::. دفاتر اشعار فرخ تمیمی .::

[R A H A]

نای چاه

سر در حصار چاه نهادم و َ خواندم از رنج دیر پا
شاید مگر که نفخه ی بندی نای من
نوکَنده نایی را نالیدن آموزد
خواندم بسی و درد و دریغا
آوای آب و عطر گیاهی نشنیدم
در چاه این زمانه اما دیدم
نایی به خشکسار نمی روید
تا از لبی شکایت دردی را وا گوید
●
بر چاه این زمانه ، باری برادرانند جمله فتنه گر وُ ریمن
و نای چاه
سرشار ناله های همخون خسته تن
گویی که چاه خود نایی است در فغان
و واژگان شِکوِه موج کبوتران
بر کرسی شهادت، زنهار
روشن شد اینکه فاجعه را ، باری
پیراهنی است بویا
گلگون ز خون بزغاله
و گرگ هار
. خوابیده در کُنام کمین برادران .
●
فرجام دادخواهی آن خسته مرد را
مرد کدام حادثه ، اینک
در گوشهای بسته ی تاریخ
فریاد می کشد ؟
●
اما دریغ و درد
اینجا مُعبّران همه پا پس کشیده اند
و داوران، پیوسته
با چشم بسته
تکیه به شمشیر داده اند .


●
بوی غریب رازی پرواز می کند
در چرخه های باد
شاید اگر ندیدم زلیخا
راز آشنای «مهرگیا» بود
بوسف ز دام بهتان می جست
و عاشق
در خانه فراق نمی خَست .

[R A H A]

ز گهواره ...

در این خراب که هر چی می جویی نمی یابی
کوران عصا کشانند بیا را
و گنگان و کران
در هر گذر به فال گوش، کمین کنان
تا پرواز بوسه یی را به فال عشق بگیرند و
در بیعشق آباد هر اینه سال عشق بگیرند .
●
اینان در گاهواره
خفتن به گور را برزیده اند
پس، از بیم مرگ تن
زان پیشتر که دراید
جان را به تابوت تسلیم
سر دست می برند به تقدیم
که تیغ مرگ اگر نَبُر است
گردن خمیده را چون موی کرده اند .
●
تا از عشق و دوستی
ماند اماره یی
در صمغ این صنوبر گریان
پروانه اشک و بوسه یی بنشان
شاید آیندگان را نشانی باشد
در سنگواره یی.

[R A H A]

گاهان

مغاک تیره ی خاک
سقوط اختر عمر من از مدار موجود
میان سنبله زیک زیکِ زنگ گندمخوار
چه تیز می پری از معبر بنات النعش
که ماهرانه میزانی در چله ی خمیده ی قوس
بلند این شب خوشخواب و خوابگرد خراب
خروس خوش غزل من، شبانه می خواند
که راز کنگره ی هفت و چار می خوانی
میان تاج تو ، باغ معلق بابل
طنین باطن گریان شعر خاقانی
کنار طاق مدائن.



●
چه آرزوی محالی
مدینه های خیالی
خیال فاضله ها .......
●
شکسته زورق هستی فراز کوهه ی موج
غریو لجه ی دریا و ضجه های غریق
دهان باز لَویاتان ، کناره صیدون
سواد هیکل نمرود و نینوا پیدا.

[R A H A]

یادمان

آری جوانی
در باور طبیعت، زیبایی است
و زیبایی در گفته ی حکیمان
چیزی «مناسب مقصود»
«مقصود» زندگی است
و هر دو روی سکه ی مقصود
آزادی.
پس در آستانِ جوانی
برخیز تا
پیوند جاودانه ی خود را
بر کاغذ سفالی، سنگی
یا بر حریر آخته شمشیری
با واژگان زنده یک خط آشنا
بنویسیم.
و در مصافِ بودن
این یادمان عهد جوانی را
چونان شعری، واخوانیم :
زیبایی ، جوانی
این طُرفه ی مناسب مقصود .

[R A H A]

زیر و زبر

برگ درخت
با ریشه همنواست
خورشید روشنان فلک را می جوید
و ریشه
ژرفای تیره گون زمین های سخت / سست
ژرفای خاک و
قله ی افلاک

[R A H A]

دیوار

دیوار روبروی منزل ما را
دیروز
نقاش ها سپید، یکدست کرده اند .
دیشب
با رنگ سرخ
چیزی، شعاری ، بر آن نوشته اند .
●
دیوار
امشب ملافه ایست که مجروحی خونبار
افتاده روی ‌آن
در انتظار ِ پرستار .

[R A H A]

شبنم

چون غنچه ی زنبق بیابانی
پر می شوم از هوای بارانی
گویی همه شبنم بهارانم
شبگیر که شد شبانه گریانم.

[R A H A]

تا قله

باد از وزیدن ، شاید
تصویری از دنیای بی نشان سبکبالی، تجرید را
[تجدید می کند .
وقتیکه سیمرغ
همبال باد
تا قاف قلّه می پَرَد
در سنگ آیا
آن صورت مجرد را، بی صورت می بیند ؟

[R A H A]

منصور

منصور
بالای دار
بالاتر از من
بالاتر از تو
بالاتر ازخاک
نزدیک تر به خالق افلک

[R A H A]

خروش فرهاد

گل سرخ اناران و حصار باد
لب خندان نگین رج رج مرجان
ندانم رشته ی یاقوت شد، یا اخگر سوزان
چه می گویند، شد خاکستری خاموش
●
ترا کی می توانم دید ؟
درخت سرکش اما گُر گرفت و بیستون در نور می افروخت
-«مرا هرگز نخواهی دید»
لبت سرخ و بر آن لبخنده ی فرهاد
شکسته فرق تو از تیشه ی بیداد .