دفتر اشعار گلی امیر اصلانی

[R A H A]

زنگ انتظار

قبل از رفتن
در دل اقیانوس شب
که فلس های نقره ای
می درخشیدند چه
کم نور،
زنی در دالانی بلند و بی انتها
پرسه می زد تنهای
تنها...

نیم نگاهی به ساعت دیواری
انداخت
نیمه های شب بود ،
کو کو ی ساعت
بیرون پرید و
سه بار خواند :
کو کو
کو کو
کو کو...

ناگهان صدایی شنید
صدای زنگ ،
زینگ
زینگ
زینگ...

گوشی تردید را برداشت
خودش بود
صدایش
خنده هایش ،
حتی داستانی گفت از
مصر باستان
در آن آرامش شب...

هر لغتی
هر کلمه ای
هر جمله ای،
از پشت سوراخ های گوشی
بوسه ای بود برایم...

از آن شب پر ستاره
بی قراره شب های انتظارم
تا دگر بار
کو کوی خانه ی کوچک ساعت ،
سه بار بخواند
و
همان " زنگ انتظار "
در دل سیاهی شب
سکوت سنگین دالان را بشکند
تا از لابلای سوراخ های گوشی ،
آبشار بوسه هایم را
نثارش کنم.

زمستان ۸۶
گلی امیر اصلانی.

[R A H A]

چه چیزی کم است؟

این خانه چیز هایی کم دارد
یک یار
یک شریک ،
تا دیگر در بدر
بدنبال همزبان
نگردی...

چراغ محبت در اطاق خاموش
است ،
اگر هم روشن
خیلی کم سو
کم سوی
کم سو...

خوشا آن دمی که
این چراغ ،
به نور " عشق " روشن
شود تا
دیگر از هر کسی
گدایی محبت
نکنی...

این بالکن ، چیزی کم دارد
آشیانه ایی شاید
برای کبوتری تنها ،
تنهاتر از
من و تو ...

خانه ای کوچک ، ساخته از
چوب
با سقفی شیب دار،
آب دان
و ظرفی
برای نان
و
دان...

این حجم بزرگ پر
از
قوطی کبریت ها
باز هم چیزی کم دارد ،
حیاطی پر از گل
دار و درخت
و چمنی سبز
سبز سبز...

بر روی چمن
برای گنجشکهای
شاد
و
زیبا ،
مشت مشت
دانه بپاشی
تا با زبان خودشان
برایت دعا کنند ...

و
به آوازی دسته جمعی
سکوت سنگینت
را بشکنند ،
و بعد
می دانی چه چیزی
کم داری؟

گل شقایق همیشه
عاشق
گل خورشیدی همیشه
تا بان
گل همیشه بهار،
تا برایت
عشق
و
دوستی
و
زندگی
ارمغان آورند...

زمستان ۸۶
گلی امیر اصلانی

[R A H A]

کلاژ

یک خورشید از دگمه ای طلایی
یک آسمان سرخ با کاغذ رنگی
یک مزرعه از جنس پارچه
و خانه هایی روستایی از چوب کبریت
کلاژ نقاشی امروز من بود.


ولی بناگاه آسمان سرخ
از سطح بوم بر زمین فرو ریخت
ناخود آگاهی در قلبم خواند :
" آسمان سرخ دیگر بس است
بس این سرخ آسمان
آسمان آبی را کلاژ کن
آسمان آبی
با رنگ نیلی "

گلی امیراصلانی
1389/11/5

[R A H A]

در یکی از ایستگاه های زنده گیم
تو با چمدانی مملو از درمان
ایستاده ای


و من در همان ایستگاه زنده گیم
با چشمانی نگران
منتظر درمان تو هستم


در یکی از ایستگاه های زنده گیم
تو با کوله باری از احساس
ایستاده ای


و من همیشه با چشمانی نگران
تو را می جویم
تو را می جویم
تو را می جویم


گلی امیراصلانی
1389

[R A H A]

تابلوی زیبایی ، در روبرویم
بر روی دیوار است
پر از میوه و گل های زیبا
ولی میوه ها از قاب تابلو
بسویم سرازیر شده اند
دو گیلاس درشت و خوش رنگ را
آویز گوشم قرار داده ام
با یک سیب در دستم که بسوی تو می آیم
و این یعنی:
" رفتن بسوی زندگی "

گلی امیراصلانی
1380/11/13

[R A H A]

بر روی نیمکتی نشسته ام
در پارکی با صفا
با کبوتری در آغوشم
کبوتران دیگر هم
در اطراف نیمکت
دانه می خورند
دوستشان دارم
اینان بی گناهند

گلی امیراصلانی

[R A H A]

بخار آشپزی روی شیشه ی آشپزخانه بنشسته
پرنده ای خیس و غوز کرده با نوک کوچکش ، نوشته
سردم است بشر ، نه دانی دارم ،نه آبی و نه آشیانه ایی

گلی امیراصلانی
1389/10/26






حسرت

به گنجشک بر روی درخت
با آن لانه ی کوچکش ، حسرت می خورم
زیرا حجم بزرگی از آب بنام سیل
خانه و کاشانه ام را
داده است بر باد

( برای تمام سیل زده گان دنیا )

گلی امیراصلانی
1389/10/24

[R A H A]

بم تنها یک فاجعه نبود

با الهام از : فروغ فرخزاد

فاتح شد
خود را به ثبت رساند
زلزله ی پنجم دی ماه
سال یکهزار و سیصد و هشتاد و دو،
در سحر گاه
جمعه روزی.

چه هولناک بود
آندمی که
در جایی از ایران زمین
شهر داغ دیده ی
" بم "
در دل کویری گرم
خاموش شد و بی صدا،
سرد شد و
سرد.

هستی اش را
بودنش را
این زلزله
در شناسنامه های
کودکان یتیم
عزیز از دست دادگان
بی یاوران
به ثبت رساند.


موهبت زیستن
آری
لیک
مردی فریاد زد،
برو ، برو بگو
که همه کسمان را از دست دادیم.
در آن لحظه
سهراب در گوشم خواند:
دل خوش سیری چند؟


خیالش از همه سو راحت است
آغوش نا مهربان مرگ و نیستی را
با آغوش نا خواسته و باز خویش
پذیرا شدند همگان،
در سحرگاهی
لحظه ای
ثانیه ای.

ده ها هزار
بیست هزار
و
شاید هم بیشتر.

خانه ها
دیوار ها
خیابان ها
مدرسه ها،
حتی آسمان هم لرزید.

دل من و تو هم
لرزید،
همه جا غم
غم ، باز هم غم
غم از غفلت ما :
آدمیان
وای بر ما ،
وای بر ما.

این مردمان
فرصت یگانه زندگی و
نفس کشیدن را باختند
با یک لرزش ،
با یک تپش.


زندگی
با اولین لرزه
به خاک نشست،
" ارگ بم " هم
فرو ریخت
این میراث باز مانده
از رمز و راز بشری.


جان هر جان باخته ای
به وسعت تاریخ این
ارگ بم
بود،
با ارزش بود،
با ارزش بود.

زنی،
در لابلای ویرانه های
خاک و خون
بدنبال فرزند و شوهر،
می گردید و می گریست.

ناگهان
از میان تلی خاک ،
ورقی از تاریخ را بیرون کشید،
پنجم دی ماه یکهزار و سیصد و هشتاد و دو.

می بینی
سبد گلی
آویزان
از سقف دیواری!!
نوید امید و زندگانی
سر میدهد.

ولی،

" بم تنها یک فاجعه نبود "


چهار دی ماه 1386
گلی امیر اصلانی.

[R A H A]

• آخرین دیدار

یکی از اهل
فرهنگ و ادب
صدایش رثا
هنرش اثر گذار...

قبل از رفتنش
آخرین دیدارش
بود با برادرش...

آن برادر
بوی کافور تنش را
به سردی خاک
سپرده بود...

پس ،
از برای دیگر وداعی
با مادر خویش
رفت به
" بم " دیاری...

دریغا ،
که نمی دانست او هم
سهمی دارد در آن
" جمعه ی سیاه "...

نوشته بودند بر صفحه ی
" تقدیر " ،
نامش ایرج
فامیلش بسطامی
میلادش
یک هزار و سیصد و سی و پنج
وفات بر اثر
" خشم طبیعت " ،
مدفون شده در
انتهای دالانی از اجساد
مرگ ،
چه خواب سبکی بوده است.

زمستان 86
گلی امیر اصلانی

[R A H A]

به حریم بودنم نزدیکی
بگذار تا تو را زنده گانی کنم


به حریم زنده گانیم نزدیکی
بگذار تا تو را احساس کنم

گلی امیراصلانی