده بود ، ولی خزانه‌ داران چاره ‌ای اندیشیدند ، تا از واگذاری اموال بر جا مانده ، به ولی امر یعنی امام رضا (ع) خودداری کنند . از این رو ، چنین وانمود کردند که موسی بن جعفر (ع) قائم آل محمد است و همچنان زنده است و آنان همچنان نمایندگان اویند .

احمدبن حماد گوید : عثمان بن عیسی رواسی ، از جمله کارگزاران موسی بن جعفر (ع) بود که در مصر انجام وظیفه می‌ کرد . اموال فراوان و کنیزانی چند ، نزد او وجود داشت . حضرت رضا (ع) پس از رحلت پدرشان ، به عثمان بن عیسی نوشتند که آن اموال را بازگرداند . او در پاسخ امام نوشت : " ان اباک لم یمت " ؛ پدرت از دنیا نرفته است .
امام دیگر بار به او نامه نوشتند و رحلت پدر بزرگوارشان را یادآور شدند و بر رحلت ایشان دلیل آوردند ، ولی او همچنان بر نظر خود پافشاری کرده ، از بازگرداندن اموال ، سرپیچی کرد .

[elahe]

لجه اي از درياي کلام گهر بار هشتمين پيشوا

قال الامام علي ابن موسي الرضا عليه السلام :

لا یُجْمَعُ الْمالُ إلاّ بِخَمْسِ خِصال: بِبُخْل شَدید، وَ أمَل طَویل،
وَ حِرص غالِب، وَ قَطیعَهِ الرَّحِمِ، وَ إیثارِ الدُّنْیا عَلَى الْآخِرَهِ.

ثروت، انباشته نمى گردد مگر با این پنج خصلت:
بخیل بودن، آرزوى طول و دراز داشتن، حریص بر دنیا بودن، قطع صله رحم کردن، آخرت را فداى دنیا کردن.

(وسائل الشّیعه: ج ۲۱، ص ۵۶۱، ح ۲۷۸۷۳.)

[elahe]

راز رضا

از آن زمان که تو در نیشابور، سر از کجاوه برون آوردى

و به کرشمه‌ای، آتش شوق بر جگر سوخته خلایق عاشق زدى

و صلاى توحید سر دادى و آن را مأمن و پناهگاه محکم و خدشه ‌ناپذیر خواندی،

راز ورود به این قلعه را فاش کردی که تویی.

از آن زمان، ما خورشید ولایت تو را در سرزمین قلب‌های خویش

همیشه در کار طلوع یافتیم و حیات را بى حضور تو

در سرزمین خویش ناممکن فهمیدیم.

عشق ما به این خاک، تنها از این روست که تو در آن آرمیده‌اى

و پیوند ناگسستنى دل ما به این فضاى ملکوتى از این جهت،

که تو در آن تنفس می‌کنى و رایحه شوق‌آفرین تو در آن می‌پیچد.

چه کسى می‌گوید که ما بى ‌حضور تو توان برخاستن داشتیم؟

چه کسى می‌گوید که ما بی‌ استشمام بوى تو، راه به حقیقت می‌بردیم؟

چه کسى می‌گوید که ما جز در پرتو تابناک تو،

جستن خداوند را می‌توانستیم؟

ما هنوز«الله‌اکبر»هاى تو را با سر و پاى برهنه

در نماز شورآفرین عید، از یاد نبرده‌ایم.

همان طنین گرم ناله‌هاى غریبانه و مظلومانه توست

که ما پابرهنگان و مظلومان در این جهان بزرگ را

توان ایستادنى چنین بخشیده است.

ما از تو آموخته‌ایم که هر جا دشمن، لباس فریب بر تن کرد،

جامه خدعه پوشید، نقاب نیرنگ بر چهره آویخت،

بر پشتى مکر تکیه زد و به تخت حیله نشست،

با نواى اعجازآفرین «الله‌اکبر»، لباس فریب را بر تنش بدریم،

جامه خدعه را بر اندامش پاره کنیم،

نقاب نیرنگ را بر چهره‌اش بشکنیم،

پشت و رویش را هویدا کنیم،

از تخت حیله‌اش به زیر افکنیم،

به رسوایی‌اش بکشانیم و به عزایش بنشانیم.

ماشاگردان مکتب توايم اي اسوه ايمان و اقتدارو شجاعت

"سيد مهدي شجاعي "

[elahe]

شام سیه سحر شده
موسم غم به سر شده

کاظم آل مصطفی
صاحب گلْ پسر شده


میلاد فرخنده هشتمین اختر تابناک آسمان ولایت

بر تمامی دوستداران ولایت و شیعیان جهان پیشاپیش مبارک باد

[elahe]

«السلام‌علیک یا علی‌ بن ‌موسی‌‌الرضا... اشهد انک قد اقمت الصلوه و...»

این چه ظلمى است که بر تو رفته است و دشمن با تو چه کرده است که ما از وراى صدها سال، وقتى در کنار ضریح عشق‌ آفرینت زانو می‌زنیم، باید شهادت دهیم که تو اقامه نماز کردى و ایتاى زکات!
باید شهادت دهیم که تو آمر به معروف و ناهى از منکر بودی.
این چه شهادتى است که مظلومیت تو در آن موج می‌زند!
مگر نه تو خود نماز مجسم بودی؟
مگر نه نماز در دست‌هاى تو قامت می‌بست؟
مگر نه قیام و قعود جهان، چشم و گوش به مکبر مژگان تو دوخته بود؟
مگر نه سجود، تموج دل دریایى تو بود؟
مگر نه معروف، رضاى تو بود و منکر، خشم و غضب تو؟
مگر نه شما جایى میان خالق و مخلوق بودید و واسطه فیض؟
«نزلونا عن الربوبیه و قولوا فینا ما شئتم» مگر کلام شما نبود؟
پس چیست راز اینگونه سلام گفتن بر تو؟ راز شهادت به اقامه نماز تو و ایتاى زکات تو؟ راز شهادت به عبادت تو، تا رسیدن به سرمنزل یقین؟
توان برگرفتن این مُهر، توان گشودن این راز در درست‌هاى ما نیست.
اما پیداست هم که این راز، تنها راز تو نیست؛ راز پدران توست و راز فرزندان تو.
سرچشمه این راز زلال، در محراب مظلومیت على است (علیه‌السلام)؛ آنجا که شهادتش در محراب، مردم مرعوب و گنگ را به تعجب وامی‌دارد که مگر على نماز می‌خواند؟
و این راز از جنس همان رازى است که با جگر سوخته امام حسن (ع) به طشت می‌ریزد، اما هیچ دلى نمی‌لرزد و هیچ اشکى نمی‌ریزد.
و این راز از سنخ همان رازى است که وقتى عشق رسول‌الله (ص) بر سرنیزه‌ها، خارجى معرفى می‌شود، هجوم بی‌رحمانه سنگ از بام‌هاى جهالت و کنگره‌هاى قساوت، بر هویت خورشید تکرار می‌گردد.
و این همان رازى است که در گریه‌هاى سجاد(ع) موج می‌زند.
و این همان رازى است که امام باقرِ(ع) جوان را بی هیچ دغدغه واکنشی، از میان مردم می‌رباید.
و این همان رازى است که همه عمر صادق آل محمد را به محو گذشته‌هاى محرف و غبارآلوده صرف می‌کند.
و این همان رازى است که بر جنازه ستم ‌کشیده امام صابر(ع)- امام کاظم- فریاد می‌کند: «هذا امام الرفضه».
دشمن چه کرده است با شما آل‌الله؟
چه تصویرى از شما در ذهن عالمیان کشیده است که ما شیعیان هم از وراى صدها سال، باید به نماز خواندن و زکات دادن شما گواهى دهیم؟
این است که در زمان ولادت تو هم که ولادت عشق است و تجلى اسماى حسناى خداوند بر زمین، اشک چشمهایمان خشک نمی‌شود و سنگینى غم جانمان کاستى نمی‌پذیرد.
خدا ظهور قائمتان را نزدیک فرماید تا این زخم کهنه چند ساله را مرهم و درمانى جانانه باشد.
آمین.

سید مهدى شجاعی

[elahe]

هشت پرتوی نور از آفتاب هشتم


احیای امر ما

قال الامام علىّ بن موسى الرّضا علیه السلام:
رَحِمَ اللهُ عَبْداً أحْیى أمْرَنا، قیلَ: كَیْفَ یُحْیى أمْرَكُمْ؟ وَ قالَ (ع) :
یَتَعَلَّمُ عُلُومَنا وَیُعَلِّمُها النّاسَ.
( بحارالأنوار: ج 2، ص 30، ح 13 )
رحمت خدا بر كسى باد كه أمر ما را زنده نماید، سؤال شد: چگونه؟
حضرت پاسخ داد: علوم ما را فرا گیرد و به دیگران بیاموزد.

خرج براى اهل منزل

قال الامام علىّ بن موسى الرّضا علیه السلام:
صاحِبُ النِّعْمَةِ یَجِبُ عَلَیْهِ التَّوْسِعَةُ عَلى عَیالِهِ.
( وسائل الشّیعة: ج 21، ص 540، ح 27807)
هر كه به هر مقدارى كه در توانش مى باشد،
باید براى اهل منزل خود انفاق و خرج كند.

استعمال عطر

قال الامام علىّ بن موسى الرّضا علیه السلام:
لا تَتْرُكُوا الطّیبَ فى كُلِّ یَوْم،
فَإنْ لَمْ تَقْدِرُوا فَیَوْمٌ وَ یَوْمٌ، فَإنْ لَمْ تَقْدِرُوا فَفى كُلِّ جُمْعَة.

(مستدرك الوسائل: ج 6، ص 49، ح 6 )
سعى نمائید هر روز، از عطر استفاده نمائید
و اگر نتوانستید یك روز در میان،
و اگر نتوانستید پس هر جمعه خود را معطّر
و خوشبو گردانید (با رعایت شرائط زمان و مكان)
امام رضا علیه السلام می فرمایند:
گمــان نیــکو به خــداوند داشته باش زیرا خداوند عــز و جل می فرماید
:من در نزد گمان بنده ام حاضرم پس بنده ام جز گمان خیر به من نداشته باشد



سكوت

قال الامام علىّ بن موسى الرّضا علیه السلام:

إنَّ الصَّمْتَ بابٌ مِنْ أبْوابِ الْحِكْمَةِ،
یَكْسِبُ الْمَحَبَّةَ، إنَّهُ دَلیلٌ عَلى كُلِّ خَیْر.
(مستدرك الوسائل: ج 9، ص 16، ح 10073 )
همانا سكوت و خاموشى راهى از راه هاى حكمت است،
سكوت موجب محبّت و علاقه مى گردد،
سكوت راهنمائى براى كسب خیرات مى باشد

محدوده خشم

قال الامام علىّ بن موسى الرّضا علیه السلام:

انَّما تَغْضَبُ للهِِ عَزَّ وَ جَلَّ، فَلا تَغْضَبْ
لَهُ بِأكْثَرَ مِمّا غَضِبَ عَلى نَفْسِهِ.

(عیون أخبارالرّضا علیه السلام : ج 1، ص 292، ح 44 )
چنانچه در موردى خواستى غضب كنى
و براى خدا برخورد نمائى، پس متوجّه باش
كه غضب و خشم خود را در جهت و
محدوده رضایت و خوشنودى خداوند، اِعمال كن

رفع مشکل دیگران

قال الامام علىّ بن موسى الرّضا علیه السلام:
مَـن فـرّج عن مـومـن فـرّج الله عَن قَلبه یـَوم القیمة.
(اصول کافى، ج 3، ص 268)
هر کس اندوه و مشکلى را از مومنى
بر طرف نماید خداوند در روز قیامت
انـدوه را از قلبش بر طرف سازد.



نظافت

قال الامام علىّ بن موسى الرّضا علیه السلام:
مِن أخْلاقِ الأنْبِیاءِ التَّنْظیفُ.

(تحف العقول، ص 466 )
نظافت و پاکیزگی، از اخلاق پیامبران است .

گمان نیکو به خداوند

قال الامام علىّ بن موسى الرّضا علیه السلام:
اَحسِنِ الظَّنَّ بِالله فاِنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَل یَقولُ :
اَنَا عِندَ ظَنِّ عَبدی بِی فَلا یَظُنَّ بی الّا خَیراً.
(جهاد النفس، ح 147 )
گمــان نیــکو به خــداوند داشته باش زیرا
خداوند عــز و جل می فرماید:
من در نزد گمان بنده ام حاضرم پس بنده ام
جز گمان خیر به من نداشته باشد.

ابوالفضل صالح صدر
بخش عترت و سیره تبیان

[elahe]

بی‏سر و سامان

ای کاش حرم بودم و مهمان تو بودم
مهمان تو و سفره احسان تو بودم


یک عمر گذشت و سر و سامان نگرفتم
ای کاش فقط بی‏سر و سامان تو بودم


تا چشم گشودم به دلم مهر تو افتاد
زآن روز چو آهوی بیابان تو بودم


طوفان عجیبی است غم عاشقی تو

چون موج اسیر تو و طوفان تو بودم


ای گنبد تو عشق ، من خسته دل ای کاش


چون کفتر پر بسته ایوان تو بودم
یک پنجره فولاد دلم تنگ تو آقاست


ای کاش ز زوار خراسان تو بودم

مهدی صفی یاری

[elahe]

در آسمان هشتم

روز یازدهم ماه ذیقعده سال 148 هجرى در مدینه در خانه‏ى امام موسى بن جعفر علیه‏السلام
فرزندى چشم به جهان گشود كه بعد از پدر تاریخساز صحنه‏ى ایمان و علم و امامت‏شد.

نام او « على » و کنیه اش «ابوالحسن» و لقبش «رضا» است.


مادر گرامى او «تُکْتَمْ» بود که پس از تولد حضرت، از طرف امام کاظم علیه‏السلام «طاهره» نام گرفت.
وی در خردمندى و ایمان و تقوى از برجسته‏ترین بانوان بود.


اصولا امامان پاك ما همگى از نسل برترین پدران بودند و در دامان پاك و پر فضیلت گرامى‏ترین مادران پرورش یافتند.

امام رضا علیه السلام در سال 183 هجرى، پس از شهادت پدر بزرگوارش در زندان بغداد
(در سال 183 هجرى) در سن 35 سالگى عهده‏دار مقام امامت و رهبرى امّت گردید.

مدت امامت آن حضرت بیست سال بود که ده سال آن معاصر با خلافت «هارون‏الرشید»،
پنج سال معاصر با خلافت «محمد امین»، و پنج سال آخر نیز معاصر با خلافت «عبدالله المأمون» بود.


امام تا آغاز خلافت مأمون در زادگاه خود، شهر مقدس مدینه، اقامت داشت،

ولى مأمون پس از رسیدن به حکومت، حضرت را به خراسان خواند تا

تحت نظارت مستقیم او باشد و سرانجام حضرت در ماه صفر سال 203 هجرى قمرى (در سن 55 سالگى)
توسط مأمون عباسی به شهادت رسید و در همان سرزمین به خاک سپرده شد.

ابوالفضل صالح صدر

بخش عترت و سیره تبیان

---------------------------------------
منابع :
1. طبرسى، إعلام الورى‏ بأعلام الهدى‏، ج2، ص 40.
2. شیخ مفید، الارشاد، ج 2، ص 247.
3. شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا، ج 1، ص 13.

[elahe]

بهشت خاك

.. و من آن نیشابور خشكم كه برای زندگی به دست‌های سبز دعا دل بسته‌ام. شاید كه دست‌هایش، پیچك عاشقی شود و از پنجره‌های دعا بالا رود و دست در دست آسمان، باران احساس را به دامن این برهوت تكیده بپاشد.
فرشته‌های سلام، از دهانم جان می‌گیرند و به سمت دست‌هایت جاری می‌شوند. شكوفه‌های تهیت، به ذكر نام بلندت، گل می‌كنند د.ر دهانم.
... و من ایستاده‌ام.
ایستاده‌ام در بلندای خواستن‌ها و رسیدن‌ها، آنگاه كه چشم‌هایت، چتر مهربانی هر آهوی رمیده است. از زلال جاری شمس، كاسه كاسه نور می‌نوشم و فاصله‌های نرسیدن را به پای دل، در طرفه العینی زیر پا می‌گذارم.
در دهانم یاخته‌های بهشتی، به او می‌خوانندم. باید كه پنجره‌ای به حضور بگشایم!
... و «یثرب» تو را خندید تا آمدنت را مناره‌ها به مناجات بنشینند و كوه‌ها و كرانه‌ها، قامت كشند.
میادین و مضامین، در خودشان نگنجند و سكوتی دل‌انگیز، آمدنت را فریاد زند. با شب بگویید كه بام سرزمین ما را دامن بتكاند كه شمس دل‌ها طلوع كرده است.
هلا سیل خروشان ملائكه! نازل شوید بر بهشت خاك و بال‌هایتان را به نسیم گلدسته‌ها متبرك سازید كه بر رواق مناره‌ها طواف‌تان اجابت شود و هبوط‌تان به زمین، عروجی به عرش مقربین باشد.
مدینه در گرماگرم خویش قدم می‌زند و از عطر گام‌هایش، بغل بغل گل مینا و سبد سبد گل مریم می‌روید. مدینه در خودش قدم می‌زند و این پروانه‌ها عاشق هستند كه از جای پاهایش برمی‌خیزند.
مدینه می‌خندد و توس غرق در نور است.
مدینه می‌رقصد و شانه‌های خاك گرفته توس، عطر ترنم باران می‌گیرد.
... و همچنان، من آن نیشابور خشكم كه برای زندگی به دست‌های سبز رضا دل بسته‌ام، شاید كه دست هایش...

اعظم سلیمانی تبار

[elahe]

خراسان در شب میلاد تو، عزیزترین جای عالم است.

امشب عطر زعفران و گلاب، عطر عود و اسپند،
از زمین به آسمان راه میگشاید

و تمام عرش‌نشینان، چراغانی شهری را به هم نشان میدهند
که خورشیدی شبانه‌روز در خاکش پرتوافشانی می‌کند.

امشب نگاه فرشتگان به مشرق ایران دوخته شده
و تمام دلها به‌سوی طوس پر میکشد.

همه دلها امشب حسرت پرواز دارند،
حسرت داشتن دو بال سبک‌بار که بیوقفه به‌سوی تو پر بگشایند

و شادباش میلادت را بر ضریح تقرب بوسه زنند.
چه مبارک سحری و چه فرخنده شبی است!



کبوتران در آسمان حرم میرقصند و میان زمین و آسمان مرددند،
مانده اند در زمین بمانند و شوق و شادی زائران تو را ببینند
یا آنکه به آسمان پر بگشایند و با دست‌افشانی فرشتگان همراه شوند.

کبوتران، همه سپیدپوشند امشب و همه پیام سرور بر لب دارند.
کبوتران امشب در حریم تو چه عزیزند، چه گران‌قدرند!

امشب عاشقان تو به یمن شادی میلادت،
دست نوازش و ارادت خویش را بر سر کبوتران تو میکشند
و به سرسلامتی ات، بر سنگ‌فرش‌های حرم بذر عشق می‌پاشند،

کبوتران را بوسه میزنند و دوستشان دارند؛
چرا که کبوتر، نشانی از مهر و بی‌همتایی تو دارد.

امشب هیچ اشک شوقی دست از ضریح تو نمی‌کشد
و هیچ حاجتمند امیدواری از گنبد تو چشم بر نمیدارد.
این عید عاشقانه را تو بی شک،
با اجابت تمام حاجت ها عاشقانه تر میکنى.

مشهد، چراغانی عاشقانهای است
که نور پرفروغش تمام زمین را روشن کرده است.

مشهد، گنبد و گلدسته و نقاره است که هر دل عاشقی را کبوتر میکند
و هر کبوتر، دعاهای زخمی اش را مدام به چهار سوی حرم آواز میخواند.

مشهد، ضریح چهارگوشه ای است که در هر گوشه خویش
مهربانی خدا را دارد و استجابت بی‌دریغ.

مشهد، قرارگاه اشک است. اشکهای بی‌قراری
که دامان ولایت نور را چنگ میزنند
و خویش را به امید درمان دردها به امام مهربان میرسانند.

مشهد، التماس دعاست، التماس استجابت، التماس عنایت عشق
و تکان‌خوردن شانه های گریان و لبخند دعاهای به اجابت رسیده
و بوسه های شکرانه به ضریح و پنجره های فولاد.

مشهد، چادرهای نمازی است که اشکهای بیدریغ در برمیگیرند،
دستهای لرزانی است که گونه های به اشک نشسته را پاک میکنند
و چشمهای سرگردانی است که در پی اجابت،
تمام نگاههایشان به جانب کرامت و رأفت خورشید است.