عطر هایت

تو
درختی هستی
که در اوج ِ بی برگی باغ
روییدی
از نگاه ِ دریچه های خشک ِ باغ
عطر هایت زودرس بودند
و شکوفه های ترد و لیمویی ِ تو
محکوم به خشکیدن
به گمانم
چشم های باغ ِ خشک
تنگ شده ند
باغ ِ خشک
گیلاسی ست که غلتیده
افتاده در فراموشی ِ کنج ِ آشپزخانه
پشت ِ اجاق ِ گاز
و محکوم شده
به مچاله شدن ِ در خود
و گسستن از فهم ِ عشق
گسستن از فهم ِ بزرگ ِ رویش
ریشه های تو
جایی هستند
که جمجمه ی خشکیده
راه آن را نخواهد دریافت
نق نق ِ چرخ ِ فرسوده
در جاده ی پرپیچ و خم
پل نمی سازد
نق نق ِ چرخ ِ فرسوده
هیچ زمینی را
پیش نخواهد برد
تا قلب ِ زمین ِ دیگر
تو
درختی هستی
که شکوفه های پنهان ات را
از زمین های نامکشوف
گرد آورده ای
از تمام ِ کشتزاران ِ باستانی
از درون ِ چاه های به ظاهر بیهوده
نوری می تابد
بر دل ِ دودی که بالا می آید از دودکش
رنگ ها می جوشند :
شعری شکل می گیرد
گنجشکی - روی بوم ِ نقاشی -
ذره ی نانی را از روی ایوانی به منقارش می گیرد
ضربه های پراکنده
از درون زخمه بیرون می ریزند
میزان هایی را می سازند
آهنگی می تراود
از درون ِ سیم های لُختی که جدا از هم می لرزیدند
هر شعر پلی ست
پل میان ِ دو جهان ِ تنها
مثل هر آهنگ
عکس
نقاشی
مثل ِ یک لبخند
یک تابش ِ نور
مثل هر مویرگی در تن ِ تو
این همه چیز
در این هستی
شعر شده ند
بوم ها لبریزند
رنگ ها تابان اند
و هر
تار ِ موی گربه
یک اثر ِ جاویدان ِ نقاشی ست
مژه هایم دیگر
خارهای کوتاه و جزغاله ی پرچین ِ سوخته نیست
مژه هایم
برگ های پرِ بیدهای مجنون اند
و شقیقه هایم
خانه ی رقص جوانه های تند سبز
دردل ِ چاه ِ من
ریشه های تو
پرچم های نامرئی خود را
افراشته اند
- زمان ، دانایی ست -
هسته های گیلاس
می غلتند
به سمت این چاه
سر فرود آورد
و در این چاه ِ عمیق
چشم بدوز
به چهره ی ماه ِ درخشانی که
از پشت ِ سیاهی های یک چادر
آرام آرام
دارد
بیرون می آید