•°•(¯`·._ متن ها و شعرهای عاشقانه _.·´¯)•°•

[R A H A]

دانی از زندگی چه میخواهم
من تو باشم تو،پای تا سر تو
زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو،بار دیگر تو

[R A H A]

شاه دلم گدا مکش ، من شده ام گداي تو


گر چه ستم کني به من،جان و تنم فداي تو


مهر تو از وجود من ، با غم دل نمي رود


مهر منت به دل نشد ، هر چه کنم براي تو


از همه کس گذر کنم ، از تو گذر نمي شود


مشکل تو وفاي من ، مشکل من جفاي تو


کن نظري که تشنه ام ، بهر وصال عشق تو


من نکنم نظر به کس ، جز رخ دلرباي تو


جان من و جهان من ، روي سپيد تو شدست


عاقبتم چنين شود ، مرگ من و بقاي تو


از تو برآيد از دلم ، هر نفس و تنفسم


من نروم ز کوي تو ، تا که شوم فناي تو


دست ز تو نمي کشم ، تا که وصال من دهي


هر چه کني بکن به من ، راضي ام از رضاي تو

[R A H A]

نرسد گوش کسي ناله و فرياد مرا


مي رود در همه عالم همه شب داد مرا


هرگز از ياد من اي يار نرفتي ، هرگز


اي دريغ از تو که هرگز نکني ياد مرا


در جهان خوب وبد و شادي و غم در گذر است


از غمت گشت فنا پايه و بنياد مرا


بي کس و خسته و تنها و پريشان حالم


مي برد نيمه شبي سوي خدا،باد مرا


برو اي ياد کهن يار و مرا تنها کن


ياد ياران قديمي نکند شاد مرا


روزگاري است که در بند غمت در بندم


مرگ مي آيد و روزي کند آزاد مرا


من و پايان جدايي ز غمت نيست اميد


عشق کوهي دگر از درد فرستاد مرا

[R A H A]

مي دهد باد شمالي نفس و بوي وصال


زودتر ، زودتر از پيش بوز باد شمال


آمد ايٌام بهاران و گل و سبزه دميد


دارم اميد به ديدار تو و روز وصال


در جهاني که اساسش همه سست است و خراب


وصل آن دلبر طناز و نکو نيست محال


فصل وصل است و مرا درد فراق است هنوز


بوده تنها دل ديوانه ي من در همه حال


شهر خاموش دلم شاهد شور است و نشاط


شوق دارد که گريزد ز غم و درد وخيال


من نبودم که تو بودي به جهان يار مرا


در همه خلق منم بهر وفا بر تو مثال


آسمان صاف و جهان نغمه ي ديدن خواند


مده از دست چنين فرصت ديدار زلال

[R A H A]

من شريکم با دلم در قتل شب


دستم آلوده به خون شد بي سبب

نيمه شب کشتيم شب را از هوس

رفت از جان ، دانش و علم و ادب

طفل شب گريان شد از مرگ پدر

فحش دادم طفل شب را زير لب

کس نفهميد اين جنايت جز عسس

داد لو ما را به حاکم ، بي نسب

شاکي از دستم شده خورشيد و ماه

آسمان هم جان ز من خواهد طلب

سوختم در بند و زندان ، اي دريغ

حاصل قتلم شده کابوس و تب

حکم ما اعدام شد در زير نور

ظهر روز اول از ماه رجب

خسته از تکرار تاريکي شديم

از براي روشني کشتيم شب

[R A H A]

امشب از درد جدايي به لب آمد جانم


غزل مرگ در آغوش اجل مي خوانم


سينه ام تنگ و گلو بغض غريبي دارد


يا رب از کار دل و دهر و فلک حيرانم


شب پايان من است امشب و ايام فراق


به جهنم روم از آتش عشقش ، دانم


من اسير لب و لعل و خط و خالش گشتم


نرود ياد من از ياد که جاويدانم


فتنه ي عشق گريبان من خسته گرفت


مست چشم و نگهش سست نمود ايمانم


سخن تلخ مکن از تلخي هجران باشد


منم امروز که از دست دلم ويرانم


دوستانم همه رفتند و منم خواهم رفت


که مرا چند صباحي به جهان مهمانم


هاديا ، پند رفيقان همه از خوبي نيست


چه بسا دوست که شاد است از اين پايانم

[R A H A]

بخت آنم نبود تا که زنم بوسه به پايت


غير جان هيچ ندارم که دهم بهر جفايت


با همه جور و جفا بيش تر از پيش تو خواهم


به اميدي که ببينم به يکي روز وفايت


پادشاه دل ديوانه ي من بودي و هستي


شاه دل کن نظري بر من ديوانه گدايت


جان به قرباني چشمان سياهت کنم امشب


جان و انديشه و عمر و تن و مالم به فدايت


شکر بسيار بر اين بخت که در بند تو هستم


هرگز از دست تو و بخت بدم نيست شکايت


در تب عشق و غمت سوختم و هيچ نگفتم


وقت آنست که گويم ز فراق تو حکايت


بختم از چشم سياه تو سيه تر شده ، جانا


جان من باشي و جان مي دهم از بهر رضايت


هاديا ، بيشتر از خلق جهان عاشق يارم


مي رسد هجر من و دوست ، نهايت به نهايت

[R A H A]

رخساره همچو برگ خزان شد ز هجر يار


هجران بلاي جان شد و اندوه روزگار


خوابم نمي برد ز فراق نگاه دوست


دردم نهان و اشک دو چشمانم آشکار


در ديدگان خون شده ام نقش فراق بين


اشکم روان و ديده چو دريا و غم کنار


خواهم کنم فداي تو اي دوست ، جان خويش


در جان من خيال جمال تو يادگار


تعبير عشق را چو نداني ، مگو سخن


عاقل هميشه هست شکيبا و بردبار


تن شد نحيف و جان به لب آمد ز هجر دوست


خواهم روم به باغ وصالش در اين بهار


نوميد شد دلم ز وصال کهن نگار


طي شد تمام عمر و جواني در انتظار


هادي در اشتباه جواني شدي فنا


اينک غم است در دل ديوانه پايدار

[R A H A]

پخته ي عشق شدم گر چه شدم خام خيال


هر خيالي قدمي بود ، رسد دل به وصال


کار دنيا همه نابودي و رفتن باشد


عجب اين است ندارد غم عشق تو زوال


پير گشتم به جواني بسم اندوه تو بود


غم دوري ز تو و آن لب و زلف و خط و خال


طفل شب با من و دل يکسره اشکش جاري


من و شب ساکت و خاموش و پر از شورش و قال


کودکان غرق نشاطند و منم غرق عزا


عمرم اول به عزا رفت و سپس هم به ملال


نرود چشم به خواب از غم آن ماه منير


سيل باران شد و در ديده ي من آب زلال


در جهان خلق همه در پي جاهند و جلال


من نخواهم ز جهان،حشمت و اين جاه و جلال


ناله از دوست روا نيست در اين عشق ، ولي


هاديا ، بخت تو اين است به دنيا و بنال

[R A H A]

به ميان چمن و دشت ، دل خويش بريم


ما که عمري است در اين کوچه ي غم بي بصريم


چشم ديدار عزيزان ز غم دوست گريست


فصل باران نگاه است و همه بي خبريم


ما نبوديم گرفتار جوانان جهان


پا نهاديم به دنياي تو و در خطريم


شاه دوران تو و درويش زمان من باشم


شاد باشم که نهايت من و تو رهگذريم


نيست باقي شه و درويش در اين دهر گران


هر دو با هم به سرايي باقي همسفريم


همگان بر سر آنند هنرمند شوند


شاد و خرسند از اينيم که ما بي هنريم


ميوه و بار نخواهيد از اين شاخه درخت


ما چو سرويم و در اين باغ و چمن بي ثمريم


در گشودي که گشايي غم ديرين ، ما را


من و هادي دگر از قافله غم به دريم