کاربر فعال
يکي اومده به خــــــوابم آتــــيشي انداخته جونم ... يکي که دلش سفيده تو نگاش عشقو مي خونم
کاش بمونه توي قلبـــــــم تا همــــيشه در کنارم ... نمي خوام چشـــــمي ببينه تا نـــظر بشه خيالم
به کسي چيزي نمــــــي گم تا بمونه توي خوابم ... مي خوام دردمــــــو بدونه تــــــا بشه محرم رازم
مي شه حرفا رو بهش گــــفت تـوي تنهايي ذهنم ... آره اون مي مــــونه پيشم همه جـا حتي تو قلب
کاربر فعال
دسته گل تو
گلنداما ، بسویم دسته ای گل ... فرستادی، مرا پروانه کردی
مرا کاشانه چون غمخانه ای بود ... تو این غمخانه را گل خانه کردی
زدست قاصدت گل را گرفتم ... بهر گلبرگ آن صد بوسه دادم
پس از آن ، با دلی آکنده از عشق ... به آرامی به گلدانی نهادم
شبانگه گرد گل پروانه گشتم ... بیاد تو به گل بس راز گفتم
حکایت ها که با تو گفته بودم ... جای تو به گلها باز گفتم
میان دسته ای گل « زنبقت» را ... زا اشک چشم گریان آب دادم
«بنفشه » را به یاد گیسوانت ... بانگشتم گرفتم تاب دادم
گل ناز تو را بوسیدم از شوق ... ولی آن گل کجا ناز تو را داشت
نشانی داشت از بوی تو اما ... کجا چشم فسونسار ترا داشت
بروی برگ زیبای « گل سرخ ».... نهادم با دلی غمگین لبم را
به امیدی که با یاد لب تو .... بصبح آرام بشادی یک شبم را
ولی هر چند بوسیدم گلت را ... دل تنگم چو غنچه نشکفت
در آنحالت که گرم بوسه بودم ... « گل سرخ » تو در گوشم چنین گفت
گل سرخم مخوان ای عاشق مست ... که من پیش لب یار تو خارم
به سرخی گرچه دارم رنگ آن لب ... ولی شیرینی و گرمی ندارم
کاربر فعال
از یاد رفته
یاد بگذشته به دل ماند و دریغ ***نیست یاری که مرا یاد کند
دیده ام خیره به ره ماند و نداد ***نامه ای تا دل من شاد کند
خود ندانم چه خطایی کردم ***که ز من رشته الفت بگسست
در دلش جایی اگر بود مرا ***چرا دیده ز دیدارم بست
هر کجا مینگرم باز هم اوست ***به چشمان ترم خیره شده
درد عشقست که با حسرت و سوز ***دل پر شررم چیره شده
گفتم از دیده چو دورش سازم*** گمان زودتر از دل برود
مرگ باید که مرا دریابد *** ورنه دردیست که مشکل برود
تا لبی بر لب من می لغزد ***کشم آه که کاش این، او بود
کاش این لب که مرا می بوسد *** سوزنده آن بدخو بود
می کشندم چو در آغوش به مهر ***رسم از خود که چه شد آغوشش
چه شد آن آتش سوزنده که بود *** شعله ور در نفس خاموشش
شعر گفتم که ز دل بر دارم*** بار سنگین غم عشقش را
شعر خود جلوه ای از رویش شد* **با که گویم ستم عشقش را
مادر این شانه ز مویم بردار*** سرمه را پاک کن از چشمانم
بکن این پیرهنم را از تن *** زندگی نیست بجز زندانم
تا دو چشمش به رخم حیران نیست *** به چکار ایدم این زیبایی
بشکن این اینه را ای مادر*** حاصلم چیست ز خودآرایی
در ببندید و بگویید که من *** جز از او همه کس بگسستم
کس اگر گفت چرا ؟ باکم نیست *** فاش گویید که عاشق هستم
قاصدی آمد اگر از ره دور*** زود پرسید که پیغام از کیست
گر از او نیست بگویید آن زن *** دیر گاهیست در این منزل نیست
کاربر فعال
دل ربودي قصد جانم مي کني *** اندک اندک بي نشانم مي کني
اي بهار خاطرات سبز من *** با جفاي خود خزانم مي کني
در پس ابر سياه قهر خود *** عاقبت چون مه نهانم مي کني
من چو مومي در کف بي مهر تو *** هر چه مي خواهي همانم مي کني
تير غم را با نگاهي اتشين *** جانب روح وروانم مي کني
بي وفايي تا به چند اي تند خو *** مهر خود را کي عيانم مي کني
پير شد دل در عزاي هجر تو *** کي به يک عشوه جوانم مي کني
داستان عشق ما افسانه شد *** اي که رسواي جهانم مي کني
بعد از اين ماييم و داغ دوريت *** اي که دائم قصد جانم مي کني
امير هوشنگ عظيمي
کاربر فعال
سيب سرخي را به من بخشيد و رفت
عاقبت بر عشق من خنديد ورفت
چشم از من کند و دل از من بريد
حال بيمار مرا فهميد و رفت
اشک در چشمان سردم حلقه زد
بي مروت گريه ام را ديد و رفت
با غم هجرش مدارا ميکنم
گر چه بر زخمم نمک پاشيد رفت
کاربر فعال
هيچکي از رفتن من غصه نخورد
هيچکي با موندن من شاد نشد
وقتي رفتم کسي قلبش نگرفت
بغض هيچ ادمي فرياد نشد
وقتي رفتم کسي غصه اش نگرفت
وقتي رفتم کسي بدرقم نکرد
دل من مي خواست تلافي بکنه
پس چش هيچکسي عاشقم نکرد
وقتي رفتم نه که بارون نگرفت
هوا صاف و خيلي ام آفتابي بود
اگه شب مي رفتم خورشيد نبود
اسمون خوب مي دونم مهتابي بود
دم رفتن کسي گفت سفر بخير
که واسم غريب وناشناخته بود
اما اون وقتي رسيد که قلب
من همه ي ارزوهاشو باخته بود
چهره ي هيچکسي پژمرده نبود
گلا اما همه پژمرده بودن
کسايي که واسه شون مهم بودم
همشون يه جورايي مرده بودن
مذاهب و ادیان الهی
یك نفر هست كه از پنجره*ها
نرم و آهسته مرا می*خواند
گرمی لهجه بارانی او
تا ابد توی دلم می*ماند
یك نفر هست كه یادش هر روز
چون گلی توی دلم می*روید
آسمان، باد، كبوتر، باران*
قصه*اش را به زمین می*گوید
یك نفر هست كه از راه دراز
باز پیوسته مرا می*خواند
گاه*گاهی ز خودم می*پرسم
از كجا اسم مرا می*داند
مذاهب و ادیان الهی
شاید
بتوان دیده ز دیدارت بست
یا
با غم تو ساخت و یک گوشه نشست
اما
نتوان
از تو رباعی نسرود
وقتی
که دل از شعر نگاه تو پر است
مذاهب و ادیان الهی
خیالی نیست که بی خیالم شده ای...
ولی بدان هنوز تو برایم بهانه هستی.....
بهانه ای تا بنگارم...بنگارم از تو.....
...
تو بهانه ی منی...
ومن بهانه ای میخواستم برای بودن،ماندن....
مانند: بهانه ی خیال تو...
مذاهب و ادیان الهی
چیزی گم است در مــن ،
از آرزو فراتــر
مانند جان شیــرین
زان نیز پر بهــــــــــــاتر
در جستجوی اویم ، یا در سراغ اکسیــر ؟
من هرچه خستـــــه پا تر ، اون نیز کیمیــــــا تر ...
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)