::. دفاتر اشعار فرخ تمیمی .::

[R A H A]

پرسه : 2

پیراهن حریرت
وقتی که خیره می شوم
خوش می لرزد در گلوگاهت
طرح دل تپنده در چشمه سار صاف
●
خط چه دارد ؟
یک لحظه در فراز و یک لحظه در نشیب
با هر شکسته شطحی نوشته بر پرند آبی
●
پوست که نو می کنی
خط و خالی دیگر می یابی
نیشم نمی زنی
به تیمارم می نشینی
●
پوست که می اندازی
آوازت می جرنگد
جِرنگ زنجره
جِنگاجِنگ.

[R A H A]

آواز زخم

از باد سوی پنجره آید به گوش من
بانگ قناریان همسایه
بانگ قناریان اما زخمی است
از میله قفس



وین زخم کهنه دیریست
کاویخته به حنجره ی مرغ نغمه خوان.
●
ما، تخته بندِ آهن و سیمان شهر ها
دور ار شکُوه دشت و بیابان و کوه ها
آواز بندیان را خوش داریم .

[R A H A]

پرسه : 7

و سرانگشتی که پرنیانی است.
●
آمیزه ای از شیر وُ نور .
●
با این شتاب که در تُست
حِصّه ی من حسرتی بیش نیست .
●
دیده می بندم که بگذری
بازآمدی اگر
بیادآر
آوند این گیاه تشنه
با سخاوت باران بیدار می شود .

[R A H A]

اجاق روشن

در ما نگاه کن، تا
نان و شراب را برکت بخشی
تو بنده ی عزیز خدا هستی
پیداست
دود اجاق خانه ات از تپه های دور
وقتی فضای شهر
پک از سَموم دود و دم کارخانه هاست
یاران کوهگرد من از کوهپایه ها
این جلوه را به سیر و تماشا نشسته اند
●
پیداست
دود اجاق خانه ات ازتپه های دور .

[R A H A]

شکوه غنچگی

نو می شود پیمان چو کهن می شود زمان
سالها و ما هم پیر نیم کند
نظر که داری به بالا
ریشه می دوانی در ژرفا
پیوندک نهال
شکوفه می دهد همه سال .
●
چه جست و جویی ؟ چه اکسیری ؟
که به عشق ره یافته ای.
●
شراب کهن
در میانی چله گیان می جوشد .
●
بر فاف که پریدی نه در خیال
سی مرغ هستی سیمرغ همه بال .
●
با رفتن زمان
رنگت نمی پَرَد
ای غنچگی ، همه عذرایی.

[R A H A]

آرزو

چنان که باز بجوید
به سالگردش روشن
نسیم دره ی منجیل
نشان نوبُن زیتون .
●
چنان که باز بروید
ز خاک آیش رویان
و درد و داغ هزاره
سیاوشان گل افشان .
●
چنان که باز بگوید
به نور زرد سپندار
و عطر وحشی اسپند
کلام آبی عاشق .

[R A H A]

پیام رامین به ویس

شکفته باغ اناران به سایه روشن ِ صبح
لبت به بارش باران چه قطره ها که نمود
هوای ساحل ِ بحرین و عِقد ِ مروارید
نفس نفس ز ِ تَک باد فرز می بارید .

[R A H A]

پاسخ ویس به رامین

کنون که راز کبودی ز پرده های غروب
گرفته تنگ ترم از پیامک شه گو
به تک سبز تو ، چونان عَشقّه می پیچم
که عطر باده ی نابیم در خیال سبو.

[R A H A]

فال

مرد از کنار کلبه گذر کرد
و دشنه ی بلندش را
در ماهتاب شست



مهتاب سرد نیمه ی پاییز
رنگ رناس حاشیه جویبار شد
دلخسته بی شکیب اما
خونجوش از انتقام



با خویشتن به زمزمه می گفت :
در نقش فال قهوه ، نه ، دیگر
آن ناشناس ِ مسافر
مهمان نمی شود .
هی. ها. چه خوب
« طوطی » زن عزیزم
دیگر



از طعنه های مردم بدگوی «رودبار»
آسوده می شود .
●
اما
سگهای گلبه بان ده بالا
هشیارند
هشیارتر
از کدخدای ساده دلِ ما .
زنهار
فردا که آفتاب برآید

[R A H A]

شب غازیان

آهسته می وزد
موج نسیم شوری از دریا
فنجان قهوه را
بانوی میزبان
بر میز می گذارد و لبخند می زند .
●
یک گربه ی بُراق
لم داده در کناره ی ایوان
و بر سه گوش ِ گوش ِ چپ او می لغزد
نیلوفر آبی گلدان .
●
از باله های ماهی خُردی
خطی بر آبگینه پدیدار می شود
و از روزن آبک
می گریزد

یک ماهی سپید

که گربه ی بُراق
از خواب می پَرَد .