اتصال خورجینی متداولترین شكل اتصال در ساختمان‌های اسكلت فلزی در ایران است؛ مبدع این اتصال ایرانیان هستند و درهیچ كجا شناخته شده نیست! نحوه اجرای اتصال خورجینی بدین طریق است كه تیرهای حمال از طرفین ستونها به طور یكسره عبور داده می شوند و روی نبشی هایی كه در طرفین ستون نصب شده‌اند قرار می‌گیرند و معمولا در بالای هر تیر هم یك نبشی قرار می دهند لذا اتصال خورجینی تامین كننده نشیمن برای عبور یك جفت تیر سرتاسری از طرفین ستون می باشد. اتصال خورجینی كاربرد گسترده ای در ایران دارد كه علت آن عمدتا سادگی اجرا، كاهش هزینه، كمبود نیمرخ بال پهن و شماره های بالای نیمرخ IPE است.
به طور كلی ساختمان‌های فولادی به دلیل نرمی و انعطاف پذیری از پایداری خوبی در برابر نیروهای ناشی از زلزله برخوردارند اما متاسفانه در زلزله های خرداد ماه 69 منجیل و رودبار و زلزله بم برخلاف انتظار شدیدا آسیب دیدند و خسارات جبران ناپذیری را به بار آوردند. علت این امر را باید عمدتا در كیفیت اتصالات جست. ضابطه اصلی طرح اتصالات در نقاط زلزله خیز قابلیت انتقال لنگر برای سازه هایی است كه فاقد بادبند یا دیوار برشی بتن آرمه اند؛ در حالیكه اتصالات خورجینی از سوی هیچ كدام از آیین نامه های موجود به عنوان اتصالات گیردار شناخته نشده اند.
یكی دیگر از مشكلات اتصال خورجینی هنگامی بروز می كند كه تیرها در دوطرف دهانه های نامساوی را پوشش دهند؛ در اینصورت دهانه های نامساوی عكس العملهای نامساوی را در برابر بارهای وارده نشان خواهد داد و افزایش لنگرها را موجب می شود. عدم اتصال تیرها به هم و نامساوی بودن دو دهانه اطراف باعث می شود كه نتوانند با هم كار كنند.
منبع: سایت شخصی مرتضی آمری نیا - americivil.com