کاربر فعال
آب در پوسته حوض عرق ميريزد
زرد و بشكسته و بي جان خورشيد
عنكبوتي است كه افتاده در آب.
هر كسي در طرفي
سايباني طلبيده است و به چشمان ديده است
هفتمين پادشهش را در خواب.
نگهم مور چه وار
مي رود از بن ديوار به اوج
نر دبان ، سوخته انگشتانش
كه نهادست ز حيرت زدگي بر لب بام.
نفسم وا نفسم
دارم از اين همه خاموشي و گرما ، سرسام.
کاربر فعال
نه نه نمي تواني باران!
كز جاي بر كني
يا بر تن زمين
با تار و پود سست
پيراهني ز پوشش رويينه بر تني!
با دانه دانه هاي پراكنده
با ريزشي سبك
با خاكه بارشي ، كه نه پي گير
نه نه نمي تواني ، باران!
هرگز نمي توان.
بارن! تو را سزد
كاندر گذار عشق دو عاشق
در راه برگ پوش
حرف بگفته باشي و نجواي همدلي !
باران! تو را سزد
كز من ملال دوري يك دوست كم كني!
مي آيدت همين ، كه بشويي
گرماي خون
از تيغ چاقويي كه بريده است
ناي نحيف مرغك خوشخوان - كنار سنگ!
يا بر كني به بام
آشفته كاكلي ز علف هاي هرزه روي.
اما نمي تواني زير و زبر كني
نه نه نمي تواني زين بيشتر كني!
اين سنگ و صخره هاي سقط را
سيلي درشت بايد و انبوه
سيلي مهيب ، خاسته از كوه...
کاربر فعال
پاى تا سر سينه اما بى نفس بى خاطره گنگ و فراموشى
هر صدايي در نگاهش گم به چشم ژرف خاموش
پر تپش بى سايه در خود ايستاد
سر به سر آغوش خشكى را به زير پا نهاده
باز .. باز و بيكرانه دامن افشان دور گستر
بادها را همسفر ساحل نشينان را نواگر
يادها در سينه اش
مغروق چون نعش زنى سيمينه اندام
نام ها از لب زدوده تن رها وبى سر انجام محو در مه هر سپيده
شامگاهان ارغوانى ابر بر رويش دويده
لكه از ديد شب ها بر تن او
بوسه بس روز روشن خفته پيراهن او
گيسوانش در كرانى شست و شو گر ماسه ها را پا ى او بر ساحل دور
ره نشين ماه شب آبستن خورشيد هر روز
بستر توفان مغرور
کاربر فعال
باد در تشويش
شيشه ها تاريك
و پر رويا
پرده مي لرزد
مى گريزد قامتى زير برش هايش
شمع گردن مى كشد در سايه ها مايوس
هيچ كس افسوس
شيشه ها خاموش و بى رويا
باد در غوغا
کاربر فعال
پویندگان
آنان به مرگ وام ندارند
آنان که زندگی را لاجرعه سر کشیدند
آنان که ترس را
تا پشت مرزهای زمان راندند
آنان به مرگ وام ندارند
آنان فراز بام تهور
افراشتند نام
آنان
تا آخرین گلوله جنگیدند
آنان با آخرین گلوله خود مردند
آری به مرگ وام ندارند
آنان
عشاق عصر ما
پویندگان راه بلا راه بی امید
مادر ! بگو که در تک این خانه خراب
گل های آتشین
در باغ دامن تو چه سان رشد می کنند ؟
این خواهر و برادر من ایا
شیر از کدام ماده پلنگی گرفته اند ؟
پیش از طلوع طالع
امشب ستارگان به بستر خون خسته خفته اند
بیدار باش را
در کوچه های دور
در شاهراه خلق به او درآورید
دلخستگان به بستر خون تازه خفته اند
کاربر فعال
تصویر
مثل آب
مثل آب خوردنی
سنگ های پایه را به باد می دهند
اختران تشنه را به چاههای خشک می کشند
مثل آب خوردنی
خون سالیان سال را
بی حساب خرج می کنند
و ذخیره برای روزهای بد نمی دهند
مثل آب
مثل آب خوردنی
می زنند سر بلندتر سر زمانه را به دار
می پرکنند
مهربانترین دل زمین داغ را به سرب
آن چه زیر چشم ماست
حسرت است و ظلمت است و تشنگی
و آن چه روی رمل های سوخته
جای پاست
طرفه آن که اختران غوطه ور به چشمه های شب
خواب مرگ را چه آشنا پذیره می شوند
مثل آب
مثل آب خوردنی
کاربر فعال
رای دیگر
وقتی که دست می طلبد جان موافق است
بر کنده دل ز همهمه ها و گفت و گوی ها
مردی که رای دیگر دارد
می ایستد به پا
گلدان به روی طاقچه
دفتر به روی میز
چایی درون فنجان جان در میان مشت
در سنگری چنان
یک مرد در محاصره می ماند
تا آخرین فشنگ
با آخرین توان
در زیر چشم ما
یک مرد با هزار گلوله
می اوفتد ز پا
کاربر فعال
دیداری یک سویه
وقتی که آمدی
بی آشتی پلنگ
وقتی که چشمهای تو می گردید
با آشنا به مهربانی و بیگانه را به خشم
وقتی که استوار نشستی و پر غرور
همچون عقاب قله نظر دوخته به دور
انگشت تو خواب سبیلت
وقتی دست می کشیدی در رویا
بر گیسوی دامون پسرت تنها
وقتی که زیر بارش طعن منافقان
می غریدی
یا در فضای یخ زده تالار
عطر خوش وفا را پرسان
در پیکر یکایک یاران
می بوییدی
آن گاه
وقتی نگاه تو
برق نگاه کرامت را آغوش می گشود
آن گاه
وقتی که دادگاه
مقهور کین کرامت بود
وقتی که تو درآمدی از جامه
شیر بدون بیشه
شمشیر بی غلاف
در حلقه مسلسل و سرنیزه
وقتی که ایستاده صلا دادی
وقتی درآمد خسن ات شعر سرخ بود
صدها هزار غنچه نا سیراب
آب از کلام تو می خوردند
رنگ از لبان تو می بردند
وقتی که گفته های تو کوته بود
اما بلند زنگ خطرهایت
وقتی نفس نفس
تنها سرود ما
در آن سکوت بود هم آوایت
لبخند با شکوه تو چون پیشواز کرد
در واژه نظامی اعدام
مهمان جلف مرگ
وقتی که قامتت
قد می کشید در دل آویز اشک من
وقتی بهار بود گلی سرخ در قفس
میعادگاه عشق
وقتی که هر سپیده و هر صبح
میدان تیر بود
کاربر فعال
پرستوها در باران
عطر طراوت بود باران
آغوش خالی بود خک پک دامان
اما ستوه از دست بسته
اما فغان از پای دربند
چشمان پر از ابراند یک شام تاریک
واندر لبان خورشید لبخند
آن یک درودی گفت بردوست
این یک نویدی را صلا داد
تا سرب و باروت
بر ناتمام نغمه هاشان نقطه بنهاد
عطر جوانی شست باران
آغوش پر آغوش عاشق ماند خک سرخ دامان
کاربر فعال
تولد
گیل آوا
ای کودک کرانه و جنگل
ای دختر ترانه و ابریشم و بلوط
ازکوره راه دامنه و ده
با ما بگو که بوی چه عطری
یا بال رنگ رنگ چه مرغی تو را کشاند
تا پایتخت مرگ ؟
چشم که خفته بود که چشمانت
راه از ستاره جست
دست که بسته بود که دستانت
از میخ های کلبه ربود آن تفنگ پر ؟
گیل آوا
ای روشنای چشم همه خانوار رنج
بی شمع و شب چراغ
در پیش چون گرفتی این راه پر هراس
و آن گاه با کدام نشانی
بر خلق در زدی که جوابت نداد خلق ؟
وقتی گلوله تو به بن بست کوچه ها
بر حثه جنایت
دندان ببر بود که در گوشن می چرید
وقتی فشنگ آنان
در قامتت بهاری در خک می کشید
بی راه و بی گناه
سر در گم هزار غم خرد عابران
آنان که بایدت به کمک می شتافتند
آرامی سوی خانه و کاشانه می شدند
ای وای از آن جدایی و این جرئت
فریاد از این جنون شجاعت
گیل آوا
ای خوشه شکسته سرخ انگور
آه ای درخت خون
گیل آوا
اینک بگو به ما
تا با کدام اشک رشادت را
ما شستشو کنیم ؟
چونان تو را کجا
ما جستجو کنیم ؟
ای بر توام نماز
ای بر تو ام نیاز هزاران هزارها
تکرار شو
بسیار شو
ای مرگ تو تولد زن در دیار من
یکتای من خجسته گیل آوا
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)